Με πρωτεργάτη τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα λόγος για συνεργασία των κομμάτων της αριστεράς, με στόχο να δημιουργηθεί ένας συνασπισμός «των αριστερών πολιτικών δυνάμεων», που θα κυβερνήσει, κόντρα στο μέτωπο των «μνημονιακών». Λένε ότι αυτή μπορεί να είναι η διέξοδος για να αλλάξουν τα πράγματα και να δει ο λαός άσπρη μέρα. Λένε ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα κάνει διαπραγμάτευση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να καταργήσει το μνημόνιο και να μειωθεί το χρέος. Μιλάνε για καλύτερη διαπραγμάτευση που θα κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και όσοι συμμετέχουν σε αυτό το συνασπισμό με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την τρόικα και ισχυρίζονται ότι αυτό θα ανακουφίσει το λαό. Δηλαδή, αυτός ο συνασπισμός θα συναιτίσει τα «αχόρταγα» μονοπώλια και τους Ευρωπαίους.
Πουλάνε ψεύτικες ελπίδες και κοροϊδεύουν. Την ενότητα της αριστεράς ας την πραγματοποιήσουν οι αυτοαποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και άλλοι. Αυτοί πράγματι μπορούν να ενωθούν. Αλλά, επειδή απευθύνονται και στο ΚΚΕ, το έχουμε ξαναπεί ότι το ΚΚΕ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, κόμμα της εργατικής τάξης και όχι αριστερά, καμιά σχέση δεν έχει με την αριστερά. Αλλωστε, τι σχέση μπορεί να έχει ένα κόμμα που παλεύει για να ανατρέψει η εργατική τάξη την εξουσία
του κεφαλαίου με κόμματα που προβάλλουν ως διέξοδο μια κυβέρνηση με τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους, τους εφοπλιστές να έχουν την ιδιοκτησία στην οικονομία παραπλανώντας τους εργαζόμενους ότι πασχίζοντας για την ανάπτυξη όλων αυτών, της παραγωγής όπως λένε θα λύσουν και λαϊκά προβλήματα; Γίνεται να αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών και οι μισθοί των εργατών; Αυτό λένε οι αριστεροί, αλλά ο λαός τώρα έχει πείρα.
Δεν μπορεί, λοιπόν, μια κυβέρνηση της αριστεράς και να έχει φιλολαϊκή πολιτική με τα μονοπώλια στην ελληνική οικονομία και να είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και σε τελική ανάλυση, μια τέτοια προοπτική όχι μόνο συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και άρα και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος του λαού, που απαιτεί κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε τον παραγόμενο από τους εργαζόμενους πλούτο να τον καρπώνονται οι παραγωγοί του. Αλλά είναι και επικίνδυνη, γιατί τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των μονοπωλίων. Και θα σημάνουν συνολικό πισωγύρισμα της συνείδησης και απογοήτευση. Αλλωστε, οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται δεν αφορούν διαπραγματεύσεις για τους εργάτες, αλλά για το κεφάλαιο και τα όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη του.
Καμιά πολιτική πρόταση, όπως και αν ονομάζεται, φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, «αριστερή», «ανανεωτική», δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο, αν δεν θέτει ως ζήτημα αρχής τη ρήξη με τα μονοπώλια - βιομηχανικά, τραπεζικά, εφοπλιστικά, εμπορικά - δηλαδή, τη ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τους κρατικούς θεσμούς της, τις διεθνείς συμμαχίες της. Και για να μην ξεχνάμε, ο Αλ. Τσίπρας δε λέει κουβέντα για τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, παρά μνημονεύει διαρκώς μόνο τους τραπεζίτες.
Προϋπόθεση ανάτασης του κινήματος, ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, στην πάλη για ανατροπή του συστήματος, είναι η ήττα της αστικής ιδεολογίας, του επικίνδυνου οπορτουνισμού, των θεωριών και ιδεολογημάτων που επίσημα, ανοικτά και ξετσίπωτα υποστηρίζουν την «κοινωνική συνοχή», ταξική συνεργασία, δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική, υποταγή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια.
Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Αν δεν έχεις τα μέσα, τους πόρους, την εξουσία, εάν δεν μπορείς να σχεδιάσεις πανεθνικά, με βάση τα κοινωνικοποιημένα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τότε δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική προοπτική για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Επομένως, ακόμα και αν γίνει - όπως θέλουν ή ισχυρίζονται ορισμένοι πως θέλουν - «κυβέρνηση της αριστεράς», θα είναι μια κυβέρνηση, η οποία θα παίρνει κάποιες αποφάσεις στο κοινοβούλιο και έξω από το κοινοβούλιο θα γίνεται αυτό που θέλουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι. Εκείνοι που θα εξακολουθούν να κλέβουν τον πλούτο που παράγεται από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται άγρια την εργατική τάξη, που θα καταδικάζουν τους φτωχούς αγρότες σε πείνα και ξεκλήρισμα. Και αυτό είναι βασικό κριτήριο για την ψήφο. Γιατί, στις επερχόμενες εκλογές η ψήφος σε δυνάμεις διαχείρισης του συστήματος αφοπλίζει την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη δυνατότητά τους την επομένη της κάλπης να έχουν πολλαπλασιάσει τη δύναμή τους στο να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να ακυρώνουν μέτρα στην πράξη, να κάνουν μεγάλα βήματα μπροστά στην αντεπίθεση, για να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου.
Ας γίνει απόλυτα κατανοητό από όλους τους καλόπιστους αριστερούς ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κορώνες για την ενότητα είναι παραμύθια της Χαλιμάς, ψέματα ολκής, ο στόχος είναι να χτυπήσουν το ΚΚΕ, γι αυτό ζουν γι αυτό αναπνέουν οι κάθε λογής "αριστερούληδες" !