Ηταν εκεί, στον ίδιο εξώστη, απ' όπου ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», μαζί με την αγαπημένη του σουλτάνα, τη Χουρέμ, ατένιζαν το Βόσπορο! (Μια σκηνή που σίγουρα την έχει «απολαύσει» ο κάθε ανυποψίαστος τηλεθεατής, που δεν αντέχει τις ειδήσεις της ΝΕΤ στις 21.00 και «βασανίζει» εκείνη την ώρα το τηλεκοντρόλ του). Ομως, ο λόγος αυτή τη φορά γίνεται για τους πρωθυπουργούς της Τουρκίας και της Ελλάδας, Τ. Ερντογάν και Α. Σαμαρά, αν κρίνουμε από τη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε σε αρκετές εφημερίδες, που τους δείχνει στον εξώστη του Μεγάρου Σιραγκάν, του παλαιού παλατιού του σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη, που λειτουργεί σήμερα ως ξενοδοχείο.
Βεβαίως, η βασική πλευρά του πρόσφατου ταξιδιού του Ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία, δεν ήταν η θέα στο Βόσπορο, αλλά η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και οι δύο πλευρές χαρακτήρισαν τη συνάντηση «πολύ επωφελή» και υπέγραψαν 25 νέες συμφωνίες συνεργασίας σε διάφορους
τομείς. Να σημειωθεί πως το 2010, στην ανάλογη σύγκληση του λεγόμενου «Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας», είχαν υπογραφεί 22συμφωνίες, παρουσία και τότε ενός πολυπληθούς «στρατεύματος» υπουργών και επιχειρηματιών των δύο χωρών. Μήπως, όμως αυτές οι συμφωνίες, καθώς και οι ελληνικές «επενδύσεις» στην Τουρκία, που έφτασαν τα 6,6 δισεκατομμύρια δολάρια, έβαλαν τα τελευταία δύο χρόνια τέρμα στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο; Μήπως σταμάτησαν οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά; Εκοψαν τις προκλητικές «βόλτες» στο Αιγαίο των τουρκικών πολεμικών πλοίων; Σταμάτησε η τουρκική αστική πολιτική ηγεσία να διακατέχεται από τη φιλοπόλεμη αντίληψη των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο; `Η, τέλος, εμπόδισε την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και της πτώχευσης του ελληνικού λαού ή τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής του τούρκικου λαού; Οχι, βέβαια! Προς τι, λοιπόν, οι νέοι πανηγυρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης για το ...«κάρο» των συμφωνιών, που υπέγραψε με τη γείτονα κυβέρνηση;
Πρόκειται για μια στάση υποκριτική και από τις δύο πλευρές, που θέλει να κρύψει πίσω από τη «βιτρίνα» των κοινών υπουργικών συμβουλίων την πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα είναι πολύ συγκεκριμένη: Συνεργασία, αλλά κι επικίνδυνοι ανταγωνισμοί για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου, μακριά από τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Τι πρέπει να δουν οι εργαζόμενοι
Οι εργαζόμενοι, και στις δύο χώρες, καλούνται να δούνε πίσω από το κυβερνητικό «περιτύλιγμα» την κατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τότε θα διαπιστώσουν τα εξής:
Πως όλες αυτές οι συμφωνίες, που υπογράφηκαν και τούτη τη φορά αποσκοπούν σε ένα μόλις πράγμα: Στο πώς θα διευκολυνθούν τα επιχειρηματικά σχέδια σε διάφορους τομείς της οικονομίας. Επενδύσεις, που γίνονται πάνω στο έδαφος της καταστροφής και της συρρίκνωσης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για να εξασφαλιστεί η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
Οτι, όχι μόνον δεν έγινε κανένα βήμα στην επίλυση των σοβαρών θεμάτων, όπως είναι αυτό της υφαλοκρηπίδας και του καθορισμού της ΑΟΖ, αλλά εντάθηκε η πίεση επίλυσης στα πλαίσια των δεσμεύσεων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της πολιτικής «καζάν, καζάν», (του αμοιβαίου οφέλους, σε ελεύθερη μετάφραση), που πρόβαλε ο Τ. Ερντογάν.
Η συγκεκριμένη κατεύθυνση σημαίνει πως η επιδίωξη της αστικής τάξης της Ελλάδας, να βάλει πάση θυσία στο χέρι το φυσικό πλούτο του Αιγαίου κι επιπλέον να καταστήσει την Ελλάδα «ενεργειακό δίαυλο» των μονοπωλίων για την τροφοδοσία με πηγές Ενέργειας την ΕΕ, την οδηγεί στη διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων, προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Οι αστοί είναι ανίκανοι να εξασφαλίσουν ειρήνη κι ευημερία για τους λαούς
Συχνά προβάλλουν ως επιχείρημα πως η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την αστική τάξη της Τουρκίας και βέβαια η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, ακόμη κι αν γίνει με όρους αμοιβαίων υποχωρήσεων («καζάν, καζάν»), από κυριαρχικά δικαιώματα, θα οδηγήσει στην εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, που με τη σειρά του θα φέρει ειρήνη, ευημερία, «ανάπτυξη» για τους λαούς.
Οποιος πιστέψει σε τέτοια «παραμύθια της Χαλιμάς» θα βγει πολλαπλά γελασμένος. Κι αυτό γιατί η πραγματικότητα δείχνει τα εξής:
Α) Οι πηγές του φυσικού πλούτου, της Ενέργειας, όπου και αν αυτές βρίσκονται, στις σημερινές συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, μπορούν πολύ συχνά να οδηγήσουν σε τρομερές συγκρούσεις κι αιματοχυσίες.Κι αυτό γιατί συγκρούονται γι' αυτές, αλλά και για τα μερίδια των αγορών, τους δρόμους (και τους αγωγούς) περάσματος πανίσχυρα μονοπωλιακά μεγαθήρια, ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Σε κάθε ενεργειακό σχέδιο, πάντα υπάρχει ένα «αντι-σχέδιο» άλλων δυνάμεων (μονοπωλίων, κρατών, ιμπεριαλιστικών ενώσεων) που έχουν άλλα συμφέροντα. Ακόμη κι αν ένα σχέδιο αποφασιστεί, δε σημαίνει ότι και θα υλοποιηθεί (βλέπε, π.χ. τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη). Ακόμη κι αν μια «συμμαχία» βρεθεί και υλοποιηθεί ανάμεσα στα αστικά συμφέροντα, αυτή πάντα θα έχει προσωρινό χαρακτήρα και θα αντιμετωπίζει συνεχώς το ενδεχόμενο ανατροπής, εφόσον το επιβάλλουν ισχυρότερα οικονομικά, πολιτικο-στρατιωτικά σχέδια.
Κανείς, λοιπόν, ας μην πιστέψει πως η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία στους λαούς. Η συνεργασία προς όφελος των επιχειρηματιών είναι ο ένας «πόλος» του «μαγνήτη» των διακρατικών σχέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ο άλλος «πόλος» είναι αυτός των σκληρών ανταγωνισμών και των αιματηρών συγκρούσεων.
Β) Αλλά ακόμη κι αν οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και Τουρκίας καταφέρουν να επιλύσουν τα μεταξύ τους προβλήματα, και «καζάν, καζάν» τα βρουν στη μοιρασιά και επιπλέον ξεπεράσουν τους «σκοπέλους» μεγάλων κι αντικρουόμενων συμφερόντων και ξεκινήσουν την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου του Αιγαίου, από το «φαγοπότι» τους δε θα βγουν ωφελημένοι οι εργαζόμενοι. Θα κερδίσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα, που θα βάλουν στο χέρι αυτόν τον πλούτο. Τα «κόκαλα», που ίσως πέσουν από το «τραπέζι» των καπιταλιστών στις εργατικές μάζες, δε θα είναι τίποτα μπροστά στη συντριβή των εργασιακών και εργατικών δικαιωμάτων, στην οποία έχουν προχωρήσει οι αστικές κυβερνήσεις σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο.
Να ξεπεράσουν οι εργαζόμενοι το φόβο
Τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει, ώστε αυτός ο φυσικός πλούτος να αποβεί προς όφελος των εργαζομένων;
Τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα, που υποκλίνονται στη λεγόμενη «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», δηλαδή στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Δεν μπορούν να τα εγγυηθούν δυνάμεις, όπως η ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν πως η ένταξη της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την ΕΕ, θα επιλύσει και τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Αυτή η επιχειρηματολογία χρησιμοποιήθηκε και το 1952 για να μπουν οι δύο χώρες στο ΝΑΤΟ και έδειξε πως είναι «στάχτη στα μάτια» των λαών. Τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν μπορεί να τα εγγυηθεί ούτε το Διεθνές Δίκαιο. Οχι απλώς γιατί η Τουρκία αντιδρά και δεν αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Αλλά γιατί το Διεθνές Δίκαιο σήμερα ερμηνεύεται κατά το δοκούν, στη βάση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, στα καπιταλιστικά οικονομικά συμφέροντα. Ετσι, ακόμη και μια προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δικαιοσύνη και τη διασφάλιση των λαϊκών συμφερόντων. Τι απομένει;
Απομένει μονάχα ο δρόμος της πάλης. Ο δρόμος της ρήξης με τα επιχειρηματικά - καπιταλιστικά συμφέροντα, της ρήξης κι αποδέσμευσης από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κάτι τέτοιο μπορεί να το εγγυηθεί μονάχα η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και η εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Μόνον αυτός ο δρόμος μπορεί να εξασφαλίσει πως ο φυσικός πλούτος, οι όποιες διακρατικές σχέσεις συνάπτονται θα είναι προς όφελος των εργαζομένων κι όχι προς όφελος των καπιταλιστών. Μονάχα σ' αυτήν την περίπτωση θα πάψουν οι εργαζόμενοι να βρίσκονται στον «πάτο του καζανιού» (στο «καζάν ντιπί») και οι επιχειρηματίες θα πάψουν να γεύονται αυτό και κάθε άλλο «γλύκισμα», που παράγεται από την εκμετάλλευση του κόπου και του ιδρώτα των εργαζομένων.
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου