Πριν λίγο καιρό ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης, υπονομεύοντας ευθέως την απεργία ως μορφή πάλης, καλούσε σε άλλες μορφές κινητοποίησης στο όνομα του να διασωθεί το μεροκάματο.
Προχτές, ο βουλευτής Λασιθίου του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Δερμιτζάκης τα έβαλε με την απεργία των ναυτεργατών, δηλώνοντας ότι «γεμίζει τον κόσμο αγωνία και ανασφάλεια» και προτρέποντας τους απεργούς να αντιληφθούν «το μέγεθος των προβλημάτων και να δείξουν καλή θέληση και να σκύψουν στα προβλήματα των αγροτών για να δουν ότι εδώ το πρόβλημα είναι τεράστιο. Καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές».
Την ίδια μέρα ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στους αγρότες του Ορχομενού, τους υποδείκνυε, απειλώντας τους ταυτόχρονα: «Ο αγώνας σας πρέπει να έχει τη στήριξη όλης της ελληνικής κοινωνίας. Στο κολπάκι του κοινωνικού αυτοματισμού δεν θα πέσετε (...) Θα τους χτυπήσετε εκεί που τους πονάει και είμαι βέβαιος ότι θα το κάνετε αυτό, με έξυπνο τρόπο, με εναλλακτικές σκέψεις».
Ο διαβρωτικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν στο εργατικό κίνημα είναι γνωστός, γνωστές και οι «αμαρτίες» των δυνάμεών του που δραστηριοποιούνται στα συνδικάτα. Η ταχύτατη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του και η προοπτική να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση τον αναγκάζει να πετάξει και το τελευταίο φύλλο συκής και να αποκαλυφθεί πλήρως. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' το κίνημα, κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να το φέρει στα μέτρα του, να το καταστήσει άνευρο, χειροκροτητή μιας μορφής διαχείρισης εξίσου αντιλαϊκής και αντεργατικής με τη σημερινή.
Αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τους αγώνες που πυροδοτούνται απ' τη βαρβαρότητα του συστήματος που θέλει να διαχειριστεί, παρεμβαίνει ώστε να είναι το αποτύπωμά τους όσο το δυνατόν πιο «αχνό» στην καπιταλιστική οικονομία. Οι εργάτες να μην απεργούν για να μη θίγονται τα κέρδη των βιομηχάνων και των εφοπλιστών και οι αγρότες να μην κλείνουν δρόμους για να διακινούνται απρόσκοπτα τα εμπορεύματα των καπιταλιστών.
Κι όμως, εργάτες και φτωχοί αγρότες, η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή του λαού, δεν έχουν άλλο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή τους πέρα απ' το δρόμο της κοινής τους πάλης, με αλληλεγγύη, ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο και με όποια μορφή πάλης επιλέγουν κάθε φορά μέσα απ' τις συλλογικές τους διαδικασίες.
Στο δρόμο αυτό καλά θα κάνουν να γυρίσουν την πλάτη σε όσους, για να προστατεύσουν τον αντίπαλό τους, τους απευθύνουν νουθεσίες για το αν, πότε και πώς πρέπει να δράσουν. Και να έχουν καθαρό ότι ο αγώνας τους θα είναι τόσο πιο αποτελεσματικός όσο στοχεύει στην πραγματική αιτία των προβλημάτων, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι στην εναλλαγή του ενός διαχειριστή της με τον επόμενο στη σειρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου