«Τρεις προτάσεις για την ενότητα της ευρύτερης αριστεράς ανέφερε σε προχθεσινή του συνέντευξη ("Ράδιο 9") ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημ. Παπαδημούλης», γράφει η χτεσινή «Αυγή».
Συγκεκριμένα είπε: «Να σταματήσει η πολεμική ανάμεσα στις ηγεσίες.
Να συναντηθούν και να κουβεντιάσουν με εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους.
Να διερευνήσουν τη δυνατότητα να διαμορφωθεί ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα». Αναρωτήθηκε δε «γιατί δεν μπορούν να τα βρουν ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, η Παπαρήγα, οι Οικολόγοι, δυνάμεις που φεύγουν από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, όπως ο Δημαράς, η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, πάνω σε ένα εφαρμόσιμο πρόγραμμα που θα αφήσει για αργότερα και στην άκρη τις διαφορές».
Υπάρχει το ερώτημα, «ενότητα» για ποιο σκοπό;
Και τι σημαίνει «ελάχιστο κοινό πρόγραμμα»;
Ποιον θα ωφελήσει;
Είναι γεγονός ότι οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης και η επιδίωξη του κεφαλαίου να βγει απ' αυτήν χωρίς απώλειες επιβάλλουν την πολιτική που καταστρέφει τη ζωή του λαού.
Πάνω σ' αυτό οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν πολιτική που προωθεί ως διέξοδο μια λύση στο πλαίσιο του συστήματος.
Τι θα μπορούσε να αποτελέσει το ελάχιστο πρόγραμμα;
Ορισμένοι στόχοι πάλης του κινήματος, όπως τα χαράτσια, η ανεργία, το Ασφαλιστικό, οι συμβάσεις, η Υγεία, η Παιδεία;
Μα γι' αυτά αναπτύσσεται πάλη μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Γιατί χρειάζεται να συνεννοηθούν οι ηγεσίες των κομμάτων για να προωθηθούν; Αλλά σε επίπεδο πολιτικών θέσεων ούτε σ' αυτά τα ζητήματα υπάρχει πεδίο συνεννόησης.
***
Για τα χαράτσια δε ζητάνε την κατάργησή τους αλλά την προστασία όσων δεν έχουν να πληρώσουν.
Για την Παιδεία και την Υγεία μιλούν για συνύπαρξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα και όχι κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, άρα συμβάλλουν στη διείσδυση των επιχειρηματιών.
Για την ανεργία λένε: «Να ενθαρρύνουν τους εργοδότες να προσφέρουν θέσεις μαθητείας ή άλλα προγράμματα εργασιακής εμπειρίας για νέους ανθρώπους»... Αλλά θέσεις μαθητείας υπάρχουν και σήμερα, με μισθό 525 ευρώ μεικτά, ενώ η θέση για εργασιακή εμπειρία των νέων είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης με μισθό 592 ευρώ μεικτά.
Αυτά νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ.
Προτείνουν πολιτικές, που«να επενδύουν στην ποιότητα της ελεύθερης εκπαίδευσης και κατάρτισης και βελτιώνουν τη σύνδεσή της με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας... να βελτιώνουν την ποιότητα των θέσεων εργασίας που προσφέρουν στους νέους ανθρώπους αξιοπρέπεια, οικονομική ασφάλεια, ευκαιρίες μάθησης, δυνατότητες διεύρυνσης των δεξιοτήτων τους»...
Επομένως, εδώ μιλούν για σύνδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις.
Αυτή είναι και η πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων των κρατών - μελών για κατάρτιση - επανακατάρτιση, για ευέλικτο και φθηνό εργατικό δυναμικό, που διευκολύνει αφάνταστα την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Λένε επίσης: «Να δημιουργούν επιδοτήσεις απασχόλησης, ώστε να προσλαμβάνονται νέοι άνθρωποι ή να μετατρέπονται συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε αορίστου». Αλλά προγράμματα επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών και άλλων επιδοτήσεων των επιχειρήσεων με λεφτά των εργαζομένων από τον ΟΑΕΔ, είτε για τη διατήρηση θέσεων εργασίας είτε για τη δημιουργία τους, ήδη εφαρμόζονται στην Ελλάδα.
Τέλος, μιλούν για πολιτική που «να κινείται στην κατεύθυνση της μείωσης των ωρών εργασίας, με στόχο τις 35 ώρες την εβδομάδα ή και λιγότερες, με προστασία του πλήρους μισθού».
Αυτό το 35ωρο εφαρμόστηκε και στη Γαλλία και αυξήθηκε η ανεργία, γιατί υπάρχουν και οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με τις οποίες δε διαφωνούν οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Οι θέσεις για την ανεργία από το ψήφισμα του ΚΕΑ, μέλος του οποίου είναι ο ΣΥΝ και συμφώνησε).
Με τέτοιες θέσεις υπονομεύονται η Κοινωνική Ασφάλιση και οι Συλλογικές Συμβάσεις.
***
Αλλά και για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης τι λένε;
Συγκαλύπτουν το χαρακτήρα της ως οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, μιλώντας για «κρίση χρέους». Ετσι αθωώνουν τον ίδιο τον καπιταλισμό, αφήνουν στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία που γεννά κρίση.
Μιλούν για πολιτική σωτηρίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, σωτηρίας του ευρώ. Λένε «να σωθεί το ευρώ, να γίνει ένα πραγματικά κοινό νόμισμα στην υπηρεσία των λαών και όχι των τραπεζιτών».
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση και η συνεχής έντασή της, η οικονομική κρίση που είναι νομοτέλεια.
Οι τράπεζες στον καπιταλισμό δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν για να κερδίζουν και όχι για να δίνουν τζάμπα δάνεια στους φτωχούς.
Επομένως, δεν αντιστρατεύονται την ΕΕ και την Ευρωζώνη, δηλαδή τα μονοπώλια και την εξουσία τους, αλλά τις στηρίζουν.
Ποια ενότητα λοιπόν του ΚΚΕ με τέτοιες δυνάμεις;
Εκλογική «συνεργασία» επιδιώκουν για μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τάχα μια πολιτική πιο ήπιας διαχείρισης, μόνο που τα μονοπώλια, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, δεν κάνουν παραχωρήσεις.
Πρέπει να ανατραπούν.
Μια τέτοια «συνεργασία», ακόμη και αν μπορούσε να γίνει, την επομένη των εκλογών θα διαλυόταν ακριβώς γιατί οι διαφορές είναι στρατηγικές.
Και το ΚΚΕ δεν εγκαταλείπει τη στρατηγική του, σ' αυτή και στη δράση του οφείλεται και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σήμερα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης.
Να γιατί λέμε ότι με τέτοιες προτάσεις οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι καιροσκόποι και αφερέγγυοι.
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου