Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει...

Από την προεκλογική περίοδο μέχρι και σήμερα παρατηρούμε το εξής φαινόμενο: Τα ΜΜΕ προσπαθούν με λυσσαλέο τρόπο να φτιάξουν την εικόνα του φερόμενου ως πρωθυπουργού, προσπαθούν να τον κάνουν να εμφανιστεί ως σοβαρός και αξιόπιστος ηγέτης, και αυτός κάθε τόσο δίνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και καταστρέφει τις προσπάθειες τους.

Από τη μία λοιπόν, οι έγκριτοι δεν έχουν πει ποτέ ο «πρωθυπουργός σκέτο», ούτε ο «Αντώνης Σαμαράς σκέτο». Πάντα «ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς». Ξέρω είναι δύσκολο να το πιστέψετε και πάντα θα ακούγεται ως… το πιο σύντομο ανέκδοτο, όμως η συχνή επανάληψη στοχεύει ακριβώς στην ενίσχυση του κύρους ενός πολιτικού αρχηγού του οποίου το κόμμα δεν κατέχει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση. Ενός αρχηγού που στο εσωτερικό του κόμματός του έχει λιγότερη στήριξη από ότι έχει στην κοινωνία.

Έτσι συχνά πυκνά διαβάζουμε βαρύγδουπες δηλώσεις, τις οποίες οι επαγγελματίες πενατζήδες ρετουσάρουν κάνοντάς τες να φαίνονται δυναμικές και σοβαρές, γεμάτες αξιοπιστία και ηγετιλίκι.

«Θα κάνω ό,τι πρέπει κι ας πέσω» ήταν το τελευταίο χτύπημα. Η ερμηνεία: Αποφασισμένος ο Πρωθυπουργός,έτοιμος να συγκρουστεί με παθογένειες ετών, δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος και άλλα τέτοια φαιδρά. Κάθε τι δε που προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στην επικαιρότητα γίνεται «με προσωπική εντολή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά». Πρόσφατα παραδείγματα ο Ξένιος Ζευς και η κατάσβεση της πυρκαγιάς στο Άγιο Όρος.

Ο Σαμαράς δεν έχει πολλούς φίλους. Έχει όμως λίγους που από ανάγκη έγιναν Σαμαρικότεροι του Σαμαρά! Πρώην πασοκάνθρωποι με …πληρωμένα τροϊκανά συμβόλαια, επιχειρηματίες και βιομήχανοι που έχουν καταντήσει να βασίζουν τις ελπίδες τους στον Σαμαρά και τον Χατζηδάκη, δημοσιογράφοι-παπαγάλοι που αλλάζουν κομματικές επιλογές όπως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αυτοί, και τα μέσα που ελέγχουν, κατανοούν πολύ καλά ότι ο Αντώνης είναι …κουτσό άλογο. Πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης. Έτσι, καταβάλουν έντονες προσπάθειες να καλύψουν επικοινωνιακά την πολιτική και προσωπική του ανεπάρκεια.

Και εκεί που λες ότι αυτοί θα τον κάνουν να φαίνεται ο πιο σοβαρός πολιτικός του αιώνα, κι εκεί που αρχίζεις και δοκιμάζεις τα όρια της δικής σου βεβαιότητας και αναρωτιέσαι μήπως όντως ο Αντώνης είναι σοβαρός, έρχεται ο πρωθυπουργός να σε προσγειώσει με κάποια από τις δηλώσεις του.

Οι δηλώσεις του Σαμαρά κάθε άλλο παρά μοιάζουν με δηλώσεις σοβαρού πολιτικού. Η ρητορική του ικανότητα είναι οριακά ανώτερη από κάποιον που μόλις συνήλθε από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, ενώ το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την Παναγία σε …μέλος του Υπουργικού του Συμβουλίου τον κάνει να θυμίζει μια πολιτική φιγούρα που μας έλειψε, τον Τζόρτζ Μπους. Με τη διαφορά ότι εκείνος μιλούσε με τον θεό ενώ ο Αντώνης μάλλον κάνει αναπάντητες κλήσεις προς την Παναγία.

Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Όσο και να μακιγιάρεται η πραγματικότητα, όσο και αν προσπαθούν να την ωραιοποιήσουν, πάντα θα υπάρχουν ρωγμές που θα αφήνουν την πραγματική εικόνα να εμφανίζεται. Στην περίπτωση του Σαμαρά πρόκειται για την εικόνα ενός ανίκανου πολιτικού ο οποίος κατάφερε να γίνει αποτυχημένος πριν γίνει πρωθυπουργός, ενός ανθρώπου που δεν έχει και πολλές διαφορές από τον καλό του φίλο και συμφοιτητή, ενός κομματάρχη που νομίζει ότι είναι ζήτημα πυγμής να συμπεριφέρεσαι ως φυρερίσκος, ενός ξεσαλωμένου δεξιού που βρήκε εύφορο έδαφος για να σπείρει την συντηρητική του ιδεολογία. Μόνο που όταν σπέρνεις συντήρηση θερίζεις φασισμό.

Όσο κι αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω από το χαλάκι δεν θα απαλλαγείς για πάντα. Θα επανέρχεται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ρετουσαρισμένης πολιτικής να αποδεικνύει την σοφότητα του ρητού: θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει…

ΠΗΓΗ 2310net