Για ποιον «αλαφρώνουν» το χρέος;

• Τα αστικά επιτελεία λένε ότι από τη μείωση του χρέους θα ωφεληθεί ο λαός.
 Τι ισχύει;

Οργίασε από χτες ξανά η προπαγάνδα ότι με τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ θα υπάρξει ελάφρυνση τους χρέους και ότι αυτή θα αποβεί προς όφελος του λαού. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι ο ενδοκαπιταλιστικός συμβιβασμός για την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας έγινε για το δικό τους συμφέρον και ότι αν μειωθεί το χρέος, με «κούρεμα» ή άλλο τρόπο, θα έχει όφελος η λαϊκή οικογένεια. Λένε ψέματα. Καμιά ελάφρυνση δεν πρόκειται να υπάρξει για το λαό, όσο κι αν μειωθεί το δημόσιο χρέος. Αντίθετα, κάθε μέτρο για την απομείωσή του απαιτεί αντιλαϊκά ισοδύναμα, για να καλυφθεί η χασούρα που έχουν τα ντόπια και ξένα μονοπώλια από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου. Ηδη υπάρχουν τα μέτρα του τελευταίου μνημονίου, που θα μπουν σε εφαρμογή, ωθώντας σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Υπάρχει και ο έλεγχος του προϋπολογισμού, που λέει ότι αν δεν πιάνονται οι στόχοι, θα γίνονται αυτόματα νέες περικοπές.

Το χρέος δεν το προκάλεσε ο λαός. Δεν προέκυψε από δαπάνες του κράτους για δημόσια, καθολική και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ικανοποιητικούς μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν υποδομές προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, στο ύψος των σύγχρονων αναγκών τους. Το έφτιαξαν και το γιγάντωσαν τα φιλομονοπωλιακά μέτρα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι προκλητικές φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, οι κάθε είδους επιδοτήσεις στην πλουτοκρατία, τα εξοπλιστικά προγράμματα που υπηρετούν την ιμπεριαλιστική στρατηγική του ΝΑΤΟ κ.ά. Το χρέος είναι μια καραμπινάτη απόδειξη ότι επενδύσεις χωρίς κρατική στήριξη στους καπιταλιστές δε γίνονται και ότι το κράτος τους είναι εξ ορισμού αντιλαϊκό. Οσοι υπόσχονται «άλλο» κράτος, φιλολαϊκό, σε συνθήκες αστικής εξουσίας και κυριαρχίας των μονοπωλίων στην παραγωγή, κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα το λαό.

Τι προκύπτει από τα παραπάνω; Οτι ακόμα κι αν το χρέος μειωθεί, κανένα φιλολαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να παρθεί. Ούτε θα αναιρεθεί καμιά από τις αντιλαϊκές αποφάσεις που πάρθηκαν σε συνθήκες κρίσης. Αντίθετα, η ελάφρυνση του χρέους είναι πολύτιμη για το κεφάλαιο και το κράτος του. Κι αυτό επειδή από τον κρατικό προϋπολογισμό θα περισσεύουν περισσότερα κονδύλια που θα κατευθύνονται στις τσέπες των καπιταλιστών για να κάνουν επενδύσεις. Προϋπόθεση, όμως, γι' αυτό είναι να είναι πάμφθηνη η εργατική δύναμη, η οποία συμπληρώνει τις κρατικές επιδοτήσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, την παράδοση κρατικών υποδομών στο κεφάλαιο, για να κάνει επενδύσεις και «ανάπτυξη». Γι' αυτό πανηγυρίζουν τα αστικά κόμματα για τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ελάφρυνση του χρέους» και άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Για να περισσεύουν περισσότερα λεφτά για το κεφάλαιο, αφού ο λαός δεν πρόκειται να δει φράγκο για τις ανάγκες του, είτε το χρέος είναι στο 170%, είτε στο 50%, είτε στο 20%.

Η εμπειρία, άλλωστε, κι από άλλες χώρες της Ευρωζώνης, με χρέος πολύ χαμηλότερο απ' της Ελλάδας, αυτό επιβεβαιώνει. Για παράδειγμα, το δεύτερο τρίμηνο του 2012, σύμφωνα με τη Γιούροστατ, το χρέος στην Κύπρο ήταν στο 83,3%, σχεδόν το μισό από αυτό της Ελλάδας. Αυτό όμως σε τίποτα δεν εμπόδισε την Κύπρο να πάει σε μνημόνιο με την τρόικα και σε άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Ομοίως, το χρέος της Ισπανίας ήταν 76,0% του ΑΕΠ. Η Ισπανία όμως έχει τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρωζώνη και τα αντιλαϊκά πακέτα τσακίζουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ακόμα και χωρίς μνημόνιο. Μπορεί το χρέος να μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης και να κάνει πιο δύσκολη τη διαχείρισή της από τους αστούς. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κρίση προκλήθηκε από το χρέος και ότι αυτό είναι η αιτία των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς μνημόνια.

Οσοι λένε ότι επιδιώκουν μια ρύθμιση του χρέους σε συνθήκες καπιταλισμού, είτε με μερική διαγραφή του, είτε με «ρήτρα ανάπτυξης» και πάει λέγοντας, επί της ουσίας υπόσχονται στο λαό ότι αυτός, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του θα πληρώνουν για ένα χρέος που ανήκει αποκλειστικά στην πλουτοκρατία. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να απαλλάξει το λαό από το χρέος, διαγράφοντάς το μονομερώς. Η μονομερής διαγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, είναι όρος για ανάπτυξη υπέρ του λαού. Η λαϊκή εξουσία θα απαλλάξει το λαό από τις οφειλές που του φόρτωσαν οι καπιταλιστές, από τα δάνεια και τους τόκους. Ούτε μια σταγόνα από τον πλούτο που θα παράγει ο λαός δεν πρόκειται να πάει για τα χρέη της πλουτοκρατίας. Η λαϊκή οικονομία δεν πρόκειται να στερηθεί τον παραμικρό πόρο από έργα και κονδύλια που θα ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες, θα εξαλείφουν την ανεργία, θα υπηρετούν την προκοπή του λαού.