Όταν η κυβέρνηση αποκαλεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης «Μαυρογιαλούρο» κι εκείνος χαρακτηρίζει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο «Γκρούεζα, τότε προφανώς έχουμε μεταφερθεί στον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία που υποφέρει, σε μία χώρα που ζει ο λαός της σε συνθήκες των αρχών του 20ου αιώνα...Να θυμίσουμε ότι η λεκτική αυτή αντιπαράθεση έγινε μετά την παρουσίαση των θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον επικεφαλής της στη ΔΕΘ. Για όσους είναι νεότεροι στην ηλικία ή δεν έχουν δει τις συγκεκριμένες ταινίες να υπογραμμίσουμε ότι : Ο Μαυρογιαλούρος (στο ρόλο ο αξέχαστος Κωνσταντάρας), είναι ο υπουργός που ζει στον κόσμο του μέχρι που στην πορεία ανακαλύπτει πως εξ ονόματος του πάρα πολλοί διασπάθιζαν δημόσιο χρήμα για ίδιον όφελος κι αμέσως παραιτείται μεγαλοπρεπώς για να επέλθει η «κάθαρση». Ο «Γκρούεζας»(στο ρόλο ο αξέχαστος Παπαγιαννόπουλος), ο επαγγελματίας κομματάρχης, ο άξεστος αμόρφωτος κουτοπόνηρος ρουσφετολόγος που στην ερώτηση «τι επαγγέλλεσαι;» απαντά «είμαι του κόμματος» είναι μια φιγούρα τόσο συνηθισμένη στη νεοελληνική πολιτική ζωή όσο κι εκείνες του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη στο θέατρο σκιών. Και ταιριάζει στο μεγαλύτερο κομμάτι των στελεχών των αστικών κομμάτων ιδιαίτερα εκείνων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα...
 |
Προφανώς και το τέτοιο επίπεδο της πολιτικής “σύγκρουσης” ευτελίζει την έννοια της πολιτικής και απλά προσφέρει (η αντιπαπράθεση δηλαδή μέσα από ατάκες) άφθονο υλικό για τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων, δεν γεμίζει όμως τα άδεια στομάχια! Ας σοβαρευτούμε όμως. Οι μεγαλύτεροι το έργο αυτό “το έχουν ξαναδεί”. Δηλαδή τις παλιότερες αντιπαραθέσεις μεταξύ π.χ Α. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή τη δεκαετία του ‘70 και των επιγόνων τους (τη πρώτη δεκαετία του 2000). Με τα σημερινά δεδομένα το παλιό δίπολο “ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ” έχει μετατραπεί πλέον σε “κεντροδεξιά-δεξιά, και κεντροαριστερά” (ΣΥΡΙΖΑ). Αλήθεια όμως γιατί αντιπαρατίθενται τόσο σκληρά; Είναι πραγματικά τόσο μεγάλες οι πραγματικές τους διαφορές;
Το ερώτημα, για όσους τρέφουν σχετικές ελπίδες μπορεί να έχει και “προβοκατόρικο χαρακτήρα”. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Και οι δύο “κόσμοι” δέχονται ως απαράβατο όρο της πολιτικής τους την παρουσία της χώρας μας στην Ε.Ε Μάλιστα η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη ότι με την πολιτική της “θέλει να μας βγάλει από το ευρώ”. Αλήθεια ποιος ο χαρακτήρας της Ε.Ε και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί; Μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διακρατική ένωση καπιταλιστικών κρατών, που συγκροτημένα προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου στην Ευρώπη.Την πολιτική αυτή (δηλαδή υπέρ του κεφαλαίου) την εφαρμόζουν όλες οι χώρες της Ε.Ε, ανεξάρτητα εάν έχουν ή όχι υπογράψει “μνημόνια” και κυρίως πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση.
 |
Ας πάρουμε ένα ακόμη ζήτημα. Και οι δύο “κόσμοι” αποδέχονται την έννοια του “χρέους”. Η μία πλευρά υποσχέθηκε την αποπληρωμή του ζητώντας “επιμήκυνση” η δε άλλη δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει “μεγάλο μέρος του” και προτείνει “σκληρές διαπραγματεύσεις” με “εθνική υπερηφάνεια και ισοτιμία”. Και οι δύο “κόσμοι” δέχονται σε τελευταία ανάλυση μια Ελλάδα που “κουμάντο” θα κάνει το μεγάλο κεφάλαιο ντόπιο και ξένο, μια Ελλάδα που θα ανήκει σε “συμμαχίες” (π.χ Ε.Ε-ΝΑΤΟ). Ομως χωρίς σύγκρουση (δύσκολη και σίγουρα επώδυνη) με όλα αυτά δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος. Απλά διαφορετικά “μείγματα” της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής...
Καλό θα ήταν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να αποφεύγουν να μας μιλούν με όρους ελληνικού κινηματογράφου. Γιατί εκτός από αυτές τις ταινίες, μπορεί ο λαός να θυμηθεί κι άλλες όπως το “Ξύπνα Βασίλη”, «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» , «Τα χρόνια της θύελλας» , «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και το “Ο ρωμιός έχει φιλότιμο” και να ξαναγράψει ζωντανά το σενάριο τους προσαρμοσμένο στη σημερινή πραγματικότητα. Να τελειώνουμε λοιπόν με τις αυταπάτες όσο “παρηγοριά” και έαν μας προσφέρουν. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν “λύσεις” μέσα από τον “καναπέ” ή απλά μόνο από τις κάλπες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου