Γενικεύεται η αντιπαράθεση.

Τα καλά νέα είναι πως ακόμα και στην Κίνα υπάρχουν εργάτες που απεργούν. 

Το ενδιαφέρον είναι πως απεργούν ενάντια σε μειώσεις μισθών για τις οποίες οι εκεί καπιταλιστές επικαλούνται την παγκόσμια οικονομική κρίση. 

Τουλάχιστον εκεί δεν μιλάνε για κρίση χρέους.

Κατά τ' άλλα τα πρώτα θέματα σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλάνε μόνα τους: «Οικονομικός τυφώνας σαρώνει την Ευρώπη», «επερχόμενος αρμαγεδδώνας», «είναι στ' αλήθεια το τέλος;», «ως τα Χριστούγεννα η ζωή του ευρώ», «η κρίση έφτασε στην Κίνα», είναι μερικά απ' αυτά.

Τους έρχεται δύσκολο ακόμα να το πούνε καπιταλιστική κρίση, αλλά γενικά είναι σε καλό δρόμο. Θα το πιούνε το πικρό ποτήρι ως τον πάτο.

***

Προς το παρόν, ξεχωρίζουμε τις εικόνες: Το μικρό παιχνίδι είναι αυτό που συμβαίνει στον κάθε χώρο δουλειάς. Οπου ξεμοναχιασμένοι εργάτες προσπαθούν να αποκρούσουν την επιθετικότητα του εργοδότη τους. Το μεγάλο παιχνίδι είναι ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων που μαίνεται.

Πρέπει να βλέπεις το μεγάλο παιχνίδι για να δώσεις αποτελεσματικά τη μάχη στο μικρό. Και για να μπορέσεις να κάνεις αυτόν τον διαχωρισμό είναι κρίσιμο από πού αντλείς πληροφόρηση.

Ενιαία δημοσιονομική πολιτική, ζήτησε ο Σόιμπλε, πριν από άλλα μέτρα. Δηλαδή, ένα ακόμα βήμα προς την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, ώστε να ισχυροποιηθεί έναντι των αντιπάλων της. Μόνο που η ΕΕ και ο πυρήνας της η Γερμανία δεν παίζουν μόνοι στη σκακιέρα. Μέτρα για την ισχυροποίησή τους παίρνουν και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Από τα αστικά κανάλια, η οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ, πλασάρεται σαν λύση. Για τον εργάτη το κρίσιμο είναι να μην πάρει το μέρος αυτού ή του άλλου καπιταλιστή. Αντίθετα, να αξιοποιήσει την κρίση και τα ρήγματα που παρουσιάζονται στο σύστημα για να κάνει το δικό του βήμα μπροστά.

Οσο κι αν δεν είναι εύκολα όλα αυτά να παρακολουθούνται από τον εργάτη καθημερινά, η εμπειρία από εκείνους τους χώρους, όπου οι ταξικές δυνάμεις έχουν τον πρώτο λόγο δείχνει πως η εργατική τάξη την ώρα της κίνησής της στο καμίνι της ταξικής πάλης, και καταλαβαίνει ποιος είναι τελικά ο αντίπαλος και συνείδηση αλλάζει έτσι που να παλεύει πια όχι μόνο για το επιμέρους αλλά για λύση στο συνολικό πρόβλημα. Αυτήν την κίνηση προσπαθεί να παρακολουθεί το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» και η συνοδευτική αρθρογραφία του.

***

Τόσος ντόρος είχε γίνει για τις «ελεύθερες διαπραγματεύσεις». Και τώρα με μια κυβερνητική απόφαση καθορίζεται ο μισθός προς τα κάτω.

Τόσος ντόρος έγινε για τους «καλοπληρωμένους» εργαζόμενους στο δημόσιο. 

Κι αφού έστρεψαν ένα μέρος της εργατικής τάξης ενάντια στο άλλο, τώρα με μια κυβερνητική απόφαση μειώνονται οι μισθοί στον ...ιδιωτικό τομέα.

Ο στόχος ήταν εξαρχής ένας. Η συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης παντού. Και μόνο στον «Ριζοσπάστη» παρουσιάστηκε καθαρά η στρατηγική του κεφαλαίου, ώστε να ανοίξει έγκαιρα το μέτωπο, να χτιστούν οι απαραίτητες άμυνες και συμμαχίες για να υπάρξει αντεπίθεση.

***

Πέρα κι έξω από τις αγωνίες της αστικής τάξης, εργάτες στον ένα μετά τον άλλο χώρο δουλειάς απεργούν, κινητοποιούνται με κάθε τρόπο. Κι όταν εκεί λένε απεργία εννοούν απεργία. Δεν πληρώνονται. Απειλούνται με απόλυση, μερικές φορές και με τραμπουκισμούς. Αλλά επιμένουν.

Η αστική τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να μείνουν οι εργάτες μοιρασμένοι. 

Εχουν ξεχωριστή συμβολή σ' αυτό οι εργατοπατέρες.

Ομως, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Φροντίζουν γι' αυτό πρόσθετα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ώστε αυτό που σήμερα μοιάζει με ξεχωριστά ρυάκια να γίνει ορμητικό ποτάμι.

Σ' αυτή τη μάχη, στιγμή δεν πρέπει να ξεχνιέται το κύριο: Η αστική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο προχωρά με γρήγορα βήματα την επίθεση. Κι ανάλογα με τη θέση που κατέχει η κάθε χώρα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σπεύδει να προλάβει τα χειρότερα μπροστά στην επελαύνουσα καπιταλιστική κρίση, τσακίζοντας την εργατική τάξη και τοπικά.

Για το ταξικό κίνημα το άμεσο είναι να μην πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης η εργατική τάξη, να βρει τρόπο ώστε και το σύστημα να χτυπηθεί ακριβώς τώρα που είναι σε κρίση και παράλληλα να σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες.

Εδώ είμαστε. Ο λόγος του ΚΚΕ, οι θέσεις του, πρέπει να απλώσουν πλατιά σε χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, παντού όπου πρέπει να χτίζεται καθημερινά η λαϊκή συμμαχία για την αντεπίθεση, τη ρήξη και ανατροπή.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ