«Ζούμε σε ένα αποτυχημένο, πτωχευμένο κράτος και συγκροτούμε ένα παραπαίον έθνος, χωρίς προσανατολισμό και στόχο, με την ταυτότητα διχασμένη και την πίστη κλονισμένη.
Και η συνείδησή μας επίσης είναι συγχυσμένη.
Αλλοι νιώθουν Ευρωπαίοι, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να διατηρήσουν την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα. Αλλοι πάλι επιλέγουν Ευρωπαίοι ως προς τα αγαθά και ανεξάρτητοι Ελληνες ως προς τις υποχρεώσεις. Κάποιοι τρίτοι δηλώνουν ασυμβίβαστοι ελληναράδες που διεκδικούν αυτονομία με όποιο τίμημα. Και ορισμένοι είναι απόλυτα συγχυσμένοι, δεν ξέρουν τη λύση, ούτε μπορούν να τη βρουν.
Ετσι εξηγείται κι ο τρέχων πολιτικός κατακερματισμός».
Αυτά έγραψε πρόσφατα στο κεντρικό του σχόλιο το ηλεκτρονικό «ΒΗΜΑ» και κατέληγε με την ανάγκη να υπάρξει «ένα νέο εθνικό αφήγημα για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών... Οσο αυτό δεν ορίζεται με αξιοπιστία, όσο δε γράφεται το νέο εθνικό αφήγημα, ούτε προσδοκίες μπορούν να οικοδομηθούν, ούτε ελπίδες να επικρατήσουν».
Ολοφάνερη είναι η ανησυχία της ναυαρχίδας της αστικής ενημέρωσης, καθώς η δικομματική εναλλαγή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει, η καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και τα περιθώρια της αστικής τάξης για παραχωρήσεις και ελιγμούς είναι ανύπαρκτα. Ολοφάνερη, όμως και η επιχείρηση χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης. Για να παραμείνει παγιδευμένη σε μια αταξική, επιδερμική και ρηχή θεώρηση των πραγμάτων.
Να μην αποκτήσει ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα η ψήφος - μετέωρο βήμα της 6ης Μάη. Για να εγκλωβισθεί στην προωθούμενη ήδη αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και την αντικατάσταση του δικομματισμού, από τον προετοιμαζόμενο εντατικά διπολισμό της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς - αριστεράς.
Για να γίνει αυτό, όμως, με όρους αξιοπιστίας, διάρκειας και κυρίως ασφάλειας, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του συστήματος, πρέπει να υπάρξει κι «ένα νέο εθνικό αφήγημα», όπως τονίζει ΤΟ ΒΗΜΑ. Για να οικοδομηθούν προσδοκίες κι ελπίδες... Κι εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα, ή, μάλλον, τα ακατόρθωτα, για τους κάθε λογής δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Ο κόμπος - βοηθούσης και της κρίσης - έχει φτάσει πλέον στο χτένι. Κι αυτό δεν μπορεί, πλέον, να κρύβεται ή να καμουφλάρεται με φτηνά ιδεολογήματα και ψευτοδιλήμματα, του τύπου Ευρωπαίοι και ελληναράδες ή ζούμε με δανεικά και μας ταΐζει η Ευρωζώνη ή αριστερές ταμπέλες, με μόνο αντίκρυσμα αυταπάτες και, μάλιστα, με πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης.
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, δεν μπορούν να βρουν «εθνικό αφήγημα». Οι εγχώριοι κεφαλαιοκράτες - βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, κ.λπ. - απαιτούν εδώ και τώρα την αποτελεσματική προώθηση των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών, την αποφασιστική ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους και την ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότησή τους. Χάριν της ανάπτυξης, βέβαια... Ολα αυτά, όμως, είναι απολύτως συνώνυμα με την πορεία κινεζοποίησης των όρων αμοιβής και εργασίας, την παραπέρα κατεδάφιση των ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την ακόμη μεγαλύτερη παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, της Παιδείας, της Υγείας, κ.λπ., στις ληστρικές και αδηφάγες επιδιώξεις των μονοπωλίων, με την ενίσχυση του αυταρχισμού και των αντιδημοκρατικών μέτρων, του αποπροσανατολισμού, της χειραγώγησης και του αντικομμουνισμού. Τα ίδια απαιτούν και οι λυκοσυνεταίροι τους της ευρωένωσης, ενώ, την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο των γενικότερων και οξύτατων ανταγωνισμών και αντιθέσεών τους, ζυγίζουν και ξαναζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά μιας αναμόρφωσης της Ευρωζώνης. Είτε, με τη θεσμοθέτηση δύο ευρώ για τις χρεοκοπημένες χώρες, ενός για τις διεθνείς συναλλαγές κι ενός για το εσωτερικό τους, είτε με την Ελλάδα και ορισμένες ακόμη χώρες εκτός της Ευρωζώνης ή το διαχωρισμό της τελευταίας σε αυτή του Βορρά και αυτή του Νότου. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, βαθιά αντιλαϊκός και απάνθρωπος, αντιδραστικός και παρασιτικός, φιλοπόλεμος και επικίνδυνος, σάπιος μέχρι το κόκαλο. Και δεν αλλάζει, παρά μόνο προς το χειρότερο, όσο κι αν τον εξωραΐζουν οι κ.κ. Τσίπρας, Κουβέλης και Βενιζέλος ή οι διάφοροι Ολάντ, Μελανσόν και Γκίζι.
Το μόνο, υπαρκτό σήμερα αφήγημα είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για τη Λαϊκή Εξουσία και διακυβέρνηση, στηριγμένη σε μια παντοδύναμη Λαϊκή Συμμαχία, με επικεφαλής την εργατική τάξη. Ναι, το μόνο αφήγημα ανήκει στο «οπισθοδρομικό, αποστεωμένο, σταλινικό, απολιθωμένο, αραχνιασμένο, κ.λπ., κ.λπ.» ΚΚΕ, όπως συνηθίζουν να μας «στολίζουν» οι αστοί κονδυλοφόροι. Αφήγημα, που αναδείχνει την εργατική τάξη και το λαό σε πρωταγωνιστές των εξελίξεων και πραγματικούς αφέντες της χώρας, απαλλαγμένης από χρέη και κάθε λογής ευρωενωσιακές και ΝΑΤΟικές αλυσίδες. Τεκμηριωμένο και βασισμένο στην επιστημονική ανάλυση της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικο-ταξικής πραγματικότητας της χώρας μας και του διεθνούς περιβάλλοντος. Στηριγμένο στην παλιότερη και σύγχρονη εμπειρία και διδάγματα του εγχώριου και διεθνούς επαναστατικού και εργατικού - λαϊκού κινήματος. Από την εποποιία του ΕΑΜ και τον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μέχρι το «πείραμα Αλιέντε». Κι από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, μέχρι την Οχτωβριανή Επανάσταση, τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του.
Το αφήγημα του ΚΚΕ, όμως, δεν είναι εθνικό, αλλά βαθιά εργατικό και λαϊκό. Γι' αυτό, ίσως, ΤΟ ΒΗΜΑ ...αγνοεί την ύπαρξή του. Το ΚΚΕ επιμένει αμετανόητα και παλεύει καθημερινά για την πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και όχι την ενσωμάτωση και υποταγή τους - με τον έναν ή άλλο τρόπο - στα σχέδια και επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατών, που πάντα ντύνονται με εθνική φορεσιά. Το αφήγημά του, η πολιτική και καθημερινή του τακτική και δράση στηρίζεται και απαντά στην πραγματική αντίθεση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας: `Η, με την εργατική τάξη και το λαό, ή, με τα μονοπώλια και την αστική τάξη. `Η, με την ανειρήνευτη ταξική πάλη, την πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με τα εγχώρια μονοπώλια και την ΕΕ ή με την ταξική συνεργασία και υποταγή, το «κεφαλαιοκράτες κι εργάτες μαζί μπορούμε», την πολιτική του ευρωμονόδρομου και τις αυταπάτες για κοπανιστούς ανέμους αλλαγών και εξανθρωπισμό της ΕΕ. `Η, με τη Λαϊκή Συμμαχία, την Εργατική, Λαϊκή Εξουσία και διακυβέρνηση, ή, με την εξουσία των μονοπωλίων, της αστικής τάξης, μαζί με όλα όσα απάνθρωπα απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός και συνεπάγεται η βαθιά του κρίση. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, όπως δεν υπήρχε και στη δεκαετία του 1980. Και, βέβαια, δεν πρόκειται να εμφανιστεί, ξαφνικά και ουρανοκατέβατα στις 18 Ιούνη. Είτε, με λιγότερο, είτε με περισσότερο «υπεύθυνη και σκληρή αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου. Είτε έχουμε κυβέρνηση, με ταμπέλα κεντροδεξιά, είτε με ταμπέλα αριστερά. Είτε, με την ανάπτυξη του κ. Σαμαρά, είτε με τις ακάλυπτες επιταγές του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εξελίξεις από τις 18 Ιούνη και μετά, μαζί και ο βαθμός υλοποίησης των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων, θα κριθούν, πρώτα και κύρια, στα χαρακώματα των αγώνων και της ταξικής πάλης, στα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς. Οπως ακριβώς έγινε και μέχρι σήμερα. Και καθοριστικό ρόλο παίζει η δύναμη του ΚΚΕ. Και η εκλογική, κοινοβουλευτική. Ψήφος για δυνατό ΚΚΕ, σημαίνει δυνατό αντίπαλο λαϊκό δέος στον πόλεμο των αστών ενάντια στους εργαζόμενους που θα εντείνεται αμέσως μετά τις 18 Ιούνη, ακριβώς γιατί η κρίση συνεχώς βαθαίνει.
Η πρόσφατη, βαριά εκλογική καταδίκη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οφείλεται πρωτίστως, στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων, τις συνεχείς και επίμονες αγωνιστικές πρωτοβουλίες των κομμουνιστών και του ΠΑΜΕ. Η πολιτική και πρακτική της ταξικής πάλης δεν επέτρεψε να κυριαρχήσει η ηττοπάθεια, οι λογικές του δεν γίνεται αλλιώς και ο ευρωμονόδρομος της υποταγής. Στους ίδιους λόγους οφείλονται οι όποιες δυσκολίες έχουν σήμερα η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να συνεχίσουν, με τον ίδιο όπως μέχρι τώρα τρόπο, την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής, κάνοντας φανερή τη σημασία και αποτελεσματικότητα των αγώνων και της ταξικής πάλης, όπως και τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ.
Από την άλλη, η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο αποτέλεσμα της 6ης Μάη βρίσκεται κυρίως στο να παραμείνει ρηχή και αβαθής η ψήφος καταδίκης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εκανε ό,τι μπορούσε τα προηγούμενα χρόνια, για να υπάρξει το γνωστό «αντιμνημονιακό» σκόρπισμα και, βέβαια, να εισπράξει τη μερίδα του λέοντος, προβάλλοντας «εύκολες και αριστερές λύσεις και κυβερνήσεις», όπου όλοι, κεφαλαιοκράτες κι εργάτες, θα μείνουν ικανοποιημένοι...
Χαρακτηριστική και αδιαμφισβήτητη απόδειξη, η στάση του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου, χρόνια τώρα κρατά τα μπόσικα των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, υπηρετώντας τη λογική της ταξικής συνεργασίας, ενώ, την ίδια στιγμή, χάιδευε στ' αυτιά κάθε είδους «κίνημα», που ερχόταν σε αντίθεση ή πλαγιοκοπούσε το ταξικό εργατικό κίνημα, φτάνοντας μέχρι να διαδηλώνει στο πλάι εθνικιστών και χρυσαυγιτών στην πλατεία Συντάγματος (δίνοντας ουσιαστικά πολιτική κάλυψη σε λογικές και αντιλήψεις, περί τροϊκανής κατοχής και γερμανοκρατίας, στο «κίνημα της μούντζας», κ.λπ., κ.λπ.).
Αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν την γνωρίζουμε μόνον εμείς, αλλά και η αστική τάξη με τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της, οι σύμμαχοί της σε Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ανεξαρτήτως ταμπέλας και δύναμης. Θέλουν όλοι τους να απαλλαγούν από το ΚΚΕ. Κι από τη στιγμή, που αυτό δεν «τσίμπησε» στο δόλωμα της «κυβερνώσας Αριστεράς», ένας μόνο δρόμος τούς απόμεινε. Η αποδυνάμωσή του, το τσάκισμά του και, μάλιστα, τώρα, στην εκλογική μάχη της 17ης Ιούνη. Αυτός είναι ο κρίσιμος κρίκος, για να κερδίσουν χρόνο και να προχωρήσουν χωρίς εκπλήξεις την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Για να ακυρώσουν την όποια καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της 6ης Μάη, να αναχαιτίσουν και, τελικά, να αφομοιώσουν το αναπτυσσόμενο μαζικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, αντί αυτό να πλατύνει και να ενισχύσει το ριζοσπαστισμό του. Και, πάνω απ' όλα, για να μην έχουν σοβαρά εμπόδια στην προώθηση και εφαρμογή των νέων, ακόμη περισσότερο αντιλαϊκών και βάρβαρων πολιτικών και μέτρων μετά τις εκλογές.
Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος τους και είναι στο χέρι των κομμουνιστών, των ΚΝιτών, των φίλων και οπαδών του Κόμματος, των ριζοσπαστών και αγωνιστών, όλων όσοι σήμερα αισθάνονται βαριά τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής και προσβλέπουν στο ΚΚΕ, να τους δώσουν την πρέπουσα απάντηση και, μάλιστα, πληρωμένη. Με ψήφο στο ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου