«Ελεύθερο» είναι το ωράριο καταστημάτων όλο το 24ωρο και όλες τις ημέρες της εβδομάδας στην Ιταλία!
Πρόκειται για ένα από τα κύρια μέτρα της «απελευθέρωση της αγοράς», που εγκρίθηκε από την «κυβέρνηση τεχνοκρατών» υπό τον Μάριο Μόντι και το οποίο τέθηκε σε ισχύ από 1.1. 2012. Προφανώς δεν είναι τόσο τεχνοκράτες όσο νεροκουβαλητές του μεγάλου κεφαλαίου.
Το «ελεύθερο ωράριο» είναι το όνειρο κάθε ισχυρού έμπορα καπιταλιστή που επιδιώκει να εξοντώσει τους πιο αδύναμους. Όχι να νικήσει στον ανταγωνισμό με τους ίδιους όρους αλλά ανατρέποντας τους όρους με διοικητικές και κυβερνητικές αποφάσεις σε βάρος των αδυνάτων. Και όλοι ξέρουμε ότι στη προκειμένη περίπτωση αδύνατοι είναι οι μικρομεσαίοι που μπαίνουν πλέον στην μηχανή του κιμά για να γίνουν τροφή για τα μονοπώλια, στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης βεβαίως, βεβαίως!
Πανηγυρίζουν και οι εδώ μονοπωλητές των πολυκαταστημάτων που αναμένουν το ίδιο μέτρο «απελευθέρωσης» ώστε να εξοντώσουν τους μικρομεσαίους!
Στο λεγόμενο «ελεύθερο ωράριο» κανέναν από τους θιασώτες της «απελευθέρωσης» δεν απασχολούν οι παρακάτω αρνητικές συνέπειες:
-Θα αφανιστούν χιλιάδες μικρομεσαίες.
-Θα χαθούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
-Θα ενταθούν οι μορφές μερικής απασχόλησης.
-Θα μειωθεί γενικά και ειδικά το εργατικό εισόδημα.
-Για τους εργαζόμενους δεν θα υπάρχει Κυριακή, αργία, μέρα και νύχτα εκτός αν θέλουν να γίνουν άνεργοι.
-Θα μονοπωληθεί θα αγορά και θα μετατραπούν οι καταναλωτές σε ομήρους των μονοπωλίων που θα βάζουν όποιες τιμές θέλουν χωρίς ανταγωνισμό.
-Θα αυξηθεί κατακόρυφα το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων που θα επιμηκύνουν το ωράριο και θα το επιρρίψουν στις τιμές δηλαδή στους καταναλωτές με συνέπεια την αντίστοιχη μείωση του όγκου κατανάλωσης.
-Θα αυξηθεί το κόστος ασφάλειας των καταστημάτων.
-Θα ανατραπούν προς το χειρότερο οι όροι διαβίωσης των μικρών εμπόρων και των εργαζομένων καθώς και των οικογενειών τους αφού θα εργάζονται πολλές ώρες θυσιάζοντας πολλές οικογενειακές και κοινωνικές δραστηριότητες απαραίτητες για την αποκατάσταση των εργασιακών τους δυνάμεων και της οικογενειακής ζωής.
Από την επιμήκυνση δεν αυξάνει ούτε το διαθέσιμο εισόδημα των μικρομεσαίων και των καταναλωτών, ούτε ο τζίρος της αγοράς. Απλώς μεταφέρονται σε λίγες επιχειρήσεις.
Φυσικά ο ΣΕΠΛΕ, συνδικαλιστικό όργανο των μεγάλων πολυκαταστημάτων και των εμπορικών κέντρων, χειροκρότησε την ιταλική απελευθέρωση και ζήτησε άμεσα την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής και εδώ!
Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τα φαρμακεία τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να παραδώσει σε φαρμακευτικά μονοπώλια τύπου σούπερ μάρκετ φαρμάκων και για τα βενζινάδικα που θέλουν να παραδοθούν άνευ όρων στις πολυεθνικές των καυσίμων.
Η μάχη συμφερόντων γύρω από το ωράριο
Το ζήτημα «ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων» βρίσκεται από το 1970 στο επίκεντρο μιας ισχυρής σύγκρουσης συμφερόντων, στην οποία εμπλέκονται κατά κύριο λόγο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, το κράτος, οι καταναλωτές κ.ά.
Οι αντιπαραθέσεις γύρω από το ωράριο είναι πάντα μάχη συμφερόντων. Μάχη μεταξύ των μονοπωλιακών μεγαλεμπορικών επιχειρήσεων που προσδοκούν από την απελευθέρωση να εξοντώσουν τους μικρούς και αδύναμους ανταγωνιστές τους και του μικρού και αδύναμου κεφαλαίου από την άλλη που προσπαθεί να επιβιώσει στο υφιστάμενο πλαίσιο ωραρίου. Στη μάχη μπλέκονται οι καταναλωτές που επιφανειακά ευνοούνται αλλά στην πραγματικότητα θα πληρώσουν ακριβά τόσο την μονοπώληση όσο και την αύξηση του λειτουργικού κόστους. Όσο για τους εργαζόμενους για κάθε νέα θέση εργασίας στα μεγαλεμπορικά καταστήματα θα χάνουν τρεις στο κλασικό εμπόριο της αγοράς.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η κοινωνία θα μπορούσε -εν δυνάμει- να κερδίσει από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του εμπορικού κεφαλαίου και την παραγωγικότητα της εργασίας, αν τα οφέλη από τις οικονομίες κλίμακας τα καρπώνονταν οι καταναλωτές (πτώση τιμών, μεταφορά πόρων σε παραγωγικές εργασίες και στις υπηρεσίες). Δυστυχώς, στον καπιταλισμό η συγκέντρωση τους εμπορίου είναι αντιστρόφως ανάλογη των κοινωνικών ωφελειών και ευθέως ανάλογη των κερδών του κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας. Ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους δεν ανήκει στην κοινωνία.
Η αντιπαράθεση γίνεται γιατί το «ελεύθερο ωράριο» ανατρέπει την ίση επιχειρηματική βάση στους όρους ανταγωνισμού και εισάγει έναν ανταγωνισμό που στηρίζεται στη βιολογική και οικονομική αντοχή των μικρών. Με την εξάντληση αυτών των αντοχών, οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν πλέον να συγκεντρώνουν ανενόχλητα το τζίρο της αγοράς.
Το «Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο των ΜΜΕ» για το ωράριο
«Η απελευθέρωση του ωραρίου των λιανεμπορικών καταστημάτων φαίνεται να επιταχύνει τη μείωση του μεριδίου της αγοράς των ΜΜΕ, ελαττώνοντας την κερδοφορία τους (το κόστος αυξάνει περισσότερο από τις πωλήσεις). Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι πιο ικανές να εκμεταλλευτούν το συνεχές ωράριο, αφού και είναι σε θέση να προσλάβουν εργαζόμενους μερικής απασχόλησης και να οργανώσουν εναλλαγές βάρδιας. Τα μικρά καταστήματα δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν έναν επιπλέον εργαζόμενο και ειδικότερα τα μικρά εξειδικευμένα μαγαζιά δεν είναι σε θέση να προσλάβουν φθηνό ανειδίκευτο προσωπικό μερικής απασχόλησης, αφού η σωστή εξυπηρέτηση πελατών απαιτεί ένα συγκεκριμένο βαθμό εμπειρίας».
(Έκτη Έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις ΜΜΕ, 2000, σελ.8).
Το παραπάνω κείμενο φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη πολιτική που προωθεί με ένταση η ΕΕ αλλά έχει την αξία του γιατί φανερώνει ότι τα πραγματική προβλήματα φτάνουν μέχρι εκεί.
Ωράριο δια πάσα νόσο…
Τα συμφέροντα που απαιτούν ωράριο 24 ωρών, 7 μέρες τη βδομάδα, όλο το χρόνο» έχουν και τα… επιχειρήματά τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι η κοινωνία θα ευημερήσει και τα προβλήματα φτώχειας και κρίσης θα λυθούν με την απελευθέρωση του ωραρίου! Ας παρακολουθήσουμε τα απίστευτα επιχειρήματά τους και το «δούλεμα» που επιχειρείται σε βάρος της νοημοσύνης μας.
• Θα αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων. Ξαφνικά οι καταναλωτές θα αποκτήσουν εισόδημα για κατανάλωση!
• Θα υπάρξει υγιής ανταγωνισμός. Επί 24 ώρες θα διεξάγεται… υγιής ανταγωνισμός σε βιολογική και όχι επιχειρηματική βάση!!!
• Θα υπάρξει μείωση τιμών. Εδώ πετυχαίνουν διάνα. Θα ισχύσει μια ανατρεπτική αριθμητική που λέει ότι όσο περισσότερες ώρες εργάζεται το εμπόριο για την εξυπηρέτηση των καταναλωτών, τόσο θα μειώνεται το κόστος λειτουργίας του και άρα θα… πέφτουν οι τιμές!
• Οι επιχειρήσεις θα έχουν περισσότερη δουλειά. Ναι, θα απλώσουν την ίδια δουλειά των 45 - 50 εβδομαδιαίων ωρών που αντικειμενικά επαρκούν σήμερα σε 168 ώρες και έτσι θα… έχουν δουλειά!
• Θα δουλέψουν οι μικρές επιχειρήσεις που τώρα εμποδίζονται από το… μικρό ωράριο. Αυτό που εμποδίζει τον τζίρο είναι η φτώχεια των εισοδημάτων όχι οι ώρες.
• Θα αυξηθεί η απασχόληση. Τρεις θα απολύονται ένας θα προλαμβάνεται. Ούτε η τρόικα να ήταν!
• Αυξάνεται η παραγωγικότητα του εμπορίου. Είναι πρωτοφανής και παγκόσμια πρωτοτυπία. Αυξάνουμε τις ώρες εργασίας για τον ίδιο όγκο έργου, αυξάνουμε τα λειτουργικά του έξοδα και στο τέλος γελοιοποιούμε όλους τους οικονομολόγους πετυχαίνοντας αύξηση της παραγωγικότητας!
• Θα παίζουν όλοι στο ίδιο γήπεδο με τους ίδιους όρους. Ακριβώς!!! Μόνο που οι όροι θα είναι των 5-6 υπεραγορών.
• Εξυπηρετείται ο καταναλωτής. Ο καταναλωτής, λένε, θέλει ανοικτά τα καταστήματα 24 ώρες το 24ωρο. Μόλις, όμως, του πουν αν προτιμάει να πληρώνει αυτός (ποιος άλλος;;;) το κόστος της διεύρυνσης, που στο τέλος οδηγεί στη μονοπώληση, τότε να δουν τι απάντηση θα πάρουν.
Το «ελεύθερο ωράριο» είναι το όνειρο κάθε ισχυρού έμπορα καπιταλιστή που επιδιώκει να εξοντώσει τους πιο αδύναμους. Όχι να νικήσει στον ανταγωνισμό με τους ίδιους όρους αλλά ανατρέποντας τους όρους με διοικητικές και κυβερνητικές αποφάσεις σε βάρος των αδυνάτων. Και όλοι ξέρουμε ότι στη προκειμένη περίπτωση αδύνατοι είναι οι μικρομεσαίοι που μπαίνουν πλέον στην μηχανή του κιμά για να γίνουν τροφή για τα μονοπώλια, στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης βεβαίως, βεβαίως!
Πανηγυρίζουν και οι εδώ μονοπωλητές των πολυκαταστημάτων που αναμένουν το ίδιο μέτρο «απελευθέρωσης» ώστε να εξοντώσουν τους μικρομεσαίους!
Στο λεγόμενο «ελεύθερο ωράριο» κανέναν από τους θιασώτες της «απελευθέρωσης» δεν απασχολούν οι παρακάτω αρνητικές συνέπειες: -Θα αφανιστούν χιλιάδες μικρομεσαίες.
-Θα χαθούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
-Θα ενταθούν οι μορφές μερικής απασχόλησης.
-Θα μειωθεί γενικά και ειδικά το εργατικό εισόδημα.
-Για τους εργαζόμενους δεν θα υπάρχει Κυριακή, αργία, μέρα και νύχτα εκτός αν θέλουν να γίνουν άνεργοι.
-Θα μονοπωληθεί θα αγορά και θα μετατραπούν οι καταναλωτές σε ομήρους των μονοπωλίων που θα βάζουν όποιες τιμές θέλουν χωρίς ανταγωνισμό.
-Θα αυξηθεί κατακόρυφα το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων που θα επιμηκύνουν το ωράριο και θα το επιρρίψουν στις τιμές δηλαδή στους καταναλωτές με συνέπεια την αντίστοιχη μείωση του όγκου κατανάλωσης.
-Θα αυξηθεί το κόστος ασφάλειας των καταστημάτων.
-Θα ανατραπούν προς το χειρότερο οι όροι διαβίωσης των μικρών εμπόρων και των εργαζομένων καθώς και των οικογενειών τους αφού θα εργάζονται πολλές ώρες θυσιάζοντας πολλές οικογενειακές και κοινωνικές δραστηριότητες απαραίτητες για την αποκατάσταση των εργασιακών τους δυνάμεων και της οικογενειακής ζωής.
Από την επιμήκυνση δεν αυξάνει ούτε το διαθέσιμο εισόδημα των μικρομεσαίων και των καταναλωτών, ούτε ο τζίρος της αγοράς. Απλώς μεταφέρονται σε λίγες επιχειρήσεις.
Φυσικά ο ΣΕΠΛΕ, συνδικαλιστικό όργανο των μεγάλων πολυκαταστημάτων και των εμπορικών κέντρων, χειροκρότησε την ιταλική απελευθέρωση και ζήτησε άμεσα την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής και εδώ!
Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τα φαρμακεία τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να παραδώσει σε φαρμακευτικά μονοπώλια τύπου σούπερ μάρκετ φαρμάκων και για τα βενζινάδικα που θέλουν να παραδοθούν άνευ όρων στις πολυεθνικές των καυσίμων.
Η μάχη συμφερόντων γύρω από το ωράριο
Το ζήτημα «ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων» βρίσκεται από το 1970 στο επίκεντρο μιας ισχυρής σύγκρουσης συμφερόντων, στην οποία εμπλέκονται κατά κύριο λόγο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, το κράτος, οι καταναλωτές κ.ά.
Οι αντιπαραθέσεις γύρω από το ωράριο είναι πάντα μάχη συμφερόντων. Μάχη μεταξύ των μονοπωλιακών μεγαλεμπορικών επιχειρήσεων που προσδοκούν από την απελευθέρωση να εξοντώσουν τους μικρούς και αδύναμους ανταγωνιστές τους και του μικρού και αδύναμου κεφαλαίου από την άλλη που προσπαθεί να επιβιώσει στο υφιστάμενο πλαίσιο ωραρίου. Στη μάχη μπλέκονται οι καταναλωτές που επιφανειακά ευνοούνται αλλά στην πραγματικότητα θα πληρώσουν ακριβά τόσο την μονοπώληση όσο και την αύξηση του λειτουργικού κόστους. Όσο για τους εργαζόμενους για κάθε νέα θέση εργασίας στα μεγαλεμπορικά καταστήματα θα χάνουν τρεις στο κλασικό εμπόριο της αγοράς.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η κοινωνία θα μπορούσε -εν δυνάμει- να κερδίσει από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του εμπορικού κεφαλαίου και την παραγωγικότητα της εργασίας, αν τα οφέλη από τις οικονομίες κλίμακας τα καρπώνονταν οι καταναλωτές (πτώση τιμών, μεταφορά πόρων σε παραγωγικές εργασίες και στις υπηρεσίες). Δυστυχώς, στον καπιταλισμό η συγκέντρωση τους εμπορίου είναι αντιστρόφως ανάλογη των κοινωνικών ωφελειών και ευθέως ανάλογη των κερδών του κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας. Ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους δεν ανήκει στην κοινωνία.
Η αντιπαράθεση γίνεται γιατί το «ελεύθερο ωράριο» ανατρέπει την ίση επιχειρηματική βάση στους όρους ανταγωνισμού και εισάγει έναν ανταγωνισμό που στηρίζεται στη βιολογική και οικονομική αντοχή των μικρών. Με την εξάντληση αυτών των αντοχών, οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν πλέον να συγκεντρώνουν ανενόχλητα το τζίρο της αγοράς.
Το «Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο των ΜΜΕ» για το ωράριο
«Η απελευθέρωση του ωραρίου των λιανεμπορικών καταστημάτων φαίνεται να επιταχύνει τη μείωση του μεριδίου της αγοράς των ΜΜΕ, ελαττώνοντας την κερδοφορία τους (το κόστος αυξάνει περισσότερο από τις πωλήσεις). Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι πιο ικανές να εκμεταλλευτούν το συνεχές ωράριο, αφού και είναι σε θέση να προσλάβουν εργαζόμενους μερικής απασχόλησης και να οργανώσουν εναλλαγές βάρδιας. Τα μικρά καταστήματα δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν έναν επιπλέον εργαζόμενο και ειδικότερα τα μικρά εξειδικευμένα μαγαζιά δεν είναι σε θέση να προσλάβουν φθηνό ανειδίκευτο προσωπικό μερικής απασχόλησης, αφού η σωστή εξυπηρέτηση πελατών απαιτεί ένα συγκεκριμένο βαθμό εμπειρίας».
(Έκτη Έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις ΜΜΕ, 2000, σελ.8).
Το παραπάνω κείμενο φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη πολιτική που προωθεί με ένταση η ΕΕ αλλά έχει την αξία του γιατί φανερώνει ότι τα πραγματική προβλήματα φτάνουν μέχρι εκεί.
Ωράριο δια πάσα νόσο…
Τα συμφέροντα που απαιτούν ωράριο 24 ωρών, 7 μέρες τη βδομάδα, όλο το χρόνο» έχουν και τα… επιχειρήματά τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι η κοινωνία θα ευημερήσει και τα προβλήματα φτώχειας και κρίσης θα λυθούν με την απελευθέρωση του ωραρίου! Ας παρακολουθήσουμε τα απίστευτα επιχειρήματά τους και το «δούλεμα» που επιχειρείται σε βάρος της νοημοσύνης μας.
• Θα αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων. Ξαφνικά οι καταναλωτές θα αποκτήσουν εισόδημα για κατανάλωση!
• Θα υπάρξει υγιής ανταγωνισμός. Επί 24 ώρες θα διεξάγεται… υγιής ανταγωνισμός σε βιολογική και όχι επιχειρηματική βάση!!!
• Θα υπάρξει μείωση τιμών. Εδώ πετυχαίνουν διάνα. Θα ισχύσει μια ανατρεπτική αριθμητική που λέει ότι όσο περισσότερες ώρες εργάζεται το εμπόριο για την εξυπηρέτηση των καταναλωτών, τόσο θα μειώνεται το κόστος λειτουργίας του και άρα θα… πέφτουν οι τιμές!
• Οι επιχειρήσεις θα έχουν περισσότερη δουλειά. Ναι, θα απλώσουν την ίδια δουλειά των 45 - 50 εβδομαδιαίων ωρών που αντικειμενικά επαρκούν σήμερα σε 168 ώρες και έτσι θα… έχουν δουλειά!
• Θα δουλέψουν οι μικρές επιχειρήσεις που τώρα εμποδίζονται από το… μικρό ωράριο. Αυτό που εμποδίζει τον τζίρο είναι η φτώχεια των εισοδημάτων όχι οι ώρες.
• Θα αυξηθεί η απασχόληση. Τρεις θα απολύονται ένας θα προλαμβάνεται. Ούτε η τρόικα να ήταν!
• Αυξάνεται η παραγωγικότητα του εμπορίου. Είναι πρωτοφανής και παγκόσμια πρωτοτυπία. Αυξάνουμε τις ώρες εργασίας για τον ίδιο όγκο έργου, αυξάνουμε τα λειτουργικά του έξοδα και στο τέλος γελοιοποιούμε όλους τους οικονομολόγους πετυχαίνοντας αύξηση της παραγωγικότητας!
• Θα παίζουν όλοι στο ίδιο γήπεδο με τους ίδιους όρους. Ακριβώς!!! Μόνο που οι όροι θα είναι των 5-6 υπεραγορών.
• Εξυπηρετείται ο καταναλωτής. Ο καταναλωτής, λένε, θέλει ανοικτά τα καταστήματα 24 ώρες το 24ωρο. Μόλις, όμως, του πουν αν προτιμάει να πληρώνει αυτός (ποιος άλλος;;;) το κόστος της διεύρυνσης, που στο τέλος οδηγεί στη μονοπώληση, τότε να δουν τι απάντηση θα πάρουν.
• Θα αναβαθμισθεί το εμπόριο! Άγνωστη η τεκμηρίωση του επιχειρήματος. Μάλλον πρόκειται για ιδεοληψία.
Ας είναι ειλικρινείς αυτοί που προωθούν την «απελευθέρωση». Τα κέρδη θέλουν, όχι να γιατρέψουν την αγορά και την οικονομία από την κρίση με την απελευθέρωση του ωραρίου. Φοβάμαι όμως πολύ ότι οκ. Παπαδήμος αυτούς θα ακούσει.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Αριστερά και πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου