Στον πυρήνα της αντίληψης που αντιστρατεύεται τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο βρίσκεται η άποψη ότι η προσέγγιση στο σοσιαλισμό επιτυγχάνεται μέσω ενός μεταβατικού προγράμματος μέσα στον καπιταλισμό, μιας ενδιάμεσης εξουσίας - διακυβέρνησης, που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό, χωρίς να βάλει στο χέρι τα μονοπώλια, χωρίς να αλλάξει χέρια η εξουσία. Δηλαδή η γνωστή και δοκιμασμένη αντίληψη του περάσματος στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων στον καπιταλισμό. Μέσω ενός μίνιμουμ προγράμματος που θα περιέχει διεύρυνση των κρατικών καπιταλιστικών μονοπωλίων, των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών.
Εμφανίζονται υπερασπιστές του 15ου Συνεδρίου, του Συνεδρίου που θα μείνει στην ιστορία γιατί έκανε τη μεγάλη τομή να καταργήσει τα στάδια στην επαναστατική διαδικασία και την ίδια στιγμή επαναφέρουν την ίδια γραμμή των σταδίων, με άλλη μορφή.
Στην πραγματικότητα, δε χώνεψαν ποτέ την κατάργηση των σταδίων.
Γι' αυτό και έκαναν σημαία το ενδεχόμενο που έμπαινε για κυβέρνηση των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε συνθήκες φθοράς των αστικών κομμάτων, διαστρεβλώνοντας εντελώς τη συγκεκριμένη αναφορά, αφού όσοι εγκατέλειψαν στις εκλογικές μάχες του καλοκαιριού το δικομματισμό δεν καταδίκασαν τη στρατηγική του, απλώς προσανατολίστηκαν σε έναν «καλύτερο» διαχειριστή.
Μιλάνε για εγκατάλειψη του Προγράμματος και του ΑΑΔΜ και αντικατάστασή του από τη Λαϊκή Συμμαχία που έχει αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα, ενώ δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές.
Ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός χαρακτήρας της Συμμαχίας δεν έρχεται σε αντίθεση με την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ), ούτε βεβαίως σε αντίθεση με την πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, των λεγόμενων «λαϊκών ελευθεριών», όπως τεχνητά επιχειρείται να παρουσιαστεί. Γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν καλύτερα αυτά τα ζητήματα με την πάλη για την εξουσία.
Προσδιορίζουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια τις κοινωνικές δυνάμεις που την απαρτίζουν, στη βάση αυτών του 15ου. Μάλιστα, στην περίοδο της κρίσης διευρύνονται τα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται ή φτωχαίνουν.
Επίσης, το ΑΑΔΜ δε βασιζόταν σε γραμμή συσπείρωσης γενικώς πάνω στα προβλήματα ή στο ένα ή το άλλο μέτωπο πάλης. Βάζαμε ότι η πάλη έχει κατεύθυνση και έκβαση τη λαϊκή εξουσία, που για μας τους κομμουνιστές δεν ήταν τίποτε άλλο από τη σοσιαλιστική εξουσία. Χωρίς βεβαίως να ζητάμε από τους συμμάχους να συμφωνήσουν στο σοσιαλισμό, όπως και τώρα. Αυτά τα ζητήματα τα αναπτύξαμε και στα επόμενα Συνέδρια (16ο και 17ο).
Ο συμβιβασμός που κάνουμε στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας είναι να συναντηθούν οι -από τη θέση τους στην κοινωνία- αντικαπιταλιστικές δυνάμεις (δηλαδή εργατική τάξη) με τις κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την ανατροπή των μονοπωλίων. Η μικροϊδιοκτησία τις κάνει να βλέπουν ως βασικό αντίπαλο το μονοπώλιο και τις καλούμε σε συμμαχία με την εργατική τάξη στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό δεν είναι συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, αφού το ΚΚΕ παλεύει για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, την εξουσία της εργατικής τάξης.
Πρόγραμμα του Κόμματος είναι όλη η θέση του για το σοσιαλισμό, πώς πηγαίνεις σ' αυτόν, η επανάσταση. Φυσικά, όσον αφορά στο επίπεδο της οικονομίας, η Λαϊκή Συμμαχία δεν μπορεί να πάει πίσω από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τον αγροτικό παραγωγικό συνεταιρισμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, γιατί αυτά είναι που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες του λαού και που οδηγούν στη διέξοδο από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αποσαφηνίζουμε ότι η Λαϊκή Συμμαχία, είναι συμμαχία μόνο κοινωνικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ και οι όποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις εμφανιστούν πιθανά, που θα εκφράζουν τα σύμμαχα στρώματα, τις διαθέσεις, την ψυχολογία τους, δε θα συμμετέχουν σ' αυτήν ως κόμματα. Οι κομμουνιστές θα συμμετέχουν στα σωματεία και τις άλλες ταξικές οργανώσεις που απαρτίζουν τη Συμμαχία. Θυμίζουμε ότι και στο 15ο και στα επόμενα Συνέδρια υπογραμμιζόταν ότι το κύριο είναι η συμμαχία στο κοινωνικό πεδίο, ως η πιο στέρεα και αποτελεσματική.
Σε τι βοηθάει αυτή η αλλαγή; Στο να κατανοείται καλύτερα ότι η πάλη για μια άλλη εξουσία είναι υπόθεση της τάξης που είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων, της εργατικής τάξης, και των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Να κατανοείται ότι η πολιτική συμμαχιών στο σήμερα συμβάλει στη συγκέντρωση κοινωνικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της πάλης για την εξουσία, παρ' όλο που το ζήτημα αυτό (της πάλης για την εξουσία) δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η Λαϊκή Συμμαχία συμβάλουν ώστε σε μη επαναστατικές συνθήκες μέσα από την πολιτικοποίηση του κινήματος να διαμορφώνονται προϋποθέσεις ώστε εργατικές και λαϊκές μάζες να πειστούν από την πείρα τους, τη συμμετοχή τους στην ταξική πάλη, στο κίνημα για την ανάγκη πάλης για την εξουσία.
Το παραπάνω είναι απόρροια και των συμπερασμάτων που βγάλαμε σε σχέση με την αυτοτέλεια του Κόμματος. Και από την ιστορική πείρα φάνηκε ότι στη συμμαχία ο πιο αδύναμος, αυτός που είναι από κάτω, κάνει και τις περισσότερες υποχωρήσεις. Τέτοιες που τον οδηγούν σε απόσπαση της τακτικής από τη στρατηγική. Αλλωστε, στα πλαίσια του ενιαίου πολιτικού φορέα αντικειμενικά ασκείται πίεση για συμφωνία σε στρατηγικά ζητήματα, προγραμματικού χαρακτήρα (για το ζήτημα της εξουσίας) και όχι σε δευτερεύοντα. Αυτό λέει και η πείρα από την ΕΔΑ και από το Συνασπισμό. Αυτό δείχνει π.χ. και η εξέλιξη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μετατροπή του σε ενιαίο Κόμμα.
Επομένως, δε συμμετέχουν στη Λαϊκή Συμμαχία κόμματα, αυτοτελώς ως τμήματά της, αλλά με τα στελέχη και τα μέλη τους. Αυτό δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές δεν είναι μπροστάρηδες μέσα στα πλαίσια της Συμμαχίας και δε δίνουν συνεχώς τη μάχη να διασφαλίζεται ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα κινδυνεύει να αλλοιωθεί, εξαιτίας της ταλάντευσης των ενδιάμεσων στρωμάτων, της πίεσης που θα ασκείται σ' αυτά από την αστική τάξη. Η δράση για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας θα έχει αποτελέσματα στο βαθμό που θα κατακτιούνται βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος και στην ισχυροποίηση του Κόμματος στις ταξικές οργανώσεις.
Ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων δε γίνεται με κυβέρνηση του ΚΚΕ και συνεργασία κάποιων πολιτικών δυνάμεων, προσωπικοτήτων κλπ. που θα προκύψει μέσα από το αστικό κοινοβούλιο, δηλαδή ένα όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου. Χρειάζεται οργανωμένη και συντεταγμένη δράση μαζών (αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον), που θα οδηγήσει σε σύγκρουση με όλα τα όργανα της αστικής εξουσίας.
Πρέπει να αντιπαλέψουμε την για πολλά χρόνια εδραιωμένη αντίληψη ότι η πολιτική συμμαχιών εδράζεται σε συμμαχία πολιτικών κομμάτων ή έστω συσπείρωση «προσωπικοτήτων». Αυτή η αντίληψη είναι που στενεύει τη συμμαχία και όχι η πρόταση του Κόμματος που περιλαμβάνει όλον τον κόσμο που ανήκει στις κοινωνικές δυνάμεις που συγκροτούν τη συμμαχία, άσχετα από την πολιτική τους τοποθέτηση σήμερα.
Επίσης διατυπώνεται στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου ότι η συνεργασία με τις πολιτικές δυνάμεις που πιθανά θα προκύψουν και θα εκφράζουν την ταλάντευση των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, θα υλοποιείται με τη συμπόρευση των μελών και των οπαδών τους στις γραμμές των μαζικών οργανώσεων που συγκροτούν τη συμμαχία, ότι δε διαμορφώνουμε μ' αυτές τις δυνάμεις ενιαίο πολιτικό φορέα, ενιαίο εκλογικό σχήμα.
Είναι καθαρό ότι αν ακολουθούσαμε αυτή τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων που αντιπαραβάλλεται από όσους κάνουν κριτική από τη σκοπιά της δήθεν υπεράσπισης των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου, θα απομακρυνόμασταν από την επαναστατική στρατηγική που χαράξαμε σε αυτό το Συνέδριο: Η εποχή μας εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Σοσιαλιστική η επανάσταση στην Ελλάδα.
Τέλος, τρία στοιχεία είναι κρίσιμα σε σχέση με το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας από την οποία θα προκύψει το επαναστατικό εργατικό μέτωπο.
Το πρώτο, ο ηγετικός και πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης μέσα σ' αυτήν: Επομένως στο επίκεντρο της δουλειάς του Κόμματος είναι η οργάνωση της πάλης και η κινητοποίηση καταρχήν της εργατικής τάξης. Να υπάρχει συνείδηση ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις και μέσα στην εργατική τάξη. Τμήματα που πιέζουν τα πιο πρωτοπόρα για ενσωμάτωση, άρα θέλει αντίστοιχη εξειδίκευση. Δράση, επομένως, για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, ταυτόχρονα με τη δράση για τη Λαϊκή Συμμαχία.
Το δεύτερο: Το στοιχείο της διαπάλης στα πλαίσια της συμμαχίας. Το ζήτημα ότι οι κοινωνικές δυνάμεις που την απαρτίζουν -πλην της εργατικής τάξης- δεν είναι πεισμένες για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ίσως πιστεύουν ότι μπορεί να διατηρηθούν παρά τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων ή και γυρίσουν στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό. Η λύση δεν είναι να μένεις μόνο σε μία γενική συμφωνία ενάντια στα μονοπώλια, αλλά εξηγείς γιατί -ποια είναι η λύση- ανοίγεις μέτωπο στις αυταπάτες που έχουν αυτά τα στρώματα, οξύνεις τη διαπάλη. Στο βαθμό που το πετυχαίνεις, θα αλλάζει και θα βαθαίνει και το επίπεδο της συμφωνίας.
Το τρίτο: Η πάλη με τον οπορτουνισμό είναι βασική προϋπόθεση για να είναι νικηφόρα η προσπάθεια. Εδώ χρειάζεται να κατανοηθεί καλά η κοινωνική του βάση - τα μικροαστικά στρώματα που καταστρέφονται και η εργατική αριστοκρατία που ασκούν πίεση στην εργατική τάξη για συμβιβασμό με την αστική τάξη. Είναι φαινόμενο που δεν εξαφανίζεται και ιδιαίτερα σε συνθήκες απότομων στροφών της ταξικής πάλης ενισχύεται, επομένως δεν πρέπει ποτέ να αμβλύνεις το μέτωπο απέναντί του.
*Η Θεανώ Καπέτη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου