Εκείνο το κρώξιμο, λοιπόν, που με αλαλιάζει περισσότερο γιορτάρες μέρες, λέγεται "μη μισθολογικό κόστος". Όλα τα κανάλια κι όλες οι φυλλάδες έχουν φάει τα λυσσακά τους με το "μη μισθολογικό κόστος", που ανεβάζει -λένε- το κόστος των επιχειρήσεων και δημιουργεί πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητά τους. Θα προσπαθήσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου για να δούμε τι πράμα είναι τούτος ο νεολογισμός.
Όντως, αυτή η παπαριά συνιστά νεολογισμό. Τι παναπεί "μη μισθολογικό κόστος"; Απ' ό,τι καταλαβαίνω, ο όρος εννοεί τις εργοδοτικές εισφορές τις οποίες καταβάλλουν οι επιχειρήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, για λογαριασμό των εργαζομένων τους. Συνεπώς, πώς είναι δυνατόν αυτές οι εισφορές να συνιστούν μη μισθολογικό κόστος; Μισθολογικώτατο κόστος είναι!
Η δημοσιογραφική καραγκιοζαρία, όμως, δίνει και παραδείγματα για να καταλάβει ο κόσμος. Π.χ.: σε εργαζόμενο με μικτές αποδοχές 1000 ευρώ, γίνονται κρατήσεις για το ΙΚΑ 165 ευρώ και του αποδίδονται 835, ενώ η επιχείρηση προσθέτει άλλα 285,60 ευρώ και καταβάλλει συνολικά στο ΙΚΑ 450,60. Αυτά τα 285,60 θεωρούνται "μη μισθολογικό κόστος", το οποίο επιβαρύνει την...ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Και τα καραγκιοζοπαπαγαλάκια δεν παραλείπουν να σημειώσουν ότι ο εργαζόμενος κοστίζει στην επιχείρηση 1285,60 ευρώ αλλά βάζει στην τσέπη του μόλις 835. Το καταλάβαμε το παράδειγμα; Πάμε παρακάτω.
Πρώτα-πρώτα, μπορεί ο εργαζόμενος να βάζει στην τσέπη του "μόλις" 835 ευρώ, αλλά είναι η δική του δουλειά που συνεισφέρει στο ασφαλιστικό μας σύστημα 450,60 και όχι η...καλή καρδιά των εργοδοτών. Αν δεν δουλέψει ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας, δεν πρόκειται ο εργοδότης να πληρώσει δεκάρα στο ΙΚΑ. Οι εργοδοτικές εισφορές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον μισθό τού εργαζόμενου, οπότε συνιστούν καραμπινάτο μισθολογικό κόστος.
Δεύτερον: Στην υποθετική περίπτωση που ο μισθός τού παραπάνω εργαζόμενου διπλασιαστεί, θα διπλασιαστούν και οι δικές του κρατήσεις και η εργοδοτική εισφορά. Παναπεί, πάλι μισθολογικό κόστος.
Τρίτον: Οι εργοδοτικές εισφορές συνιστούν μεν κόστος για τον εργοδότη αλλά αυτό το κόστος εκπίπτει από τα φορολογητέα κέρδη του, ακριβώς όπως και οι μισθοί που πληρώνει. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί αυτές οι εισφορές πρέπει να χαρακτηρισθούν "μη μισθολογικό κόστος".
Τέταρτον: Αφού ο εργαζόμενος βάζει στην τσέπη (σύμφωνα με το δημοσιογραφικό παράδειγμα) 835 ευρώ, γιατί δεν προτείνεται η κατάργηση και της δικής του κράτησης ως "μη μισθολογικής";
Πέμπτον: Στον εργαζόμενο του παραδείγματός μας δεν καταβάλλονται 835 ευρώ αλλά 787. Τα υπόλοιπα 48 παρακρατούνται από την επιχείρηση και αποδίδονται στο δημόσιο ως φόρος εισοδήματος του εργαζομένου. Δεν άκουσα ποτέ κάποιον να προτείνει την κατάργηση του φόρου για τους εργαζόμενους ως "μη μισθολογικής επιβάρυνσης".
Έκτον: Αν οι εργοδοτικές εισφορές συνιστούν "μη μισθολογικό κόστος" και πρέπει να καταργηθούν, νομίζω ότι με την ίδια λογική πρέπει να καταργηθούν και άλλα "μη μισθολογικά κόστη" των εργαζομένων, όπως π,χ, τα μέτρα ασφάλειας (κράνη, γάντια, φόρμες, ειδικές εγκαταστάσεις κλπ), οι τουαλέττες που χρησιμοποιούν, το νερό που πίνουν ή αυτό με το οποίο πλένονται κλπ.
Έβδομον: Αν δεχτούμε την αναγκαιότητα της κατάργησης του "μη μισθολογικού κόστους" των επιχειρήσεων, πρέπει να δεχτούμε την ίδια αναγκαιότητα και για όλα τα άλλα κόστη, τα οποία δημιουργούν προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Για παράδειγμα, το κόστος επεξεργασίας των λυμάτων των επιχειρήσεων. Σίγουρα θα βοηθούσε την ανταγωνιστικότητα αν επιτρεπόταν στις επιχειρήσεις να πετάνε τα λύματά τους στην θάλασσα, απαλλαγμένες από το υψηλό κόστος επεξεργασίας τους. Επίσης, θα βοηθούσαμε τις ακτοπλοϊκές εταιρείες αν καταργούσαμε τις διατάξεις για έλεγχο του αξιόπλου των πλοίων τους ή για την υποχρέωση να διαθέτουν ναυαγοσωστικά μέσα. Ακόμη, θα μπορούσαμε να απαλλάξουμε τις επιχειρήσεις από την υποχρέωση να περνούν τα αυτοκίνητά τους από ΚΤΕΟ. Για να μη πω ότι θα βοηθούσαμε πολύ τις επιχειρήσεις εστίασης αν τις απαλλάσσαμε από τα δημοτικά τέλη προκειμένου να βγάζουν "τραπεζάκια έξω". Τόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε, διάολε! Γιατί κολλήσαμε στο "μη μισθολογικό κόστος";
Για να μην αρχίσω να παραλογίζομαι, ας σταματήσω εδώ. Αν ήμουν αιθεροβάμων, θα περίμενα ότι σύντομα θα εμφανιζόταν κάποιος δημοσιογράφος ο οποίος θα μας θύμιζε τους λόγους για τους οποίους θεσπίστηκαν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Κι αν ήμουν αισιόδοξος, θα περίμενα κάποιον από τους υποστηρικτές τής κατάργησης αυτών των εισφορών να προτείνει εναλλακτικό τρόπο ιατροφαρμακευτικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης. Όμως, δεν είμαι ούτε αιθεροβάμων ούτε αισιόδοξος, οπότε δεν περιμένω τίποτε απ' αυτούς. Έτσι κι αλλιώς, είναι καταδικασμένοι στην λαϊκή συνείδηση.
Αναδημοσιευση απο Cogito ergo sum
Έχει αποδειχθεί οικονομικά (αστική οικονομία όχι μαρξιστική) ότι το μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα δεν επιβαρύνει ιδιαίτερα την τελική τιμή. Η τιμή καθορίζεται τόσο από τους μεσάζοντες όσο και την απόλυτη απουσία ανταγωνισμού. Το κράτος αδιαφορεί εντελώς για τον μη-ανταγωνισμό των επιχειρήσεων (συχνά και για τα καρτέλ), επειδή ουσιαστικά η ελληνική αγορά είναι πολύ μικρή και η αστική τάξη ολιγομελής. Σε άλλες χώρες με πιο μεγάλη πληθυσμιακά αστική τάξη, το κράτος υποχρεώνεται για να μη διαλυθεί η αγορά και το ίδιο το κράτος, να λειτουργεί ως πυροσβέστης και τιμωρός σε επιχειρήσεις (βλ. γερμανικά δικαστήρια για Siemens ή τα υποβρύχια).
ΑπάντησηΔιαγραφή