Όσο περισσότερο εγκαταλείπονται τα όποια φιλολαϊκά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ (με πιο πρόσφατο αυτό στην ομιλία του Τσίπρα στο συνέδριο του «Economist» όπου η «ακύρωση του μνημονίου» έγινε «αναστολή του μνημονίου»), όσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας της κυβερνητικής του πρότασης, που κινείται «εντός των τειχών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυριαρχίας των μονοπωλίων, τόσο περισσότερο θα προβάλλονται δυνάμεις μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα δίνουν «ριζοσπαστικό» ακόμη και «σοσιαλιστικό» άλλοθι στη διαχειριστική - και εκ των πραγμάτων αντιλαϊκή - πολιτική του.
Που θα εμφανίζονται να αντιδρούν στις επαφές με το ΔΝΤ και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που θα φωνάζουν για τις κολεγιές με τον Καμμένο και τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που θα διαμαρτύρονται για τη μετεξέλιξη της αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε αριστεροδέξια. Που όμως ταυτόχρονα θα παίζουν ρόλο στην ενσωμάτωση ριζοσπαστικοποιημένου κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που μετατρέπεται σε κλασικό κόμμα αστικής διαχείρισης. Με το επιχείρημα ότι υπάρχουν και δήθεν «συνεπείς» δυνάμεις μέσα σε αυτό το κόμμα.
Αυτόν το ρόλο παίζει η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ (κάτι σαν το παλιό «αριστερό» ΠΑΣΟΚ εντός του ΠΑΣΟΚ) η οποία,
στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, εναντιώθηκε στην κυρίαρχη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα του ευρώ, των συμμαχιών και της κυβέρνησης, προβάλλοντας μια κυβερνητική παραλλαγή που και αυτή εύκολα μπορεί να ενσωματωθεί από το σύστημα.
Ταυτόχρονα όμως η αριστερή πλατφόρμα παίζει και έναν άλλο χρήσιμο ρόλο για το σύστημα. Σε μια δεδομένη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορεί να λειτουργεί ως αποτελεσματικό ανάχωμα του ριζοσπαστισμού, τότε η Αριστερή Πλατφόρμα μαζί με άλλες παρόμοιες δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το νεόκοπο - και προβεβλημένο από αστικά ΜΜΕ - κόμμα Αλαβάνου μπορεί να αποτελέσουν ένα νέο οπορτουνιστικό ανάχωμα, με βασική αποστολή να αποτρέψουν η λαϊκή πάλη να εξελιχθεί σε ένα κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.
Οι θέσεις της, που κατατέθηκαν και ως τροπολογίες στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ριζοσπαστικό τους περίβλημα, δε συνιστούν πολιτική ρήξης με τη σημερινή εξουσία του κεφαλαίου. Δεν προετοιμάζουν το λαό για τις σκληρές αναμετρήσεις, αντίθετα τον αποκοιμίζουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα καταφέρει μέσα από μετασχηματισμούς να αλλάξει τον καπιταλισμό.
Η θέση τους για έξοδο από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή, κάτι που ως ενδεχόμενο δεν το απορρίπτει ούτε η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ (αν και βασικά μιλάει για παραμονή της Ελλάδας μέσα στο ευρώ), κλείνει το μάτι και σε εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που προσανατολίζονται ή προετοιμάζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εφόσον η κρίση και οι αντιθέσεις οξυνθούν στην Ευρωζώνη. Η θέση όμως αυτή δε θίγει την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία ούτε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Την ίδια στιγμή αναφέρονται σε εξελίξεις που υπογραμμίζουν την ανάγκη ανατροπής της ΕΕ, επειδή η τελευταία δεν «επαναθεμελιώνεται». Αλήθεια, πότε το ανακάλυψαν αυτό; Οι ίδιοι δεν ήταν που στήριξαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ; Και πώς θα γίνει αυτή η ανατροπή, αν το κίνημα σε κάθε χώρα δε θέτει το αίτημα της αποδέσμευσης παράλληλα με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία.
Εξάλλου η επιστροφή στη δραχμή, ακόμη και η έξοδος από την ΕΕ, χωρίς να τίθεται το ζήτημα της εξουσίας, θα σηματοδοτούσε απλά τον επαναπροσανατολισμό των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της χώρας και δε θα έθιγε στο ελάχιστο τα βάθρα της ταξικής εκμετάλλευσης, που είναι η κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική εξουσία. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που η ΕΕ βιώνει τον κλονισμό στη συνοχή της και που δίπλα στους προσωρινούς συμβιβασμούς αναπτύσσονται και φυγόκεντρες τάσεις. Αν ήταν έτσι, τότε χώρες της ΕΕ, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο ευρώ (Βρετανία, Δανία, Σουηδία), ή ακόμη χώρες της Ευρώπης, που δεν εντάχθηκαν στην ΕΕ (Νορβηγία) θα έπρεπε να θεωρούνται φιλολαϊκές.
Όμως σήμερα, που στην Ευρωζώνη και την ΕΕ δυναμώνουν οι εσωτερικές αντιθέσεις των μονοπωλίων, οι όποιες φυγόκεντρες τάσεις πρέπει να αξιοποιηθούν για να απελευθερωθούν οι λαοί από τη λυκοσυμμαχία και την εξουσία των μονοπωλίων. Τώρα πρέπει να δυναμώσει σε κάθε χώρα η πάλη για αποδέσμευση, με τους λαούς κυρίαρχους και τη δική τους εξουσία.
Το ότι η αριστερή πλατφόρμα «κοτσάρει» δίπλα στην αριστερή κυβέρνηση αστικής διαχείρισης και την προοπτική του σοσιαλισμού, στον μακρινό ορίζοντα (ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής των μνημονίων και προώθησης μεγάλων προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα), αυτό δεν την κάνει πιο ριζοσπαστική, αλλά πιο επικίνδυνη για τη συνείδηση των εργατικών - λαϊκών μαζών.
Στο κάτω κάτω για ποιο σοσιαλισμό μιλάνε; Αυτοί ήταν που το 1991 μαζί με τους αστούς έριξαν το ανάθεμα στο σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα μηδενίζοντας την προσφορά του. Αυτοί ήταν που πανηγύριζαν για την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.
Αυτοί ήταν που επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ στερώντας την εργατική τάξη και το λαό από το κόμμα εκείνο που θα μπει μπροστάρης στην ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου