ΟΧΙ ΜΑΖΙ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ.

«Είμαστε συνταξιδιώτες σ' ένα πλοίο που βουλιάζει», ισχυρίστηκε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, απαιτώντας τη θυσία των μισθών, των Συλλογικών Συμβάσεων και την υποταγή των εργαζομένων, προκειμένου οι μεγάλες επιχειρήσεις να έχουν κέρδη. Συνταξιδιώτες ήταν και στον «Τιτανικό» οι επιβάτες της πρώτης θέσης με αυτούς της τρίτης, αλλά για τους τελευταίους δεν περίσσεψαν βάρκες.
Το ψευδεπίγραφο και εκ του πονηρού, θεώρημα της «ίδιας» μοίρας, - όπως και του παρεμφερούς, της ίδιας «ρότας» - καταρρίπτεται όμως και για πολλούς άλλους λόγους. Δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση ανάμεσα στο πορτοφόλι ενός τίμιου εργάτη και αυτό του αφεντικού του. Η εργατιά είναι ταγμένη να δημιουργεί, η πλουτοκρατία να εκμεταλλεύεται το μόχθο του εργάτη.


Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, που η ευρωενωσιακή πολιτική δημιούργησε τις βάσεις για την εκτίναξη σε δυσθεώρητα ύψη του καπιταλιστικού κέρδους,
πολλαπλασιάζοντας και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, κανένας ντόπιος ή ξένος πλουτοκράτης δε θεωρούσε τους εργαζόμενους «συνταξιδιώτες» του. Δε μοιράστηκαν μαζί με τους εργαζόμενους το ίδιο φαγητό, τα ίδια σπίτια, τα ίδια πλούτη, την ίδια μοίρα και ζωή. Οσο για το θεώρημα του καραβιού, πάει πολύ να το προτάσσουν εκείνοι που έχουν αγκυροβολήσει τα «κλοπιμαία» της εργατικής υπεραξίας στα λιμάνια όλου του κόσμου και αναμένουν τον «ούριο άνεμο» της εξαθλίωσης των εργαζομένων και της ιδιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, για να τα φέρουν πίσω.


Αλλη ζωή, άλλες αξίες, διαφορετικά καράβια, διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι. Μέρος του κεφαλαίου βλέπει ότι δεν μπορεί να βγει αλώβητο από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Φροντίζουν γι' αυτό οι ανταγωνιστές του από την ίδια του την τάξη, που η κρίση είναι γι' αυτούς «ευκαιρία» να δυναμώσουν, να κυριαρχήσουν ακόμη περισσότερο. Αλλά υπάρχει διέξοδος, σκέφτονται, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, υπάρχει τρόπος να ισχυροποιηθεί περισσότερο ο δυνατός. «Λεφτά υπάρχουν», όπως έλεγε και ο πρώην. Από τους μισθούς των εργαζομένων. Με την κατάργηση των ωριμάνσεων, το «πάγωμα» των αυξήσεων, τη μείωση των κατώτατων μισθών, την περικοπή των ασφαλιστικών εισφορών, την αποδιάρθρωση του ωραρίου εργασίας, τις ασύδοτες απολύσεις. Αλλά και από το δημόσιο ταμείο. Με τα λεφτά για τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, ενισχύσεις του «επενδυτικού» νόμου, φορολογικές ελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, μείωση του κόστους ίδρυσης και λειτουργίας των επιχειρήσεων, να βγαίνουν από: μείωση των συντάξεων, περιστολή των ασφαλιστικών παροχών, «κούρεμα» των κοινωνικών παροχών, εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας.


Μ' ένα «νόμιμο» πειρατικό αρμενίζει μια ζωή το μεγάλο κεφάλαιο και όταν βρει τον εργατοϋπάλληλο, τον αυτοαπασχολούμενο, τον μικρό αγρότη, μόνο του, «τού χεριού του», κάνει ρεσάλτο και του παίρνει ό,τι έχει και ό,τι αγαπά. Κι όταν αυτοί οι άρπαγες πειρατές χάνουν το καράβι τους, με ευκολία μεταπηδούν σε κάποιο άλλο και συνεχίζουν. Γι' αυτό και δεν είμαστε, τελικά, «συνταξιδιώτες». Γι' αυτό και αν υπάρχει μια ελπίδα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αυτή είναι η οργανωμένη, ενιαία πάλη όλων των θυμάτων της αντιδραστικής, αντιλαϊκής, «πειρατικής» πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου και των μούτσων του. Πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και διέξοδος στη βάση της πρότασης του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία με λαϊκή οικονομία.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ