Σε παλιότερα χρόνια μια από τις βασικές κατηγορίες κατά των κομμουνιστών ήταν πως αν ποτέ έρθουν στην εξουσία «θα σου πάρουν το σπίτι!» ή «θα σου πάρουν το χωράφι!». Κύλησε κάμποσος χρόνος από τότε, όχι όμως τόσος για να τα ξεχάσουμε. Σήμερα, στην πράξη φαίνεται πως το σπίτι και το χωράφι του κάθε βιοπαλαιστή κινδυνεύει από τα χαράτσια (όπου να 'ναι έρχεται κι αυτό για τα αγροτεμάχια), τις αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος και νερού (μετά τις εκλογές αναμένονται νέες ανατιμήσεις), τις δημεύσεις και τους πλειστηριασμούς κράτους και τραπεζών! Με άλλα λόγια, το σπίτι και το χωράφι τα παίρνει ή απειλεί να τα πάρει από το λαό ο καπιταλισμός!
Σ' αυτές τις συνθήκες ένα από τα βασικά επιχειρήματα κατά των κομμουνιστών έχει πλήρως αντιστραφεί! Τώρα λένε «το ΚΚΕ δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα!», «το ΚΚΕ θέλει να είναι μόνο αντιπολίτευση, δε θέλει να κυβερνήσει!» ή περίπου «έχουμε αφήσει και μια καρέκλα άδεια για το ΚΚΕ στην αντιμνημονιακή - αριστερή κυβέρνηση, μα αυτό είναι τόσο μονόχνοτο και μίζερο που δεν έρχεται!».
Η πλήρης παράκρουση έρχεται τώρα, προεκλογικά, που ακόμη και δημοσιογράφοι και σταθμοί, που πολεμούν το ΚΚΕ και τις 365 μέρες το χρόνο, εκδηλώνουν το ...«τρυφερό ενδιαφέρον» τους για το αν το Κόμμα έχει κυβερνητικές φιλοδοξίες...
Τι είδους μύγα τους τσίμπησε;
Είναι να αναρωτιέται κανείς το πώς προέκυψε αυτό το πνεύμα ανησυχίας για το αν το ΚΚΕ έχει «κυβερνητικό πρόγραμμα» και το γιατί αρνείται τη συμμετοχή του ακόμη και σε μια αριστερή κυβέρνηση. Δε χρειάζεται, όμως, να πάμε και πολύ μακριά για να βρούμε τι είδους μύγα τους τσίμπησε. Κι αυτό γιατί σήμερα βλέπουμε χιλιάδες εργαζόμενους, που στο παρελθόν ψήφιζαν το ένα ή το άλλο κυβερνητικό κόμμα, τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, να προβληματίζονται και να μην αποκλείουν να κάνουν το «βήμα» να ψηφίσουν το ΚΚΕ. Σ' αυτή τους την πορεία ξεπερνούν τους εκβιαστικούς «σκοπέλους» του κ. Βενιζέλου («εμείς ή το χάος») και τους ανάλογους εκβιασμούς της ΝΔ («αυτοδυναμία ή καταστροφή»). Αλλωστε, «η γούνα τους έχει καεί» κάμποσες φορές τα τελευταία χρόνια από τα δύο κόμματα, και όταν κυβερνούσαν αυτοδύναμα και όταν ήταν μαζί!
Για όσους, λοιπόν, σήμερα ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το ιδεολογικοπολιτικό «μαντρί» των κομμάτων εξουσίας, το ίδιο το σύστημα επιδεικνύει μια ιδιαίτερη «φροντίδα» ώστε να μην απομακρυνθούν και πολύ! Τους πετάει την ιδέα της λεγόμενης «αντιμνημονιακής» ή και «αριστερής κυβέρνησης».
Ποιος ψαρεύει σε θολά νερά;
Ο «ψαράς» των ψήφων αυτή τη φορά δεν είναι ο συνηθισμένος. Δεν είναι από τα «κλασικά» κυβερνητικά κόμματα, ωστόσο, έχει δοκιμαστεί από αυτά:
-- Στη ΓΣΕΕ χρόνια τώρα είναι μαζί τους και βάζει πλάτη στους «κοινωνικούς διαλόγους» και στην «κοινωνική ειρήνη», ενώ με πάθος πολεμάει το ΠΑΜΕ, που παλεύει κόντρα στην εργοδοσία, στα αντιλαϊκά μέτρα και στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
-- Στην τοπική διοίκηση του κράτους (ή «αυτοδιοίκηση»), όπου χρόνια τώρα συνεργάζεται σε πολλές περιπτώσεις με τις δυνάμεις του δικομματισμού.
-- Στη σπορά αυταπατών ότι μπορεί η ΕΕ να γίνει δήθεν φιλολαϊκή. Ψήφισε το Μάαστριχτ, που βάση του είναι η ελεύθερη, ανεμπόδιστη κίνηση του κεφαλαίου για την κερδοφορία του, διαλύοντας τα εργατικά δικαιώματα. Συμμετέχει ενεργά στη διαχείριση ενός από τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κόμματα». Πρόκειται για «κόμματα» που έχει φροντίσει να φτιάξει η ίδια η ΕΕ για να στηρίξει τους σκοπούς της.
Πρόκειται για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που χρόνια τώρα συνεργάζεται σε συνδικαλιστικό και τοπικό επίπεδο με το δικομματισμό (με το ΠΑΣΟΚ) και την ίδια ώρα δήθεν τον πολεμά. Προεκλογικά «ψαρεύει στα θολά» αντιμνημονιακά «νερά». Τι λέει; Πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας, αναφερόμενος στους Βενιζέλο - Σαμαρά, είπε: «Θέλουν και οι δύο να είναι αρχηγοί και πρωθυπουργοί σε κοινωνικά ερείπια. Αυτό που έχει αξία για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν είναι ποιος θα είναι μηχανοδηγός στην αμαξοστοιχία οι ράγες της οποίας θα πηγαίνουν τον δρόμο του μνημονίου και οδηγούν στην καταστροφή».
Ποια όμως είναι η πραγματικότητα; Οτι το «τρένο», που πράγματι οδηγεί το λαό στην καταστροφή, δε βρίσκεται απλώς στις «ράγες» του μνημονίου, αλλά στις ράγες του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Πρώτα εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στην Ελλάδα και έπειτα ακολούθησε το μνημόνιο! Αυτό κρύβει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει κανέναν προσανατολισμό ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στόχος του είναι απλώς η διαχείρισή της! Αλήθεια, όμως, τι σημασία έχει να βάλουμε μηχανοδηγό του τρένου κάποιον «αριστερό», όταν το τρένο θα συνεχίσει να κινείται στις ίδιες ράγες και στην ίδια κατεύθυνση; Καμία απολύτως!
Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζει μέσα σ' ένα ψέμα (της λεγόμενης «αριστερής κυβέρνησης»), το οποίο ήδη έχει κάνει μεγάλη ζημιά όπου έχει εφαρμοστεί (π.χ. Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία) και έχουν υπάρξει κατά καιρούς τέτοιες «αριστερές» κυβερνήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν άλλαξε προς το καλύτερο τη ζωή των εργαζομένων!
Το μήνυμα που στέλνει στους εργαζόμενους το ΚΚΕ είναι να μην «ψωνίσουν» απ' αυτό το «γιατροσόφι»! Μόνο ζημιά θα κάνουν στον εαυτό τους! Εκείνο που απαιτείται σήμερα είναι να τεθούν οι βάσεις ώστε να αλλάξουν οι «ράγες», πάνω στις οποίες κινείται η χώρα μας! Κι αυτό μπορεί να γίνει με τον απεγκλωβισμό από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, τη σημαντική ενίσχυση του ΚΚΕ, την ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος με γερές βάσεις στους χώρους εργασίας. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την καλύτερη οργάνωση της λαϊκής πάλης και τη συγκρότηση της συμμαχίας εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Να γίνει ένα βήμα ώστε ο αμύθητος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι να ανήκει στους ίδιους και η οικονομία να δουλεύει για τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τα νέα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Για ποια πρόταση διεξόδου;
Αναρωτιούνται ορισμένοι, καλόπιστα (ή και κακόπιστα): «Μα γιατί το ΚΚΕ απορρίπτει το ενδεχόμενο να υπάρξει κι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα της Αριστεράς, που έστω θα ανακουφίσει τους εργαζόμενους;». 'Η ως παραλλαγή: «Δεν δικαιούται και η Αριστερά να έχει μια δική της εναλλακτική λύση; Γιατί δεν συνεισφέρει σ' αυτήν την προσπάθεια το ΚΚΕ;».
Κατά τη γνώμη μας, στον παραπάνω συλλογισμό γίνεται ένα σοβαρότατο λάθος. Το ΚΚΕ δεν είναι γενικά «αριστερό κόμμα», είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, που έχει συγκεκριμένη αποστολή και πρόγραμμα. Στα παραπάνω, λοιπόν, ερωτήματα, για να γίνουμε απολύτως κατανοητοί, θα δανειστούμε ένα παράδειγμα από την ίδια τη φύση: Το μέλι δεν το κάνουν γενικά τα έντομα, αλλά οι μέλισσες! Ετσι, σ' αυτή τη διαδικασία καμία σχέση δεν έχουν ούτε οι σφήκες, ούτε οι μύγες και θα ήταν ανοησία από μέρους μας να περιμένουμε από τις σφήκες και τις μύγες να μας κάνουν μέλι.
Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, που αυτοαποκαλούνται «αριστερές» και την ίδια ώρα όλη τους η λογική βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Οπως έδειξε και το πρόσφατο παράδειγμα του α' γύρου των γαλλικών εκλογών, η στρατηγική αυτών των δυνάμεων, που την ακολουθεί και το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ, έχει οδηγήσει, στο όνομα της «ενότητας της Αριστεράς», στην εγκατάλειψη της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σ' αυτές τις συνθήκες ο κάθε ριζοσπαστισμός μετατρέπεται σε νεροκουβαλητή του συστήματος, της σοσιαλδημοκρατίας, οδηγώντας στην απογοήτευση των λαϊκών - εργατικών δυνάμεων και στην ενίσχυση των πιο αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων. Αυτές οι δυνάμεις είναι ανίκανες να προβάλουν διαφορετική πολιτική πρόταση εξουσίας απ' αυτήν που εφαρμόζεται σήμερα, στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Κι εδώ εμφανίζεται όλη τους η χρησιμότητα για το σύστημα, μιας και του παρέχουν «αριστερό άλλοθι», μιας και προτείνουν αδιέξοδες διαχειριστικές λύσεις στο πλαίσιο του συστήματος. Καιροσκοπικά καλούν το ΚΚΕ σε «ενότητα», όταν το πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις, ενδιαφέρονται για το χτύπημά του, όπως έδειξαν με πράξεις (βλέπε παραδείγματα δημοτικών εκλογών Ικαρίας, εκλογών σε σωματεία), αλλά και με τη διασπορά απροκάλυπτων ψεμάτων (π.χ. το μπόνους των 50 εδρών, οι μονοεδρικές κ.ά.).
Σε αντίθεση με αυτές τις δυνάμεις, το ΚΚΕ εργάστηκε όλη την προηγούμενη περίοδο:
-- Για την ανασυγκρότηση του εργατικού ταξικού κινήματος. Οι κομμουνιστές της Ελλάδας με συνέπεια αγωνίστηκαν για τη συγκρότηση και πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ, κόντρα όχι μόνο στα αντιλαϊκά μέτρα, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, στην ΕΕ, αλλά και στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
-- Για την ανασυγκρότηση των κινημάτων των άλλων κοινωνικών δυνάμεων, σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με τη συγκρότηση και δράση της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ, όπου συσπειρώνονται και άλλοι αγωνιστές και αγωνίστριες που θέλουν να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα, σε συντονισμό και κοινή δράση με το ΠΑΜΕ.
-- Για να μην περάσει η εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις και για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με λαϊκή εξουσία.
-- Για να βγούνε συμπεράσματα από την πορεία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, για τις αιτίες ανατροπής του, για την αναζωογόνηση του σοσιαλιστικού - κομμουνιστικού ιδανικού, εμπλουτίζοντας την αντίληψή του γι' αυτό.
Η πρόταση του ΚΚΕ
Το ΚΚΕ έχει πρόταση για κάθε λαϊκό πρόβλημα, ενώ έχει καταθέσει και τη γενική του πολιτική πρόταση που συνοπτικά ξεκινά από τη διαπίστωση πως σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας με βασικό χαρακτηριστικό τη μετατροπή της ιδιοκτησίας του μεγάλου κεφαλαίου σε κοινωνική κρατική ιδιοκτησία και δίπλα της τον παραγωγικό λαϊκό συνεταιρισμό.
Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αγωνιστεί για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στους κλάδους της μεταποίησης και γενικότερα της βιομηχανίας και του συγκεντρωμένου εμπορίου. Να δημιουργηθούν ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, των Κατασκευών, των Μεταφορών, της Εξόρυξης. Να κοινωνικοποιηθούν η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, να δημιουργηθούν συνεταιρισμοί φτωχών και μεσαίων αγροτών, ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα της κατακερματισμένης χρήσης της γης.
Το ΚΚΕ πιστεύει πως μόνο ο κεντρικός, επιστημονικά οργανωμένος, σχεδιασμός της λαϊκής οικονομίας μπορεί να απελευθερώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, γιατί έχει γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Να διαμορφώσει εξειδικευμένα κατά κλάδο πλάνα παραγωγής και κατανομής του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού, των μέσων παραγωγής, της ενέργειας, των πρώτων υλών. Παράλληλα, θα διασφαλίζει την κλαδική συνεργασία που θα δίνει ώθηση στην ανάπτυξη κάθε περιφέρειας της χώρας, π.χ. με την εξόρυξη και καθετοποιημένη βιομηχανική παραγωγή, την αγροτική παραγωγή, τη βιομηχανία τροφίμων και βιομηχανικών υλών.
Μόνο η λαϊκή οικονομία μπορεί να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του ανταγωνισμού των μονοπωλιακών ομίλων για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτή την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας εξαλείφοντας την ανεργία.
Η λαϊκή οικονομία θα στηρίζεται σε ένα εντελώς νέο σύστημα εξουσίας, που θα προβλέπει τον έλεγχο και την ανάκληση των εκλεγμένων, οι οποίοι δε θα έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας και δε θα αποσπούνται πλήρως από την παραγωγική διαδικασία. Πυρήνας της εργατικής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης.
Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της φιλολαϊκής ανάπτυξης και να εξασφαλίσει αξιοπρεπή δουλειά σε όλους, δωρεάν Παιδεία, δωρεάν Υγεία, φτηνή κατοικία, το δικαίωμα στην ξεκούραση, στις διακοπές, αναγκαίες κοινωνικές υποδομές, με δυο λέξεις τη σιγουριά στην αυριανή μέρα.
Υπάρχει, ωστόσο, και ο «μπαμπούλας» της απομόνωσης της χώρας (αν και κάποιες φορές εμφανίζεται και από καλοπροαίρετους ανθρώπους), επειδή η πολιτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που έχει καταθέσει το ΚΚΕ, δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. Αυτό όμως δε σημαίνει πως, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, η εργατική - λαϊκή εξουσία δε θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες, ιδιαίτερα με χώρες που το επίπεδο ανάπτυξής τους, η φύση των προβλημάτων και των άμεσων ενδιαφερόντων τους μπορούν να εξασφαλίσουν μια τέτοια ωφέλιμη συνεργασία. Η λαϊκή εξουσία θα επιδιώξει τη συνεργασία με κράτη και λαούς που, αντικειμενικά, έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν στα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού, πρώτ' απ' όλα με άλλους λαούς που οικοδομούν στις χώρες τους το σοσιαλισμό. Θα επιδιώξει να χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο «ρήγμα» που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και, ταυτόχρονα, θα αποτελέσει, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της χώρας, στήριγμα για το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι άλλο ζήτημα πως αυτή η πρόταση, που έχει διατυπωθεί αναλυτικά από το ΚΚΕ, δεν αρέσει σ' όσους ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της σημερινής βαρβαρότητας. Ωστόσο, κάνουν μεγάλο λάθος να νομίζουν ότι «θα στριμώξουν» τους κομμουνιστές με το να αναρωτιούνται «αν και πώς θα κυβερνήσουν». Καλό μας κάνουν! Γιατί «ποτίζουν» ένα ενδιαφέρον που έτσι κι αλλιώς έχουν οι εργαζόμενοι σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Για πρώτη φορά σε προεκλογική περίοδο και τόσο έντονα δίνεται η ευκαιρία στους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες να αναπτύξουμε την πολιτική μας πρόταση.
Τι κρίνεται
Οι ίδιοι, βέβαια, που ανησυχούν για τις «κυβερνητικές φιλοδοξίες» του ΚΚΕ, γνωρίζουν πως δεν τίθεται στις 6 Μάη τέτοιο ζήτημα, αλλά το χρησιμοποιούν ώστε να αμβλύνουν το πολιτικό μήνυμα της αντίστασης του ελληνικού λαού στις αντιλαϊκές επιλογές και στην ΕΕ.
Θέλουν να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους ή και να σπείρουν συγχύσεις και ερωτήματα κι έτσι να μπουν εμπόδια στο να εκφραστεί το πολιτικό μήνυμα με την ψήφο στο ΚΚΕ.
Γιατί η μόνη ψήφος που μεταφέρει κρυστάλλινα το μήνυμα της λαϊκής αντίστασης, της ανυπακοής είναι η ψήφος στο ΚΚΕ, που έχει πεντακάθαρες θέσεις. Είναι ανυποχώρητα στο πλευρό των εργαζομένων και εγγυάται πως την επομένη δε θα ανταλλάξει τη λαϊκή ψήφο με κυβερνητικές θεσούλες! Η μόνη ψήφος που ενοχλεί και θα προβληματίσει τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας είναι η ψήφος στο ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ με συνέπεια και όλα τα χρόνια στάθηκε στην πρωτοπορία των αγώνων, προέβλεψε τις εξελίξεις, προειδοποίησε το λαό και νοιάζεται για το πώς από καλύτερες θέσεις θα αποκρούσουμε τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που αναπόφευκτα θα έρθουν από τις 7 Μάη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου