Ο αριθμός των 115 εκατομμυρίων φτωχών στην ΕΕ ίσως να ήταν αρκετός να προκαλέσει την καθολική της κατάρρευση. Ομως, γινόμαστε μάρτυρες μιας καθεστωτικής αυθάδειας της διεθνούς αστικής τάξης. Επιβεβαιώνεται ο παλιός ταξικός εκμεταλλευτικός κανόνας ότι κάθε άρχουσα εκμεταλλευτική τάξη επιζητά διεξόδους αιώνιας κατοχής της εξουσίας. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται ο κατά τα άλλα πεπολιτισμένος ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Παρά το ότι έχει επιβάλλει την πλέον αποκρουστική μορφή της ασχήμιας, την υλική, ηθική, ψυχική και πνευματική ανημπόρια κι ανέχεια παραμένει ακούνητη στο θώκο της εξουσίας. Νιώθουν ευχαριστημένοι ότι ο ιστορικός νεκροθάφτης της, το προλεταριάτο βρίσκεται σε χαρακτηριστική οπισθοδρόμηση βουτηγμένο ακόμη στις αυταπάτες παρωχημένων αστικών παροχών. Τώρα απλά αρχίζει να αφυπνίζεται με έναν ανεπαρκή πολιτικά και οργανωτικά τρόπο.Σ' όλη τη μεταπολεμική ιστορία του ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός κατόρθωνε να απορροφά περιοδικές οικονομικές κρίσεις σαν να ήταν στοιχείο της ίδιας της λειτουργίας του. Αυτό έγινε αφορμή για πολλές αναθεωρητικές αυταπάτες που άγγιζαν έως και το αιώνιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, οι δυο παγκόσμιοι καταστρεπτικοί πόλεμοι του εικοστού αιώνα έδειξαν να του συσσωρεύουν μεγάλες οικονομικές ανάσες. Επιπλέον, ο ανταγωνισμός του με την ΕΣΣΔ τον ώθησε σε μια συσπείρωση που του έλειπε. Τώρα, οι μέχρι στιγμής ανταγωνισμοί του εξαντλούνται σε αυστηρές αγκωνιές γνωρίζοντας ότι μια νέα πλανητική πολεμική έκρηξη θα έχει στην ουσία της ανοιχτό ταξικό χαρακτήρα. Αυτό ακόμη κι αν ήδη διαμορφωμένες υπερεθνικές καπιταλιστικές ομάδες υποχρεωθούν να εξαπολύσουν εκτεταμένους πολέμους εναντίον εθνών και λαών ως συνέπεια της ανισομετρής καπιταλιστικής ανάπτυξης στον πλανήτη.
Τα εκατό δέκα πέντε πενήντα εκατομμύρια φτωχοί της καπιταλιστικής Ευρώπης (eurostat 2010) δε δείχνουν μόνο την τραγικότητα της καταστροφής ενός άκρως εξειδικευμένου έμπειρου εργατικού δυναμικού. Ούτε μόνο την αναγκαία αυτοκαταστροφή που υπόκειται η υπερβολική συσσώρευση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Δείχνει κυρίως το πεπερασμένο όριο ανάπτυξης του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος, τη μεγάλη μεν αλλά μέχρι ενός ορίου αντοχή του. Η εξαθλίωση μεγάλου τμήματος των ευρωπαϊκών λαών με την ταυτόχρονη προσέλευση άθλιων μαζών από καθυστερημένα μέρη του πλανήτη δείχνουν τον κίνδυνο μιας εσωτερικής αλληλοσφαγής πεινασμένων. Είναι κάτι που προκύπτει εξ αντικειμένων. Το θέλει ο καπιταλισμός, ενώ ταυτόχρονα και το φοβάται ως κίνδυνο μη ελεγχόμενης εξέγερσης που θα στραφεί τυφλά εναντίον του με τη μορφή γενικευμένου πλιάτσικου.
Στο σημείο αυτό ακριβώς ο ρόλος του εργατικού μαζί με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα γίνεται ιστορικά αναγκαίος κι αναντικατάστατος. Παρακολουθούμε το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα, υπό την ηγεσία συμβιβασμένων εργοδοτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, να εξακολουθεί δέσμιο σε προγενέστερες αυταπάτες μιας φαινομενικής «καλοζωίας». Το φαινόμενο αυτό παρακολουθείται από μια δομική καπιταλιστική κρίση που συμπεριλαμβάνει κάθε ευρωπαϊκή χώρα ανεξαρτήτως χρεών, μνημονίων κι άλλων αυταπατών της τρέχουσας αριστεροθολούρας. Ας γίνει κατανοητό: Η επερχόμενη επαναστατική πλημμυρίδα θα συμπεριλάβει το σύνολο των λαών, χωρών της Ευρώπης. Η αντεπίθεση στην επίθεση του κεφαλαίου από ταξικό εργατικό κίνημα κάθε χώρας, για την καθολική αλλαγή των κοινωνικών δομών αποκτά πρώτη προτεραιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου