«Εδώ και τώρα έχουμε ανάγκη από ένα ευρύτερο εθνικό σχέδιο ανόρθωσης, που να ξεπερνά τον στενό κορσέ του μνημονίου. Εχουμε ανάγκη από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, που να γράφει "Ελλάδα" στην ούγια!».
«Η κοινωνία μας έχει ξεπεράσει το δίλημμα μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Αυτό που θέλει είναι να μην καταστραφεί. Σωτηρία ζητούν οι πολίτες - όχι αδιέξοδα μέτρα, ούτε εύκολες καταγγελίες. Δεν καλούμαστε σήμερα να επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο, αλλά το εθνικό μας μέλλον».
(Αποσπάσματα από δήλωση του προέδρου του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλου, στις 30 Ιούλη 2012)
Τι να υποθέσει κανείς από τις θέσεις του προέδρου του ΣΕΒ για την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Οτι οι μεγάλοι επιχειρηματίες, με βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου «το μνημόνιο έχει ξεπεραστεί και δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες», έχουν μετατραπεί σε όψιμους αντιπάλους της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής; 'Η πώς να χαρακτηρίσει κανείς τη βουτιά του ΣΕΒ στα βαθιά νερά του εθνικισμού, από τη στιγμή που ζητάει «ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, που να γράφει "Ελλάδα" στην ούγια»;...
Μήπως, με αφορμή τις απόψεις αυτές, έχουν συντελεστεί τόσο μεγάλες κοσμογονικές αλλαγές στις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις που εκφράζει ο χώρος των μεγάλων επιχειρήσεων και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι;
Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Οι επιχειρηματίες, παραμένουν επιχειρηματίες, η τάξη δηλαδή των ανθρώπων εκείνων, που ζει από την απλήρωτη εργασία των εκατομμυρίων εργαζόμενων παραγωγών, ο Δασκαλόπουλος με τις δηλώσεις του, συνεχίζει να εκφράζει τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης του, η οποία, όχι μόνο δεν έχει βάλει νερό στο κρασί της, αλλά στις συνθήκες της βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, έχει γίνει περισσότερο βίαιη, περισσότερο επιθετική, απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί η αστική τάξη, από τη θέση που κατέχει στην παραγωγή και τη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων, γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο, ότι το ξεπέρασμα της κρίσης, δεν μπορεί να είναι αναίμακτο. Αν επομένως χυθεί αίμα, ας χυθεί το αίμα των άλλων, όχι το δικό της.
Θέσεις δηλητήριο...
Οι τελευταίες παρεμβάσεις του ΣΕΒ, στα θέματα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, επικεντρώθηκαν στην επιστολή που απέστειλε ο Δ. Δασκαλόπουλος στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μ. Μπαρόζο, με αφορμή την επίσκεψη του τελευταίου στη χώρα μας στις 26 Ιούλη και τη συνέντευξη που παραχώρησε στους εκπροσώπους του Τύπου στις 30/7.
Παρά τις φραστικές κορόνες, όπως «το μνημόνιο έχει ξεπεραστεί», από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο ΣΕΒ, ζητά την κατάργηση του μνημονίου - ως μέσου εκδήλωσης της επίθεσης της ντόπιας αστικής τάξης και των διεθνών της στηριγμάτων κατά του εργαζόμενου λαού - και όχι μόνο αυτό. Ο ΣΕΒ απαιτεί την επιθετική εφαρμογή πλευρών του μνημονίου - τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα - τα οποία, κατά τη γνώμη του έχουν καθυστερήσει.
Ενδιαφέρον επίσης έχει, ότι η κριτική που ασκείται στις πολιτικές των μνημονίων, γίνεται από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης. Πιο συγκεκριμένα διαμαρτύρονται, επειδή τα δύο τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην πρόσβαση σε κρατικό χρήμα... Κατά τα άλλα, το περιβόητο «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης», που προτάσσει ο ΣΕΒ, δεν είναι τίποτα περισσότερο, από την υλοποίηση γνωστών προτάσεων - δηλητήριο, που αποσκοπούν στην περαιτέρω άνοδο του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, στην απόσπαση δηλαδή μεγαλύτερης υπεραξίας. Οπως ο σκορπιός έχει στο αίμα του να τσιμπά με το κεντρί τα θύματά του, έτσι και οι επιχειρηματίες, έχουν στο αίμα τους το αδηφάγο ένστικτο του κέρδους.
Η κριτική λοιπόν που ασκούν οι επιχειρηματίες στην ασκούμενη οικονομική πολιτική με την επιστολή Δασκαλόπουλου προς τον Μπαρόζο, επικεντρώνεται σε θέσεις όπως «Η αναπόφευκτη σωρευτική μείωση του ΑΕΠ κατά 10% τη διετία 2010 -2011, θα ήταν οικονομικά λογική και κοινωνικά αποδεκτή, αν είχε συνοδευτεί από τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», για τη μη πραγματοποίηση των οποίων καταλογίζει ευθύνες στην τρόικα, αλλά και στις ελληνικές κυβερνήσεις. Η κριτική δηλαδή που γίνεται από την πλευρά του ΣΕΒ για την οικονομική πολιτική, γίνεται από καθαρά αντιδραστικές θέσεις.
Ξετσίπωτοι όπως είναι οι επιχειρηματίες, και ενώ έχουν μεταφέρει τους θησαυρούς τους σε φορολογικούς παραδείσους, απαιτούν εδώ και τώρα πρόσβαση σε κρατικό χρήμα, και δεν ντρέπονται να διατυπώσουν το σχετικό αίτημα. Ετσι, στην επιστολή προς Μπαρόζο, αναφέρεται: «Η απόπειρα της τρόικας να παρέμβει στη μικρο-διαχείριση της οικονομίας, απέτυχε να επιφέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Λιγότερο από το 15% του συνόλου των κεφαλαίων διάσωσης διοχετεύθηκαν στην πραγματική οικονομία»!
Σε άλλο σημείο και ενώ αυτοανακηρύσσουν εαυτούς, ως τους μόνους ικανούς για να βγάλουν την οικονομία από την κρίση - την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν - ζητούν, μεταξύ άλλων, «την αποκατάσταση της δυνατότητας του ιδιωτικού τομέα να δημιουργεί (;) θέσεις εργασίας και να παράγει πλούτο και ανάπτυξη. Η έξοδος από την κρίση, είναι απόλυτα εξαρτημένη από την ιδιωτική οικονομία (!) Για να επιτευχθεί αυτό, άμεση προϋπόθεση είναι τα μέτρα για τη χορήγηση ρευστότητας στην οικονομία».
Τι ζητάνε
Από εδώ το πάνε, από εκεί το φέρνουν, πάλι στον μπεζαχτά καταλήγουν. Χρήμα όμως, από την παρέμβαση του κράτους, γιατί τα φουσκωμένα πουγκιά τους, δεν έχουν σκοπό να τα ανοίξουνε.
Γι' αυτό και ζητούν:
-- Την άμεση «απελευθέρωση των 7 δισ. ευρώ, τα οποία οφείλει το κράτος στον ιδιωτικό τομέα.
-- Θεαματική αύξηση του ποσοστού απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων, με την εμπλοκή των τραπεζών, προκειμένου αυτές να χρηματοδοτήσουν συγκεκριμένες επενδύσεις υπό την επίβλεψη της ΕΚΤ και της ΕΤΕπ.
-- Αξιοποίηση των αδιάθετων κοινοτικών κονδυλίων ως εγγύηση υπέρ δανείων που θα χορηγεί η ΕΤΕπ σε επιχειρήσεις!
Ο ΣΕΒ όμως δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της τάξης που εκπροσωπεί, αν παράλληλα με κρατικό χρήμα για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων των μελών του, δεν ζητούσε και γενικευμένες ανατροπές, όπως:
-- συρρίκνωση του κράτους και του άκρατου παρεμβατισμού του
-- απελευθέρωση όλων των αγορών και επαγγελμάτων
-- δημιουργία περιβάλλοντος που να ευνοεί ακόμη περισσότερο την επιχειρηματικότητα (!!!)
-- την εφαρμογή ενός... κοινωνικά δίκαιου φορολογικού συστήματος που να φορολογεί τον παρασιτικό πλούτο - όχι την παραγωγή που παράγει πλούτο! (Μέσα στο καπιταλιστικό τους μυαλό, έχουν μπερδέψει την παραγωγή του πλούτου, με τους εαυτούς τους και όχι με τους εργάτες που τον παράγουν, και τον ιδιοποιείται η παρασιτική αστική τάξη που δεν παράγει τίποτα, αλλά ζει από την εργασία των άλλων.)
-- την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος, με ατομικούς λογαριασμούς «καθορισμένων εισφορών», οι οποίοι θα αντικαταστήσουν το σημερινό σύστημα των «καθορισμένων παροχών».
Η έκθεση «Mckinsey»
Δύο λόγια, τέλος, για την περιβόητη μελέτη της εταιρείας «Mckinsey», η οποία συντάχθηκε για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών. Το ενδιαφέρον της μελέτης, εντοπίζεται στο γεγονός, ότι χαράσσει τους γενικούς στόχους της αστικής τάξης για την επόμενη δεκαετία, και από την άποψη αυτή, τα συμπεράσματά της θα τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας, καθώς αποτελούν και τον μπούσουλα των αστικών κυβερνήσεων.
Τρεις ήταν οι βασικοί στόχοι της μελέτης.
- Ο προσδιορισμός των κλάδων οι οποίοι είναι ευεπίφοροι στην πραγματοποίηση επενδύσεων από την ντόπια αστική τάξη και το διεθνές κεφάλαιο.
Αυτοί είναι: - Τουρισμός - Ενέργεια - Βιομηχανία - Μεταποίηση τροφίμων - Αγροτική παραγωγή - Λιανικό και χονδρικό εμπόριο.
- Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε χώρα ελάχιστου «εργασιακού κόστους».
- Η καταστροφή της μικρής καπιταλιστικής παραγωγής (επιχειρήσεις που απασχολούν από 0 έως 9 εργαζόμενους) και των μικρών αγροτικών κλήρων, ως μη παραγωγικούς... και η δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών και αγροτικών επιχειρηματικών μονάδων, ικανών να αντέξουν στον ευρωπαϊκό και διεθνή ανταγωνισμό.
Αν και η μελέτη δημοσιοποιήθηκε τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, ο δεύτερος στόχος θεωρείται ήδη ξεπερασμένος, καθώς αστικές κυβερνήσεις - επιχειρηματίες - διεθνής παράγοντας κατάφεραν σε λιγότερο από ένα χρόνο να ισοπεδώσουν τις εργασιακές σχέσεις.
Αλλά η ανάπτυξη των συγκεκριμένων τομέων οικονομίας που προτείνει ο ΣΕΒ, μπορεί να φέρει κέρδη, και θα φέρει, αφού οι κυβερνήσεις έχουν τσακίσει τα εργασιακά δικαιώματα, ενώ αυτοί οι τομείς φέρνουν εύκολο και γρήγορο κέρδος, αλλά δεν πρόκειται να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες, αναπτύσσοντας όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας (βλέπε στο σημερινό «Ριζοσπάστη» σελ. 5).
Σε ό,τι αφορά την καταστροφή των μικρών επιχειρήσεων και των μικρών αγροτικών κλήρων, αυτή γίνεται από μόνη της, στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού αλλά και των κοινοτικών παρεμβάσεων (εφαρμογή ΚΑΠ για τους αγρότες). Φαίνεται όμως, ότι η αστική τάξη, δεν είναι ικανοποιημένη από το ρυθμό απαλλοτρίωσης της μικρής ιδιοκτησίας από το μεγάλο κεφάλαιο και έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια, τις παρεμβάσεις των αστικών κυβερνήσεων, προς την κατεύθυνση φυσικά της επιτάχυνσης των εξελίξεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου