Για εργατικό κίνημα σύγκρουσης με τον καπιταλισμό

Η παρέμβαση του Γιώργου Μαυρίκου, γενικού γραμματέα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, στο 11ο Συνέδριο του Κογκρέσου Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων

Στη Νότια Αφρική, όπου αυτή την περίοδο οξύνεται η ταξική σύγκρουση με αιχμή του δόρατος τους μεταλλωρύχους, πραγματοποιήθηκε το 11ο Εθνικό Συνέδριο τουΚογκρέσου Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων (COSATU), από τις 17 έως τις 20 Σεπτέμβρη. Μια σημαντική εξέλιξη είναι το γεγονός ότι οι σύνεδροί του μετά από μια σε βάθος συζήτηση αποφάσισαν να κάνουν το βήμα η οργάνωση να ενταχθεί στην ταξική, αγωνιστική Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ, WFTU). Σήμερα, εξακολουθεί να είναι και στη συμβιβασμένη Διεθνή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία.

Στο σημαντικό αυτό συνέδριο μίλησε ο Γιώργος Μαυρίκος, γενικός γραμματέας της ΠΣΟ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μια ομιλία που δημοσιεύει σήμερα ο «Ρ» για την ευρύτερη σημασία που έχει για τη διαπάλη η οποία γίνεται στο παγκόσμιο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και την προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων.

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Για μία ακόμη φορά από αυτό το βήμα θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των Νοτιοαφρικανών μεταλλωρύχων. Θέλουμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήριά μας στην εργατική τάξη της Ν. Αφρικής. Ως Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, ως οργανισμός του διεθνούς προλεταριάτου, συμπαραστεκόμαστε σταθερά στο πλευρό όλων των εργαζομένων που παλεύουν. Η ΠΣΟ παλεύει κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Εχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από το τελευταίο σας συνέδριο. Στη διάρκεια αυτής της τριετίας, οι σχέσεις ανάμεσα στην ΠΣΟ και τα συνδικάτα του COSATU έχουν γίνει πολύ ισχυρές. Μαζί με τη NEHAWU (Εθνική Ενωση Εργαζομένων σε Εκπαίδευση, Υγεία και συναφείς κλάδους), άλλα τρία συνδικάτα συμπαρατάχθηκαν με την ΠΣΟ, η NUMSA (Εθνική Ενωση Μεταλλωρύχων Ν. Αφρικής), η POPCRU (Ενωση Αστυνομικών και Σωφρονιστικών Υπαλλήλων) και η CEPPWAWU (Ενωση Εργαζομένων Χάρτου, Τυπογραφείων, Ξυλείας, Χημικής Βιομηχανίας και συναφών κλάδων). Σήμερα αρχίσαμε τη διαδικασία για την προσχώρηση της NUM (Εθνικής Ενωσης Μεταλλωρύχων) στην ΠΣΟ.

Συναντηθήκαμε στους ίδιους αγώνες

Συναντηθήκαμε στους ίδιους αγώνες. Οργανώσαμε κοινούς αγώνες αλληλεγγύης με τους λαούς της Σουαζιλάνδης, της Παλαιστίνης, της Κούβας. Συνδικαλιστές από τη Ν. Αφρική ταξίδεψαν σε πολλές χώρες για τις δραστηριότητες της ΠΣΟ και αντάλλαξαν εμπειρίες με άλλους συντρόφους στην υφήλιο για τις δυσκολίες και τις προοπτικές του αγώνα. Οργανώσαμε επί παραδείγματι μία διεθνή Συνδιάσκεψη στο Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για αλληλεγγύη στη Σουαζιλάνδη. Με αυτές τις συζητήσεις γίναμε όλοι πλουσιότεροι και πιο αποτελεσματικοί όσον αφορά στο συνδικαλιστικό μας αγώνα.

Στο 16ο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας στην Αθήνα, με τη συμμετοχή 828 συνέδρων από 101 χώρες, ο σύντροφος Μάικ Μακουαγίμπα, πρόεδρος της NEHAWU, εξελέγη μέλος του Συμβουλίου Προεδρίας της ΠΣΟ. Αυτό το ιστορικό συνέδριο έγινε πλατφόρμα συζητήσεων και αποφάσεων για τις ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις σε όλο τον κόσμο. Συζήτησαν τα σύγχρονα, έντονα προβλήματα της εργατικής τάξης και το νέο, νικηφόρο, μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσει το παγκόσμιο εργατικό κίνημα κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης.

Ο νέος μας σύντροφος Λουλαμίλ Σιμπάντα εξελέγη, στην τελευταία Συνδιάσκεψη Νεολαίας στην Κούβα, μέλος της Γραμματείας Νεολαίας της ΠΣΟ.

Το Φλεβάρη του 2012 το Συμβούλιο Προεδρίας της ΠΣΟ πραγματοποιήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής. Ηταν η πρώτη φορά που έγινε συνεδρίαση του Συμβουλίου Προεδρίας σε νοτιοαφρικανικό έδαφος από την ίδρυση της ΠΣΟ, το 1945.

Η κοινή μας δράση και ο σημαντικός διεθνιστικός ρόλος των συνδικάτων της Ν. Αφρικής εντάθηκαν με το άνοιγμα του Περιφερειακού Αφρικανικού Γραφείου της ΠΣΟ στη Ν. Αφρική υπό το συντονισμό του συντρόφου Λουλαμίλ Σοτάκα. Αυτό το γραφείο λειτουργεί τώρα υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη όλων των συνδικάτων - μελών της ΠΣΟ στη Ν. Αφρική. Αυτό το γραφείο δε λειτουργεί μόνο για τη Νότια Αφρική. Ο βασικός του σκοπός είναι να ενισχύσει τις σχέσεις ανάμεσα στα συνδικάτα της Αφρικής, την κοινή τους δράση, την αμοιβαία υποστήριξη. Αυτό το γραφείο δουλεύει για την ενίσχυση του αγώνα κατά της λεηλασίας του αφρικανικού πλούτου από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια.

Από το 10ο Συνέδριο του COSATU, τα μέλη της ΠΣΟ προσκάλεσαν το μητρικό φορέα τους, το COSATU, να ακολουθήσει συλλογικά έναν ήδη δοκιμασμένο δρόμο. Ανοιξαν μονοπάτι για να ακολουθήσει το COSATU το δρόμο της επιστροφής. Να πάρει την ιστορική και σημαντική απόφαση για το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και να προσχωρήσει στην ΠΣΟ.

Μία σημαντική υπόθεση για τη διεθνή εργατική τάξη

Αυτή η συζήτηση δεν είναι καινούρια. Εχει ωριμάσει. Η απόφαση θα έρθει μετά από ώριμο, πλούσιο διάλογο. Ενα διάλογο όπου τα πάντα λέγονται. Στη Συνδιάσκεψη για τη Διεθνή Πολιτική του COSATU, που έγινε τον περασμένο Μάη, συζητήσατε αυτό το θέμα υπεύθυνα και νηφάλια. Μέσω επιτροπών και μέσω της Ολομέλειας, εσείς προτείνατε ότι το COSATU πρέπει να προσχωρήσει στην ΠΣΟ. Σήμερα, έχοντας πίσω μας όλη αυτή τη μεγάλη δημόσια συζήτηση, με την απόφαση του 10ουΣυνεδρίου του COSATU και με την πρόταση της Συνδιάσκεψης για τη Διεθνή Πολιτική καλείστε να πάρετε, συλλογικά και δημοκρατικά, μία τελική απόφαση.

Δεν είναι τυχαίος ο χρόνος που διαδραματίζεται αυτή η συζήτηση. Υπό τις σημερινές συνθήκες, το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και η διεθνής εργατική τάξη προσθέτουν επιπλέον βάρος σε αυτή την απόφαση.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός με τα τεράστια κέρδη του είναι ανίκανος να κάνει παροχές στην εργατική τάξη. Δεν μπορεί να της παράσχει δουλειά, ψωμί, καταφύγιο, νερό, ρουχισμό, βιβλία.

Δείχνει, εντούτοις, σημαντικές ικανότητες στην οργάνωση του πολέμου κατά του διεθνούς προλεταριάτου. Αφαιρεί όλα τα εργατικά δικαιώματα που είχαν κερδηθεί από το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες. Οργανώνει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, εξαπολύει πυρά κατά των λαών για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, για το πετρέλαιο. Για μία ακόμη φορά, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους αναδιαμορφώνουν τα σύνορα και ξαναχαράζουν τους χάρτες. Για μία ακόμη φορά, χύνουν το αίμα των εργατών για τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Η κύρια διαφορά σήμερα είναι πως το διεθνές εργατικό κίνημα έχει πιαστεί εξ απήνης. Είναι "αφοπλισμένο". Η τάξη των καπιταλιστών με τους πράκτορές της στη σοσιαλδημοκρατία και στα συνδικάτα έχει καταφέρει να διχάσει τους εργάτες, να αποδυναμώσει τα συνδικάτα σε όλο τον κόσμο. Κατάφερε να επιβάλει ρεφορμιστικές ηγεσίες, να επιβάλει μία οπορτουνιστική γραμμή και να συμβιβαστεί με τον ταξικό εχθρό και τις κυβερνήσεις του.

Το επίπεδο της σαπίλας σε κάποια συνδικάτα σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι τέτοιο που οι εργαζόμενοι δε βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτά και στις εταιρείες νομικών συμβουλών. Αυτές τείνουν να υποκαταστήσουν τα συνδικάτα με μία απλή μηνιαία συνδρομή. Πιο μικρή και από αυτή που ζητούν τα συνδικάτα. Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και των ΗΠΑ δε βλέπουν τα συνδικάτα ως μαχητική, επαναστατική ένωση των εργαζομένων που θα παλέψουν με όλα τα μέσα για τα δικαιώματά τους, για την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα μεταξύ των εργατών. Οι εργάτες δε βλέπουν αυτές τις ενώσεις ως σχολειό επαναστατικού αγώνα. Αντιθέτως, τις βλέπουν ως γραφειοκρατικούς οργανισμούς συνεργασίας με τα αφεντικά. Ως μεσολαβητές ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τους εργάτες. Ως εταιρείες ή ως παραρτήματα των υπουργείων Απασχόλησης.

Ολα αυτά συνάδουν με τις κάκιστες συνθήκες στο εσωτερικό διεθνών οργανισμών (όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εργασίας "ILO", ο ΟΗΕ), που κάνουν τον αγώνα τους πιο δύσκολο και πιο περίπλοκο.

Γιατί χρειαζόμαστε ισχυρά διεθνή συνδικάτα

Αλλά, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η εργατική τάξη πρέπει να οικοδομήσει ισχυρά συνδικάτα. Συνδικάτα που θα ενώσουν όλους τους εργαζόμενους στη βιομηχανία, σε κάθε χώρο εργασίας, ανεξάρτητα από τη θέση τους στην παραγωγή. Σήμερα, χρειαζόμαστε συνδικάτα που θα οργανώσουν τον αγώνα, ποικιλόμορφα, με αποφασιστικότητα και μαχητικότητα για την κατάκτηση των εργατικών δικαιωμάτων. Χρειαζόμαστε ένα συνεχές και συνεπές μέτωπο κατά του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, της διαφθοράς. Χρειαζόμαστε, σε διεθνές επίπεδο, ένα ενιαίο μαχητικό μέτωπο του προλεταριάτου κατά των κοινών μας αφεντικών.

Σήμερα, το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να απαντήσει σε πιο περίπλοκα ζητήματα. Η απλή συνδικαλιστική πάλη για μισθολογικές αυξήσεις σε ένα και μόνο εργοστάσιο πρέπει να περάσει διά πυρός και σιδήρου αντιμετωπίζοντας πληθώρα προβλημάτων των εργαζομένων:

• Τα αφεντικά απειλούν τους εργάτες πως εάν δε δεχθούν να δουλεύουν για πενταροδεκάρες θα μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους και τις επενδύσεις τους σε άλλες χώρες. Τα ίδια επιχειρήματα, ωστόσο, χρησιμοποιούνται σε κάθε χώρα για να κρατήσουν αλυσοδεμένη την εργατική τάξη.
• Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η φτώχεια, η πείνα, οι φυσικές καταστροφές, η ανεργία. Ολα αυτά αναγκάζουν μάζες εργαζομένων σε μετανάστευση. Ακόμη και στη Νότια Αφρική υπάρχουν μετανάστες από ασιατικές χώρες, που έρχονται εδώ να βρουν δουλειά παρά το γεγονός ότι η ανεργία είναι πολύ μεγάλη. Οι μετανάστες εργάτες είναι οι πιο τρομοκρατημένοι εργάτες. Αυτοί που τους εκμεταλλεύονται περισσότερο.
• Σήμερα, βρισκόμαστε σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, σε όλη την Ευρώπη, στον καπιταλιστικό κόσμο.

Συνεπώς, μπορεί ένα απλό συνδικάτο να παλέψει απομονωμένο, ξέχωρα από τη διεθνιστική πάλη;

Μπορεί η πάλη σε μία χώρα να απομονωθεί από την αναγκαία αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων στον κόσμο και τους αγώνες τους;

Μπορεί να πετύχει ο αγώνας κατά μίας πολυεθνικής δίχως το συντονισμό μεταξύ των εργατών σε άλλες χώρες που δουλεύουν για τα ίδια αφεντικά;

Μπορεί να πετύχει ο αγώνας των συνδικάτων εάν δε συντονίσουν τις δράσεις τους με τους κοινούς σκοπούς;

Σήμερα, η διεθνής προλεταριακή πάλη έχει αυξημένο ρόλο. Είναι ζωτικής σημασίας η συνεργασία μεταξύ εθνικών και τομεακών συνδικαλιστικών οργανισμών στον κόσμο για το συντονισμό και τον ταξικό προσανατολισμό του αγώνα τους.

Μπορούν όλοι αυτοί οι πουλημένοι Ευρωπαίοι συνδικαλιστές ηγέτες, αυτοί οι ασπόνδυλοι πράκτορες της αστικής τάξης στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα, αυτοί οι διεφθαρμένοι υπηρέτες των υπουργείων, να επωμιστούν ένα τέτοιο βαρύ καθήκον;

Με τίποτα!

Μπορεί ένας οργανισμός που συνεργάζεται με το ΔΝΤ, που δουλεύει για τη σωτηρία του καπιταλισμού και τον εκσυγχρονισμό του καπιταλιστικού συστήματος, να εκφράσει τα συμφέροντα των εργαζομένων;

Με τίποτε και ποτέ!

Η συζήτηση που γίνεται στη Νότια Αφρική δεν είναι νέα. Ούτε τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τους αντιπάλους της ΠΣΟ. Στην πραγματικότητα, αυτά τα επιχειρήματα είναι τόσο παλιά καθώς έχουν απαντηθεί από το 1920 (!), όταν έκανε τα πρώτα του βήματα το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Ο ίδιος ο Λένιν το 1920 απάντησε σε αυτά τα ίδια επιχειρήματα.

Ας θυμηθούμε κάποια:

Ορισμένοι σύντροφοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι τα αντιδραστικά συνδικάτα μπορεί να αλλάξουν. Μολονότι, για παράδειγμα, η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων (ICFTU) είναι ένας οργανισμός που υπήρχε από το 1949 έως το 2005, δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια. Οι καιροσκόποι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούσαν πάντα αυτό το επιχείρημα ότι μπορούν να μετασχηματίσουν έναν αντιδραστικό οργανισμό σε έναν "αριστερό" οργανισμό. Στο τέλος, αυτοί οι οργανισμοί για τους οποίους χρησιμοποιήθηκε το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν κατάφεραν να μεταθέσουν ούτε κατά ίντσα την κεντρική πολιτική των αντιδραστικών συνδικάτων, ενώ, αντίθετα, ενσωματώθηκαν σε αυτά.

Πιστεύοντας ότι εσείς θα μεταμορφώσετε σε κάτι άλλο έναν διεθνή οργανισμό που δημιουργήθηκε από διαφορετικά υλικά, είναι σαν να προσπαθείτε να φυτέψετε δέντρο στον ωκεανό. `Η, ακόμη καλύτερα, σαν να προσπαθείτε να βάλετε το κεφάλι στο στόμα ενός καρχαρία, πιστεύοντας ότι μπορείτε να τον νικήσετε από μέσα, από το στομάχι του.

Σύντροφοι,

Παρακολουθώ τις συζητήσεις σας όλη αυτή την περίοδο. Επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να συμβάλω σε αυτές.

• Υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι που χρησιμοποιούν τον Λένιν για να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Διαστρεβλώνουν και χρησιμοποιούν τμήματα των γραπτών του ενώ αποκρύβουν άλλα. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που βασίστηκε σε αυτό που έγραψε ο Λένιν το 1920 στο γνωστό άρθρο του προς τον Γερμανό κομμουνιστή για τον αριστερισμό. Το επιχείρημά τους είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να παλέψουν με τα αντιδραστικά συνδικάτα.

Πρώτον: Ο Λένιν μιλά για την αρχική περίοδο, για το 1920, σύμφωνα με τις συνθήκες της δικής του εποχής. Αυτοί που μηχανιστικά μεταφέρουν τις συνθήκες του κινήματος μίας χώρας μίας δεδομένης περιόδου σε μία άλλη εποχή, σε άλλον τόπο και χρόνο, είναι καθαρά δογματικοί. Είναι δογματικό σφάλμα.

Δεύτερον: Ο Λένιν είπε ακόμη "τώρα έχουμε άμεσο καθήκον να καθοδηγήσουμε τις μάζες των εργατών σε μία νέα θέση που εξασφαλίζει την επανάσταση". Παλεύουν οι αντιδραστικές ενώσεις για την επανάσταση; Εχουν κανένα κοινό με το σοσιαλισμό; Κανένα!

Τρίτον και σημαντικότερο: Ηταν ο ίδιος ο Λένιν που προσκάλεσε όλα τα συνδικάτα σε όλο τον κόσμο να εγκαταλείψουν τον κίτρινο διεθνή οργανισμό της εποχής, τη Διεθνή του Αμστερνταμ, και να ενταχθούν στις μάζες της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς (RILU), στην ίδρυση της οποίας πρωταγωνίστησε ο ίδιος ο Λένιν.

Σήμερα, εν έτει 2012, πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία μας, για να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα εμπρός στο μέλλον, που θα πρέπει να οικοδομήσουμε για την εργατική τάξη σήμερα. Να μάθουμε από την αληθινή μας ιστορία και όχι από τις διαστρεβλώσεις.

Η συμβολή της ΠΣΟ στον απελευθερωτικό αγώνα

Με τον παρόμοιο σεβασμό, μελετούμε και μαθαίνουμε από τη μεγάλη ιστορία και τους σημαντικούς αγώνες που οργάνωσαν από κοινού το ηρωικό SACTU (νοτιοαφρικανικό Κογκρέσο Συνδικάτων) και τα άλλα μέλη της ΠΣΟ. Οι αγώνες κατά του απαρτχάιντ, για τα δικαιώματα των μαύρων εργαζομένων, για την αναγνώριση των πρώτων μη ρατσιστικών συνδικάτων, για την αναγνώριση του SACTU, για την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων, για το μποϊκοτάρισμα όλων των συναλλαγών και επικοινωνιών με το απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς. Η ΠΣΟ ήταν τότε ισχυρή και παρούσα στο μακρόχρονο αγώνα. Τα μέλη των συνδικάτων σε όλο τον κόσμο και τα εκατομμύρια των εργατών που ανταποκρίθηκαν σε κάθε έκκληση της ΠΣΟ για αλληλεγγύη στους Νοτιοαφρικανούς εργάτες.

Ο Moses Mabhida, ο ηγέτης μας, ο αντιπρόεδρος της ΠΣΟ Mark Shope, οι John Gaitsiwe, Moses Kotane, Leslie Massina, J.B. Marks και ο ζωντανός θρύλος Eric Mtshali με τη συστράτευσή τους με την ΠΣΟ έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην οργάνωση του αφρικανικού συνδικαλιστικού κινήματος, δημιουργώντας το πρώτο ελεύθερο συνδικάτο στην Αφρική, με την ίδρυση της πρώτης Παναφρικανικής Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (AATUF).

Τι είδους συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα;

Εχοντας επωμιστεί αυτή τη σπουδαία ιστορία και την πλούσια εμπειρία, σύντροφοι, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα - κλειδί των καιρών μας. Τι είδους συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για να παλέψουμε αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κατά των μονοπωλίων, κατά των πολυεθνικών; Για να κερδίσουμε τις μάχες και να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των εργατών και του φτωχού λαού. Να ανοίξουμε νέα πορεία, όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν.

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ζήτημα, εμείς, ως ΠΣΟ, μελετούμε τις νέες συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της καπιταλιστικής κρίσης και ως ΠΣΟ αγωνιζόμαστε να μορφώσουμε τα μέλη και τους φίλους ώστε να δημιουργήσουν συνδικάτα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα μπορέσουν να εκπληρώσουν τα βαριά καθήκοντα του σύγχρονου αγώνα.

Χρειαζόμαστε συνδικάτα:

• Ταξικά προσανατολισμένοι επαναστατικοί οργανισμοί εργατών που παλεύουν κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
• Δημοκρατικά στη λειτουργία και ελεγχόμενα από τους εργάτες.
• Με ηγεσίες που θα προέρχονται από την εργατική τάξη. Ηγεσίες που θα σέβονται την κριτική και την αυτοκριτική. Ηγεσίες με προλεταριακή πειθαρχία που θα αφιερωθούν στον αγώνα κατά της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.
• Που θα παλέψουν αποφασιστικά κατά των διακρίσεων των εργαζομένων ως προς τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία κ.λπ.
• Που θα προωθούν την ένωση μεταξύ των εργατών, αγροτών, νεολαίων και γυναικών των λαϊκών στρωμάτων.
• Που θα εκπληρώνουν τα διεθνιστικά καθήκοντα της προλεταριακής αλληλεγγύης προς τους λαούς που παλεύουν σε όλο τον κόσμο.
• Που θα μορφώσουν τις γενιές εργαζομένων με την ιστορία και τα μαθήματα του διεθνούς και εθνικού συνδικαλιστικού κινήματος και τους αγώνες της εργατικής τάξης.
• Που θα παρεμβαίνουν στους διεθνείς Οργανισμούς, που θα απαιτούν λύσεις υπέρ των εργατών, που θα απαιτούν δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και θα υπερασπίζονται οποιαδήποτε εναπομείνασα θετική διεθνή συλλογική συμφωνία.
• Που δε θα είναι ούτε ουδέτερα, ούτε με όλους. Για παράδειγμα, στη Μέση Ανατολή, δεν είμαστε με το Ισραήλ. Είμαστε με την Παλαιστίνη. Υποστηρίζουμε πλήρως τον αγώνα των Παλαιστινίων όχι μόνο λεκτικά αλλά και με συγκεκριμένη δράση, καθημερινά. Στη Συρία, δεν είμαστε με τους βασιλιάδες, τους εμίρηδες, τους σουλτάνους, με τους ιμπεριαλιστές. Αυτοί δε νοιάζονται για τη δημοκρατία στη Συρία. Στοχεύουν στο πετρέλαιο. Ως ΠΣΟ λέμε σταθερά ότι ο λαός της Συρίας είναι ο μόνος που πρέπει να επιλέξει το παρόν και το μέλλον του. Ο λαός της Συρίας είναι ο μόνος υπεύθυνος να κατακτήσει τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Με τέτοια συνδικάτα μπορούμε να φέρουμε πιο κοντά το στρατηγικό στόχο μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτού του είδους τα συνδικάτα παλεύει να οικοδομήσει η ΠΣΟ. Οχι συμβιβασμένα συνδικάτα, όχι συνδικάτα που προσφέρουν μόνο υπηρεσίες νομικών συμβούλων, όχι συνδικάτα - παραρτήματα των υπουργείων Εργασίας, όχι συνδικάτα με τα μέλη τους στα Διοικητικά Συμβούλια πολυεθνικών εταιρειών.

Ο ρόλος του COSATU στη διεθνή αρένα

Σε αυτή τη διεθνή αρένα, ως ΠΣΟ, ως διεθνώς ταξικά προσανατολισμένος οργανισμός με 82.000.000 μέλη σε 120 χώρες, δε θέλουμε ένα COSATU σε ρόλο θεατή. Το θέλουμε πρωτοπόρο στην οικοδόμηση του σύγχρονου, ταξικά προσανατολισμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλουμε ένα COSATU πρωτοπόρο στην αναβίωση του αφρικανικού συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλουμε ένα COSATU στην ηγεσία του διεθνούς συνδικαλιστικού κινήματος με την πλευρά των υγιών δυνάμεων σε όλο τον κόσμο.

Ολοι μας πιστεύουμε πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Ο καπιταλισμός παράγει φτώχεια, ανεργία, πείνα, παραγκουπόλεις, ιδιωτικοποιήσεις, κρατική βία, πολέμους, ασθένειες, περιβαλλοντική καταστροφή. Ο καπιταλισμός παράγει κέρδη για τους λίγους και μιζέρια για τους πολλούς.

Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να μας ελευθερώσει. Ας τον οικοδομήσουμε τώρα!

Η εργατική τάξη μπορεί να γίνει ο γίγαντας που θα διώξει τους εκμεταλλευτές.

Αυτό είναι το καθήκον μας. Πρέπει να ηγηθούμε του αγώνα της εργατικής τάξης να κατακτήσουμε τον πλούτο για το καλό όλης της κοινωνίας!

Ο αγώνας μας θα είναι νικηφόρος!

Ενας κόσμος χωρίς εργάτες είναι ανέφικτος!

Ενας κόσμος χωρίς καπιταλιστές είναι απαραίτητος!».

ΠΗΓΗ