ΚΚΕ, το μόνο ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Οι εκλογές στις 6 Μάη, είναι σημαντικές, από την άποψη, ότι υπάρχουν προϋποθέσεις ο λαός να δείξει τη δύναμή του, να αποδυναμώσει εκλογικά τα δύο κόμματα της αστικής τάξης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να αποδοκιμάσει τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, τα οποία, λειτουργώντας ως αμορτισέρ του συστήματος, επιχειρούν να απορροφήσουν τους κραδασμούς της λαϊκής αγανάκτησης, να αμβλύνουν, έως και να ακυρώσουν τη δυναμική της ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών στρωμάτων, ώστε οι όποιες διεργασίες συντελούνται στη λαϊκή συνείδηση να εκτονωθούν εντός των τειχών... 
Αυτό το ρόλο παίζουν σήμερα δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες κ.ά. 
Εχουν αυτοαναγορευτεί - με την ευγενική χορηγία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου - σε σωματοφύλακες του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Στις εκλογές αυτές, δεν πρόκειται φυσικά να λυθεί το πρόβλημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, καθώς μεγάλα τμήματα των εργαζομένων δεν έχουν πειστεί για την ανάγκη επαναστατικής λύσης του πολιτικού και οικονομικού προβλήματος της χώρας. 

Εχει όμως μεγάλη σημασία, στις επερχόμενες εκλογές να υπάρξει ένα ακόμα μεγάλο ρήγμα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και των εφεδρικών της «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ, το μόνο ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Οι δύο εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), που είδαν το φως της δημοσιότητας τις μέρες που ακολούθησαν τις γιορτές του Πάσχα, δεν αποκαλύπτουν κάτι καινούριο. 

Επαναβεβαιώνουν ότι τα σχέδια που έχουν καταστρώσει, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ με τους εκπροσώπους της τρόικας, στηρίζονται σε ένα μνημόνιο, οι στόχοι του οποίου εδράζονται στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης. Βέβαια, έδωσαν το έναυσμα της αναζωπύρωσης της συζήτησης για τους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας και τους τρόπους επίλυσης του οικονομικού και πολιτικού προβλήματος της χώρας.

Η οποία, ή θα συνεχίζει να πορεύεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, ή θα κάνει την επαναστατική υπέρβαση ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και θα ανοίξει το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτές είναι οι δύο στρατηγικές επιλογές που ανοίγονται μπροστά μας και ανάλογα με τις πολιτικές τους προτάσεις, τα κόμματα στέκονται υπέρ του πρώτου ή του δεύτερου τρόπου ανάπτυξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς ( ευτυχώς λέμε εμείς) τρίτος δρόμος για την αντιμετώπιση του οικονομικού και πολιτικού προβλήματος της χώρας, δεν υπάρχει και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο (ρεφορμιστική «αριστερά») εξαπατούν συνειδητά τους εργαζόμενους.

Αν τεθεί έτσι το θέμα, τότε όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, «αντιμνημονιακά» και μη, τάσσονται υπέρ του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, γιατί τα γιατροσόφια ίασης του άρρωστου καπιταλισμού που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το...επαχθές χρέος, για δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για έκδοση ευρωομολόγου, για αναδιάρθρωση του χρέους (την έκαναν οι αστοί από μόνοι τους), δεν αναιρούν το δίλημμα του τρόπου ανάπτυξης. Ακόμη και αν γίνουν όλα αυτά, στην Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει καπιταλισμός και μάλιστα εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Στην ημερήσια όμως διάταξη της κοινωνίας, έχει τεθεί το θέμα της επαναστατικής, ιστορικής υπέρβασης του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οποιος δεν θέλει να δει, ή κάνει ότι δεν βλέπει το ιστορικό δίλημμα της εποχής μας, απλώς κοροϊδεύει τον κόσμο με τον πιο ιταμό τρόπο.

Οι δύο εκθέσεις

Το ενδιαφέρον των δύο εκθέσεων, δεν είναι τόσο στα μέτρα που προτείνουν, δεδομένου ότι αυτά έχουν διατυπωθεί με κάθε λεπτομέρεια στο μνημόνιο 2, αλλά στο γεγονός ότι σηματοδοτούν την στρατηγική επιλογή επίλυσης του προβλήματος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, προς όφελος του κεφαλαίου. Με δύο λόγια απαντούν στο ερώτημα: τι πρέπει να γίνει για να σταθεί στα πόδια του ο βαριά τραυματισμένος από την οικονομική κρίση ελληνικός καπιταλισμός και πώς θα επανασυνδεθεί η σπασμένη σε πολλά κομμάτια σήμερα, αλυσίδα της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Πώς δηλαδή θα αρχίσει και πάλι, η απρόσκοπτη παραγωγή της υπεραξίας.

Ας δούμε λοιπόν τι θα πρέπει να γίνει τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες, για να συνεχίσει η Ελλάδα να βαδίζει στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα σφυριά και των δύο εκθέσεων, χτυπούν στο θέμα του επανακαθορισμού των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, με την πιο πλατιά έννοια του όρου. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, αν λάβουμε υπόψη ότι η μήτρα από την οποία παράγεται η υπεραξία (το καπιταλιστικό κέρδος), είναι η ζωντανή, παραγωγική εργασία. Αρα ο επανακαθορισμός των όρων παραγωγής της υπεραξίας είναι το θέμα και όχι η «κρίση χρέους» και οι άλλες ανοησίες που μας σερβίρουν από κοινού «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες είναι όλες μαζί στο κόλπο της εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

Από την άποψη αυτή, η υπενθύμιση, ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, απαιτεί τη συνέχιση της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης, όπερ και σημαίνει βάθεμα των ανατροπών στην αγορά εργασίας, προαναγγελία νέων επεμβάσεων στο κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, νέες άγριες περικοπές σε όλη την γκάμα των κοινωνικών δαπανών, έχει μία κοινή συνισταμένη: την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με πολύ χειρότερους όρους. Αυτή είναι η λύση, αυτή είναι η γιατρειά του ελληνικού καπιταλισμού.

Εξειδικεύοντας τους κεντρικούς αυτούς άξονες, η έκθεση της ΕΕ αναφέρει συγκεκριμένα, ότι: την τριετία 2012 - 2014, οι μισθοί θα πρέπει να μειωθούν κατά 15%. Αλλά και αυτό ας μη το δέσουμε κόμπο, γιατί ο υπεύθυνος του ΔΝΤ στην Ελλάδα Μ. Τράα, πριν από ένα περίπου μήνα, είχε δηλώσει ότι στο θέμα των μισθών (σ.σ. της μείωσής τους) βρισκόμαστε ακόμη στα μισά του δρόμου... Οι ίδιοι, ως εντολοδόχοι του κεφαλαίου και της ακόρεστης δίψας του για κέρδη, είναι αποφασισμένοι να μειώσουν τους μισθούς όσο το δυνατό χαμηλότερα. Στα επίπεδα της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Κίνας, της Ινδίας, του Μπαγκλαντές... Αν όμως μειωθούν, αυξηθούν, ή μείνουν στα ίδια επίπεδα οι μισθοί, εξαρτάται πάντα από την ταξική πάλη. Παρεμφερής είναι και η θέση για «κατάρτιση του χρονοδιαγράμματος αναδιάρθρωσης της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για τον καθορισμό των μισθών», η οποία θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί ως τα τέλη Ιούλη. Οπως καλά κατάλαβε ο αναγνώστης, μέσα από την περίτεχνη αυτή φράση, προαναγγέλλουν τον επίσημο ενταφιασμό της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, όπως την γνωρίσαμε ως σήμερα. Αυτή πρόκειται να αντικατασταθεί από μια παρωδία Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, η οποία θα προέλθει μετά από κυβερνητική νομοθετική παρέμβαση (!) και θα σηματοδοτεί το νέο σφαγιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων. Ακούγεται ήδη, ότι η νέα «Συλλογική Σύμβαση» θα προβλέπει 12 και όχι 14 μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, περιορισμό του χρόνου της καλοκαιρινής άδειας κατά 10 μέρες (σε πρώτη φάση), μείωση των αποζημιώσεων που καταβάλλουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους σε περίπτωση που τους απολύσουν κ.ά.

Από την πλευρά του, στην παρέμβασή του το ΔΝΤ, δίνει έμφαση στην ανάγκη...σφαγιασμού των κοινωνικών δαπανών, ενώ προαναγγέλλει και αυτό με τη σειρά του, νέες παρεμβάσεις στο κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, πάντα στο όνομα της...αντιμετώπισης του προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού. Αφού πρώτα υπονόμευσαν με κάθε τρόπο τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία και καταλήστεψαν, τώρα διαπιστώσουν την ύπαρξη μελλοντικού προβλήματος... Το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με νέα μείωση των συντάξεων. Οσο για τις άλλες κοινωνικές δαπάνες, οι «προτάσεις του» στάζουν αίμα... Αυτές θα πρέπει να μειωθούν σταδιακά από το 49,7% του ΑΕΠ το 2011 στο 41,2% του ΑΕΠ το 2015 και να παραμείνουν σταθερές για όλα τα επόμενα χρόνια. Η βίαιη αυτή μείωσή τους κατά 8,5 εκατοστιαίες μονάδες σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, απλά σημαίνει ότι δαπάνες που κατευθύνονται στη δημόσια Υγεία, στην Παιδεία, προνοιακά και άλλα επιδόματα (ανεργίας, πολυτέκνων, φορολογικές δαπάνες) θα εξαφανιστούν από τον χάρτη.

Οι δύο αυτές εκθέσεις, περιγράφουν πλευρές μόνο της επίθεσης που πρόκειται να ξεδιπλωθεί τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες, με τελική επιδίωξη την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της εργατικής τάξης στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Τα δε μνημόνια, αποτελούν το μέσο της επίθεσης αυτής και όχι τον τελικό σκοπό. Περιγράφουν απλώς την κατεύθυνση στην οποία θέλει να οδηγήσει τις εξελίξεις, η συμμαχία της εγχώριας ολιγαρχίας με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Και αυτή η επίγεια κόλαση, είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει η εργατική τάξη, ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει να βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Και εν προκειμένω ορθώνεται το τεράστιο δίλημμα μπροστά στους υποψήφιους μελλοθάνατους. ΕΞΕΓΕΡΣΗ `Η ΥΠΟΤΑΓΗ; Υποταγή σημαίνει ότι θα συνεχίσεις μεν να ζεις, αλλά θα ζεις σαν σκλάβος, θα αποτελείς ένα απλό γρανάζι στο μηχανισμό της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής, το οποίο το αφεντικό θα βγάζει για να το λαδώσει και να το ξανατοποθετήσει στη θέση του. Θα είσαι δηλαδή ζωντανός νεκρός.

Η εξέγερση από την άλλη, έχει το τίμημά της, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, ή όποιος υποστηρίξει ότι μπορεί να υπάρξουν θετικές αλλαγές χωρίς κόστος και σύγκρουση με τις δυνάμεις που θέλουν τα πράγματα να μείνουν όπως είναι ( ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), απλά λέει ψέματα. Οι θυσίες όμως στους αγώνες για καλύτερη ζωή, είναι αυτές που απελευθερώνουν τον απλό άνθρωπο ο οποίος σήμερα βρίσκεται στη σκιά των εξελίξεων και τον τοποθετούν στο κέντρο των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών. Μόνο εκείνοι που εξεγείρονται κατά της κοινωνικής αδικίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης που μας οδηγούν σήμερα, είναι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι, οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας.

Το δρόμο της σύγκρουσης, της εξέγερσης, προτείνει σήμερα το ΚΚΕ. Ενα δύσκολο και ανηφορικό δρόμο, γεμάτο εμπόδια και στροφές, που πρέπει όμως να διανύσει ο λαός μας και κάθε λαός της Γης, για να κάνει το μεγάλο άλμα και να περάσει από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας...

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ