Ταξικά ταξικότατα...

Είναι γεγονός ότι κάποιες οπορτουνιστικές δυνάμεις, άλλες που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ και αυτοαποκαλούνται αντιμνημονιακές, εξανέστησαν με τη συμμαχική κυβέρνηση του κεφαλαίου με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., λόγω συμμετοχής του ΛΑ.Ο.Σ. σ' αυτήν. 

Ετσι σήκωσαν ζήτημα υπεράσπισης της «δημοκρατίας», που χάνεται τάχα γιατί ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό, κόμμα εισήλθε στην αστική διακυβέρνηση. 

Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα το πήγε παραπέρα. Χάθηκε λένε η δημοκρατία, στην ΕΕ, το «δημοκρατικό κεκτημένο», αφού η ΕΕ αποδέχεται αυτή την κυβέρνηση ενώ στην Αυστρία π.χ. όταν το ακροδεξιό κόμμα ήρθε πρώτο στις εκλογές, η «δημοκρατική Ευρώπη» έκφρασε τις ανησυχίες της! 

Και το λένε για την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση που έχει στους κόλπους της κράτη- μέλη στα οποία απαγορεύεται η δράση των κομμουνιστικών κομμάτων. Τέτοιο δημοκρατικό κεκτημένο! Ολη αυτή η λογική που αποσπά την πολιτική από την οικονομία είναι παραπλανητική και αποπροσανατολιστική για την εργατική τάξη, το λαό. Η πολιτική και η «δημοκρατία» δεν είναι πάνω από τάξεις και ταξικά συμφέροντα, πάνω και ανεξάρτητη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, την καπιταλιστική οικονομία. Η πολιτική ή θα είναι των μονοπωλίων ή της εργατικής τάξης, του λαού. Και η δημοκρατία είναι αστική, είναι των καπιταλιστών ενάντια στο λαό. Ετσι τα περί χαμένης δημοκρατίας επειδή μπήκε το ΛΑ.Ο.Σ. στην κυβέρνηση βγάζει λάδι τα άλλα αστικά κόμματα ή τουλάχιστον τα ενοχοποιεί λιγότερο για την αντιλαϊκή τους πολιτική ενώ το ίδιο κάνει και για την αστική δημοκρατία και την εξουσία των μονοπωλίων. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ως βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος, εμφανίζονται ως κόμματα της δημοκρατίας που ενδιαφέρονται για τη συμμετοχή του λαού, για τα συμφέροντά του, συγκαλύπτοντας την ταξική τους φύση όπως και την ταξική φύση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως δικτατορίας των μονοπωλίων για να μπορούν να χειραγωγούν λαϊκές συνειδήσεις στο σύστημα. Αλλά ταξικά ουδόλως διαφέρουν από το ΛΑ.Ο.Σ ή το ΛΑ.Ο.Σ. απ' αυτά.

***

Ετσι ήρθε ο Μ. Βορίδης να βάλει τις πραγματικές ταξικές διαχωριστικές γραμμές σε επίπεδο στρατηγικής και αστικής πολιτικής, άρα και «δημοκρατίας» μιλώντας στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις. Είπε ότι«αυτή η κυβέρνηση έχει ορισμένες βασικές ιδεολογικές προϋποθέσεις και παραδοχές. Πρώτη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεύτερη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη». Είπε ακόμη: «Ακούω αγωνίες και κραυγές για την ανεργία. Αλλά πώς θα την αντιμετωπίσουμε την ανεργία; Με το να ενεργοποιήσουμε μεγάλα έργα τα οποία έχουν σήμερα σκαλώσει, γιατί έχουν προβλήματα χρηματοδότησης. Η αγωνία είναι το πώς θα δημιουργήσουμε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας επιταχύνοντας την ανάπτυξη. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι πώς μπορούμε ξαφνικά να επιταχύνουμε, παραδείγματος χάριν, τις παραδόσεις των σταθμών του Μετρό που έχουν σκαλώσει. Αυτό άραγε είναι ταξικό; Ποιο είναι εδώ το ταξικό συμφέρον; Το ταξικό συμφέρον είναι να ενεργοποιηθούν οι δρόμοι; Αρα, αν ενεργοποιηθούν και γίνουν τα μεγάλα έργα, εξυπηρετείται το μεγάλο κεφάλαιο; Δεν εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι που βρίσκουν θέσεις εργασίας; Δεν εξυπηρετούνται οι πολίτες που ξαφνικά έχουν οδικό δίκτυο; Αν ενεργοποιηθούν, λοιπόν, οι συμβάσεις και γίνουν οι σταθμοί του Μετρό είναι εις όφελος του μεγάλου κεφαλαίου; Δηλαδή, οι πολίτες δε θα το παίρνουν το Μετρό; Δε θα έχουν καλύτερες συγκοινωνίες;».

***

Τι λέει και τι κρύβει: Λέει ότι πρέπει το κράτος να χρηματοδοτήσει τις εταιρείες για να κάνουν έργα. Αλλά οι εταιρείες παίρνουν έργα για να βγάλουν κέρδος. Αυτό το κρύβει. Δε δουλεύουν οι εταιρείες για το λαό. Κέρδος και από το έργο και από την χρήση του, όπως π.χ. η Αττική Οδός ή η γέφυρα του Ρίο, που είναι κερδοφόρες. Τι κρύβει επίσης: Οτι αυτή η χρηματοδότηση στις εταιρείες δημιούργησε το τεράστιο κρατικό χρέος που πληρώνει ο λαός. Οτι στα έσοδα του κράτους ολοένα και αυξάνονται οι φόροι που πληρώνει ο λαός ενώ το κεφάλαιο φοροαπαλλάσσεται. Και βεβαίως ότι φροντίζουν οι κυβερνήσεις για μισθούς πείνας, για μειώσεις εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, για ευέλικτες σχέσεις εργασίας όπως τώρα που γενικεύουν την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων για να καταργηθούν ωράρια, να μειωθούν δραστικά οι μισθοί (π.χ. Χαλυβουργία), άρα δημιουργία τεράστιας δυνατότητας κερδοφορίας. Και οι θέσεις εργασίας, αν δημιουργηθούν, πάντα θα είναι επισφαλείς. Ταξική, ταξικότατη λοιπόν σε όλα αυτή η λογική του Μ. Βορίδη αλλά σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Οσοι ανοίγουν ζήτημα δημοκρατίας ωθούν στην υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή του συστήματος της εκμετάλλευσης. Για την εργατική τάξη, το λαό, ο εχθρός δεν καθορίζεται από τη μορφή του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά από το ότι αυτό είναι των μονοπωλίων. Να γιατί στο προσκήνιο της ταξικής πάλης στόχος είναι η ανατροπή της εξουσίας τους.

ΡΙΖΟΣ