Τα προ κρίσης προγράμματα του ΠΑΣΟΚ «ξεσκόνισε» ο ΣΥΡΙΖΑ για να διαμορφώσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που όχι μόνο δεν απαντά στις σύγχρονες ανάγκες του λαού, αλλά δεν μπορεί να εγγυηθεί ακόμα και την ελάχιστη ανακούφιση από τις συνέπειες της αντιλαϊκής διαχείρισης της κρίσης.
Μέσα από μια συρραφή προτάσεων που προσκρούουν στο πλαίσιο που διαμορφώνει η ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ έγινε σαφές ότι το κυβερνητικό του πρόγραμμα επιφυλάσσει για το λαό ψίχουλα κυριολεκτικά, εάν και εφόσον επέλθει η ...ανάπτυξη!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσο ο Αλ. Τσίπρας στην παρέμβασή του, όσο και ο Π. Λαφαζάνης που εισηγήθηκε τη βασική ενότητα του προγράμματος για τα εργασιακά, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία, επένδυσαν στη λογική της «καμμένης γης» για να μειώσουν τις προσδοκίες που δημαγωγικά και ψηφοθηρικά καλλιέργησαν στο λαό. Είπε σχετικά ο Αλ. Τσίπρας: «Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ φεύγουν και παραδίδουν μια Ελλάδα σε οικονομική αποσύνθεση και κοινωνική ερήμωση (...) Με το Μνημόνιο και με τη νέα σύνθεση του δημόσιου χρέους (...) θα πρέπει να ξεχάσουμε το δανεισμό από τις αγορές, τουλάχιστον γι' αυτήν τη δεκαετία».
Πλειοδοτώντας, ο Π. Λαφαζάνης πρόσθεσε: «(...) δεν αφήνουν πίσω τους απλώς καμένη γη αλλά κάτι πολύ χειρότερο και τραγικότερο. Αφήνουν πίσω τους μια ρημαγμένη και κατεστραμμένη χώρα (...) Τα δημόσια ταμεία όχι απλώς είναι άδεια αλλά και το δημόσιο δεν θα μπορεί να καλύψει μετεκλογικά πελώριες μαύρες τρύπες και στοιχειώδεις υποχρεώσεις του».
Καλλιεργώντας το έδαφος για μια μετεκλογική αθέτηση ακόμα κι αυτών των προσβλητικών για το λαό υποσχέσεων, επιπέδου ελεημοσύνης, που εκφώνησε χτες, ο Π. Λαφαζάνης συμπλήρωσε ότι η διέξοδος είναι έργο«τιτάνιο, απαιτεί την αντοχή, τη δύναμη, την υπομονή, την επιμονή, την ενότητα και τους αγώνες του ελληνικού λαού». Πρόσθεσε ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν τάζει παροχές» και ούτε «υπόσχεται ένα εύκολο και ανθόσπαρτο δρόμο».
Ξεπερνώντας κάθε όριο κοροϊδίας και δημαγωγίας τύπου ΠΑΣΟΚ, εμφάνισε τη διαχείριση του καπιταλισμού από το ΣΥΡΙΖΑ σαν βήμα προς το... σοσιαλισμό (!) και ζήτησε «λαϊκή συμμαχία», δηλαδή ταξική συνεργασία, για να διαχειριστούν από κοινού κυβέρνηση και λαός τις υποθέσεις της Ευρωένωσης και των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.
Γενναιόδωροι στις μεγάλες επιχειρήσεις
Από τη σκοπιά της επαναφοράς του κεφαλαίου σε τροχιά ανάπτυξης, ο Αλ. Τσίπρας επέκρινε τις προτάσεις για επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, επειδή ισούνται με «μικρότερο από το προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα», κάτι που «δεν συνεπάγεται ανάπτυξη». Κατά τα άλλα:
1. Μιλώντας τη γλώσσα της αστικής διαχείρισης της κρίσης, έθεσε σαν πρώτιστο στόχο της «αριστερής κυβέρνησης» τη «σταθεροποίηση της οικονομίας για την αποτροπή ακόμη πιο μαζικής και ακόμη μεγαλύτερης οικονομικής καταστροφής», κρύβοντας ότι αυτή είναι δεδομένη για το λαό, όσο η χώρα παραμένει στην ΕΕ και κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια. Ειδικότερα για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, δήλωσε πως θα επιδιώξουν μια «Εθνική Προγραμματική Συμφωνία, με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο, που θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα»! Είπε δηλαδή ότι η κυβέρνηση της αριστεράς θα συνεχίσει να εκλιπαρεί τους εφοπλιστές να συνδράμουν τον κρατικό κορβανά με ελεημοσύνη από τα κέρδη τους.
2. Πρόσθεσε ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τροφοδοτήσουν την πλουτοκρατία με ζεστό παραδάκι. Μίλησε για «στοχευμένα αναπτυξιακά κίνητρα για τη στήριξη ανταγωνιστικών κλάδων της οικονομίας»και συμπλήρωσε ότι «θα κινητοποιήσουμε πόρους για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης τόσο από εσωτερικές όσο και από εξωτερικές πηγές». Σαν τέτοιες υπέδειξε: «Δημιουργία όρων για την επιστροφή καταθέσεων και τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αύξηση των πόρων από τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος για την αναπτυξιακή αναδιανομή του πλούτου, πάταξη της εισφοροδιαφυγής, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των υδρογονανθράκων».
Ακόμα «επανασχεδιασμό του ΕΣΠΑ και αύξηση της απορροφητικότητάς του, ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης επενδύσεων στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αντιμετώπιση της ύφεσης και ανάπτυξη της πολυμερούς οικονομικής διπλωματίας». Πρόκειται για προτάσεις που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο πρόγραμμα οποιουδήποτε αστικού κόμματος, αφού στην πλειοψηφία τους αφορούν την αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων για τη χρηματοδότηση ιδιωτικών επενδύσεων και την παραπέρα ενίσχυση των τραπεζών, σαν πηγές χρηματοδότησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
3. Δεσμεύτηκαν στην ντόπια άρχουσα τάξη που διατηρεί επενδύσεις στα Βαλκάνια, ότι με την πολιτική τους θα βάλουν πλάτη στην ανάπτυξη της «συνεργασίας» με τις βαλκανικές χώρες, αλλά απηύθυναν και προσκλητήριο στα μονοπώλια άλλων χωρών για επενδύσεις στην Ελλάδα, δηλώνοντας ότι θα αναζητήσουν συνεργασίες με χώρες όπως η Ρωσία. Οπως άλλοτε στήριζαν την «ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων, για να κάνει κερδοφόρες εξαγωγές κεφαλαίων η ντόπια αστική τάξη, έτσι και σήμερα αποκρύπτουν ότι οι «συνεργασίες» αυτές προϋποθέτουν τη σφαγή των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων τους.
4. Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «σταθεροποίηση των πρωτογενών δαπανών» ως ποσοστό του ΑΕΠ «κατ' ελάχιστο στο επίπεδο του 43% (...) και, κατά μέγιστο, στο σημερινό μέσο όρο της Ευρωζώνης, του 46%». Αποδεχόμενος το χαλκά του ευρωμονόδρομου, προσπάθησε να ξεγελάσει το λαό ότι ο παραπάνω στόχος δεν θα περάσει μέσα από τη μείωση των -ήδη σε εξευτελιστικά επίπεδα- κοινωνικών δαπανών, μισθών και συντάξεων, αλλά μέσα από τη φορολόγηση του πλούτου, την αύξηση των εσόδων από άμεσους φόρους στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα (δηλαδή +4% του ΑΕΠ) σε ορίζοντα τετραετίας (με στόχο αύξηση 1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο), το χτύπημα της φοροδιαφυγής, τη ριζική επανεξέταση και ανακατανομή των δημόσιων δαπανών, τη λειτουργία και ενίσχυση της κεντρικής αρχής κρατικών προμηθειών, την εφαρμογή και επέκταση των ρυθμίσεων που εξυπηρετούν τον άμεσο έλεγχο των δαπανών, όπως η διαύγεια, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Πολλά από τα παραπάνω περιγράφονται σαν εξαγγελίες και στα προγράμματα των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Μόνο που ακόμη και αν γίνουν δεν πρόκειται να απαλλάξουν τη λεηλασία του δημοσίων τομέων όπως π.χ. η Υγεία από τους επιχειρηματικούς ομίλους.
5. Σε ό,τι αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «πάγωμα» όσων έχουν δρομολογηθεί, ενώ για την επαναφορά στο (αστικό) κράτος επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, δήλωσε ότι αυτό θα γίνει «σταδιακά και ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας». Δηλαδή αν και όταν υπάρξει ανάκαμψη από την κρίση και τότε όχι βέβαια για να έχουν οι εργαζόμενοι καταναλωτές φτηνές και αναβαθμισμένες υπηρεσίες, αφού κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό στην Ευρωένωση, αφού δεν καταργούνται οι ιδιωτικές εταιρείες στους αντίστοιχους τομείς - Ενέργειας, Τηλεπικοινωνιών κλπ. Ας σημειωθεί πάντως ότι στους κρίσιμους τομείς της Παιδείας και της Υγείας απουσιάζει κάθε αναφορά στην επιχειρηματική δραστηριότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει να «συνυπάρχει» και μάλιστα «αρμονικά» με το δημόσιο τομέα, συσκοτίζοντας ότι η συνύπαρξη αυτή αποβαίνει αντικειμενικά σε βάρος του λαού.
Ψίχουλα για τα λαϊκά στρώματα
Κενό γράμμα είναι και οι όποιες -υποτυπώδεις- υποσχέσεις τους προς το λαό.
α. Ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε «ακύρωση του μνημονίου», όχι όμως και της δανειακής σύμβασης που πάει πακέτο με το μνημόνιο, της οποίας θα επιδιώξουν την «αναδιαπραγμάτευση». Μίλησε για αντικατάστασή του από ένα «Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση», για το οποίο σκόπιμα δεν είπε κουβέντα. Πρόκειται προφανώς για το νέο μνημόνιο που μαζί με την τρόικα θα σερβίρουν μετεκλογικά στο λαό, με τους ίδιους ή παρεμφερείς αντιλαϊκούς όρους, για να επιτευχθεί το πέρασμα της καπιταλιστικής οικονομίας σε φάση ανάπτυξης, όπως ακριβώς επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ό,τι αφορά στο χρέος, εξέφρασε την πρόθεση να αναζητήσουν «ευρωπαϊκή λύση», με σκοπό τη δραστική μείωση ή ένα μορατόριουμ «έως ότου διαμορφωθούν συνθήκες σταθεροποίησης και ανάκαμψης της οικονομίας».
β. Εστίασε στην κατάργηση της Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου με την οποία μειώθηκαν οι κατώτατοι μισθοί, αφήνοντας στο απυρόβλητο το πυκνό πλέγμα αντεργατικών (π.χ. ατομικές, επιχειρησιακές συμβάσεις που μειώνουν δραστικά τους μισθούς) αντιασφαλιστικών νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια και καρατομούν το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Σε ό,τι αφορά στους υπόλοιπους μισθούς και συντάξεις, υποσχέθηκαν γενικώς και αορίστως κάτι να γίνει, όταν και εφόσον η οικονομία ξεκολλήσει από την κρίση, με τον ιδρώτα βέβαια και τη χρεοκοπία του λαού.
γ. Οι αντιφάσεις δεν έλειψαν, όπως για παράδειγμα για το επίδομα ανεργίας. Ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι θα χορηγείται για δύο χρόνια, ενώ ο Π. Λαφαζάνης μίλησε για «άμεση χρονική επιμήκυνση της χορήγησης του επιδόματος ανεργίας με ρυθμό, τρόπο και έκταση που θα αποφασίσει η κυβέρνηση της Αριστεράς ανάλογα με τις συνθήκες και τις δυνατότητες».
Στο διά ταύτα, μίλησε για αποκατάσταση του επιδόματος ανεργίας στα επίπεδα προ μνημονίου, χωρίς να λέει βέβαια αν τα -ούτως ή άλλως ψίχουλα- θα συνεχίσει να το παίρνει ένα ελάχιστο μόνο μέρος των ανέργων. Οπως δεν είπε τι θα κάνει αν η ΕΕ ζητήσει αυστηρότερους όρους για την παροχή επιδόματος ανεργίας, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες μέλη, προκειμένου να μειωθούν οι δικαιούχοι.
δ. Προσπερνώντας την κόλαση που επικρατεί στους τόπους δουλειάς, όπου η μεγαλοεργοδοσία τσακίζει κόκαλα, ο Αλ. Τσίπρας δεσμεύτηκε για άρση της κατάργησης της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, όπως ζήτησε και ο ΣΕΒ, χωρίς βέβαια να κάνει την παραμικρή αναφορά στις ατομικές συμβάσεις που κάνουν θραύση, με ή χωρίς μετενέργεια. Ομοίως, για τα χαράτσια, λόγος έγινε για άμεση κατάργησή τους για όσους ζουν στα όρια της φτώχειας.
ε. Σε ό,τι αφορά στο ετοιμόρροπο ασφαλιστικό σύστημα, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για κάλυψη μελλοντικών αναγκών από ένα «Ταμείο Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης» όπου «θα μεταφέρονται όλα τα δικαιώματα επί του φυσικού και του ορυκτού πλούτου της χώρας, περιλαμβανομένων και των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, εφόσον αποδειχθούν οικονομικά εκμεταλλεύσιμα»! Λίγο πριν, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων θα χρηματοδοτηθεί η «ανάπτυξη», δηλαδή η πλουτοκρατία.
Εξάλλου και αυτά που παρουσίασαν σαν άμεσα μέτρα για την ενίσχυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, όπως η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, το χτύπημα της ανασφάλιστης εργασίας κ.ά., τα λένε και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Ακόμα κι αν μπορούσαν να εφαρμοστούν, είναι ψίχουλα μπροστά στις ανάγκες των ταμείων που είναι πιεστικές, τόσο από τη διαχρονική κλοπή των αποθεματικών τους από το κεφάλαιο, όσο και από το «κούρεμά» τους, ενώ η τεράστια ανεργία που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτείνει τη χρεοκοπία τους.
στ. Ισχυρίστηκαν ότι θα βάλουν «φρένο» στις παραπέρα μειώσεις των συντάξεων (το λέει και η ΝΔ), παρέπεμψαν όμως την αποκατάστασή τους στο αόριστο μέλλον κι αυτή κατά προτεραιότητα για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Ενώ ουδεμία αναφορά υπήρξε στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης. Στην εξεύρεση ευρωπαϊκών πόρων εναποθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και τη λήψη μέτρων για τη στήριξη της ανεργίας, των χαμηλών εισοδημάτων και προγραμμάτων όπως το «Βοήθεια στο σπίτι».
ζ. Μίλησε τέλος για μια «ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική». Τα ίδια έλεγε ο Γ. Παπανδρέου σαν πρωθυπουργός («πολυδιάστατη και πολυμερής εξωτερική πολιτική, με στόχο να είμαστε παντού με θέσεις, με πρωτοβουλίες και αυτοπεποίθηση όσον αφορά το τι μπορούμε να κάνουμε»), αλλά και ο Α. Παπανδρέου (πρωταρχικό μέλημα του ΠΑΣΟΚ η διαμόρφωση «μίας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα συμβάλλει στην ύφεση και την παγκόσμια ειρήνη»). Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και αυτών των διακηρύξεων, τα ζει ο λαός στην πλάτη του, με τους κινδύνους να αυξάνουν αντί να μειώνονται, λόγω της ολοένα και μεγαλύτερης πρόσδεσης της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου