Να 'μαστε πάλι σαρδελιασμένοι στο τρενάκι του καπιταλιστικού τρόμου με τους πελάτες που πλήρωσαν πανάκριβο εισιτήριο ψήφου, να αναρωτιούνται με υστερικές κραυγές προεπιλεγμένης απόγνωσης, πώς θα φαίνονται στις φωτογραφίες που πουλάνε στην έξοδο του λούνα παρκ. Δίνη. Η τεχνητή απάντηση στη λογική ασυνέχεια που επιβάλλει το κεφάλαιο όταν λαφυραγωγεί την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης. Τρία βόδια η γκόμενα του Αγαμέμνονα, δώδεκα βόδια ο χρυσός τρίποδας, πεισμώνει κι ο Αχιλλέας που δεν παίζει στο χρηματιστήριο την τιμή της φτέρνας του... Σαν τότε που το 'σκασε ο Κοσκωτάς κι ύστερα το ρεπορτάζ έλεγε πόσο αδυνάτισε στην αμερικάνικη φυλακή... Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, το έπος του μνημονίου καλά κρατεί, για να μη φανεί η μαφιόζικη πληγή του σάπιου σωρευμένου κεφαλαίου που στοιβάζεται πάνω στα πτώματα προϋπολογισμένων μελλοθάνατων και τρώει τις σάρκες μας και την πέτσα τη δικιά του. Το μενού σε λίστες. Τρομοπανήγυρις κι ο μύλος γυρίζει κι ο ίλιγγος ανταμείβει τους τολμηρούς.
Δεν πέρασαν δα και χρόνια από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, που ακούγαμε σοβαρούς και κοντινούς μας να λένε πως περνάνε στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Εκεί που νομίζεις ότι πολλαπλασιάζεται η ισχύς κι η τσέπη σου, «αφού εσείς δεν θέλετε να κυβερνήσετε». Τώρα που τα σπασμένα είδωλα ανακυκλώνονται σε ένα και το αυτό καθρεφτάκι πιθανής διαχειριστικής αναβάθμισης, δεν είναι έτοιμα να κυβερνήσουν. Στο δωμάτιο με τους καθρέφτες άλλωστε, σε κάθε στροφή, δεξιά ή ζερβά, είναι η μούρη σου που σε τρομάζει κομμένη σε λουρίδες...
Οταν ο Σόρος, που χρηματοδότησε κάτι «ανεξάρτητους» και τις ΜΗΚΥΟ τους - και τις φοιτητικές τους ενώσεις και τους χουλιγκάνους που βουτάγανε στο κτίριο της Βουλής στο Βελιγράδι και καίγανε το μπορντέλο που εποίκισαν πάραυτα - θέλει να χτίσει πόλεις για τους μετανάστες που παρήγαγε αφειδώς κοσσοβαρίζοντας τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, στην αποκρατικοποιημένη ελληνική γη, τότε το τρενάκι του τρόμου ξέρεις ότι θα εκτροχιαστεί γιατί θα βγάλει λεφτά χοντρά το σινάφι του. Σορος πιάσματα... Με καβουρδισμένα δε τα πικραμύγδαλα της κομμένης σύριζα επαναστατικής ανθισμένης αμυγδαλιάς, ένα γλυκό μούρλια περιμένει τους περιπεσόντες στη δίνη της δημοκρατίας τρομολουναπάρκ.
Οχι μωρέ άλλες θεσμικές μεγαλοστομίες. Νισάφι. Επικοινωνιακός πολιτισμός μιας χρήσεως κατάντησε η κάθε μέρα «νομιμότητας» που πετιέται στα σκουπίδια με φτυμένα τα σωθικά των πολλών απ' την ανέχεια, την αδυναμία αντίδρασης και την αηδία. Οχι. Το παιχνίδι με τις ζωές της πλειοψηφίας δεν παίζεται, ούτε χωράει στο κοινοβουλευτικό ταμπλό με ψηφαλάκια απομεινάρια μιας δήθεν κρίσιμης μέρας. Ο αγώνας, που δεν είναι σαφάρι επιβίωσης αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου, πρέπει να γίνει με όρους κινήματος. Εξω και παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι κι εργαζόμενοι, με πραγματικές ανάγκες και με δίκαια όνειρα. Εξω απ' το λούνα παρκ των ληστών. Αν η 48ωρη απεργία παραλύσει απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα στα αλήθεια, χωρίς γλυκερές δικαιολογίες να σκεπάζουν το δηλητήριο της αδράνειας και του φόβου, τότε δε θα μετράμε ψήφους κι ερμηνείες τους αλλά τα κότσια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου