«Αντί λοιπόν για το χαράτσι σε μισθωτούς, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους (...) μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων (...) θα μαζέψει περισσότερα. Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4.000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δισ., να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες (...) μπορεί να αποφέρει 4 δισ. Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατ' άτομο»... Απόσπασμα από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα, τη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για την... εποικοδομητική συμβολή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να μαζέψουν χρήμα τα δημόσια ταμεία για την υποτιθέμενη «κρίση χρέους» που αποδέχεται σαν τέτοια. Αν αυτό δεν είναι πρόταση διαχείρισης και μάλιστα καραμπινάτη, τότε τι είναι;
Και μάλιστα πρόταση που ενώ είναι ανεδαφική θέλει να πείσει το λαό για τη φερεγγυότητά της, ότι είναι δυνατή μια φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Μπάζει όμως από παντού. Δίχως να αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στη γη κλπ. ισχυρίζεται ότι θα τη φορολογήσει. Αυτό προϋποθέτει φυσικά το κεφάλαιο να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Να σταματήσει να ζητά φοροαπαλλαγές και να δεχτεί αύξηση της φορολογίας του και μάλιστα σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης. Γιατί να το κάνει; Η φύση του το σπρώχνει στο κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους και της καλύτερης δυνατής θέσης ως προς την ανταγωνιστικότητά του. Εχοντας τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία του, έχει το ελεύθερο και λόγω Μάαστριχτ, να αναζητήσει αλλού μεγαλύτερα κέρδη. Και με τις «πλάτες» της ΕΕ, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά αμφισβητεί. Αλλωστε η ίδια η συμμετοχή της χώρας σ' αυτήν αίρει οποιαδήποτε σκέψη για λήψη μέτρων που πλήττουν την καπιταλιστική κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα.
***
Συνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας: «Και κατόπιν, από αυτήν την αφετηρία, να δρομολογήσουμε ένα εναλλακτικό πρότυπο ανάπτυξης. Μια ανάπτυξη όχι για τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά για τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Βασισμένη στη σταθερή και μόνιμη δουλειά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Μια ανάπτυξη που θα αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα του τόπου, αντί να εκχωρεί κάθε τέτοια δυνατότητα στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Αυτός δεν είναι απλώς ένας εναλλακτικός δρόμος. Είναι ο μοναδικός εναλλακτικός δρόμος». Πράγματι είναι η μόνη επιλογή που έχει σήμερα ο λαός, το να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Ομως για να υπάρξει τέτοια που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, απαιτείται τα εργαλεία για την ανάπτυξη, η ιδιοκτησία δηλαδή, να πάψουν να βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου. Επομένως, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, συνεπώς αποδέσμευση από την ΕΕ, άρα εργατική, λαϊκή εξουσία. Ανάπτυξη που να υπηρετεί ταυτοχρόνως και τα μονοπώλια και το λαό, δεν υπάρχει!
***
Λέει ο Αλ. Τσίπρας: «Δεν μπορείς να βγεις από την κρίση αν δεν αντιμετωπίσεις την ύφεση και την ανεργία (...) τα μέτρα είναι εντελώς αναποτελεσματικά (...) το μεγάλο κόλπο είναι αλλού: Είναι, μέσα από τις διαδοχικές αποτυχίες των μέτρων, να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος και οι εργασιακές σχέσεις και να ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας». Αυτό που υποδεικνύει σαν αποτυχία είναι η επιτυχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου ξέρουν καλά ότι καμία πολιτική δεν μπορεί να τερματίσει την κρίση και σύμφυτα του καπιταλισμού φαινόμενα που οξύνονται στη διάρκειά της όπως η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό που μπορούν και επιδιώκουν να κάνουν είναι διαχείριση της κρίσης τέτοια, που να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος για τα μονοπώλια, μετακυλίοντας όλα τα βάρη στις πλάτες του λαού. Αλλά και που να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας όταν περάσει το κεφάλαιο στη φάση της αναιμικής ανάπτυξης. Πολιτική τέτοια, που να «διατάξει» τερματισμό της κρίσης, ανάπτυξη από την οποία και τα κέρδη του κεφαλαίου θα ευημερούν και ο λαός θα ζει ζωή χαρισάμενη, με πλήρη σταθερή δουλειά, με εισόδημα που θα επιτρέπει την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του, με διασφαλισμένα όλα του τα δικαιώματα, με πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας κλπ. είναι προφανές στον καθένα ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Η πολιτική είναι πάντα άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομία. Οσο εκεί κυριαρχούν τα μονοπώλια θα εφαρμόζεται πολιτική κομμένη και ραμμένη στα δικά τους συμφέροντα και στις δικές τους αποκλειστικά ανάγκες. Κι αυτά δεν συναντώνται πουθενά με τα λαϊκά συμφέροντα και τις λαϊκές ανάγκες.
Β. Ν.
Ο Τσίπρας είναι δηλωμένος σοσιαλδημοκράτης, δε δηλώνει κομμουνιστής. Εγώ απλά αναρωτιέμαι στο σοσιαλισμό θα αλλάξουμε τις παραγωγικές σχέσεις. όσο όμως είμαστε στον καπιταλισμό, τι να κάνουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφή