Κάλπικες διαχωριστικές γραμμές

Στις συμπληγάδες της κατατρομοκράτησης με κίβδηλα εκφοβιστικά διλήμματα, απ' τη μια, και των θολών δήθεν αντιμνημονιακών προταγμάτων, απ' την άλλη, επιδιώκεται να εγκλωβιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις, να ανακοπούν τάσεις ριζοσπαστικοποίησής τους, με δεδομένη αφενός τη λαϊκή οργή και απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, αφετέρου την ανάγκη του λαού για διέξοδο που οδηγεί πολύ περισσότερους από χτες ανθρώπους του μόχθου κοντύτερα στις θέσεις και προτάσεις του ΚΚΕ. Προβάλλουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές: Με το μνημόνιο ή ενάντια στο μνημόνιο, συσκοτίζοντας πως το μνημόνιο είναι απότοκο της καπιταλιστικής κρίσης και όχι η αιτία της που είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και ότι φιλολαϊκή διέξοδος μόνο με την ανατροπή του μπορεί να επιβληθεί.

Στο πλαίσιο αυτό, οι αντιμνημονιακές κραυγές πολλαπλασιάστηκαν σαν τις «αμοιβάδες». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγορεύει σε διέξοδο το «αντιμνημονιακό» μέτωπο, την «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, το «ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση». Στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που μέχρι χτες έβαζαν γερές πλάτες για την υλοποίηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, σήκωσαν μπαϊράκι δήθεν κατά του μνημονίου και ετοιμάζουν νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Από κοντά ομάδες, κινήσεις και πρωτοβουλίες, με επικεφαλής απ' τον Καμμένο έως τον Μ. Θεοδωράκη ξιφουλκούν κατά του μνημονίου και της δήθεν κατοχής της χώρας. Την ίδια στιγμή, όλοι αυτοί, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ και στην εξουσία των μονοπωλίων που επέβαλε τα μνημόνια - γιατί έχει ανάγκη αυτή την πολιτική και για σήμερα και για αύριο, στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης για να διασφαλίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη και την ανταγωνιστικότητά της - και στην ευρωενωσιακή συμμαχία στο πλαίσιο της οποίας η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών είναι εγγυημένη και αναμενόμενη η απώλεια και εθνικής κυριαρχίας. Ακόμα και ο ΛΑ.Ο.Σ. στυλοβάτης της εξουσίας των αστών, άρα και των μνημονιακών πολιτικών, που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και συγκυβέρνησε για να έρθει το δεύτερο, το «γύρισε» στην αντιμνημονιακή ρητορεία.

Η θολή αυτή γραμμή, στην οποία συνωστίζονται δυνάμεις φαινομενικά απ' τις πιο διαφορετικές αφετηρίες, με ισχυρό όμως ενοποιητικό στοιχείο την αποδοχή και στήριξη του καπιταλιστικού συστήματος, αποσκοπεί στο να εγκλωβίσει εργατικές λαϊκές δυνάμεις σε μια κίβδηλη αντιπαράθεση, συσκοτίζοντας το ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο των εξελίξεων. Ο αντιμνημονιακός κουρνιαχτός αποσκοπεί να κρύψει απ' το λαό ότι η αντιπαράθεση είναι ταξική και ορίζεται απ' το δίλημμα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Και στη βάση αυτής διατυπώνονται πολιτικές προτάσεις που ενισχύουν τη μία ή την άλλη πλευρά. Το ΚΚΕ απαντά καθαρά: Με το λαό. Και η πολιτική του πρόταση είναι η μόνη ικανή να προωθήσει, να υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Αυτήν την πρόταση, ο λαός να την κάνει υπόθεση της πάλης του. Η οργάνωσή του, η πύκνωση των γραμμών του ταξικού εργατικού λαϊκού κινήματος, η συμπόρευσή του με το ΚΚΕ και η αποφασιστική ενίσχυσή του στην κάλπη, όποτε αυτή στηθεί, είναι προϋπόθεση για πραγματικά φιλολαϊκές εξελίξεις. Μαζί βεβαίως και η άρνησή του να εγκλωβιστεί σε ψευδεπίγραφα ή τρομοκρατικά διλήμματα, η απόρριψη ρηχών αντιμνημονιακών κελευσμάτων που θέλουν από άλλο δρόμο να διασφαλίσουν την πλήρη ενσωμάτωσή του στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που τον γονατίζει.