Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τέλειωσε. Η όποια Δημοκρατία, μας τέλειωσε και αυτοακυρώνεται ακόμη και ως λέξη. Απ΄ την ώρα που σε ρούγες και γυάλινα πορτοπαράθυρα στενά, ψηφισμένες και μη φωνές, παραδέχονται ότι η τελική μορφή εκτέλεσης του λαού και της χώρας, της πατρίδας βρε αδερφέ, θα καθοριστεί από τις αμερικανικές εκλογές! Και δεν σηκώνονται κι οι πέτρες. Οχι γιατί δεν είναι αληθής η ανάλυση στην καπιταλιστική δυτική κόλαση που αυτοφυλακιστήκαμε. Αλλά γιατί δεν θέλουμε να συναινέσουμε στην αποδοχή της. Ετσι θα 'πρεπε, αλλά έτσι δε γίνεται. Οταν μάλιστα η... αξιωματική αριστερά ζητιανεύει ραντεβού με τους Ευρωπαίους μανδαρίνους. Η λογική τελείωσε απ΄ την ώρα που συζητιέται η περικοπή τροφής των νηπίων στους παιδικούς σταθμούς και η συζήτηση διεξάγεται παράλληλα και με τους ίδιους συνομιλητές, για τη φορολογική σύλληψη μέρους των 23 δισ. που έβγαλαν από τη χώρα χίλιοι εφτακόσιοι νοματαίοι. Νομίμως θα αποδειχτεί - καπιταλιστικό και με ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων θεσμοθετημένη, είναι το οικονομικό ευρωσύστημα - οι περισσότεροι. Απ΄ τις περικοπές των παιδικών σταθμών θα εξοικονομήσει το ληστρικό ιδιωτικοποιημένο κρατίδιόν μας, τσιφλίκι από ιδρύσεώς του, μιας χούφτας κοτζαμπάσηδων, καμιά τριανταριά εκατομμύρια. Την παρωνυχίδα της μεγάλης,νόμιμης ξαναλέω, μπάζας.
Στην Ευρώπη, που εξελίσσεται σε μια ομολογουμένως ευρεία και κατάμαυρη οπή, μια τρύπα που καταβροχθίζει εκατομμύρια ανθρώπους, η Ελλάδα πεθαίνει από πείνα, έλλειψη φαρμάκων και περίθαλψης, ανασφάλεια και θλίψη, κατάργηση κάθε έννοιας αυτοσεβασμού. Με επιχορηγούμενη από δημίους, μια προσωρινή επιβιωτική διαδικασία υπέρ της μικρής μερίδας που θα προσκυνάει γενεές επί γενεών μνημονιολόγους και το σινάφι τους, δεν σώζεται ούτε η εργατική τάξη επομένως ούτε και η πατρίδα της. Οσο στο λεξιλόγιο δεν εγκαθίσταται και δεν γίνεται πρώτη, μήτε καν δεύτερη φύση, η ταξικότητα των μέτρων, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική, η διαφορετική κατά τάξη αντίληψη περί πατρίδας, οι λέξεις δεν θα χάνουν απλώς το νόημά τους. Θα γίνονται καθημερινά ολοένα και πιο επικίνδυνες. Θα καταστέλλουν κάθε νοητική επεξεργασία όσων εκτοξεύονται εναντίον μας στη λογικοφανή σωτηριολογία των μαύρων ημερών.
Στους σύγχρονους πολέμους κάθε φύσης και μορφής, η πλειονότητα των θυμάτων είναι άμαχος πληθυσμός, γυναικόπαιδα και γέροι. Aλλά ο εχθρός είναι ούτως ή άλλως πάντα εντός. Στις μέρες μας δε, κυνικός, βάρβαρος και χωρίς προσχήματα, ο εγχώριος καπιταλισμός παράγει ένα λεξιλόγιο για ιθαγενείς μελλοθανάτους που θέλει εξαιρετική προσοχή. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται από συριζαίους εντός - εκτός κοινοβουλίου για να παρουσιάζεται η διαχείριση ως επανάσταση και η ταξική αστική δημοκρατία ως λαϊκό κεκτημένο. Γιατί πώς αλλιώς να εκλάβεις την ρεβερέντζα προς τους χειμαζόμενους από τα μέτρα εργαζόμενους αστυνομικούς, πυροσβέστες, λιμενικούς, ένστολους, ότι αποτελούν «τμήμα του λαϊκού κινήματος». Τι νόημα έχει η λέξη κίνημα και το επίθετο λαϊκό, όταν προαπαιτούμενο είναι «η πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ» και η μετάθεση κάθε ελπίδας στην...άλλη ζωή, οπότε και θα αλλάξει φύση η λυκοφωλιά των μονοπωλίων και θα γίνει από κόλαση, παράδεισος με ρύζι και ουρί του παραδείσου; Και γιατί να μην θέλουν οι σύγχρονοι χρυσοσκονάτοι μελανοχίτωνες να καταθέτουν στεφάνια στους τόπους εκτέλεσης Ελλήνων από ομοϊδεάτες τους, με ερμηνευτικό λεξικό την ψήφο του πρώτου απελπισμένου;
Η εργασία είναι κόστος. Η υγεία είναι κόστος. Η παιδεία είναι κόστος. Το γήρας είναι κόστος. Ο πολιτισμός, η αγωγή της ψυχής, είναι κόστος. Η χρήση της τεχνολογίας απ΄ το ηλεκτρικό ως το διαδίκτυο, είναι κόστος. Οι διακοπές είναι κόστος. Οταν ο κεφαλαιοκράτης ανοίγει «διάλογο» με τους κοινωνικούς εταίρους, τις κοινωνικές ομάδες, τις επαγγελματικές ενώσεις, τους νέους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, τους άρρωστους, τους δικαιούχους, τους των ειδικών μισθολογίων, τα ΑμεΑ, τη λερναία ύδρα δηλαδή, έτσι τη βλέπει, που λέγεται λαός, λαός, λαός και τίποτ΄ άλλο, τότε γίνεται Ηρακλής και κόβει κεφάλια κι ο λαός πρέπει να συναινεί και να φχαριστιέται που δεν έγινε και κόπρος του Αυγείου. Σκατά δηλαδή καθαρισμένα από ντόπιους ημίθεους, εντολείς θεών του κεφαλαίου που στρογγυλοκάθονται στον Ολυμπο της Αγοράς... Δεν είναι διάλογος. Είναι εξαγγελία θανατικής καταδίκης. Είναι μετατροπή του κόσμου ολόκληρου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της πλειοψηφίας των λαών. Επισιτιστική κρίση, λόγου χάριν, λένε οι παίκτες του χρηματιστηρίου τροφίμων και γης, το αποτέλεσμα των κερδών τους. Η λέξη είναι πείνα. Κι είναι όπλο μαζικής καταστροφής πιο ανθρωποβόρο και βασανιστικό απ΄ όλα τ΄ άλλα. Η αναγούλα, ο θυμός, η θλίψη, η αγανάκτηση, η τάση παραίτησης, η σταδιακή αποκτήνωση, η αξιακή ευκαμψία, είναι μερικά από τα συμπτώματα του εφαρμοσμένου υπαρκτού καπιταλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και δεν θεραπεύονται με την αποδοχή του μοιραίου, γενικευμένου και αναπόδραστου της καταχρηστικής σημασίας της λέξης κρίση. Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τελειώνει όταν ο λαός αποφασίσει να κρατήσει την επανάσταση για τους ανθρώπους κι αφήσει την ανάσταση για τους θεούς των αγορών. Τα απωλεσθέντα, κεκτημένα με αίμα δικαιώματα, δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει το κεφάλαιο νεκρανασταίνοντας το Λάζαρο-εργάτη. Ούτε στο Χόλιγουντ. Που σημαίνει άλλωστε κι Αγιόξυλο.(χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου