ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ

Θέλουν κυβέρνηση σωτηρίας του κεφαλαίου και της ΕΕ

Καλεί τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις να διασώσουν το ευρώ. Αποκαλυπτικές της «ενότητας» οι αντεγκλήσεις μεταξύ διαφορετικών ομάδων του χώρου

Στριφογυρίζοντας στα αδιέξοδα της πολιτικής πρότασης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του χτες στο «Ράδιο 9», αφού για ώρα σύστηνε στους πολιτικούς εκπροσώπους της πλουτοκρατίας τρόπο διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, κατέληξε να διαπιστώνει ότι με το ΚΚΕ δεν έχουν καμία άλλη διαφορά, πέραν του «ποιο σοσιαλισμό θέλουμε να εφαρμόσουμε»! Προηγούμενα «σέρβιρε» την άποψη ότι η καπιταλιστική κρίση οφείλεται στην ιδεοληψία της Μέρκελ, στην «επιμονή στην παραδοξότητα», στην «ανόητη προσέγγιση» των πραγμάτων και στη «δογματική επιμονή σε ένα μοντέλο που δεν μπορεί να λειτουργήσει»!

Αγωνιώντας για την Ευρωζώνη, απευθύνθηκε προς τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις ζητώντας σωτηρία, αναρρωτώμενος αν «θα πρέπει να επέμβουν οι ΗΠΑ, η Κίνα και οι BRICS, οι χώρες δηλαδή οι αναδυόμενες» και εγκάλεσε την Α. Μέρκελ ότι «είναι πάντοτε ένα βήμα πίσω». 

Οπως εξήγησε, είναι πλέον αναποτελεσματικό το ευρωομόλογο αφού αυτό που πρέπει τώρα να γίνει είναι «απευθείας χρηματοδότηση της ΕΚΤ και ενδεχομένως κοπή χρήματος», υιοθετώντας μια ακόμα από τις προτάσεις που με ένταση προβάλλουν μερίδες της πλουτοκρατίας σε Ελλάδα και ΕΕ.

Ο ίδιος απέκλεισε κάθε προοπτική να αρνηθεί ο λαός να πληρώσει το χρέος της πλουτοκρατίας, αφού τάχτηκε εναντίον της μονομερούς διαγραφής του χρέους, ζητώντας «να εξαντλήσουμε κάθε πιθανότητα διαπραγμάτευσης και κάθε πιθανότητα εξεύρεσης ευρωπαϊκής λύσης στο ζήτημα του χρέους». Υπερασπίστηκε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη παρουσιάζοντάς την σαν πλεονέκτημα αφού, όπως είπε, «είναι μεγάλο λάθος όσο υπάρχει το ευρώ, μονομερώς μάλιστα η χώρα μας να απεμπολήσει ένα δικαίωμα διαπραγμάτευσης που έχει όσο μένει στην Ευρωζώνη», υπονοώντας ότι το μέγεθος της σφαγής του λαού μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της όποιας αστική κυβέρνησης εντός της λυκοσυμμαχίας.

Αδυνατώντας να κρύψει τον μύχιο πόθο τους για συμμετοχή στην αστική διαχείριση, αναρωτήθηκε: «Θα αφήσουμε τον κ. Σαμαρά στις επόμενες εκλογές να πάρει 50 έδρες μπόνους; (...) Τώρα που έχουμε μια ιστορική ευκαιρία (...) να γίνουμε πρώτη πολιτική δύναμη και να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα που σκοπό θα έχει την έξοδο από το μνημόνιο;». Αυτό που δεν λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι πώς θα βγει η χώρα από το μνημόνιο και ταυτόχρονα θα διασφαλίσει την παραμονή της στην Ευρωζώνη, όπως ζητάνε με ένα στόμα οι οπορτουνιστές. Κρύβουν επίσης ότι ακόμα και αν φύγει αυτό το μνημόνιο, θα έρθει ένα άλλο, εξίσου αντιλαϊκό, αφού οι δανειακές υποχρεώσεις θα παραμένουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, όσο η εξουσία της παραμένει ανέγγιχτη, όπως θέλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Επιμένοντας στη διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ, αφού δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά, ισχυρίστηκε ότι«ούτε η κ. Παπαρήγα είναι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή», ενώ αντέκρουσε τον αντίλογο που επιχειρήθηκε να διατυπωθεί από τον δημοσιογράφο, λέγοντας «κάνετε λάθος, γιατί εγώ την άκουσα και προχθές, άλλο να λέει ότι θέλουμε προοπτικά, εάν καταφέρουμε να αλλάξουμε όλους τους συσχετισμούς, να δούμε την αποδέσμευση της χώρας και άλλο να λέει επιστροφή στη δραχμή». Η θέση του ΚΚΕ όμως είναι ξεκάθαρη και διατυπωμένη: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία για μονομερή διαγραφή του χρέους, αφού το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι αποπροσανατολιστικό, στο βαθμό που η απάντηση δε συνδέεται με το ζήτημα της εξουσίας.

Ξεμπροστιάζεται η «ενότητά» τους

Στο μεταξύ ενστάσεις συναντά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η συνεργασία του σχήματος με την «Κοινωνική Αριστερά» που ανακοινώθηκε την περασμένη βδομάδα, κάνοντας φύλλο και φτερό την «ενότητα» που ευαγγελίζονται οι οπορτουνιστές. Η ιστοσελίδα που διατηρεί ο Π. Λαφαζάνης δημοσιεύει άρθρο στο οποίο αναφέρεται: «Πλήθος ερωτηματικά προκαλεί η ανακοινωθείσα "συνεργασία" (...) Κύκλοι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς διερωτόντο πώς προέκυψε αιφνιδίως (...) ποιο είναι το προγραμματικό της περιεχόμενο, πέραν μιας γενικής και λιγότερο ή περισσότερο έντονης "αντιμνημονιακής ρητορικής" και ποια η κοινωνική, κινηματική προεργασία της! (...) Μήπως αυτή η αιφνίδια "συνεργασία" είναι μόνο ο προπομπός σε ένα ολισθηρό δρόμο που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος;».

Αλλωστε και το «Μέτωπο», του Αλ. Αλαβάνου, στο κείμενο - βάση συζήτησης μπροστά στην πανελλαδική του συνδιάσκεψη καταγγέλλει την προσπάθεια «ανασυγκρότησης δυνάμεων του συστήματος σε "αντιμνημονιακή" βάση», προσθέτοντας - δείχνοντας καθαρά προς τον ΣΥΝ - ότι «ένα μέτωπο δεν μπορεί να έχει ένα θολό, αμφίσημο και με πολλαπλές αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες και επιδιώξεις προσδιορισμό, όπως "αντιμνημονιακό" (...) πρέπει να στηρίζεται σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα (...) η γλώσσα της ασάφειας σήμερα είναι η γλώσσα του συστήματος».

Ωστόσο και το ίδιο, στις «ελάχιστες θέσεις για ένα μέτωπο», ομνύει στη διαχείριση προβάλλοντας αιτήματα όπως παύση πληρωμών, εθνική κυριαρχία, πραγματική δημοκρατία, εθνικοποίηση των τραπεζών, στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και ζητά «δημοκρατικό σχεδιασμό» της καπιταλιστικής οικονομίας και παραγωγής! Σπεύδει, απηχώντας φόβους και αγωνίες ενός τμήματος της άρχουσας τάξης της χώρας, να συμπληρώσει πως μπροστά στην πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης και στο ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας απ' αυτήν πρέπει να υπάρξει προετοιμασία«ώστε να μη γίνει με ανεξέλεγκτο και αποδομητικό τρόπο, αλλά να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της οικονομίας».