Οργάνωση από τα κάτω. Οχι για την ανατροπή μιας κυβέρνησης, αλλά της εξουσίας των μονοπωλίων

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Σε μεγάλη συγκέντρωση του Κόμματος στο Μενίδι μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Σε συγκέντρωση του Κόμματος στο Μενίδι, στην κατάμεστη από λαϊκό κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου, στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Ενα κεντρικό ερώτημα που κάθε μέρα πιο πολύ υπάρχει στα χείλη των ανθρώπων που υποφέρουν, των εργαζομένων, στη σκέψη τους: "Πώς θα βγούμε από την κρίση;". Βεβαίως, αυτά τα συζητάει και η κυβέρνηση, τα κόμματα στο Ευρωκοινοβούλιο, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, όλοι. Θέλουν να βγούμε από την κρίση, όμως ως εκεί. Από κει και πέρα αρχίζουν οι ριζικές διαφορές, οι αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Γι' αυτό κι εμείς συγκεντρώνουμε την προσοχή μας αυτό το διάστημα όχι στην περιγραφή των προβλημάτων που έχουν οι εργαζόμενοι, αυτά τα ξέρουν, τα ζουν, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, μέρα με τη μέρα.
Επομένως, το ζήτημα που πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή είναι αυτό: Πώς θα βγούμε από την κρίση.

Εμείς επιμένουμε και όσο μπορώ θα φανεί κι από τη σημερινή μας τοποθέτηση ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι διεξόδου από την κρίση, να διαλέξει κανείς τι τον συμφέρει. Μπορεί να υπάρχουν διαφορές στους χειρισμούς, αυτό που λένε διαφορά στο "μείγμα" της πολιτικής, αλλά οι τρόποι είναι συγκεκριμένοι.

Είναι δυο βασικά τρόποι διεξόδου από την κρίση. Ο ένας τρόπος, δρόμος, είναι αυτός που ζούμε σήμερα. Δηλαδή διέξοδος από την κρίση τι είναι; Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, τα καπιταλιστικά κράτη, ενδιαφέρονται να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να ξεκινήσει ξανά, σταθερά και πιο γρήγορα ο κύκλος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτό το ενδιαφέρον έχουν. Καταρχήν να πουλήσουν εμπορεύματα που είναι απούλητα, να ξαναβάλουν σε κίνηση τα κεφάλαια, να κάνουν επενδύσεις και να επανέλθει η κερδοφορία.

Βέβαια, από κει και πέρα μεταξύ τους σκοτώνονται κυριολεκτικά τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι μονοπωλιακοί όμιλοι για το ποιος θα επωφεληθεί περισσότερο από αυτή την πορεία. Γιατί η διέξοδος από την κρίση σημαίνει το εξής πράγμα: Οτι θα συγκεντρωθεί η δύναμη, τα πολιτικά και οικονομικά μέσα σε όσο γίνεται λιγότερα χέρια. Δηλαδή, η διέξοδος από την κρίση θα οδηγήσει ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις να καταστραφούν, να χρεοκοπήσουν. Βεβαίως, γι' αυτές δεν κλαίμε εμείς, κλαίμε μόνο γιατί μένουν άνεργοι, οι ιδιοκτήτες τους όμως έχουν εξασφαλίσει περιουσίες και για μετά από δυο και τρεις γενιές. Και στο κάτω κάτω, αυτές οι επιχειρήσεις που θα κλείσουν, κλείνουν γιατί κάποιοι ανταγωνιστές τους όμοιοί τους δηλαδή, τις έβγαλαν από τη μέση. Πάρτε για παράδειγμα, αύριο μπορεί να κλείσει κι ένα σούπερ μάρκετ, την πελατεία θα την πάρει μια άλλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ξαναλέω, όταν κλείνει μια επιχείρηση στην καρδιά μας είναι βόλι γιατί κάποιοι χάνουν τη δουλειά, αλλά οι ιδιοκτήτες τους θα ζήσουν καλά ή αν έχουν κεφάλαια θα τα τοποθετήσουν κάπου αλλού.

Ο ένας δρόμος είναι αυτός. Και ακριβώς επειδή θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση, ενδιαφέρονται να παρθούν μέτρα τα οποία θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο, θα βοηθήσουν την κερδοφορία την περίοδο της ανάκαμψης. Τα μέτρα που παίρνονται τώρα δεν είναι μέτρα περιόδου κρίσης. Είναι μέτρα ώστε οι πιο δυνατές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια, να καταφέρουν να βγουν δυναμωμένοι από την κρίση, να έχουν καταλάβει ένα καινούριο πεδίο στην αγορά και να έχουν εξασφαλίσει ότι η εργατική τάξη θα έχει χάσει τα πάντα, ό,τι κέρδισε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θα είναι πολύ πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Και επίσης ενδιαφέρονται να έχουν εκτοπίσει και ένα μέρος μικρών επιχειρηματιών, των πιο φτωχών επιχειρηματιών.

Τσακώνονται μεταξύ τους τα γαλλικά, τα βρετανικά, τα γερμανικά μονοπώλια κλπ. κλπ. Ο ένας δρόμος είναι αυτός. Και έχει σημασία ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν παίρνονται για την κρίση, για να μπαλώσουν τρύπες, κενά και τα χρέη. Τα μέτρα παίρνονται για το πώς το κεφάλαιο θα είναι δυναμωμένο όταν περάσει η κρίση. Και θα σας πω γιατί έχει σημασία αυτό.

Αναιμική η όποια ανάκαμψη

Και ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που προτείνει το ΚΚΕ. Κοιτάξτε, δεν είμαστε σε μια περίοδο, ας πούμε κάπως συνηθισμένη, όπως αυτή τη δεκαετία του '80 και τις αρχές του '90. Τότε - πάντα βέβαια εμείς είχαμε μια συνολική πολιτική πρόταση, που κοίταζε και το αύριο, δεν μπορείς να αποκόψεις το σήμερα από το αύριο - αν θυμάστε πριν κάποια χρόνια το ΚΚΕ πρόβαλε στο κίνημα, παντού ένα πακέτο διεκδικήσεων που έλεγε π.χ.: Κατώτατος μισθός 1.400 ευρώ. Κατώτατη σύνταξη στο 80% αυτού του κατώτατου μισθού. Εφερα αυτό το παράδειγμα. Από κει και πέρα είχαμε μια σειρά μέτρα, δωρεάν φάρμακα, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες για όλο το λαό, Παιδεία δωρεάν - ναι στις συνθήκες του καπιταλισμού ο λαός δεν θα πληρώσει τίποτα, ούτε φροντιστήρια, ούτε βιβλία κλπ.

Κατάμεστη η αίθουσα του Δημαρχείου στο Μενίδι

Είχαμε μια σειρά μέτρα για τη μητρότητα, για την Τρίτη Ηλικία κλπ. Και καλούσαμε τους εργαζόμενους να παλέψουν και όποια πίεση μπορεί να γίνει κάτι να αποσπάσουν. Ταυτόχρονα, βέβαια προειδοποιούσαμε τους εργαζόμενους ότι θα έρθει κρίση οικονομική - από το '99 έχουμε τοποθετηθεί σε αυτό - και από κει και πέρα τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Σήμερα το ΚΚΕ δεν μπορεί να μείνει σε αυτό. Να πιάσει δηλαδή κάποια προβλήματα, μισθολογικά μόνο, συνταξιοδοτικά. Γιατί εδώ δεν μένει τίποτα όρθιο. Δεν είναι δηλαδή αν θα κερδίσει κάτι παραπάνω από αυτό που έχει. Εδώ είσαι σε μια φάση που τα χάνεις όλα. Και ακριβώς τα μέτρα είναι μέτρα προοπτικής για μετά 10, 15 χρόνια.

Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά μέτρα - βεβαίως η βάση είναι ο μισθός, η σταθερότητα στη δουλειά. Εμείς κάνουμε την πρόβλεψη ότι και όταν βγει η Ελλάδα από την κρίση - που θα βγει πολύ αργά - η ανάκαμψη θα είναι πάρα πολύ χαμηλή. Δηλαδή στην Ελλάδα είχαμε π.χ. ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης 5-5,5%. Τώρα θα έχεις 1% το πολύ. Εδώ σε όλη την Ευρώπη οι ρυθμοί ανάκαμψης ήταν 2%, αυτό που λέμε του παραγόμενου πλούτου.

Και όταν βγούμε από την κρίση θα είναι πολύ αναιμική η ανάκαμψη, η ζωή των λαών της Ευρώπης θα έχει γυρίσει πολύ πίσω και ένας νέος κύκλος κρίσης - ενδεχομένως και πριν γίνει η ανάκαμψη - μπορεί να ξεσπάσει. Γιατί για πρώτη φορά συγκριτικά έχουμε οικονομική καπιταλιστική κρίση η οποία χτυπάει ταυτόχρονα και τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Είναι κρίση στις ΗΠΑ, πέρασε η Ιαπωνία, η ανάκαμψή της είναι αναιμική. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή χτυπάει όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, την Ευρώπη περισσότερο και κανείς δεν ξέρει αύριο τι θα γίνει, αν η κρίση χτυπήσει και άλλες χώρες. Κάποια πολύ μικρά σημάδια - είναι πολύ νωρίς ακόμα - εμφανίζονται σε κάποιους κλάδους στην Κίνα κλπ.

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα

Επομένως και όταν γίνει η ανάκαμψη, η ανεργία θα μεγαλώνει. Και η αγοραστική δυνατότητα των εργαζομένων θα είναι ακόμα μικρότερη. Αυτό που λένε όλα τα άλλα κόμματα, να μεγαλώσει η πίτα για να παίρνουμε κάτι παραπάνω, αυτό δεν ισχύει. Αυτό ίσχυε σε ένα βαθμό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως στη Δυτική Ευρώπη και ως ένα βαθμό στην Ελλάδα, όπου εκείνη την περίοδο ο καπιταλισμός προσπαθούσε να ξεπεράσει τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει στην οικονομία ο πόλεμος.

Και μην ξεχνάτε, τότε έπεσε πολύ χρήμα αμερικάνικο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και έπεσε όχι γιατί η ηγεσία των ΗΠΑ ήταν φιλάνθρωπη, αλλά γιατί ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν οδήγησε μόνο στην ήττα της Γερμανίας, αλλά δημιούργησε και το σοσιαλιστικό σύστημα - πρώτα ήταν μόνο η Σοβιετική Ενωση. Κι επομένως, στην καπιταλιστική Ευρώπη έπρεπε να δοθεί πολύ χρήμα, ώστε η καπιταλιστική ανασυγκρότηση να γίνει πολύ γρήγορα για να μπορέσουν και να ανακόψουν - όπως έλεγαν τότε - τη σοβιετοποίηση της Ευρώπης, δηλαδή την επέκταση της πάλης για το σοσιαλισμό και σε άλλες χώρες, αλλά και με οικονομικά μέσα να ανταγωνιστούν και να περικυκλώσουν το σοσιαλιστικό σύστημα.

Πάλη για εμπόδια και ανατροπή

Ο καπιταλισμός είχε τότε αυτά τα περιθώρια. Αυτά τα περιθώρια σήμερα δεν υπάρχουν. Γιατί ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι ένας καπιταλισμός που ωρίμασε, γέρασε, δεν μπορεί να πραγματοποιεί την κερδοφορία που πραγματοποιούσε και - αν θέλετε - να κάνει ορισμένες παροχές κάτω από την πίεση των εργαζομένων ή ακόμα να κάνει επιλεκτικές παροχές προκειμένου να εξαγοράζει κινήματα, τμήματα της εργατικής τάξης ή και τμήματα γενικότερα της μισθωτής εργασίας. Τα περιθώρια της κερδοφορίας είναι μικρότερα και γι' αυτό πρέπει να μεγαλώσει η μάζα του κέρδους.

Επιπλέον, όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη, οι εγγενείς αντιθέσεις και ανταγωνισμοί ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες συγκαλύπτονταν, κρύβονταν, τις λείαιναν τις αντιθέσεις τους, ήθελαν να εμφανιστούν ενωμένοι απέναντι στο σοσιαλιστικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνθηκαν μετά τη νίκη της αντεπανάστασης. Και μεγάλωσαν οι αντιθέσεις και ο καβγάς τους, ακριβώς γιατί δημιουργήθηκαν νέα πεδία κερδοφορίας. Τσακώνονταν ποιο καπιταλιστικό κράτος, ποιο μονοπώλιο, ποιος τραπεζικός όμιλος θα πάει να κάνει επενδύσεις στο Καζακστάν, στο Τατζικιστάν, στο Αζερμπαϊτζάν, στη Ρωσία. Και μην ξεχνάτε ότι υπήρχε μια διαμορφωμένη υψηλού επιπέδου βιομηχανική βάση, πετρέλαια, φυσικό αέριο και ο καβγάς μεταξύ τους μεγάλωσε.

Επομένως, είμαστε σε άλλη φάση. Αρα το ΚΚΕ, χωρίς να εγκαταλείπει και δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα για να δυσκολέψουμε τα χειρότερα, για να μην πεινάσει πολύς κόσμος - την Παρασκευή π.χ. έχουμε στη Βουλή συζήτηση για την Παιδεία και πρόκειται να καταθέσουμε στην ώρα του πρωθυπουργού τα μέτρα για την ανεργία - χωρίς λοιπόν να κάνουμε πίσω σε αυτό τον αγώνα, δεν είναι η περίοδος εκείνη που μπορείς να διεκδικείς και να αποσπάσεις μέτρα. Βεβαίως, μπορείς ορισμένα πράγματα να τα δυσκολεύεις. Γι' αυτό το ΚΚΕ παλεύει για να δυσκολέψει, για να κερδίσουμε ακόμη και χρόνο να μην περάσουν κάποια μέτρα.

Αλλά ταυτόχρονα, θεωρούμε πως σήμερα πρέπει να συγκεντρωθούν πολύ περισσότερες δυνάμεις απ' ό,τι είναι συγκεντρωμένες και αυτές οι δυνάμεις να παλέψουν με στόχο όχι πια την ανατροπή μιας κυβέρνησης, αλλά της εξουσίας των μονοπωλίων, να κατευθύνουν εκεί την πάλη και αυτή η κατεύθυνση της πάλης πρέπει να διαδοθεί σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες της Ευρώπης, ούτως ώστε τα πυρά να είναι συγκεντρωμένα. Να είναι ένας πραγματικά πανευρωπαϊκός αγώνας για να καταφέρεις χτυπήματα στην ΕΕ, στα κράτη τα ξεχωριστά και ακριβώς να δημιουργείς προϋποθέσεις αυτά τα ρήγματα να μεγαλώνουν για να μπορέσεις να δημιουργηθεί ένα αντίβαρο πια και πανευρωπαϊκό. Αλλά για να γίνει πανευρωπαϊκό πρέπει το κάθε κίνημα να νιαστεί για τη χώρα του.

Βεβαίως, η συνηθισμένη αντίληψη που υπάρχει στον κόσμο, είναι όσο βλέπει να χάνει τα πάντα, τόσο να περιορίζει τις απαιτήσεις του - ο απλός άνθρωπος, οι άνθρωποι που είναι «μαθημένα τα βουνά από χιόνια» στον αγώνα, είναι πιο απαιτητικοί. Αλλά αυτή είναι η τάση. Σου λέει, 1.400 ευρώ; Ας πάρω κι 800. Ας βρω και μια δουλειά με 500 ευρώ, έστω και για 5 μήνες που προσφέρουν. Βεβαίως, υπάρχει αυτή η νοοτροπία και το ξέρουμε. Ομως, κοιτάξτε να δείτε, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν μπορεί να βασίζεται στην ψυχολογία της Α' ή της Β' περιόδου. Αλλοι μπορεί να μας πούνε, κάντε επανάσταση τώρα. Δεν είμαστε σε επαναστατική κατάσταση, επανάσταση θα θέλαμε εμείς τώρα, αλλά επειδή το θέλουμε εμείς; 'Η επειδή μπορούμε εμείς να δημιουργήσουμε τέτοια ψυχολογία στον κόσμο; Οχι.

Είναι άλλο πράγμα να του πούμε, να κατευθύνεσαι εκεί και μέσα από την πείρα σου να το αποφασίσεις αλλά, από την άλλη μεριά, δεν έχει νόημα να προσαρμοστούμε στην ψυχολογία του κόσμου και να πούμε ότι "κοίταξε, πρέπει να περιοριστείς στο να βρεις μια δουλειά". Γιατί, πρώτα πρώτα, όταν μια θέση απασχόλησης μοιράζεται σε 4 - 5, μια τέτοια δουλειά περιοδικά μπορεί να βρεις. Ο Παπανδρέου, π.χ., είπε μια αλήθεια - του ξέφυγε βέβαια, κάποιος του την έγραψε και δεν κατάλαβε ότι προκαλεί τον κόσμο - "εγώ σας διαβεβαιώνω ότι θα εξασφαλίσω σε κάθε οικογένεια να δουλεύει ένας". Αυτό θα κάνει ο καπιταλισμός από δω και μπρος.

Πέστε μου ποια οικογένεια, όχι σήμερα, αλλά και πριν 20 - 30 χρόνια άντεχε να δουλεύει ένας. Γιατί μιλάμε για τον ένα που παίρνει 1.000 ευρώ, 800 ευρώ, άντε να παίρνει και 1.500. Αυτά αποχαιρετάνε. Μπορεί να ζήσει μια οικογένεια αν δουλεύει ένας; Ολοι πρέπει να δουλέψουν. Εδώ οι γιαγιάδες και οι παππούδες βοηθάνε τα παιδιά και τα εγγόνια, παίζουμε τώρα; Οτι θα δουλεύει ένας σε μία οικογένεια; Ετσι θα είναι στον καπιταλισμό. Ουσιαστικά, δηλαδή, θα είναι για μεγάλο μέρος το εισόδημα του ενός. Μπορεί το ΚΚΕ να περιοριστεί σε μία τέτοια πάλη; Σε καμία περίπτωση.

Ετοιμάζουν νέες ανατροπές

Τώρα, πριν έρθω εδώ, άκουσα τις ειδήσεις σε έναν σταθμό και είπαν το εξής πράγμα. Οτι η τρόικα που ήρθε εδώ, λέει, να μην κοπούν μισθοί και συντάξεις, αλλά να κοπεί το "μη μισθολογικό κόστος". Και ακούει τώρα ο εργαζόμενος - να τι σημασία έχει η ενημέρωση. Λέει ο εργαζόμενος, θα κόψουν άλλα πράγματα που δεν έχουν σχέση με τους μισθούς. Ξέρετε ποια είναι τα δύο πρώτα από το "μη μισθολογικό κόστος"; Να μειωθούν έως να καταργηθούν οι εισφορές της εργοδοσίας στα ασφαλιστικά ταμεία, αυτό δε θα έχει συνέπειες; Και, δεύτερον, να καταργηθεί και εισφορά της εργοδοσίας στον ΟΕΚ. Αυτό δεν έχει συνέπειες;

Δηλαδή, χαρίζουν στην εργοδοσία, γιατί και η εργοδοσία αυτά που έδινε έως τώρα ήταν από αυτά που έκλεβε από τους εργαζόμενους, ένα μικρό μέρος των κλοπιμαίων το επέστρεφε. Και λέει τώρα, "μα η τρόικα λέει για μη μισθολογικό κόστος". Μα δεν είναι μισθολογικό κόστος αυτό; Ποιος θα συμπληρώσει τις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία δανείζονται για να πληρώσουν τις συντάξεις και τα δώρα των Χριστουγέννων. Και βγήκαν και λένε, όχι δεν θα κοπεί, προς το παρόν λέει η τρόικα ότι δε βάζει το 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα. Και αυτό σημαίνει ότι αν δεν το βάλει τώρα, θα το βάλει σε έξι μήνες.

Γιατί η Ελλάδα βαδίζει σε πλήρη, ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Μία απόσταση αναπνοής. Αυτό το κούρεμα που έκαναν, το 50-50, δεν υλοποιείται. Και η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ αποφάσισε ότι όσες χώρες αντέξουν μένουν και όσες δεν αντέξουν θα τις αποβάλλουν από την ευρωζώνη. Και είναι άλλο πράγμα ο λαός να αποφασίσει την αποδέσμευση από την ΕΕ, αλλά με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αποδέσμευση χωρίς κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια. Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων χωρίς αποδέσμευση, δεν μπορεί να γίνει. Είναι άλλο πράγμα να αποφασίζει ένας λαός να ξεμπλέξει από την ΕΕ, να πάρει τον πλούτο στα χέρια του, να τον προγραμματίσει, να αναπτύσσεται και να κερδίζει αυτός. Κι άλλο πράγμα, να σου λέει "δεν έπιασες τους στόχους, έξω από την ευρωζώνη".

Συζητάνε αυτή τη στιγμή, καταρχήν, με πάρα πολύ αυστηρούς όρους, που αυτούς τους όρους της πειθαρχίας θα τους πληρώσει ο λαός. Και οι επιχειρηματίες μάλιστα λένε το εξής πράγμα: Για να κάνω επενδύσεις στην Ελλάδα, Ελληνες και ξένοι, πρέπει να προχωρήσουν οι αναδιαρθρώσεις. Ξέρετε τι είναι οι αναδιαρθρώσεις; Να γενικευθεί η μερική απασχόληση, να μην υπάρχει ούτε επιχειρησιακή σύμβαση, να υπάρχουν καθαρά ατομικές συμβάσεις εργασίας. Να μη δίνει ό,τι είναι να δίνει η εργοδοσία. Αυτές είναι οι αναδιαρθρώσεις και οι εκμοντερνισμοί.

Τα λέμε αυτά, γιατί αυτή τη στιγμή, για να έχεις ένα αποτέλεσμα, πρέπει να μιλάς με όρους μεγάλης μαζικότητας. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Το ΚΚΕ βγήκε πρώτο και καλύτερο και είπε να μην πληρώσουμε το χαράτσι στη ΔΕΗ. Εάν αυτή τη στιγμή δύο εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά δεν το είχαν πληρώσει, τρία εκατομμύρια ας πούμε, ασκούσες πίεση; Ασκούσες. Θα μου πεις, άμα δεν το πληρώσουμε θα μας κόψουν το ρεύμα. Για καθίστε, όταν δύο εκατομμύρια νοικοκυριά - λέω αυτό το νούμερο - δεν πληρώσει, θα κόψουν το ρεύμα σε δύο εκατομμύρια νοικοκυριά;

Σήμερα βγήκε απόφαση όλων των εργολάβων - εργοληπτών - γιατί τώρα η ΔΕΗ έχει αναθέσει το μεγαλύτερο μέρος της διακοπής των συνδέσεων να το κάνουν οι εργολήπτες, δεν το κάνει η ΔΕΗ - βγήκαν οι εργολήπτες που είναι μεσαίοι και είπαν δεν κόβουμε το ρεύμα. Αυτό γιατί πλήττονται και μεσαίες επιχειρήσεις και μικρές επιχειρήσεις, χωρίς να έχει επέλθει μία μαζική μη καταβολή των χαρατσιών. Και λένε οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, λένε "δεν το κόβουμε" και υπήρχε ο φόβος να το κόψουν οι εργολήπτες. Και λέμε το εξής πράγμα. Ηταν μία μικρή νίκη; Δε λέω ότι είναι κάτι, γιατί αύριο μπορεί να το βάλουν στην Εφορία -έχουν τρόπους- αλλά ήταν ένα βήμα εμπρός του κινήματος; Ηταν. Δε λέω ότι ήταν το άπαν το χαράτσι. Αυτό σκεφθήκαμε, που ήταν κάτι συγκεκριμένο. 'Η ο φόρος αλληλεγγύης, να πληρώσουν την Εφορία και όσοι μπορούν και όσοι δεν μπορούν, να μην πληρώσουν το φόρο αλληλεγγύης. Τι θα κάνουν, θα μας βάλουν φυλακή;

Οργάνωση του λαού από τα κάτω

Επομένως, η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της έχουν δώσει ρέστα. Ο,τι μπορούν κάνουν. Ο λαός δεν έχει δείξει τη δύναμή του, δεν έχει συγκρουστεί με αυτό που λέμε οι δύο γραμμές. Με τα μονοπώλια η μία γραμμή και με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα η άλλη. Αυτές οι δύο γραμμές δεν έχουν συγκρουστεί. Φορέας της σύγκρουσης είναι το ΚΚΕ και είναι μόνο του. Εδώ είμαστε μόνοι μας, αλλά μέσα στο λαό δεν είμαστε μόνοι μας. Γιατί μέσα στο λαό αυτή την κατεύθυνση που λέμε εμείς αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ο λαός μπορούσε ορισμένα πράγματα να τα αναχαιτίσει. Κι άλλες μορφές πάλης που μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Οχι σπασίματα, βιτρίνες και αυτά που κάνουν οι διάφοροι μυστήριοι.

Να σας πω. Υπάρχει υποσιτισμός στα σχολεία; Υπάρχει. Εμείς έχουμε προτείνει: Μαθητικά συσσίτια, δημιουργία κρατικών αποθηκών, που θα συγκεντρώσει το κράτος, αυτό το κράτος, τρόφιμα, ρουχισμό κλπ., για τις οικογένειες που υποφέρουν. Τι έκανε η κυβέρνηση τώρα; Ανέθεσε στις ΜΚΟ, ξέρετε οι ΜΚΟ είναι κάποια επιτελεία, θα πάρουν το παραδάκι και θα πάνε να δώσουν συσσίτια στα σχολειά. Ταυτόχρονα, είναι ο νέος μηχανισμός εξαγοράς, εκφοβισμού. Οχι, κύριοι, κρατικές αποθήκες κι εκεί να πηγαίνει το σχολείο. Με τους καθηγητές, το ίδιο το σχολείο να αποφασίσει ποια παιδιά υποφέρουν.

Για το χαράτσι τι κάνουν; Κάνουν τριμελείς επιτροπές. Δηλαδή, ένας αστυνομικός, ένας εφοριακός κι ένας της ΔΕΗ, που θα καλούν έναν έναν και θα του λένε: "Γιατί δεν μπορείς να πληρώσεις τη ΔΕΗ;". Θα πει "είμαι μόνη με παιδί". "Δεν έχεις άντρα; Χώρισες; Δε σου δίνει τίποτα ο άντρας σου; Διατροφή;". Δηλαδή, μιλάμε για ένα αίσχος.

Γι' αυτό είπαμε το εξής: Εχει σημασία η οργάνωση του λαού από τα κάτω. Βεβαίως, πανελλαδικά υπάρχει. Υπάρχει το ΚΚΕ, όποιος θέλει να σταθεί δίπλα του στους αγώνες. Υπάρχει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το κάθε σωματείο, με το σωματείο των μικρών - φτωχών επιχειρηματιών, με την αγροτιά, με τους φοιτητές και τους μαθητές, με τις γυναίκες να διαμορφώσουν λαϊκές επιτροπές. Οργανώσεις κάτω στη βάση και να υπάρχει ένα κίνημα με ανεβασμένες μορφές πάλης, κάτω. Και όλα αυτά βεβαίως να συνενώνονται, όχι ο καθένας μόνος του.

Μου έλεγαν ότι υπάρχουν συνελεύσεις πολυκατοικιών που έχουν πάρει απόφαση να μην πληρώσουν το χαράτσι και μετά ένας ένας έφευγε και πήγαινε και το πλήρωνε. Υπάρχουν αποφάσεις, όχι στο Μενίδι, αλλά σε γειτονιές της Αθήνας που δε θεωρούνται από τις πιο φτωχές, συνελεύσεις πολυκατοικιών που αποφάσισαν και δεν έχουν βάλει ούτε ένα λίτρο πετρέλαιο. Εδώ είναι μία παθητική αντίσταση. Κύριοι, θα ξεσηκωθούμε και θα πούμε κάτω η τιμή του πετρελαίου, να χάσουν τα μονοπώλια. Λέει, κοιμόμαστε με θερμοφόρες. Ε, όχι!

Εδώ, λοιπόν, πρέπει να ξεπεραστούν αυτά. Αυτό που ο καθένας βλέπει μόνο τον εαυτό του, την οικογένειά του. Γιατί αυτή τη στιγμή μπορεί, οργανωμένοι από τα κάτω, γιατί όσο να είναι μια κεντρική πολιτική κατεύθυνση πανελλαδικά δεν μπορεί να φτάσει παντού. Και εδώ χρειάζονται ανεβασμένες μορφές πάλης. Ξέρετε πόσες αποθήκες τροφίμων υπάρχουν; Ξέρετε ότι αυτή τη στιγμή, οι μεγαλοκαρχαρίες, τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, ένα - ένα μαγαζί που κλείνει στη γειτονιά, μικρό μπακάλικο, πάνε να το αγοράσουν. Γιατί θα φτιάξουν τώρα όχι μόνο τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, αλλά θα μπούνε και στο λιανικό της γειτονιάς.

Σήμερα το πρωί έλεγαν ότι από τα 600 προϊόντα που πωλούνται στα σούπερ μάρκετ, τα 370 έχουν αυξηθεί οι τιμές τους. Σε συνθήκες κρίσης έχουν αυξηθεί οι τιμές τους. Και λένε τώρα υπάρχουν τα μη επώνυμα προϊόντα, τα οποία διαδίδει ο άλλος ότι δεν παίρνει το επώνυμο γάλα, παίρνει το πιο φθηνό. Εκεί θα μείνουμε; Αυτά τα μη επώνυμα προϊόντα γίνονται σε μικρές βιοτεχνίες που τα σούπερ μάρκετ τους χρωστάνε. Και έχει σημασία. Γιατί αυτοί πηγαίνουν με την ελπίδα ότι - όπως τους λένε - θα σας τα πληρώσουμε μαζεμένα. Δε σας λέω τώρα σε τι συνθήκες παράγονται τα προϊόντα. Θα μου πεις στις πολυεθνικές μπορεί να βάζουν ουσίες που δεν ανιχνεύονται. Το σύστημα θα βρει τρόπους, ληγμένα προϊόντα που θα αλλάζουν τις ετικέτες για να πουλάνε και τα απούλητα κ.λπ.

Θα μείνουμε, λοιπόν, παθητικά εκεί; Αντε ένα συσσίτιο, άντε να έρθει η εκκλησία να μας δώσει ένα πιάτο φαΐ; Γιατί σήμερα πεινάνε ακόμα και αυτοί που είναι καλοντυμένοι, έχουν σπίτι και αυτοκίνητο. Γιατί απότομα έχασαν τις δουλειές τους. Μην κοιτάμε αυτόν που απ' έξω φαίνεται φτωχός. Και μάλιστα δεν το ομολογούν. Δεν βγαίνουν στον κόσμο να πούνε ελάτε παιδιά να δούμε τι θα κάνουμε. Ο,τι απόθεμα είχανε σε καταθέσεις για ώρα ανάγκης, για αρρώστια, για να σπουδάσει το παιδί, άλλος είχε για την κηδεία του, τα έβγαλαν και τα χρησιμοποίησαν.

Επομένως, δεν υπάρχει λύση και ούτε θα τελειώσει αυτό το πράγμα. Και εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά. Δεν αρκεί η δυσαρέσκεια του κόσμου. Εμείς θέλουμε τον κόσμο, τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Οι άλλοι ας μείνουν με τα μονοπώλια. Και λέμε το εξής πράγμα: Ξέμπλεξε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν έχεις ελπίδα. Ούτε αν αλλάξει ο αρχηγός, ούτε τίποτα. Ξέμπλεξε, τελείωσαν αυτά τα κόμματα. Δεν θα σου δώσουν ούτε το ελάχιστο που σου έδιναν μέχρι τώρα. Δεν φτάνει να ξεμπλέξεις με τα δύο κόμματα αυτά. Γιατί μπορεί να σιχαθείς αυτά τα δύο κόμματα και χωρίς να το καταλάβεις, κάτω από την πλύση εγκεφάλου που γίνεται, να υιοθετήσεις κάποιες από τις θέσεις τους. Θεωρώντας ότι ένα άλλο κόμμα μπορεί αυτά να τα κάνει.

Η ταξική εκμετάλλευση είναι νόμιμη κλοπή

Για παράδειγμα: Εμείς βάζουμε το ζήτημα ότι η κρίση δεν είναι "κρίση χρέους" που λένε. Είναι βαθιά κρίση του καπιταλισμού, είναι βαθιά καπιταλιστική κρίση, το χρέος είναι συνέπεια, τα ελλείμματα είναι συνέπεια, είναι εκδηλώσεις της κρίσης και του ταξικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος. Επομένως, ακόμα και αν το χρέος κλείσει, θα ξαναδημιουργηθεί χρέος και θα δημιουργηθεί στις πλάτες του λαού. Δεν είναι θέμα κακής διαχείρισης. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του λαού θεωρεί ότι έγινε κακή διαχείριση. Τα φάγαμε λέει. Οποιος πιστεύει ότι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, Μέρκελ - Σαρκοζί, ο Κάμερον, κλπ. ότι τα φάγανε και γι' αυτό έχουμε χρέη, είναι βαθύτατη λαθεμένη άποψη.

Θέλετε να υιοθετήσουμε τον όρο κλοπή; Να τον υιοθετήσουμε. Η κλοπή που έγινε, ο ιδρώτας και ο πλούτος του λαού που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο, στην Ελλάδα, κλάπηκε νόμιμα. Υπάρχει και η παρανομία. Οσο και να μαζέψεις τις μίζες κλπ., είναι ένα απειροελάχιστο ποσό σε σχέση με τη νόμιμη κλοπή. Η ταξική εκμετάλλευση είναι νόμιμη κλοπή. Αυτό πρέπει να δούμε. Οι μίζες είναι ένα ελάχιστο. Πρώτα - πρώτα από τη στιγμή που οι επιχειρήσεις έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους, διασκορπίζουν χρήμα και σε μίζες, σε διαφήμιση. Η πιο παρασιτική επένδυση είναι η διαφήμιση. Πόσα χρήματα σπαταλούν για να κάνουν διαφημίσεις; Κι αυτά τα βγάζουν από τους εργαζόμενους.

Αυτό είναι κλοπή. Και το διαθέτουν στον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Μόνο αυτή η κλοπή είναι νόμιμη; Οταν πουλάνε αεροδρόμια, λιμάνια κλπ., όταν αναθέτουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, την έρευνα που υπάρχει στην Ελλάδα και τα δίνουν στις εταιρείες, είναι κλοπή. Είναι όμως νόμιμη. Και ψάχνει ο κόσμος να βρει. Ούτε είναι θέμα κακής διαχείρισης. Σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο δηλαδή είναι κακοί διαχειριστές; Ολοι είναι κλέφτες, κακοί διαχειριστές; Κρίση έχουν και οι ΗΠΑ. Η πιο υπερχρεωμένη χώρα στον κόσμο είναι οι ΗΠΑ. Οπου το κεφάλαιο δυναμώνει, θα υπάρχουν και χρέη.

Ολες οι χώρες είναι υπερχρεωμένες. Αλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Βεβαίως, οι πιο αδύναμοι κρίκοι - χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος. Αρα, ο λαός πρέπει να αποδεσμευθεί όχι μόνο από το κακό ΠΑΣΟΚ ή την κακή ΝΔ, αλλά και από τις βασικές τους επιλογές. Το κεφάλαιο υπηρετούν τα μονοπώλια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κλέφτες, είναι υπηρέτες των μονοπωλίων. Τώρα αν κάποιος από αυτούς έχει βάλει και κάτι στην τσέπη του, άντε να το βρεις. Και να τον στείλεις στη φυλακή, θα έρθει άλλος στη θέση του.

Δεύτερον, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ όξυνε όλα τα προβλήματα. Από την ΕΟΚ μέχρι τώρα. Οτι η ΕΕ δεν είναι ευρωπαϊκή συνεργασία. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών είναι η Ευρώπη του κεφαλαίου. Επομένως, η αστική τάξη της χώρας μας συνειδητά εντάχθηκε στην ΕΟΚ και την ΕΕ ακόμα. Και όταν ρίχνουν την αστική τάξη της Ελλάδας ή κάποια ομάδα των μονοπωλίων, ξέρει πολύ καλά ότι το συμφέρον της είναι να είναι μέσα εκεί, να παίρνει μέρος στη διανομή της πίτας, έστω και με όρους ανισότιμους. Και, επομένως, η ένταξη στην ΕΕ προσέφερε στο αστικό πολιτικό σύστημα, στον καπιταλισμό της κάθε χώρας, τεράστια πολιτική στήριξη.

Στην Ελλάδα είναι άσχετη η υπερίσχυση του δικομματισμού; Είναι άσχετη η ένταξη στην ΕΕ - ΕΟΚ; Η μετατροπή του ΠΑΣΟΚ από ένα ταλαντευόμενο κόμμα σε κόμμα του κεφαλαίου είναι άσχετο από την πολιτική διαχείριση της ΕΕ; 'Η, αν θέλετε, πάρτε τους κλασικούς και γνωστούς σε όλους μας οπορτουνιστές. Οσοι εγκατέλειψαν την ταξική γραμμή που λέμε, δεν είναι ότι έφυγαν από το ΚΚΕ, εγκατέλειψαν την ταξική αντίληψη. Κομμουνιστής χωρίς ταξική αντίληψη δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι άσχετο ότι είναι υποστηρικτές της ΕΕ; Βγαίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ και στενοχωριούνται γιατί χαλαρώνει η Ευρωζώνη. Ας αξιοποιήσουμε τα ρήγματα να την αδυνατίσουμε περισσότερο. Εχει χάσει, λέει, το πολιτικό σύστημα το κύρος του. Αυτό θέλουμε εμείς. Να χάσει το αστικό πολιτικό σύστημα το κύρος του. Και να αποκτήσει κύρος η πάλη για την εργατική εξουσία, για το Σοσιαλισμό κλπ. Να αποκτήσει κύρος και το κύρος μετά θα γίνει δύναμη πάλης.

Ποια συμμαχία;

Επομένως, σήμερα ή θα είσαι με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ χωρίς κατ' ανάγκη να συμφωνείς σε όλα με το ΚΚΕ, ή θα ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην πολιτική πρόταση του Σαμαρά, του ΠΑΣΟΚ, του Κουβέλη, του Τσίπρα κ.λπ. Δεν τις ισοπεδώνουμε μεταξύ τους, αλλά κοιτάξτε να δείτε: Αρχίζει τώρα μία συζήτηση, έχουμε τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., άρα όλες οι άλλες δυνάμεις να ενωθούν για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Η λογική δηλαδή του αθροίσματος. Μα η ενότητα μεταξύ τους, προσωρινά ή όχι, μπορεί και στην πορεία να υπάρξει, γιατί έχουνε κατ' αρχήν την ίδια στρατηγική, απολύτως. Οι διαφορές τους είναι ανταγωνιστικές, ποιος θα είναι πρώτο κόμμα και η ένωση μεταξύ τους, η συνεργασία, ήταν απολύτως φυσιολογική. Αλλωστε, τέτοιες συνεργασίες στην Ευρώπη έχουν γίνει πολύ πριν, στην Ελλάδα δεν είχε γίνει.

Μπορεί να δείτε και άλλη παραλλαγή συνεργασίας, αυτό που λέμε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, δοκιμασμένη στην Ευρώπη. Κέρδισε χρόνο το κεφάλαιο. Οχι μόνο κέρδισε το κεφάλαιο, αλλά μέσα από αυτές τις εναλλαγές κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς, με τη στήριξη δυστυχώς και Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Ευρώπη, και οικολόγων και ανανεωτών, μέχρι και τροτσκιστών, δεν είναι μόνο ότι κέρδισαν χρόνο απλά. Κέρδισαν χρόνο να σμπαραλιάσουν το εργατικό κίνημα. Το πιο βασικό κίνημα, πίεσης να το πούμε; Πίεσης και ανατροπής.

Για δείτε τώρα την κατάσταση στην Ευρώπη, πού είναι το εργατικό κίνημα στη Γερμανία; Πού είναι το εργατικό κίνημα στη Μεγάλη Βρετανία; Αυτά τώρα που κάναν, κάτι διαδηλώσεις, όταν ανεβαίνουν οι Φιλελεύθεροι, τότε το Εργατικό κόμμα κάνει κινητοποιήσεις. Οπως γινόταν και δω παλιότερα όταν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, ''αέρα αέρα να φύγει η χολέρα'', όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, οι συνδικαλιστές της ΝΔ δέχονταν να κάνουν κάποιες απεργίες. Δεν εννοούμε τέτοιο κίνημα που χειραγωγείται από το ένα ή το άλλο κόμμα. Μιλάμε για ένα κίνημα χειραφετημένο από την κυρίαρχη αντίληψη.

Αν αυτή τη στιγμή είχαμε ένα ισχυρό κίνημα, σε Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, που είναι οι ισχυρές, οι μεγάλες χώρες, δε θα ήταν και τα πράγματα πιο εύκολα στην Ελλάδα; Δε θα ξεπήδαγε ακόμα μεγαλύτερο κίνημα στην Ελλάδα; Αυτή τη στιγμή το πιο δυνατό κίνημα απ' όλους θεωρείται το ελληνικό, με όλες τις παρατηρήσεις που κάνουμε εμείς και τις διαφωνίες που έχουμε για πολλές, για μερικές πτέρυγες του κινήματος. Για πείτε μου, αν στην Ελλάδα δεν υπήρχε ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ, θα ήταν έστω έτσι το εργατικό κίνημα; Καθυστερήσαμε μέτρα όλα αυτά τα χρόνια, από το '92 και μετά, γιατί πολλά μέτρα ήταν να παρθούν πιο πριν. Αυτό θέλεις; Οχι, δε θέλουμε να καθυστερούμε τα μέτρα, αλλά εν πάση περιπτώσει ανάλογα με τις δυνατότητες που έχεις έχει κι αποτελέσματα.

Αρχίζουν τώρα προτάσεις, να κατέβουμε όλοι μαζί στις εκλογές. Μάλιστα, ας υποθέσουμε πως κατεβαίνουνε στις εκλογές. Καταρχήν πού θα συμφωνήσουμε; Οι διαφωνίες μας είναι ουσιαστικές, ριζικές. Οχι στο αν πρέπει να ζήσει καλύτερα ο λαός. Αυτό το λέει και το ΠΑΣΟΚ, το λέει και η ΝΔ, ότι όλα αυτά πρέπει να οδηγήσουν στη βελτίωση της ζωής του λαού. Το ''όχι στα μνημόνια'' δε λέει τίποτα. Το θέμα είναι να συμφωνήσεις στο πώς θα βγεις απ' την κρίση. Τι χαρακτήρα έχει η διέξοδος απ' την κρίση. Γιατί και οι καπιταλιστές παλεύουν για να βγούμε απ' την κρίση.

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι αυτοί; Ευρωομόλογο. Τι είναι το ευρωομόλογο; Είναι μορφή δανεισμού. Εγώ σας λέω θα γίνει το ευρωομόλογο, σε κάποια φάση θα το επιλέξουν, αφού πρώτα θα έχουν εκτοπίσει και μερικές χώρες, θα το επιλέξουν. Αμα συμφωνήσουν μεταξύ τους Γαλλία, Γερμανία θα το κάνουν. Και αυτό πάλι το ευρωομόλογο θα προκαλέσει συνέπειες που πάλι θα χτυπήσουν το λαό. Λένε να διαγραφεί το χρέος, αυτό έλεγαν όλον τον καιρό. Μα δε διαγράφτηκε; Υπάρχει απόφαση για διαγραφή του 50% του χρέους. Μα τη διαγραφή του χρέους την πληρώνει ο λαός. Ακριβώς γι' αυτό παίρνονται τα μέτρα, γιατί τι σημαίνει διαγραφή του χρέους; Σημαίνει ότι οι τράπεζες θα χάσουν ένα μέρος των αποθεμάτων τους. Και αυτό πρέπει να το αντισταθμίσουν.

Αλλο πράγμα αυτό που λέμε εμείς, εργατική - λαϊκή εξουσία, μονομερής διαγραφή του χρέους, δηλαδή όχι με συμφωνία να ανταλλάσσουμε ομόλογα αν θα λήγουν σε 10 ή 20 χρόνια, αλλά κοινωνικοποίηση, κατάργηση των μονοπωλίων. Θα μου πείτε, είναι αυτό δυνατόν να γίνει; Κοιτάξτε, εμείς δεν είμαστε επιπόλαιοι. Εμείς λέμε ότι στο κίνημα πρέπει να συγκεντρώνεις δυνάμεις σε αυτό το στόχο. Ε, αυτό το κίνημα μπορεί να ματαιώσει και ορισμένα μέτρα. Να έχουν τον φόβο. Δεν ακούτε τι λένε; ''Κοινωνική έκρηξη''. Τότε μπορεί να τους δυσκολέψεις, όταν ξέρουν ότι στόχος είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Μετά, η κυβέρνηση τι είναι; Είναι το πολιτικό προσωπικό του κράτους, το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων. Εγώ σας λέω, εμείς σαν ΚΚΕ να πάρουμε την πλειοψηφία και να γίνουμε κυβέρνηση την άλλη μέρα και να πάρεις αποφάσεις στο Κοινοβούλιο για να πεις ότι ξαναφέρνω τις Συλλογικές Συμβάσεις. Οι βιομήχανοι δε θα τις εφαρμόσουν. Αυτοί έχουν τη δύναμη. Και να πεις αυξήσεις, δε θα δώσουν αυξήσεις. Οχι μόνο αυτό, θα σου πουν παίρνουμε τα κεφάλαιά μας και πάμε στο εξωτερικό, κλείνουμε τις επιχειρήσεις, θα κάνουμε επενδύσεις αλλού. Αν ο λαός δεν καταλάβει με τα χέρια, τα πόδια και το μυαλό του αυτόν τον πλούτο πώς θα γίνει; Αν δε διαρρήξει και πει, εγώ τέλος, τέρμα, δεν έχω καμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πάμε να κάνουμε διαπραγματεύσεις, γιατί είμαστε ωραίοι εμείς; Δηλαδή, αν έρθει μια κυβέρνηση του ΚΚΕ, είμαστε ωραίοι και μόλις πάμε να κάνουμε διαπραγματεύσεις με την Μέρκελ, θα πει η Μέρκελ, ''βεβαίως υποχωρούμε''.

Και, τέλος, η Ελλάδα έχει σοβαρές δυνατότητες ανάπτυξης. Παραδείγματος χάριν, στην Ελλάδα μπορούμε να λύσουμε το θέμα της διατροφής. Ξέρετε τι θέμα είναι αυτό; Σήμερα έχουμε διατροφική εξάρτηση, εξαρτιόμαστε από τις εισαγωγές. Αύριο, τσακωμένοι μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστές, μπορεί να σου πούνε, τέρμα, δε σου στέλνουμε προϊόντα. Είμαστε στο έλεος των μονοπωλίων. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής; Βεβαίως, με λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση της γης, με τη δημιουργία αγροτοβιομηχανικών συμπλεγμάτων που θα εξασφαλίζουν εν πάση περιπτώσει την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της μεταποίησης τροφίμων. Εχουμε ορυκτό πλούτο, έχουμε δυνατότητες παραγωγής μηχανημάτων.

Μπορούμε να μιλήσουμε για την όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτάρκεια της χώρας μας, αλλά θα έχουμε ανάγκη από διεθνείς εμπορικές συμφωνίες, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, δεν τα έχουμε όλα. Θα 'χουμε ανάγκη κάποιων συμφωνιών να εξάγουμε. Αλλά αυτά θα τα διαπραγματεύεται το λαϊκό κράτος. Ακριβώς επειδή τώρα αρχίζουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις, η ΕΕ σε λίγα χρόνια δε θα είναι αυτή που ξέρουμε. Δημιουργούνται προϋποθέσεις αξιοποίησης των αντιθέσεων και θα κάνεις εμπορικές συμφωνίες με άλλες χώρες, με άλλα κριτήρια. Δεν είναι μια εξαίρεση που μπορεί να γίνει μόνο στην Ελλάδα.

Πιθανός ένας γενικευμένος πόλεμος

Και, τέλος, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση του και τώρα έχουν διαμορφωθεί - που λένε οι οπορτουνιστές - ο "πολυπολικός" κόσμος. Ξέρετε τι είναι ο "πολυπολικός" κόσμος; Είναι πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και πολλά ιμπεριαλιστικά κέντρα και η διαμάχη είναι τεράστια μέσα στην Ευρώπη. Είναι διαμάχη με τη Ρωσία, την Κίνα, με τις Ινδίες, με τη Βραζιλία, με τις ΗΠΑ, με την Ιαπωνία. Δεν είναι σωστό να σκεφτόμαστε μήπως συνδεθεί και με ένα γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Μπορεί να μην είναι παγκόσμιος. Πάντως, μία από τις περιοχές που εγκυμονεί κινδύνους μίας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης είναι η περιοχή από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική.

Και να σας πω κάτι; Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, ο Γκάιτνερ, προχτές είπε ότι έτσι όπως πάει η Ευρώπη, θα πάει για πόλεμο. Δε λέμε ότι θα γίνει άμεσα, αλλά ο λαός πρέπει να σκεφθεί κι αυτό. Καμιά φορά μπορεί να γίνει γρηγορότερα κι απ' ό,τι το φαντάζεται. Δεύτερο, οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή γεμίζουν τον κόσμο με καινούρια αντιπυραυλικά συστήματα, στρατιωτικές βάσεις κ.λπ. Στην Αυστραλία, στον Καναδά. Και λένε ότι "εμείς προετοιμαζόμαστε για ενδεχόμενο πόλεμο με την Κίνα". Η Κίνα ανήγγειλε τη δημιουργία νέων στρατιωτικών βάσεων και λέει "προετοιμαζόμαστε για ενδεχόμενο πόλεμο". Και εγώ σας λέω ότι δεν μπορείς να το αποκλείσεις. Και δεν είναι ανάγκη να χρησιμοποιηθούν τα πυρηνικά όπλα, θα χρησιμοποιήσουν τα "έξυπνα" που έχουν.

Μία τέτοια εξέλιξη δε θα πλήξει την Ελλάδα καθόλου; Δε θα μπουν δυνάμεις της Ευρώπης; Εγώ σας λέω ότι μπορεί και να μην μπουν, που είναι και λίγο δύσκολο. Οικονομικά δε θα έχει συνέπειες για την Ελλάδα; Για τις δημοκρατικές ελευθερίες και για άλλα; Είναι υπαρκτός αυτός ο κίνδυνος. Η ιστορία που γίνεται τώρα με τη Συρία και το Ιράν πού θα οδηγήσει; Μην ξεχνάτε ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η διέξοδος από την κρίση του '29-'33.

Και τώρα, όλα αυτά που λένε συνασπισμένοι, ανανεωτές και διάφοροι, τίποτα απ' αυτά, έχουν μια σειρά προτάσεις. Μια άλλη διαχείριση, η οποία δεν είναι μόνο ότι δε δίνει, δε βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, δεν έχει κανένα ρεαλισμό. Είναι ψεύτικη. Αυτά που λέμε εμείς πατάνε στην πραγματικότητα, στις δυνατότητες της Ελλάδας κ.λπ., κ.λπ. Αυτό που δεν είναι σήμερα ρεαλιστικό, είναι ότι δεν υπάρχει ο συσχετισμός δύναμης. Αλλά ο συσχετισμός δύναμης αλλάζει. Αυτά που λένε ότι οι τράπεζες, να δανείζουν με εκείνο το ποσοστό, αυτά που λένε είναι μία ανοησία, για να μην πω ότι είναι συνειδητό ξεπούλημα του λαού. Αν το συζητήσεις με όρους οικονομίας, τους ξετινάζεις.

Αυτό που λέμε εμείς αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατόν να γίνει γιατί λείπει ο υποκειμενικός παράγοντας, λείπει το ισχυρό κίνημα. Το κίνημα μπορεί να γίνει ισχυρό. Είναι ζήτημα αυτό που λέμε συνείδησης. Η συμμαχία που μας χρειάζεται σήμερα είναι η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους μικρούς επιχειρηματίες στις πόλεις και με τη φτωχή αγροτιά. Με τμήματα που προλεταριοποιούνται. Σήμερα έχεις έναν κόσμο που οδεύει στο προλεταριάτο και μέσα απ' αυτή τη συμμαχία θα βγουν τα όργανα πάλης, τα όργανα εξουσίας.

Και, βεβαίως, αναντικατάστατος ρόλος είναι ο πολιτικός καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ. Αυτό που λέμε εμείς, είναι να γίνει με όρους αλλαγής συσχετισμού δύναμης. Αν ο συσχετισμός δεν αλλάξει αυτό που μπορεί να γίνει είναι αυτό που αποφασίζει το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή τα καινούρια σχήματα που μπορεί να εμφανίσουν. Είναι ρεαλιστικό να γίνουνε, να είναι αντιλαϊκό, να γίνουν δυστυχία για το λαό.

Αυτό που προτείνουμε εμείς, βεβαίως, απαιτεί θυσίες αλλά είναι θυσίες στη δράση και έχεις δρόμο μπροστά σου, έχεις σκοπό. Σήμερα οι θυσίες δεν οδηγούν πουθενά. Και μ' αυτή την έννοια λέμε, εν πάση περιπτώσει, δεν μπορείς να πεις μη μου κόψουν το φως. Αύριο μπορεί να στο κόψουν το φως γιατί μπορεί πραγματικά να μην έχεις να πληρώσεις. Και μεθαύριο μπορεί να έχεις μια πιο οξυμένη κατάσταση. Κι αν δεν ανατραπεί η εξουσία σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης ούτε στην Ευρώπη, ούτε αλλού.

Αυτά που λένε, να απαλλαγείς από τους Γερμανούς και την τρόικα... Αν δεν απαλλαγείς από την εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να απαλλαγείς από την τρόικα. Την τρόικα καταρχήν οι εδώ την καλέσανε, δεν ήρθαν μόνοι τους. Τη λύση από την Μέρκελ η αστική τάξη της Ελλάδας τη ζήτησε. Δεν ήρθε μόνη της η Μέρκελ να μας επιβάλει τη θέλησή της. Αν ήμασταν έξω από την ΕΕ θα ερχόταν εδώ η τρόικα, με Γερμανό επιτηρητή; Οχι. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι θέμα χρόνου, αλλά δεν είναι σωστό να κλείσουν επιχειρήσεις γιατί το κλείσιμο των επιχειρήσεων δεν είναι μόνο ανεργία, είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Είναι απώλεια πείρας, εμείς δε θέλουμε να κλείσουν οι επιχειρήσεις. Εμείς θέλουμε να αλλάξουν ιδιοκτησία. Οταν κλείνουν επιχειρήσεις, όταν καταστρέφονται κλάδοι αυτά δεν ξαναγίνονται από την αρχή. Και σήμερα υπάρχουν υποδομές στην Ελλάδα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη λαϊκή εξουσία.

Επομένως, η λύση δεν είναι να σαπίσει το φρούτο, να πέσει μόνο του. Να είναι καθαρό ότι ο λαός πρέπει να αποδεσμευτεί από τα κόμματα και την επιλογή που λέει ότι δεν αλλάζει τίποτα και να δω μέσα σ' αυτές τις συνθήκες του καπιταλισμού τι μπορώ να κάνω. Για άλλη μια φορά θα πω και κλείνω, δεν είμαστε στην περίοδο της δεκαετίας του '70, του '80, ούτε του '40, ούτε του '50, ούτε του '60, δεν πισωγυρίζουν οι κατακτήσεις, δε γυρίζουν πίσω. Θα πάμε μπροστά. Μην περιμένει κανείς ότι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω σε μια σχετική ησυχία. Οχι, τελείωσε αυτή η φάση. Αρα τα πράγματα είναι τι γίνεται από εδώ και μπρος και όχι να έχουμε ανάμνηση κάποιων σχετικώς καλών ημερών μεταπολεμικής ή μεταπολιτευτικής περιόδου στην Ευρώπη και την Ελλάδα».