Η εισαγγελική έρευνα, όπως και η τροπή που πήρε η υπόθεση, έχει αναθερμάνει τη συζήτηση για την απόδοση ποινικών ευθυνών σε στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου, τα οποία, όπως κατήγγειλε ο Π. Ρουμελιώτης, ενώ είχαν ενημερωθεί από το ΔΝΤ ότι το πρόγραμμα που οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο «δεν βγαίνει», ωστόσο προχώρησαν στη σύναψη του δανείου με την τρόικα, υιοθετώντας τους συγκεκριμένους όρους του μνημονίου.
Με βάση αυτή την καταγγελία και τα όσα κατέθεσαν στη διάρκεια της έρευνας Αρσένης και Κατσέλη, οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς διέγνωσαν ιδιοτέλεια και προσωπικό συμφέρον στις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στο μνημόνιο και στα όσα ακολούθησαν της εφαρμογής του.
Κάνοντας χρήση του νόμου «περί ευθύνης υπουργών» απευθύνονται τώρα στη Βουλή, μέσω του Αρείου Πάγου, για να συνεχιστεί η δικαστική διερεύνηση του ζητήματος, με τη μεσολάβηση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής.Ποια είναι η λογική που υποθάλπει ο συγκεκριμένος χειρισμός; Οτι η πολιτική απόφαση που οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο πάρθηκε από πολιτικούς που έβαζαν το προσωπικό συμφέρον πάνω από το «δημόσιο» και ότι γι' αυτό έχουν ποινική ευθύνη. Καθόλου τυχαία, η κατηγορία που τους αποδίδεται είναι για απιστία απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Λένε, δηλαδή, στο λαό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου επέλεξε τα μέτρα του πρώτου μνημονίου ως μορφή διαχείρισης της κρίσης, επειδή από αυτή την απόφαση ορισμένα στελέχη της προσδοκούσαν και τελικά αποκόμισαν προσωπικό όφελος.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ σε προσωπικό ή επιχειρηματικό επίπεδο από τις συγκεκριμένες αποφάσεις και την πληρωμή των λεγόμενων CDS, η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και η βίαιη εσωτερική υποτίμηση, για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση σε βάρος του λαού, ήταν και παραμένει στρατηγική επιλογή της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ντόπιας αστικής τάξης, ανεξάρτητα από το μείγμα της πολιτικής που την υπηρετεί.
Αυτή την επιλογή υπηρέτησε με τις αποφάσεις της η κυβέρνηση Παπανδρέου, ανεξάρτητα από τους επιμέρους ανταγωνισμούς που επιβάλλονται από τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Την ίδια στρατηγική υπηρέτησαν και υπηρετούν όλες οι επόμενες αστικές κυβερνήσεις, προσαρμόζοντας το μείγμα της διαχείρισης στην εξέλιξη της βαθιάς κρίσης και στα δεδομένα που προκύπτουν κάθε φορά από την ένταση των ενδοαστικών ανταγωνισμών.
Πού την πάνε τη δουλειά; Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι τα δεινά που βιώνει σήμερα θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει, αν από την αρχή της κρίσης είχε επιλεγεί μια άλλη μορφή διαχείρισης. Σύμφωνα με την προπαγάνδα τους, αυτό δεν έγινε, επειδή στο τιμόνι της διακυβέρνησης βρέθηκαν πολιτικοί με ιδιοτελή κίνητρα.
Αναπαράγοντας με πιο χοντροκομμένα συνθήματα την ίδια λογική, οι καθοδηγητές της «πλατείας» φώναζαν «κλέφτες» και «οι 300 στο Γουδή», υπονοώντας ότι η κρίση ήταν αποτέλεσμα της κακής λειτουργίας του αστικού συστήματος, που απαρτίζεται από «προδότες πολιτικούς» και ότι τα μέτρα ήταν συνέπεια «λάθος» επιλογών στη διαχείριση της κρίσης. Τα ίδια συνθήματα πρόβαλλαν την ίδια περίοδο τα αστικά ΜΜΕ, ενώ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. και άλλοι έπλεκαν στον έναν ή στον άλλο βαθμό το εγκώμιο στους «αγανακτισμένους».
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, προσπαθούν να παραπλανήσουν το λαό ότι οι 1,5 εκατ. επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι, οι περικοπές σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, η ένταση της καταστολής, το βάθεμα της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας, που αφήνει εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά χωρίς τις στοιχειώδεις υπηρεσίες, είναι αποτέλεσμα «λάθος χειρισμών» και «ανίκανων προσώπων» και όχι συνέπεια της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, και της προσπάθειας του αστικού συστήματος να τη διαχειριστεί προς όφελος των μονοπωλίων, ανεξάρτητα από το μείγμα των μέτρων που επιλέγει κάθε φορά.
Αρα - υπονοεί η προπαγάνδα τους - αν καθαρίσει ο τόπος από τους κακούς πολιτικούς, αν παρθούν μέτρα «εξυγίανσης» του αστικού συστήματος, αν μπουν στη φυλακή μερικοί κρατικοί λειτουργοί και, προπάντων, αν επιλεγεί ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, πάντα στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και εντός της ΕΕ, τότε τα βάσανα θα μετριαστούν για το λαό και αυτός θα ευημερήσει. Μέχρι τότε, λένε, πρέπει να υπομείνει τα βάρβαρα μέτρα, τα οποία θα μπορούσε να τα είχε γλιτώσει, αν κάποιοι «κακοί» πολιτικοί δεν επέλεγαν από την αρχή το «λάθος» μείγμα στη διαχείριση της κρίσης.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι απόψεις σαν τις παραπάνω, που καλλιεργούν, υποθάλπουν ή ανέχονται όλα τα αστικά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αυτοαποκαλούμενες «αντικαπιταλιστικές» δυνάμεις, ταΐζουν αντιδραστικά μορφώματα, όπως η «Χρυσή Αυγή», η οποία, παρά το γεγονός ότι είναι κομμάτι και εργαλείο του σάπιου πολιτικού συστήματος ενάντια στο λαό, σηκώνει τη σημαία της κάθαρσης, καταγγέλλοντας το σύστημα για «ανηθικότητα» και «αντεθνική» στάση.
Με μοιρασμένους ρόλους, το αστικό σύστημα προσπαθεί να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα και τα αίτια της κρίσης, τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ντόπιας πλουτοκρατίας και της ΕΕ στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, προκειμένου να βγει το κεφάλαιο πιο ενισχυμένο από την κρίση και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά του, με βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ είναι το γεγονός ότι τα ίδια μέτρα που πάρθηκαν στην Ελλάδα με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, είτε είχαν νομοθετηθεί εδώ και χρόνια σε άλλες χώρες της ΕΕ, είτε προωθούνται τώρα σε κράτη - μέλη της Ευρωζώνης που βρίσκονται αντιμέτωπα με τη βαθιά κρίση, χωρίς μάλιστα να έχουν υπογράψει μνημόνια. Τα μνημόνια για την Ελλάδα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την εξειδίκευση των προαποφασισμένων αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στις στρατηγικές αποφάσεις της ΕΕ και τα οποία, με διάφορους ρυθμούς, προωθούνται σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωένωσης, για λογαριασμό των μονοπωλίων της.
Οσο για την καλλιέργεια της αντιδραστικής άποψης ότι για την κρίση και την αντιλαϊκή της διαχείριση ευθύνονται το «ανήθικο» πολιτικό σύστημα και οι «κλέφτες» πολιτικοί, η προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί ο λαός είναι αυταπόδεικτη. Τι αποτέλεσμα είχε, για παράδειγμα, η επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία, η οποία προβλήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ ως πρότυπο παρέμβασης της «ανεξάρτητης» τάχα Δικαιοσύνης για την ηθικοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος; Τίποτα ουσιαστικό δεν κέρδισε ο ιταλικός λαός, ενώ δεν αποτράπηκε και η κρίση, στη δίνη της οποίας βρίσκεται σήμερα η Ιταλία.
Την ίδια λογική υπηρετεί και στην Ελλάδα η παρέμβαση της Δικαιοσύνης σε ζητήματα που αφορούν σε πολιτικές αποφάσεις και μοναδικός κριτής τους πρέπει να είναι ο λαός. Το σκηνικό συμπληρώνουν οι προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, από την οποία θα κριθούν οι πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στα μνημόνια. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε και σελίδα 12) αποκαλύπτει ότι ο καυγάς με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι για το «πάπλωμα» της διαχείρισης.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ την καταστροφική για το λαό αντίληψη ότι μια άλλη μορφή διαχείρισης, από αυτή που επέλεξαν τα κόμματα που άσκησαν διακυβέρνηση, θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την κρίση. Και ότι το μείγμα της διαχειριστικής πολιτικής που ο ίδιος λανσάρει και υπερασπίζεται, μπορεί να βγάλει το λαό όρθιο από την κρίση, χωρίς αποδέσμευση από την ΕΕ και με τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία.
Κρίσεις έζησε και στο παρελθόν ο καπιταλιστικός κόσμος, ακόμα και σε περιόδους όπου το μείγμα της αστικής διαχείρισης είχε περισσότερα επεκτατικά στοιχεία σε σχέση με σήμερα. Στην Ελλάδα, η κρίση ήρθε μετά από μια περίοδο υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Οσο για τα κόμματα που σήμερα ενοχοποιούν για την κρίση μια συγκεκριμένη μορφή διαχείρισης, την οποία βαφτίζουν «νεοφιλελεύθερη», είναι τα ίδια που ζητάνε επιστροφή των μισθών, των συντάξεων, των άλλων παροχών και δικαιωμάτων στα επίπεδα του 2009. Αναγνωρίζουν, δηλαδή, ότι η ασκούμενη έως τότε διαχείριση στην Ελλάδα και την ΕΕ δεν επιδείνωσε, αλλά, αντίθετα, βελτίωσε τη θέση των λαϊκών στρωμάτων.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές στο μείγμα της διαχείρισης, υπήρξαν διαχρονικά συνεπείς απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, που συνίσταται σε μια διαρκή προσπάθεια να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης ως όρος για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.
Πάνω σ' αυτή τη γραμμή πρέπει να κριθούν από το λαό, ως κόμματα της ντόπιας πλουτοκρατίας, που για λογαριασμό της βύθισαν και βυθίζουν τη λαϊκή οικογένεια στη φτώχεια. Κριτής και δικαστής τους είναι ο λαός, που καλείται όχι μόνο να καταδικάσει την πολιτική τους, αλλά να ανατρέψει συνολικά το σύστημα που αυτή υπηρετεί και το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι πάνε να βγάλουν λάδι, ενοχοποιώντας για το τσάκισμα του λαού τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου