Αντιδραστικό υποπροϊόν (ή / και κατασκεύασμα)

Τους αMallήσανε...

Η τρομοκρατία (και όχι οι αγώνες των λαών που οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους τους βαφτίζουν και τους συκοφαντούν σαν «τρομοκρατία») είναι εξαιρετικά χρήσιμη στο εκμεταλλευτικό κράτος.

Με μοχλό και την τρομοκρατία

(το διαπιστώσαμε την περίοδο του «ψυχρού» πολέμου στη Γερμανία και την Ιταλία, το βλέπουμε καθ' όλη την περίοδο της αμερικανικής μονοκρατορίας)

η κοινωνία «διδάσκεται» να αποδέχεται εθελοντικά, ή - στην επίσης αποδοτική για την κρατική εξουσία περίπτωση - η κοινωνία «εκπαιδεύεται» να «συνθηκολογεί» με εκείνα τα μέτρα που απαγορεύουν «νόμιμα» τις ελευθερίες της. Η κοινωνία «εκπαιδεύεται» (σ.σ.: «για το καλό της»...) να «συναινεί» με μέτρα που ναρκοθετούν το δικαίωμά της να διεκδικεί.

Η τρομοκρατία, πάντα και παντού, αξιοποιείται ως πρόσχημα από τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής. Την αξιοποιούν για να τρομοκρατούν και να «πολιορκούν» την κοινωνία, επικαλούμενοι τους κανόνες ασφαλείας που, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, επιβάλλονται, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας»...

*

Η τρομοκρατία, τελικά, στην «καλύτερη» περίπτωση, αποτελεί υποπροϊόν της κρατικής καταστολής, στη χειρότερη λειτουργεί ως παράγοντας νομιμοποίησης της κρατικής καταστολής.

Εκείνοι που αναλαμβάνουν (ή τους ανατίθεται) να παίξουν ρόλο φυσικού αυτουργού στο πλαίσιο της τρομοκρατίας, είτε είναι άμεσα δημιουργήματα - υπάλληλοι της κρατικής εξουσίας (προβοκάτορες, πράκτορες, κ.λπ.), είτε λειτουργούν ακόμα και ως μηχανισμοί ξακαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου (δε λείπουν και τέτοιες περιπτώσεις), είτε αποτελούν τις εξ αντικειμένου «τηλεκατευθυνόμενες» μαριονέτες του συστήματος.

Στην τελευταία περίπτωση πρόκειται για μαριονέτες που αφήνονται να πιστεύουν ότι αποτελούν τους «Ζορό» της τάξης, του έθνους, της πατρίδας. Αλλά την ίδια ώρα, η πολιτική τους «αφέλεια» και η αδιέξοδη πολιτική τους ανωριμότητα καθίστανται πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των υπηρεσιών «του νόμου και της τάξης» του καθεστώτος της κεφαλαιοκρατικής νομιμότητας.

*

Η τρομοκρατία, ειδικά σε συνθήκες επέλασης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και αντίστοιχης ανάγκης ενίσχυσης των διεργασιών κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης,

όποιο φραστικό μανδύα κι αν χρησιμοποιεί,

από όποια αφετηρία κι αν εκκινεί,

επειδή ακριβώς συνιστά την «παρακαμπτήριο» για την έφοδο της «νομιμοποιημένης» κρατικής τρομοκρατίας, δεν είναι απλώς αναποτελεσματική.

Είναι αντιδραστική!

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ