Η πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για την εργατική τάξη, αλλά κυρίως για τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας που συνθλίβονται από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που συρρικνώνονται όπως οι αγρότες, ή εξαφανίζονται, καταστρέφονται όπως οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι.
Η θέση του ΚΚΕ ότι είναι αντικειμενικά το συμφέρον αυτών των στρωμάτων να συνταχθούν με την εργατική τάξη, δεν είναι γιατί έτσι το θέλει, ή έτσι το βολεύει. Πατάει πάνω στις πραγματικές συνθήκες που απορρέουν από την θέση αυτών των στρωμάτων στην οικονομική διαστρωμάτωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Το γεγονός ότι οι αυτοαπασχολούμενοι που αναγκάζονται να πληρώνουν κάθε είδους χαράτσια, σε ένα περιβάλλον «ανταγωνιστικό», που καλούνται να αναμετρηθούν με τα μεγαθήρια μονοπώλια στις τιμές, τις προμήθειες,
το προσωπικό, τα ωράρια, τώρα πια και στο πόσες Κυριακές μπορούν να είναι ανοιχτά (στον τομέα του εμπορίου), αποδεικνύει από μόνο του, ότι οι ελπίδες επιβίωσής τους στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Εάν πριν από μερικά χρόνια, η πορεία αυτή ήταν διαφορετική, περισσότερο ευέλικτη, σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η πορεία αυτή είναι προκαθορισμένη που επισπεύδεται μάλιστα με βίαιο τρόπο.
Αντίστοιχη η κατάσταση και της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών που βλέπουν καθημερινά, στο όνομα διάφορων προσχημάτων, να χειροτερεύουν οι όροι ζωής τους.
Είναι αντικειμενικά προς το συμφέρον τους να ταχθούν ως σύμμαχοι στο πλευρό της εργατικής τάξης και να παλέψουν άμεσα όχι μόνο για την επιβίωση των οικογενειών τους, αλλά και με προοπτική την λαϊκή εξουσία, που στηρίζεται στην ανάπτυξη με βάση την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον παραγωγικό συνεταιρισμό για τη φτωχή αγροτιά, την κάλυψη των λαϊκών αναγκών και όχι την υπεράσπιση του κέρδους των μονοπωλίων.
Στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού δεν υπάρχει ελπίδα ότι μπορεί η εξουσία των μονοπωλίων να εξασφαλίσει την επιβίωση των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών.
Ήδη, οι αυτοαπασχολούμενοι στο εμπόριο και τη βιοτεχνία, τον επισιτισμό, τον τουρισμό, οι φτωχοί αγρότες και άλλες κατηγορίες, φθάνουν κατά περιόδους να δουλεύουν 10 και 12 ώρες την ημέρα μαζί και με άλλα μέλη της οικογένειάς τους, να είναι ιδιοκτήτες γης ή άλλων σκόρπιων μέσων παραγωγής και παρόλα αυτά η επιβίωσή τους να έχει γίνει πλέον οριακή. Δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, όπως τη θέρμανση, το νοίκι, τις σπουδές των παιδιών τους, ακόμα και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν. Τι εξασφαλίζει ότι η στήριξη από μέρους τους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής θα βελτιώσει τη θέση τους;
Οι ισχυρισμοί, δε, που προβάλλονται από διάφορες πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, ότι μπορεί η κατάσταση να βελτιωθεί ή ακόμη και να γυρίσει στην κατάσταση πριν από την κρίση, μόνο αυταπάτες μπορούν να χαρακτηριστούν. Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια, η ενίσχυση των μονοπωλίων και η επικράτησή τους σε όλους τους τομείς είναι νομοτέλεια του καπιταλιστικού συστήματος, που δεν αλλάζει, δεν γυρνάει πίσω. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε και σε μία σειρά αναπτυγμένες χώρες, όπου οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, ή καταστράφηκαν ή μετατράπηκαν σε μισθωτούς, σε μισοπρολετάριους, σε υποαπασχολούμενους που πάλευαν για την επιβίωσή τους.
Παρόμοια είναι και η προοπτική για «τους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες, που όλο και περισσότερο, θα υποτάσσονται ως μισθωτοί στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που επεκτείνονται στις νομικές, λογιστικές, τεχνικές εργασίες, που σχετίζονται με την πρόληψη – αποκατάσταση της υγείας, τη μητρότητα, την υγεία και ασφάλεια στους χώρους εργασίας, τη Δημόσια Υγεία, τον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Αντικειμενικά και το δικό τους μεσοπρόθεσμο συμφέρον βρίσκεται στο δρόμο σύγκρουσης και ανατροπής των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στο πλευρό της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας».
Στη Λαϊκή Συμμαχία έχουν, λοιπόν, αντικειμενικά συμφέρον να ενταχθούν αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, των οποίων η ζωή πλήττεται βάναυσα από την εξουσία των μονοπωλίων. Η αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης δίνει τεράστια δυναμική στη συνένωση εκατομμυρίων λαϊκών μαζών στη πάλη και τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων.
Η Λαϊκή Συμμαχία είναι μέσα στο κίνημα και παλεύει για όλα όσα βελτιώνουν τη ζωή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, γιατί αυτοί τα παράγουν και έχουν δικαίωμα να τα απολαμβάνουν. Μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, συντάξεις, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, για δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία-Πρόνοια, για φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, για την προστασία των ανέργων, για φθηνά και ασφαλή τρόφιμα, για φθηνό ρεύμα, πετρέλαιο και νερό.
Αυτή τη γραμμή για την λαϊκή συμμαχία πολεμούν με όλους τους τρόπους τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Την ονομάζουν μάλιστα απομονωτισμό. Προσπαθούν να σύρουν τα λαϊκά στρώματα στο άρμα των μονοπωλίων, στο όνομα να ανέβει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων των εφοπλιστών και άλλων για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτό όμως σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Η αποτελεσματικότητα της δράσης της Λαϊκής Συμμαχίας εξαρτάται από τον βαθμό συσπείρωσης και συμμετοχής από τα κάτω, στον τόπο δουλειάς, τις γειτονιές, τις λαϊκές και αγροτικές περιοχές. Παλεύει για να αποσπάσει όλο και περισσότερες, νέες δυνάμεις από τον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό, τις αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα και επιχειρούν να αποκοιμίσουν, να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν τους εργάτες στο σύστημα εξουσίας των μονοπωλίων. Να τους εκπαιδεύσουν στη λογική να δέχονται λίγα ενώ τα παράγουν όλα, στη λογική να «βάλουν» πλάτη για να κερδίσουν τα αφεντικά, στη λογική ότι εργάτες και μονοπώλια μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά παίρνοντας ο καθένας το μερίδιο που του αναλογεί, στη βάση μίας δίκαιης ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου