Ο λαός να συντρίψει το παλιό

«Ημουν πάνω σε ένα λόφο

και είδα το παλιό να πλησιάζει,

μα ερχόταν σαν νέο

Σερνόταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια

που κανένας δεν είχε ξαναδεί

και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας»

(Μπ. Μπρεχτ)

Η διαδικασία ανάδειξης νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, μια διαδικασία που αφορά αποκλειστικά τα εσωτερικά ενός κόμματος, έγινε αντικείμενο μαζικής προπαγάνδας από τα επιτελεία του κόμματος και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης. Στόχος δικός τους, όπως και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, είναι να καλλιεργήσουν στο λαό φρούδες ελπίδες ότι ο νέος πρόεδρος σηματοδοτεί τάχα «νέο ξεκίνημα», άρα και «στροφή» προς μια διαφορετική πολιτική. Ακόμα και το σύνθημα που επελέγη, το «Αρχίζουμε», παρέπεμπε σε ένα δήθεν νέο ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ, υπό τη «νέα» διεύθυνση.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές συνειδήσεις, μασκαρεύοντας το παλιό σαν «νέο», κόντρα στο αναντίρρητο γεγονός ότι με σαπισμένα υλικά, τίποτα το νέο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Στο ίδιο έργο θεατές έχουν βρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν οι άνθρωποι του μόχθου. Από την εποχή της προπαγάνδας περί «δεινοσαύρων», που έπρεπε να παραμερίσουν και να δώσουν «τόπο στα νιάτα», μέχρι τη διαδοχή του Α. Παπανδρέου από τον Σημίτη, από την αντικατάσταση του Σημίτη από τον Γ. Παπανδρέου και του Καραμανλή από τον Σαμαρά, μέχρι την ανάδειξη δήθεν «νέων» και «άφθαρτων» υπουργών στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 2009, τα μασκαρέματα δίνουν και παίρνουν, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να αλλάζει η αντιδραστική πολιτική που συνυπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Γρήγορα αποδείχτηκε ότι τίποτα το «νέο» δεν υπήρχε στην πολιτική που εφάρμοσαν, για τον απλό λόγο ότι αυτή δεν καθορίζεται από τις ιδιαίτερες ικανότητες και ιδιότητες των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, ούτε αν είναι «νέοι» ή «παλιοί», αλλά από τις δικές της ανάγκες, που μεταφράζονται σε συγκεκριμένη πολιτική των κομμάτων της. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αφού Βενιζέλος και Σαμαράς δεσμεύονται από την υπογραφή τους στα μνημόνια για τα μέτρα που θα στηρίξουν μετεκλογικά, ανεξάρτητα από το πόστο που θα υπηρετήσουν την αστική τάξη. Η πολιτική τους γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστική επειδή ακριβώς, το κεφάλαιο το οποίο υπηρετούν, γίνεται πιο επιθετικό ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του.

Τα κόμματα αυτά δεν αλλάζουν, όσα «πουκάμισα» κι αν προβάρουν. Η αντιδραστική αντιλαϊκή πολιτική τους είναι σάπια, γιατί η τάξη που εκπροσωπούν «σάπισε», βουλιάζει στην αντίδραση, εναποθέτει τις ανάγκες της για περισσότερα κέρδη στην εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός έχει μεγάλη πείρα. Μπορεί να αποτελέσει πυξίδα που θα τον προσανατολίσει σωστά: Στο σημείο συνάντησής του με το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, με το ΚΚΕ για να συμπορευτεί μαζί του στην κατεύθυνση ενός άλλου, πραγματικά νέου δρόμου ανάπτυξης. Αυτήν την πείρα πρέπει να χρησιμοποιήσει και στην κάλπη, καταδικάζοντας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., τα άλλα στηρίγματα των αστών και του ευρωμονόδρομου, και ενισχύοντας καθοριστικά το ΚΚΕ.

Β.