Το πλαίσιο με το οποίο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ οδεύει προς την απεργία μόνο βοήθεια στους αγώνες των εργαζομένων δεν δίνει. Παρά τις «αγωνιστικές κορόνες» το πλαίσιο αυτό υπονομεύει την πάλη της εργατικής τάξης, συσκοτίζει το πρόσωπο του ταξικού αντίπαλου που είναι τα μονοπώλια και σπονσονάρει μια άλλη μορφή αστικής διαχείρισης πέραν της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής».
Τα μέτρα - υποστηρίζει η ΓΣΕΕ - «εξοντώνουν την κοινωνία και την οικονομία». Ομως τα μέτρα δεν χτυπάνε γενικά την κοινωνία, ούτε γενικά την οικονομία. Χτυπάνε και εξοντώνουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά την ίδια στιγμή σώζουν την πλουτοκρατία, ενισχύουν τους καπιταλιστές. Τα μέτρα, τη στιγμή που βάζουν λουκέτο στους μικρομεσαίους, βγάζουν στον αφρό τους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους. Ενώ καταδικάζουν τους αγρότες στην ανέχεια, ενισχύουν τους μεγαλέμπορους και τις μεγάλες επιχειρήσεις στον πρωτογενή τομέα. Ως εκ τούτου, η πολιτική αυτή δεν είναι γενικά «αδιέξοδη», όπως ισχυρίζεται η ΓΣΕΕ. Το αντίθετο, αποτελεί για τα μονοπώλια τη μοναδική διέξοδο σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και γι' αυτό είναι πέρα για πέρα αποτελεσματική για την πλουτοκρατία.
Η ΓΣΕΕ κάνει λόγο για κίνδυνο «διχασμού» και «συγκρούσεων». Ομως, η κοινωνία μας είναι εκ των πραγμάτων διχασμένη, πρωτίστως ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, τους καπιταλιστές και σ' αυτούς που, στερημένοι απ' αυτά τα μέσα, δεν έχουν τίποτα άλλο παρά την εργατική τους δύναμη που την πουλούν στους εκμεταλλευτές τους, πάντα κάτω από την αξία της. Αλλά η πλειοψηφία επικαλείται τον «κίνδυνο διχασμού», γιατί της χαλάει η σούπα της «κοινωνικής ειρήνης» που με τόσο κόπο για λογαριασμό του κεφαλαίου έχει πασχίσει να οικοδομήσει. Μιλάει για «ανεξέλεγκτες συγκρούσεις» γιατί αυτό που φοβάται είναι τη στιγμή που οι εργάτες, νιώθοντας τη δύναμή τους, σπάσουν τα δεσμά του «κοινωνικού εταιρισμού», βρεθούν στο δρόμο της ταξικής σύγκρουσης στοχεύοντας τα μονοπώλια, τους πραγματικούς δυνάστες του λαού. Κινδυνολογεί παράλληλα για «τη διάλυση της κοινωνικής Ευρώπης», όμως «κοινωνική» Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ. Η ΕΕ ήταν και παραμένει κατασκεύασμα των μονοπωλίων, προμαχώνας υπεράσπισης των ταξικών τους συμφερόντων, κάστρο αντίδρασης απέναντι στο σοσιαλισμό, που, απαλλασσόμενη από την ύπαρξή του, τώρα επιδεικνύει όλο το αντιδραστικό της οπλοστάσιο. Ηταν και παραμένει φυλακή των λαών, γι' αυτό δεν παίρνει από μερεμέτια, παρά μόνο γκρεμίζεται.
Πίσω από την πλειοψηφία, προσαρμόζοντας την τακτική της, ακολουθεί και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αυτόνομη Παρέμβαση». Κραδαίνοντας το «αριστερό» της πασαπόρτι, επιχειρεί να ρίξει τους εργαζόμενους σε νέες αυταπάτες. Ετσι αναγνωρίζει μέρος του χρέους, το οποίο προφανώς πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, χωρίς βέβαια να εξηγεί για ποιο άραγε μέρος του χρέους ευθύνονται οι εργάτες και οι εργάτριες των 500 και 600 ευρώ, οι άνεργοι και οι μικρομεσαίοι για τους οποίους χύνει κροκοδείλια δάκρυα. Και δανειζόμενη ένα καραμπινάτο σύνθημα της σοσιαλδημοκρατίας παλιάς κοπής, καλεί τους εργάτες να παλέψουν για «δίκαιη αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος...». Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» πασχίζει να παντρέψει το νερό με τη φωτιά... Αραγε ποια αναδιανομή και μάλιστα «δίκαιη» μπορεί να γίνει σε μια οικονομία και κοινωνία που προϋποθέτει την εκμετάλλευση; Ποια δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον καπιταλιστή που κατέχει τα μέσα παραγωγής και τον εργάτη που δεν έχει παρά τις αλυσίδες του; Τι είδους ισονομία είναι αυτή ανάμεσα σε αυτόν που έχει τα πάντα και τον εργάτη που βρίσκεται διαρκώς υπό τον κίνδυνο της ανεργίας και της ανέχειας; Η δικαιοσύνη την οποία αναζητεί η «Αυτόνομη Παρέμβαση» βρίσκεται από τη μεριά του κεφαλαίου, η «δίκαιη διανομή» σημαίνει φτώχεια και εκμετάλλευση για τον εργάτη, γι' αυτό και η υποταγή του σε αυτό το σύνθημα σημαίνει υποταγή στην εξουσία και στην «κοινωνία του κεφαλαίου». Σ' αυτή την υποταγή καλεί τους εργάτες, παραμονή της απεργίας, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου