Σελίδες

24 Αυγ 2012

Οι ταξικές αναλύσεις... απαιτούν και ταξική δράση


Οτι «η επίθεση χωρίς τέλος σε βάρος των εργαζομένων δεν συνιστά πολιτική εθνικής σωτηρίας ή μια νέα στρατηγική, αλλά είναι πολιτική ταξικού χαρακτήρα με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να γίνονται πειραματόζωα σε ένα σπιράλ διαδοχικών εκβιασμών και μαζικής εξαθλίωσής τους» επισημαίνει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σε ανακοίνωσή της ενόψει της ΔΕΘ. 
Ανακοίνωση που σε τέσσερις ολόκληρες σελίδες εκτείνονται συμπεράσματα και αναλύσεις για τη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και διατυπώνονται μεταξύ άλλων συμπεράσματα του τύπου ότι «κανένας κοινωνικός διάλογος δεν μπορεί να χωρέσει στις σημερινές συνθήκες. Καμία στάση αναμονής, καμία στάση παθητικής αποδοχής δεν είναι επιτρεπτή. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και της κοινωνίας δεν είναι διατεθειμένη να γίνει στο ίδιο έργο θεατή». Οπως και ότι «η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε προνομιακό συνομιλητή "σωτήρων" τύπου Βρούτση, νομιμοποιώντας τον πολιτικό κυνισμό με τον οποίο συντελείται ο σφαγιασμός της κοινωνίας, των εργαζομένων και των συνταξιούχων».
Ως εδώ, όλα ωραία και καλά. Δεκτές και οι επισημάνσεις περί «ταξικής πολιτικής», δεκτό και το σχόλιο για τους «κοινωνικούς διαλόγους». Αλλά, γεννιούνται σημαντικά ερωτήματα:
γιατί αν η ΑΠ αναγνώριζε πραγματικά την ανάγκη της ταξικής οργάνωσης και πάλης (όπως πάει να μας πείσει με τέτοιες ανακοινώσεις), τα στελέχη της δε θα κρατούσαν τη στάση που κρατούν μες στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους.
Αν απέρριπτε πραγματικά τη λογική και την τακτική των «κοινωνικών διαλόγων» και της «κοινωνικής συνοχής», τα στελέχη της σε μια σειρά κλάδους δε θα υπέγραφαν (όπως έκαναν στους Ιδιωτικούς υπαλλήλους, στη ΔΕΗ κτλ.), δε θα νομιμοποιούσαν τις μειώσεις μισθών και την κατάργηση μιας σειράς δικαιωμάτων στο όνομα μάλιστα του «μικρότερου κακού». Ούτε θα υπερασπίζονταν την «κοινωνική συνοχή» όπως κάνουν εδώ και χρόνια, ούτε θα ανέλυαν τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και το πόσο στενά δεμένες είναι οι τύχες των επιχειρήσεων με αυτές των εργαζομένων (π.χ. Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία). Γιατί βέβαια, το ζήτημα δεν είναι να καταδικάζει κανείς τη στάση της ΓΣΕΕ αλλά ... να κάνει τα ίδια. Κι επειδή το τελευταίο διάστημα «πυκνώνουν» αυτοί που το παίζουν «εξαγριωμένοι» με όσους έχουν σκάψει το λάκκο των εργατών, έχουμε να τονίσουμε το εξής: είναι στον τόπο δουλειάς που φαίνεται ποια τάξη στηρίζει πραγματικά κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη. 
Στο αν αυτή η δύναμη οργανώνει την αναμέτρηση ή καλλιεργεί το συμβιβασμό με την εργοδοτική τρομοκρατία, την παραπλάνηση, τον εφησυχασμό, τις αυταπάτες, με κάθε μεθόδευση και προσπάθεια να ποδηγετηθούν οι εργάτες. 
Κι ένα τελευταίο: καταγγελίες της αντεργατικής πολιτικής χωρίς καμιά αναφορά για αποδέσμευση από την ΕΕ (τη λυκοφωλιά των μονοπωλίων) και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, είναι «ταξικές» για τα μάτια του κόσμου...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου