«Αντικοινωνική» και «αντιδημοκρατική» χαρακτήρισαν χτες με μια φωνή εργοδότες, εργατοπατέρες, αστικά κόμματα και επιτελεία τη δράση του ΠΑΜΕ, με αφορμή την κινητοποίηση για τη ματαίωση του «κοινωνικού διαλόγου».
Κάνουν το άσπρο μαύρο για να συκοφαντήσουν το ταξικό κίνημα και να φοβίσουν τους εργαζόμενους, που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης απο την πολιτική τους. Μιλάνε για «αντικοινωνική» συμπεριφορά αυτοί που προωθούν και προασπίζονται μια πολιτική που αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Που πετσοκόβει τις συντάξεις πείνας και τους μισθούς, που πετάει χιλιάδες παιδιά έξω από τους παιδικούς σταθμούς και νομιμοποιεί τα ναρκωτικά.
Μιλάνε για «αντιδημοκρατικές» πρακτικές οι υπερασπιστές της «δημοκρατίας» του κάθε Μάνεση, που με τελεσίγραφα επιχειρεί να εξαθλιώσει δεκάδες εργάτες για τα κέρδη του και μαζί με το σινάφι του έχει στρατεύσει λυτούς και δεμένους στο Βόλο, για να μην έρθουν οι ταξικές δυνάμεις σε επαφή με τους εργαζόμενους της «Χαλυβουργίας» στο εργοστάσιο της πόλης. Κάνουν όμως άλλη μια λαθροχειρία οι υμνητές αυτής της «δημοκρατίας». Κρύβουν ότι ο «κοινωνικός διάλογος» δεν είναι γενικώς μια συζήτηση για τις διαφορετικές ή τις κοινές απόψεις που αντικειμενικά υπάρχουν ανάμεσα σε κόμματα, φορείς και οργανώσεις. Τέτοιος διάλογος άλλωστε γίνεται και δημόσια, στη Βουλή, σε εκδηλώσεις, σε διμερείς συναντήσεις και αλλού. Ο «κοινωνικός διάλογος» είναι θεσμοθετημένη διαδικασία, με συγκεκριμένο αντεργατικό περιεχόμενο και στόχευση, γι' αυτό και προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της.
Η διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου» στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΟΚ τότε) εμφανίστηκε το 1985 και στην Ελλάδα εγκαινιάστηκε επίσημα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1997. Οι δηλώσεις του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη αποκαλύπτουν και τις πραγματικές στοχεύσεις του «κοινωνικού διαλόγου»: «Ο κοινωνικός διάλογος - έλεγε - είναι στρατηγικός σχεδιασμός και συνεννόηση για κοινές δράσεις με συναίνεση (...) Είναι η διαμόρφωση συναντίληψης για τις μεγάλες επιλογές που βρίσκονται μπροστά μας, μέσα από την αμοιβαία κατανόηση των προβλημάτων». Αρα, ταξική συνεργασία ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, για να συρθούν οι εργαζόμενοι σε διαπραγμάτευση για το πόσα θα χάσουν. Να γιατί οι αστοί σκυλιάζουν κάθε φορά που το ταξικό κίνημα τσαλακώνει τη βιτρίνα του «κοινωνικού διαλόγου», δείχνοντας στους εργαζόμενους την επικινδυνότητά του.
Η εργατική τάξη έχει πείρα. Ξέρει ότι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που έγιναν στο παρελθόν οδήγησαν στην επικύρωση προαποφασισμένων ανατροπών σε ασφαλιστικό και εργασιακά, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το διάλογο που προηγήθηκε του αντιασφαλιστικού «νόμου Ρέππα». Το ίδιο σχεδιάζουν και τώρα και το ομολογούν. Η μεν κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα πάρει τα αποτελέσματα του κοινωνικού διαλόγου σαν βάση για να νομοθετήσει προαποφασισμένα μέτρα και την ίδια ώρα, εργοδότες και εργατοπατέρες ανάγουν σε μείζον ζήτημα την ανταγωνιστικότητα, αντιμετωπίζοντας όλοι τον εργάτη σαν «κόστος» που πρέπει να μειωθεί. Χρέος κάθε εργαζόμενου είναι να πολεμήσει οργανωμένα τη νέα σφαγή στους μισθούς και τις Συμβάσεις. Το ΠΑΜΕ καταξιώνεται ολοένα και περισσότερο στις εργατικές συνειδήσεις σαν δύναμη που δεν μπορούν να τη βάλουν στο χέρι. Αυτό κάνει τα αστικά επιτελεία να χάνουν τον ύπνο τους και να επιτίθενται με λύσσα στο ταξικό κίνημα, επιβεβαιώνοντας την αναγκαιότητα για κλιμάκωση των ταξικών αγώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου