ΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ - ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ: Συνέχιση της επέμβασης με άλλους τρόπους.

Η φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου με
τα δολοφονημένα
παιδιά
 από αμερικανικούς βομβαρδισμούς στη μαρτυρική
Φαλούτζα που ισοπεδώθηκε το 2004

Οι νεκροί της δήθεν «απελευθέρωσης» φτάνουν το 1,5 εκατομμύριο

Μετά από περίπου εννιά χρόνια, η αμερικανική σημαία κατέβηκε στο Ιράκ, σηματοδοτώντας το τέλος του πολέμου στη χώρα, προς το παρόν τουλάχιστον, παρά το γεγονός ότι, κατά μεγάλη ειρωνεία, ο πρώην Πρόεδρος Μπους τον είχε «λήξει», ήδη, από το Μάη του 2003. Μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες, τη χώρα θα έχουν εγκαταλείψει και οι τελευταίοι 4.000 Αμερικανοί στρατιώτες, με τον Πρόεδρο Ομπάμα και τον υπουργό Αμυνας Πανέτα να χαρακτηρίζουν τη στιγμή «απόδειξη της επιτυχίας» της αποστολής των ΗΠΑ στο Ιράκ και ότι τα στρατεύματα πρέπει να είναι «περήφανα που πίσω τους αφήνουν ένα Ιράκ που μπορεί να στέκεται στα πόδια του, είναι κυρίαρχο και ανεξάρτητο».

Πίσω από αυτές τις θριαμβολογίες κρύβονται μερικές από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας, που «γράφτηκαν» όντως με «σοκ και δέος», όπως ήταν η κωδική ονομασία της επίθεσης. Η, κατά Ομπάμα, «επιτυχία» περιλαμβάνει εννιά χρόνια κατοχής, 104.000 - 223.000 καταμετρημένους νεκρούς Ιρακινούςαπό μάχες ή εκρήξεις (1.455.590 νεκρούς, κατ' εκτίμηση, από την ιατρική επιθεώρηση Lancet στη βάση επιτόπιας μελέτης της από μάχες, εκρήξεις και ό,τι άλλο συνεπάγεται ένας πόλεμος), εκατομμύρια τραυματίες (ορισμένους ανάπηρους για πάντα). Περιλαμβάνει ορισμένα από τα πλέον απάνθρωπα συμβάντα: 

Υπαίθριες αγορές να μετατρέπονται σε ποτάμια αίματος και σωρούς διαμελισμένων ανθρώπινων σωμάτων, ολόκληρες πόλεις να πολιορκούνται και να βομβαρδίζονται επί μέρες πριν σβηστούν από το χάρτη, όπως έγινε με τη Φαλούτζα, το Νοέμβρη και Δεκέμβρη του 2004, κρατούμενοι να εξευτελίζονται με ανείπωτο τρόπο όπως έγινε στο Αμπού Γράιμπ.

Η θηριωδία του Αμπού Γράιμπ

Associated Press

Ενώ ο αμερικανικός στρατός «απελευθέρωνε», όπως διατείνονται οι ιμπεριαλιστές, το Ιράκ, πέντε εκατομμύρια Ιρακινοί γίνονταν πρόσφυγες στο εξωτερικό και εξ αυτών μόνο οι μισοί έχουν γυρίσει πίσω. Πολλαπλάσιοι έγιναν εσωτερικοί πρόσφυγες μετακινούμενοι εντός χώρας, κατά τη διάρκεια της διετίας 2005 - 2007, όταν παρατηρήθηκε έξαρση της εσωτερικής βίας, που πυροδότησε η κατοχή, με αποτέλεσμα να σημειωθούν σημαντική αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης και βαθιά τραύματα στον κοινωνικό ιστό που δεν επουλώθηκαν, με αποτέλεσμα να σοβεί πάντα ο κίνδυνος μιας νέας ανάλογης έκρηξης.

Ο,τι είχε απομείνει όρθιο από τα χρόνια των κυρώσεων σε βάρος του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν, ισοπεδώθηκε πλήρως από τους «απελευθερωτές». Εννιά χρόνια μετά την εισβολή τους, η χώρα του Ευφράτη και του Τίγρη, που σε επίπεδο υποδομών, οργάνωσης και διοίκησης θεωρούνταν από πολλούς ως πρότυπο για τις υπόλοιπες χώρες του Κόλπου, παραμένει φάντασμα του εαυτού της. Ακόμη και σήμερα, μόλις το 20% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πραγματικές συνθήκες υγιεινής, το 45% σε καθαρό νερό, το 50% έχει ηλεκτρικό μόνο τη μισή μέρα. Συνολικά, ποσοστό μεγαλύτερο του 23% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το 25% των παιδιών είναι υποσιτισμένα και μόνο το ένα στα τρία έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Τίμημα και για την αμερικανική πλευρά

Το κόστος του πολέμου είναι βαρύ, αν και σαφώς μη συγκρίσιμο, και για τις ΗΠΑ. Επισήμως 4.800 Αμερικανοί στρατιώτες γύρισαν σε φέρετρα, ενώ σε εκατοντάδες χιλιάδες καταμετρούνται οι τραυματίες και οι ανάπηροι με μόνιμες σωματικές ή ψυχικές αναπηρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ομπάμα έκανε ειδική μνεία στις πρωτοβουλίες που χρειάζονται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους βετεράνους.

Το κόστος αποδείχτηκε βαρύ και από οικονομικής άποψης αφού εκτιμάται ότι τείνει ν' αγγίξει το 1 τρισ. δολάρια. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αρνητική πορεία της αμερικανικής οικονομίας. Και, μέχρι στιγμής, αν εξαιρεθούν οι πωλήσεις στρατιωτικού υλικού προς τη Βαγδάτη, η Ουάσιγκτον δεν έχει κάνει απόσβεση των χρημάτων που χάλασε στο Ιράκ.

Ουσιαστικά με τα στρατεύματά της διασφάλισε το έδαφος για να γίνουν επενδύσεις στις ενεργειακές πηγές της χώρας από εταιρείες άλλων χωρών, αφού οι αμερικανικές, λόγω του μίσους που υπήρχε σε βάρος των ΗΠΑ από τους ντόπιους, θα έπρεπε να δώσουν πολύ περισσότερα χρήματα για μέτρα ασφαλείας από όσα πιθανώς να κέρδιζαν, κάτι που ματαίωσε, προς το παρόν τουλάχιστον, την επίτευξη του στόχου του ελέγχου της ιρακινής ενεργειακής παραγωγής. Ακόμη και μετά τη στρατιωτική αποχώρηση, η αμερικανική «διπλωματική» παρουσία στο Ιράκ θα στοιχίζει στον αμερικανικό λαό πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, καθώς αριθμεί 15.000 προσωπικό, το οποίο προφανώς δεν είναι όλοι «διπλωμάτες»...

Ψέματα, μεθοδεύσεις και πλήγμα στην Ευρασία

Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν αυτός που έριξε τα τελευταία φύλλα συκής από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Για πρώτη φορά, τόσο απροκάλυπτα ψεύδη διατυπώθηκαν ως αιτίες εξαπόλυσης ενός στρατιωτικού πλήγματος, πρωτοφανούς σκληρότητας, σε βάρος μιας κυρίαρχης χώρας χωρίς καν τα γνωστά προσχήματα περί «υπεράσπισης κάποιου πληθυσμιακού τμήματος», όπως είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή γίνει στην περίπτωση της ΝΑΤΟικής επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ποιος δε θυμάται τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, και την σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις, να μιλούν για «όπλα μαζικής καταστροφής» στο Ιράκ και για «διασυνδέσεις του καθεστώτος Σαντάμ με τον Μπιν Λάντεν και την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου»...

Και τα δύο επιχειρήματα είχαν διαψευστεί πριν καν εξαπολυθεί η επίθεση των «προθύμων» συμμάχων και φυσικά εγκαταλείφθηκαν ολοκληρωτικά μετά την έναρξη της κατοχής. Σήμερα, πλέον, έχει επικρατήσει ο κυνικός ισχυρισμός περί «αναγκαιότητας αλλαγής καθεστώτων και απελευθέρωσης λαών», επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε και στην περίπτωση της Λιβύης και αναμασάται έντονα και στην περίπτωση της Συρίας.

Ο πόλεμος στο Ιράκ υπήρξε το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», μετά την «εισαγωγή» της επίθεσης στο Αφγανιστάν, της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης για τον έλεγχο της πολύτιμης, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, περιοχής του Περσικού Κόλπου και γενικότερα της Ευρασίας. Αποτέλεσε την αφορμή για τεράστια ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, η οποία, φυσικά, δε λήγει με την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ. Μεγάλο μέρος αυτών θα εγκατασταθούν σε γειτονικά κράτη, όπως Κουβέιτ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.α., στο πλαίσιο συμφωνιών που η Ουάσιγκτον προώθησε βλέποντας ότι μάλλον δε θα απέδιδαν οι πιέσεις της για παραμονή στρατιωτών της εντός Ιράκ αφού η Βαγδάτη δε δεχόταν να καλύπτονται από «καθεστώς ετεροδικίας» μετά τις αλλεπάλληλες σφαγές και τη λαϊκή οργή.

Η αμερικανική ηγεσία δε διατυπώνει ανοιχτά τη δυσφορία της για το γεγονός ότι η ιρακινή ηγεσία Μάλικι, και η σιιτική πλειοψηφία, παρά το ότι στηρίχθηκε στις κατοχικές «πλάτες» για ν' αναδειχθεί, δε φάνηκε διατεθειμένη να παραμείνει επ' αόριστον υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και καλλιέργησε στενότατες σχέσεις με το Ιράν, που σαφώς μπορεί να θεωρεί ότι η Βαγδάτη πλέον συγκαταλέγεται στη ζώνη επιρροής του. Γι' αυτό, άλλωστε, εντείνονται και οι προσπάθειες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πέριξ του οποίου στοιχίζονται στην παρούσα φάση τουλάχιστον και άλλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία), να «στοχοποιηθεί» με διαφόρους τρόπους (κατηγορίες συνωμοσιών, πυρηνικό πρόγραμμα, παρέμβαση σε άλλες χώρες) το Ιράν, έτσι ώστε όχι μόνο να διασφαλίσει την παράταση της αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή αλλά να εντείνει και τις πιέσεις με στόχο να ελέγξει τις πηγές και τις διαδρομές της ενέργειας με σκοπό να ανακόψει την ενίσχυση άλλων ανταγωνιστριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Και έτσι ο «πόλεμος» για την Ευρασία καλά κρατεί..

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ