Οι αυταπάτες, η αλήθεια ... και ο μονόδρομος της ρήξης

«Ανάπτυξη και δημοκρατία ο δρόμος για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών σε ολόκληρο τον πλανήτη, ήταν το κοινό συμπέρασμα των συναντήσεων της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της μεγάλης χώρας της Λ. Αμερικής

Η Ελλάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα του Νότου, πρέπει να αποτινάξουν τη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα οι λαοί τους. Ο δρόμος της ανόρθωσης περνάει μέσα από τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την ισότιμη διεθνή συνεργασία».

Με αυτά τα λόγια στο πρώτο θέμα της η «Αυγή» δίνει το στίγμα της επίσκεψης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, στη Βραζιλία και τις συναντήσεις με την πρόεδρο της χώρας Ντ. Ρουσέφ και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Μέσα σε λίγες λέξεις περικλείεται όλο το πλέγμα των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, που θέλει να δημιουργήσει η προς διαμόρφωση νέα σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, στους εργαζόμενους της χώρας. Η λύση, λένε οι νέοι φωστήρες, είναι: ανάπτυξη, δημοκρατία, οι χώρες να αποτινάξουν τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό, να υπάρξει ισότιμη διεθνή συνεργασία.

Δηλαδή, τι λένε στα λαϊκά στρώματα; ότι για τα βάσανά τους δε φταίει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, αλλά το νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισής του. Αρα, με άλλο μείγμα, όπως στη Βραζιλία, μπορεί δήθεν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Επίσης, δε φταίει ότι μια δράκα καπιταλιστών καρπώνεται όλο τον πλούτο που παράγουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά ότι δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη (λες και όταν υπήρχαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης κέρδιζαν οι εργαζόμενοι;). Λένε ακόμα ότι στο σημερινό κόσμο που σπαράσσεται από ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οι υπάρχουσες λυκοσυμμαχίες και οι υπό διαμόρφωση, τσακίζουν λαούς και δικαιώματα, μπορεί να υπάρξει «ισότιμη συνεργασία» χωρίς να θιγεί η ρίζα των προβλημάτων, η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ο καπιταλισμός όπου το κεφάλαιο ελέγχει την οικονομία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που αποδεικνύει και με την επιλογή των συνομιλητών του, σοσιαλδημοκρατών διαχειριστών του συστήματος, είναι ότι ψάχνει ιμπεριαλιστικούς συμμάχους για να εμφανιστεί ως αξιόπιστη για το κεφάλαιο διαχειριστική λύση. Οσο για τα «πρότυπά» του, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, η «ανάπτυξη» που πρόσφεραν είναι ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία σε μονοπωλιακούς ομίλους, κάποια ψίχουλα και πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού. Η εκμετάλλευση του λαού από τους καπιταλιστές στη Βραζιλία καλά κρατεί σε μια χώρα πάμπλουτη όπου ο λαός υποφέρει. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, ανέργων, αποκλεισμένων που επιβιώνουν στις παραγκουπόλεις, τα εκατομμύρια ανθρώπων στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης αποδεικνύουν ότι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το «θερμοκήπιο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης που φέρνει νέες κρίσεις και νέα δεινά και στη Βραζιλία και στη Ελλάδα και σε κάθε ανεξαιρέτως καπιταλιστική χώρα. Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα και από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, και να μην «πατήσουν» την «μπανανόφλουδα» του δήθεν «ανθρώπινου καπιταλισμού». Δεν πρέπει να δώσουν «ανάσες» στο σύστημα που παρασάπισε -και μέσω νέων φρούδων ελπίδων που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ- και να οργανώσουν τον αγώνα τους μέσα από ταξικό αγωνιστικό κίνημα, σε συμμαχία με τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για τη δική τους λαϊκή εργατική εξουσία, που θα θέσει την οικονομία στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.