Είχαν πολλά χρόνια οι Ελληνες να νιώσουν τόσο έντονα το αντιφατικό συναίσθημα προσδοκίας, φόβου και ανασφάλειας. Η Ευρώπη κοιτίδα των πιο διαφορετικών λαϊκών πολιτισμών βρίσκεται παγιδευμένη σε ένα κοινωνικό πολιτικο-οικονομικό δόγμα που την χάλκευσαν στο όνομα μιας νόθας ένωσης. Την παρουσίασαν ως τη νέα Ευρώπη των Εθνών, των λαών κι οτιδήποτε άλλο που καλύπτει τα δεσμά μιας αστικής ολιγαρχίας των μεγαλο-αστών. Το κεφάλαιο και ο μιλιταρισμός αποτελούν στο όνομά της τους δυο πυλώνες μιας καθολικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Η Ευρώπη δεν μιλά πλέον ως κοιτίδα πανάρχαιων λαϊκών πολιτισμών, αλλά ως μια επιπλέον ανταγωνίστρια ιμπεριαλιστική δύναμη. Πνιγμένη στο αίμα δυο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα κατακλύζεται ξανά από τις ίδιες αιτίες που τους προκάλεσαν. Η ανεργία, η φτώχεια και η ανασφάλεια οξύνονται μέρα τη μέρα. Η καθολική πτώση των ηθικών αξιών του ανθρώπου παρουσιάζεται σε μια πρωτοφανή αθλιότητα, ανατρέποντας στοιχειώδεις αρχές ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η γενική κατάπτωση ακούει σε μια πασίγνωστη πλέον φράση: Ανεργία. Την διαλαλούν οι ίδιοι οι δημιουργοί αυτού του οικονομικού συστήματος που την προκαλεί. Μια συγχορδία αργυνώνυτων ΜΜΕ και χρυσοκάνθαρων δημοσιογράφων έχουν στήσει εκστρατεία αποσιώπησης των πραγματικών αιτίων. Οι ευρωπαϊκοί λαοί κλείνονται σ' έναν αόρατο ιστό που ακόμη δεν δείχνουν να τον έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό γιατί η στιγμή της αφύπνισης μπορεί να γίνει όταν ήδη θα κατεβαίνει τη σκάλα του. Συνήθως η κρίση χτυπά πρώτα την περίμετρο του καπιταλισμού για να φτάσει στην καρδιά του. Η Ελλάδα ως χώρα και λαός βρίσκεται παγιδευμένη σ' αυτή την περίμετρο με την ελληνική αστική τάξη να την παραδίνει ως τιμάριο συμμετοχής στο διεθνές καπιταλιστικό τραπέζι. Με αυτή την έννοια η εθνική προδοσία είναι συνώνυμη με την εθνική αστική κυριαρχία.
Στις μέρες μας, της πολιτικής κυβερνητικής κρίσης, παρουσιάζεται στη δυστοκία να κυβερνήσει. Επιστράτευσε όλες της τις πλευρές από την αστική δεξιά έως την αστική αριστερά. Ενα μακάβριο παιχνίδι υποταγής ξεδιπλώνεται με άκρατο ανταγωνισμό του ποιος ποιον θα νικήσει. Οριακό του σημείο είναι μια αόρατη κόκκινη γραμμή που βάζει στον εαυτό του ότι δεν θα υπερβεί ούτε θα αμφισβητήσει την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατική ηγεμονία στην οποία συνειδητά ανήκει είτε ως αστική δεξιά είτε ως αστική αριστερά. Ο λαός δείχνει παγιδευμένος σαν σ' ένα σίριαλ που οι πρωταγωνιστές του γυρολογούν επαναλαμβάνοντας τις ίδιες σκηνές. Μοιάζει σαν το όπιο του λαού. Οι ευρωπαϊκές καπιταλιστικές ντιρεκτίβες είναι παλιές από τον καιρό της Συνθήκης του Μάαστριχτ και υπογεγραμμένες από τους ίδιους που σήμερα παίζουν το θέατρο του «αντί κι επί ταυτά».
Η ελληνική αστική τάξη βρήκε την ευκαιρία που της προσφέρθηκε από τους αστικούς «αντί». Κανείς δεν ακούγεται για την ανεργία, τα άθλια μεροκάματα, τις δουλοπρεπείς συνθήκες εργασίας, την υλική και ηθική αθλιότητα. Τα αυτιά και τα μάτια είναι στραμμένα στον άθλιο χορό των κατεργάρηδων της αριστεράς και δεξιάς αστικής πολιτικής. Ομως το μακάβριο παιχνίδι των δεξιών και αριστερών νεόκοπων αρχηγών κονταίνει. Η συνειδητοποίηση του λαού δεν θα αργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου