Οι οπορτουνιστές όλων σχεδόν των αποχρώσεων, προπαγανδίζουν εντατικά την εκλογική συμμαχία δυνάμεων που οι ίδιοι τοποθετούν στον «προοδευτικό» χώρο, καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό ότι ένα τέτοιο ετερόκλητο σχήμα, ακόμα και αν σχηματιστεί και πλειοψηφήσει στις εκλογές, θα ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Το οξύμωρο είναι ότι μιλάει για ενότητα ένας χώρος ο οποίος, στις δέκα πολιτικές δυνάμεις που κατά καιρούς συσπειρώνει, υπάρχουν 15 διαφορετικές απόψεις. Είναι και αυτό ένα κριτήριο της αναξιοπιστίας και του καιροσκοπισμού του, που πρέπει να πάρει σοβαρά ο λαός.
Στον ίδιο χώρο κινούνταν μέχρι πρόσφατα και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, η οποία τώρα μιλάει ανοιχτά για εκλογική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, αν μετεκλογικά προκύψει ζήτημα ακυβερνησίας. Αν δηλαδή, μεγαλώσουν οι κλυδωνισμοί στην αστική διαχείριση. Αυτό το κόμμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το είχε μέχρι πρόσφατα σαν τάση και συνιστώσα, ενώ τώρα το κατατάσσει στις υποψήφιες για την «προοδευτική» συγκυβέρνηση δυνάμεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το ΠΑΣΟΚ και για λογαριασμό του αστικού συστήματος λειτουργούν σαν ανάχωμα στη μαζική απαγκίστρωση λαϊκών συνειδήσεων από τη σοσιαλδημοκρατία. Ολοι αυτοί ξέρουν ότι η λύση για μια τέτοια κυβέρνηση που προπαγανδίζουν, τίποτα το καινούριο δεν πρόκειται να προσφέρει στο λαό, γιατί οι «αριστερές» δυνάμεις που λένε ότι θα συνεργαστούν για να τη σχηματίσουν, δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, που είναι όρος κλειδί για αλλαγές προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό φανερώνουν και οι προγραμματικοί της στόχοι, όπως η διαγραφή μέρους του χρέους, η κρατικοποίηση μερικών τραπεζών, η έκδοση ευρωομολόγων, η πολιτική ισχυροποίηση της ΕΕ, που μπορεί τάχα να την κάνει φιλολαϊκή.
Οι περισσότερες από αυτές τις προτάσεις έχουν κατατεθεί από μερίδες της πλουτοκρατίας -η πλειοψηφία τους μάλιστα από τις πλέον κυρίαρχες αστικές δυνάμεις- στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης.
Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να απορρίψει μια εκλογίστικη συμμαχία που μπάζει τη διαχείριση από την πίσω πόρτα και γι' αυτό αντικειμενικά θα αξιοποιηθεί από το αστικό σύστημα για να πάρει ανάσες απέναντι στη λαϊκή πίεση. Διέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό είναι να ακυρώσουν με τη συμμαχία και την πάλη τους κάθε ελιγμό του αστικού συστήματος, στην προσπάθεια να περάσει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και για να ισχυροποιήσει την εξουσία του. Γι' αυτή τη συμμαχία παλεύει το ΚΚΕ, για να μπουν εμπόδια στα χειρότερα που έρχονται, να ανοίξει τώρα ο δρόμος για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Έχω μία διαφορετική θέση. Ας μην είναι εκλογική η συμμαχία (είδα το 88). Γιατί όμως να μην είναι κινηματική; Σε τούτη την περίοδο η κινηματική συνεργασία -κινητοποιήσεις κοινές και κοινό ίσως σχεδιασμό- θα είχε μεγαλύτερο αντίχτυπο (σ.σ. ήμουν από τους υπέρμαχους της σύστασης του ΠΑΜΕ).
ΑπάντησηΔιαγραφή