Σαν βήμα συνηγορίας υπέρ της αστικής εξουσίας και διαχείρισης και ως ευκαιρία για την ενίσχυση της υποψηφιότητας του κόμματός του να την αναλάβει, αξιοποιήθηκε από τον Αλ. Τσίπρα η εκδήλωση του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Καραμανλής» την περασμένη Τετάρτη. Με την ομιλία του ανέδειξε εκ νέου τις πλαστές διαχωριστικές γραμμές που χαράζει με επιμονή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να κρύψει τη μόνη υπαρκτή, ανάμεσα στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό από τη μια και την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από την άλλη.
Ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε να εστιάσει σε ορισμένα στοιχεία της προσωπικότητας και της πολιτικής που άσκησε ο Κ. Καραμανλής, κάθε φορά προσαρμοσμένης σε μεταβαλλόμενες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, αλλά πάντα με γνώμονα το
συμφέρον της αστικής τάξης, το οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση, και να αποσιωπήσει πλήρως πολλά άλλα. Οι ύμνοι στον Κ. Καραμανλή ήταν επί της ουσίας ύμνοι στην αστική διαχείριση.
Την επόμενη μέρα μάλιστα η «Αυγή» κραύγαζε στο πρωτοσέλιδό της ότι υπήρξε «σύγκρουση Τσίπρα - Σαμαρά» για την πορεία της χώρας και πως με τις ομιλίες τους σηματοδότησαν «δύο διαφορετικούς δρόμους, μεταξύ των οποίων καλούνται να επιλέξουν οι πολίτες για το μέλλον τους».
Εδώ είναι η πρώτη πλαστή διαχωριστική γραμμή που προβάλλει στο λαό, καλώντας τον να επιλέξει ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Γραμμή ενισχυτική συνολικά για το δίπολο, για το αστικό πολιτικό σύστημα και την εξουσία που αυτό εκφράζει. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύονται στον ίδιο δρόμο, μοιράζονται το ίδιο όραμα για την πορεία της χώρας, ανεξάρτητα αν θέλουν να το υπηρετήσουν με διαφορετικό μείγμα διαχείρισης ο καθένας. Είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η πορεία βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Η γραμμή αυτή «διακλαδώθηκε» από τον Αλ. Τσίπρα σε επιμέρους, εξίσου κίβδηλες. Συγκρίνοντας εμμέσως πλην σαφώς τον Αντ. Σαμαρά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν αποσκοπούσε απλά στο να αναδείξει τη «μειονεξία» του πολιτικού του ανταγωνιστή, στον οποίο χρεώνει ότι έστριψε «δεξιά» το τιμόνι της ΝΔ.
Απευθυνόταν σε δυνάμεις στο εσωτερικό της ΝΔ που - όπως ισχυρίζεται - αντιστρατεύονται αυτή τη «στροφή», θέλοντας να τις ωθήσει να διαχωριστούν από τη σημερινή της ηγεσία, που «απαρνήθηκε» τάχα την «κληρονομιά» του Κ. Καραμανλή. Να προσεγγίσουν το ΣΥΡΙΖΑ που λανσάρεται σαν εγγυητής της «δημοκρατίας», της «νομιμότητας» και «ομαλότητας». Το ίδιο πράγμα άλλωστε κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Διαχωρίζει το σημερινό απ' αυτό της δεκαετίας του '80 και καλεί όσους νοσταλγούν το «παλιό καλό ΠΑΣΟΚ» να προσέλθουν στις γραμμές του.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτή την παρέμβασή του, επιβεβαίωσε ότι το κόμμα του πασχίζει να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση από κυβερνητικό πόστο. Από τη σκοπιά αυτή, δεν είναι μόνο κίβδηλες οι διαχωριστικές γραμμές που προβάλλει στο λαό, είναι ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνες. Γιατί συγκαλύπτουν τις πραγματικές ταξικές διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία, ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια, διασπούν τους εργαζόμενους ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση, υπονομεύουν την αναγκαία ταξική ενότητα και συμπόρευση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα μονοπώλια.
Αυτός εξάλλου είναι και ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που θέλει να διαχειριστεί το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, επεξεργάζεται και τακτική χειραγώγησης του λαού και ενσωμάτωσής του σ' αυτό.
Σήμερα το συμφέρον του λαού μπορεί να εκφραστεί και να υπηρετηθεί με μία μόνο επιλογή: Τη συμμετοχή και δράση του στο πλαίσιο της Λαϊκής Συμμαχίας, με ισχυρό ΚΚΕ στην πάλη με τα μονοπώλια.
Ανεξάρτητα από το πού ανήκει πολιτικά ο καθένας, πέρα κι έξω από καταβολές και αναφορές, η ελπίδα βρίσκεται στην ενότητα της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης, με κριτήριο το ταξικό συμφέρον στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια.
Μόνο ένα τέτοιο κίνημα και όχι μια άλλη κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης, μπορεί να σώσει το λαό από τα χειρότερα, να τον ανακουφίσει, να ανοίξει δρόμους για οριστική απαλλαγή από τα βάσανα που του φορτώνει ο καπιταλισμός και η αστική εξουσία. Κάθε άλλη «ελπίδα», που σκόπιμα του καλλιεργούν για καλύτερες μέρες στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας, του ευρωμονόδρομου, από έναν δήθεν ικανότερο διαχειριστή είναι απατηλή και η διάψευσή της είναι θέμα χρόνου. Καραδοκεί μαζί με την απογοήτευση που θα προκαλέσει, εξέλιξη που δεν πρέπει να την επιτρέψει ο λαός.
Σε συνάρτηση με τα παραπάνω ήταν και οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα για τον Κ. Καραμανλή, ότι υπερέβη τα «ασφυκτικά όρια που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του, ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες» και το«καθεστώς του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μη, τις πρακτικές των διωγμών, της αστυνομικής ασυδοσίας και της κατάστασης πολιορκίας, που χαρακτήριζαν την Ελλάδα μέχρι το 1974»...
Αυτό που δεν είπε ο Αλ. Τσίπρας, είναι ότι ο Κ. Καραμανλής διετέλεσε πρωθυπουργός τρεις φορές πριν τη δικτατορία ('56-'58, '58-'61, '61-'63), οπότε έδωσε απτά δείγματα γραφής στη σταθεροποίηση του αστικού συστήματος μετά τον εμφύλιο, με καταστολή του κινήματος και τρομοκρατία. Ανέλαβε ξανά τη διακυβέρνηση το 1974, μαζί και την αποστολή να χειραγωγήσει με άλλα μέσα το λαϊκό κίνημα, που έβγαινε δυναμωμένο από την αναμέτρηση με τη χούντα.
Αυτό όχι μόνο δεν είναι αρνητικό για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναγνωρίζεται σαν η μεγαλύτερη προσφορά του Κ. Καραμανλή, καθώς ο Αλ. Τσίπρας τον εγκωμίασε ιδιαιτέρως για τη συμβολή του στην εδραίωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της ομαλής εναλλαγής των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε ακόμα ότι «ο Καραμανλής υπήρξε ριζοσπαστικός στο συντηρητισμό του» και έφερε τα εξής παραδείγματα: «Το 1974 δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εν μέσω της σοβαρότατης εθνικής κρίσης του Κυπριακού. Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον».
Οι κρατικοποιήσεις, όμως, τόσο επί Καραμανλή, όσο και επί Παπανδρέου, έγιναν για να σωθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις με λεφτά του κράτους και να τους επιστραφούν απαλλαγμένες από ζημιές. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο και σήμερα γίνονται κρατικοποιήσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (τράπεζες, ιδιωτικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας), σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Οσο για την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, δεν ήταν δα και οριστική επιλογή. Αλλωστε η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν αυτή που επανέφερε τη χώρα στο ΝΑΤΟ, το 1980, με πρωθυπουργό τον Γ. Ράλλη, όταν πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο Κ. Καραμανλής. Να σημειωθεί ότι και η Γαλλία είχε αποχωρήσει για χρόνια από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...
Είναι φανερό ότι οι έπαινοι για τους πρώην αρχηγούς της ΝΔ, κολακεύουν ένα ακροατήριο που σήμερα βρίσκεται στους κόλπους της. Πέραν όμως αυτού, ξεπλένουν την αστική εξουσία και διακυβέρνηση συνολικά, υπονοώντας ότι υπάρχουν και καλοί διαχειριστές της, που την άσκησαν με σύνεση, με δημοκρατική ευαισθησία, με γνώμονα κάποιο γενικό καλό. Αρα ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν και σήμερα διαχειριστές της αστικής εξουσίας που θα ανακουφίσουν το λαό.
Η αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ διαγράφει μονοκονδυλιά τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της ΝΔ ως αστικού κόμματος. Συγχρόνως χρεώνει αποκλειστικά στα ιδιαίτερα γνωρίσματα της προσωπικότητας του κάθε πολιτικού αρχηγού αποφάσεις και επιλογές που διαμορφώθηκαν σε ένα γενικότερο πλαίσιο και πάντως σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες της τάξης που αυτοί εκπροσωπούσαν.
Για παράδειγμα: Η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που τόσο εκθειάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μετεξέλιξη της «μαύρης» ΕΡΕ. Δεν άλλαξαν «αντιλήψεις», δε μεταλλάχθηκε σε προοδευτικότερη κατεύθυνση. Αλλαξαν οι συνθήκες τις οποίες κλήθηκε να διαχειριστεί η ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Οι ταξικές κοινωνίες δεν πορεύονται με βάση τα γνωρίσματα της μιας ή της άλλης προσωπικότητας, αλλά με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον της τάξης που εξουσιάζει. Αυτό επιδιώκει να συσκοτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μείνει η τάξη αυτή στο απυρόβλητο και ταυτόχρονα, φιλοτεχνώντας την αγιογραφία προηγούμενων προέδρων της ΝΔ, να αποκτήσει εκλογικά ερείσματα στο ακροατήριο της ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου