Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, το Μάρτη του 2011, υιοθέτησε το λεγόμενο «Σύμφωνο για το Ευρώ»,όπως μετονομάστηκε το αρχικό «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Μεταξύ άλλων, η συμφωνία που έκαναν οι «17» της Ευρωζώνης και όσοι από τους υπόλοιπους 10 της ΕΕ επιθυμούν να προσχωρήσουν, προβλέπει για τη διαμόρφωση των μισθών:
«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Υιοθετώντας την παραπάνω ρήτρα, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ευρωζώνης ανέλαβαν να προωθήσουν μέτρα, ώστε στο εξής οι μισθοί να καθορίζονται σε συνάρτηση με το λεγόμενο «κόστος εργασίας»που καταγράφεται στους κύριους ανταγωνιστές της ΕΕ και των κρατών - μελών της. Δηλαδή, στις γειτονικές τους χώρες, στις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής,
και σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως για παράδειγμα η Ρωσία.
Το «Σύμφωνο για το Ευρώ», που συνυπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, συνιστά κυνική ομολογία ότι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων περνάει μέσα από τη διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Για να σιγουρέψουν, μάλιστα, ότι οι «διαρθρωτικές ανατροπές» προς αυτήν την κατεύθυνση θα επιταχυνθούν και θα έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα, οι «27» της ΕΕ διοργανώνουν έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις 30 Γενάρη, με θέμα την ανταγωνιστικότητα. Εκεί, θα συζητηθούν ρήτρες και ενδεχόμενα ποινές για τα κράτη που δεν ανταποκρίνονται στα προβλεπόμενα από το «Σύμφωνο για το Ευρώ», κατ' αντιστοιχία με το νέο «Σύμφωνο σταθερότητας» της ΕΕ. Είναι και αυτός ένας από τους λόγους, για τους οποίους η συγκυβέρνηση θέλει να ξεμπερδεύει με τον πυρήνα των αντεργατικών ανατροπών μέσα στο Γενάρη, πριν δηλαδή τη Σύνοδο Κορυφής.
Δίνοντας απτά παραδείγματα για το τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» στον καπιταλιστικό κόσμο, η στατιστική υπηρεσία της Γερμανίας δημοσιοποίησε τις προάλλες στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, το 2011, από τα 41,04 εκατομμύρια απασχολούμενων, πάνω από επτά εκατομμύρια δουλεύουν με μισθό κάτω από 400 ευρώ, χωρίς καμιά δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σύνταξης. Πρόκειται για το αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων της «Ατζέντας 2010», που είχε ψηφιστεί από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκ. Σρέντερ, και περιείχε μέτρα αντίστοιχα με αυτά που προωθούνται τώρα στην Ελλάδα και σε όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία.
Βαθαίνει η εργασιακή εκμετάλλευση
Λίγους μήνες πριν, στη Σύνοδο Κορυφής του Μάρτη, για να στηρίξει το «Σύμφωνο για το Ευρώ», η καγκελάριος της Γερμανίας, Α. Μέρκελ, είχε δηλώσει ότι η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας πλήττεται από την Κίνα, τη Βραζιλία και την Ινδία, όπου στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του Λ. Παπαδήμου, στις συναντήσεις που είχε την Τετάρτη με τους «κοινωνικούς εταίρους». Είπε, μεταξύ άλλων:
«Θέλω να καλέσω τους κοινωνικούς εταίρους να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια στις διαπραγματεύσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και την ενίσχυση της απασχόλησης. Η λειτουργία της αγοράς εργασίας και η σχέση με τις ανταγωνίστριες οικονομίες είναι καθοριστικοί παράγοντες». Ο ίδιος κάλεσε εργοδότες και εργατοπατέρες να πάρουν υπόψη τους «τις συνθήκες που επικρατούν σε γειτονικές χώρες, αλλά και σε χώρες της Ευρωζώνης», καθώς «δεν πρέπει να δείτε μόνο τη διαχρονική εξέλιξη της αμοιβής εργασίας, αλλά και τη σύγκρισή της με ό,τι ισχύει σε άλλες χώρες που μας ανταγωνίζονται οικονομικά».
Τι λέει ο επικεφαλής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.ΟΣ.; Οτι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας περνάει μέσα από τη ραγδαία μείωση των μισθών των εργαζομένων, το φτήνεμα, δηλαδή, της εργατικής δύναμης για το κεφάλαιο, στα επίπεδα των «ανταγωνιστριών» οικονομιών στις γειτονικές χώρες.
Είπε και κάτι άλλο ο Παπαδήμος. Οτι «κατά τη δεκαετία από την εισαγωγή του ευρώ έως το 2010, η ελληνική οικονομία υπέστη απώλεια ανταγωνιστικότητας της τάξεως του 25% σε σχέση με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες της Ευρωζώνης». Η φράση του δεν είναι τυχαία. Εμμέσως, καλεί τους «κοινωνικούς εταίρους» να συμφωνήσουν για να καλυφθεί το «χαμένο έδαφος», με μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας» τουλάχιστον κατά 25%. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, σε ό,τι αφορά την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αν συνεχίσει να υφίσταται ως τέτοια, μεταφράζεται σε κατώτερο μισθό περίπου 560 ευρώ μεικτά, από 750 ευρώ που είναι σήμερα. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σημάνει μια τέτοια εξέλιξη για τους μισθούς που σήμερα, ούτως ή άλλως, κινούνται κάτω από την κατάπτυστη ΕΓΣΣΕ, ή διέπονται από ατομικές συμβάσεις.
Από τα παραπάνω προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα: Πρώτον, ότι το σύνθημα που δίνουν συγκυβέρνηση, τρόικα και ντόπια πλουτοκρατία, για εφόρμηση στους μισθούς των εργαζομένων, είναι άμεση συνάρτηση των αποφάσεων της ΕΕ και της Ευρωζώνης για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με μικρότερο «εργατικό κόστος», όπως αποκαλούν το μέρος της κλεμμένης υπεραξίας, που με τη μορφή του μισθού επιστρέφει στον εργαζόμενο για να συντηρείται.
Δεύτερο, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι μια εφάπαξ μείωση των μισθών, αλλά η άμεση σύνδεση με την παραγωγικότητα και το λεγόμενο «κόστος εργασίας» στις ανταγωνίστριες καπιταλιστικές οικονομίες. Πράγμα που σημαίνει ότι οι ανατροπές στους μισθούς θα είναι διαρκείς και αλλεπάλληλες, καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται και οι ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα κάνουν τα μονοπώλια ακόμα πιο επιθετικά σε συνθήκες κρίσης. Με αυτό το δεδομένο, η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της διαμορφώνουν τους όρους για μεγαλύτερη εργασιακή εκμετάλλευση στην περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης, που θα διαδεχτεί τη βαθιά κρίση.
Αδίστακτοι στους εκβιασμούς
Ολα τα παραπάνω, σε συνάρτηση με άλλα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, όπως η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων (γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ) και οι διαρκείς ανατροπές στο σύστημα της Υγείας, της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΟΠΥΥ, κατάργηση προνοιακών επιδομάτων, μείωση επικουρικών συντάξεων κ.ά.), ο Λ. Παπαδήμος τα παρουσίασε σαν προαπαιτούμενα, για να υπογραφεί η επόμενη δανειακή συνθήκη με την τρόικα και να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Αλλιώς, λένε οι αστοί, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και θα γυρίσει στη δεκαετία του '50.
Είναι, μάλιστα, τόσο αδίστακτοι, ώστε στο παιχνίδι των εκβιασμών έριξαν ακόμα και το «κούρεμα» των ομολόγων, λέγοντας ότι η ολοκλήρωσή του είναι προϋπόθεση για το νέο δάνειο. Μετατρέπουν, δηλαδή, τα δικά τους αδιέξοδα σε απειλές προς το λαό, αφού το «κούρεμα» είναι μια ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, που στόχο έχει με ελεγχόμενο τρόπο να μοιράσει στους πιστωτές της Ελλάδας τη ζημιά από τη χρεοκοπία της. Σε αντάλλαγμα, μέσα από τις εργασιακές και άλλες ανατροπές, το κεφάλαιο σαν τάξη αποσπά φτηνότερη εργατική δύναμη, πηγή ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας στο άμεσο μέλλον.
Ολοι αυτοί που λένε στο λαό να βάλει μόνος του το κεφάλι στον ντορβά, για να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ, στην πραγματικότητα τον καλούν να φορέσει ο ίδιος τις αλυσίδες στα πόδια του και να παραδοθεί δούλος στα μονοπώλια. Συνθήκες εργασίας και διαβίωσης προηγούμενων δεκαετιών διαμορφώνουν η στρατηγική και τα μέτρα της συγκυβέρνησης και της τρόικας. Η πραγματικότητα, που θα βιώσει ο λαός αν περάσουν οι σχεδιαζόμενες ανατροπές, είναι εφιαλτική, σε σχέση και με προηγούμενες δεκαετίες. Πολύ περισσότερο που η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται με τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα του παρελθόντος, αλλά με τις αντικειμενικές δυνατότητες για ευημερία που δημιουργεί η οικονομική και κοινωνική εξέλιξη, ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος που αυξάνεται και η πρόοδος της επιστήμης.
Με αυτά τα δεδομένα, οι συνθήκες δουλειάς που διαμορφώνονται για να είναι ανταγωνιστική η ΕΕ και για να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, είναι σχετικά χειρότερες ακόμα και από εκείνες που υπήρχαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50 και του '60, αν αναλογιστεί κανείς τα άλματα που έκανε από τότε η παραγωγικότητα της εργασίας και η επιστημονική εξέλιξη, παγκόσμια και στην Ελλάδα.
Κάτι ακόμα: Αστοί και οπορτουνιστές ανάγουν σε μείζον πολιτικό ζητούμενο να μείνει η χώρα στην ΕΕ. Οι πρώτοι, μάλιστα, εκβιάζουν με εκδίωξη από το ευρώ, αν δεν περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Κρύβουν όμως σκόπιμα από το λαό, ότι το ευρωοικοδόμημα που προπαγανδίζουν τρίζει απ' όλες τις μπάντες. Οι ίδιοι οι αστοί αναλυτές προαναγγέλλουν είτε την κατάρρευσή του, είτε τη ριζική αναδιάρθρωσή του στο άμεσο μέλλον, με την εκδίωξη χωρών - μελών από την Ευρωζώνη, ή ακόμα και την οριστική διάλυση του ευρώ.
Συμπερασματικά: Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να αντιπαλέψουν τα βάρβαρα μέτρα και τους εκβιασμούς, κατευθύνοντας στρατηγικά την πάλη τους στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Αν το αλυσόδεμα των εργατοϋπαλλήλων είναι όρος ανέλιξης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, για τους εργαζόμενους και το λαό, η ανατροπή της εξουσίας τους είναι προϋπόθεση επιβίωσης και ευημερίας. Τρίτος δρόμος, που να διαφυλάσσει την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα να διασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία, δεν υπάρχει.
Το προωθώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή