Ταράζονται οι αστοί...

Είναι γεγονός ότι οι αστοί έχουν ανυπέρβλητες δυσκολίες με τη διαχείριση της κρίσης.

 Αν με το κέρδος γίνονται επιθετικοί στους εργαζόμενους για να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερο, με την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου λόγω κρίσης γίνονται αδίστακτοι. Ακόμη πιο πολύ όταν υπάρχει ένα εργατικό, λαϊκό κίνημα, ταξικά προσανατολισμένο που ανασυντάσσεται, τους οξύνει την πολιτική αδυναμία διαχείρισης της κρίσης, οπότε συμπεριφέρονται σαν το μελλοθάνατο αρπαχτικό ζώο, που, εγκλωβισμένο στον αναπόφευκτο χαμό του, μέχρι να πεθάνει, ψάχνει δύναμη να κατασπαράξει τον αντίπαλό του. 

Αλλά αυτή η κατάσταση προδίδει και την αδυναμία του μελλοθάνατου.

Ετσι φαίνεται πως συμπεριφέρονται ορισμένοι δημοσιολόγοι των αστών, έχοντας εξαντλήσει τα επιχειρήματα στήριξης της άγριας ταξικής υπέρ του κεφαλαίου πολιτικής, προκειμένου να υποτάξουν τους εργαζόμενους που πυκνώνουν ολοένα τις γραμμές του κινήματος, αναπτύσσοντας μαζικούς μαχητικούς αγώνες κόντρα σ' αυτή την πολιτική. 

Γράφει για παράδειγμα γνωστός δημοσιολόγος στο «Βήμα της Κυριακής», 9/10/2011:

«Μια σημαντική μερίδα της παραδοσιακής Αριστεράς (σ.σ. το ΚΚΕ εννοεί) αντιλαμβάνεται την κρίση όχι ως εθνικό πρόβλημα αλλά ως μια ουρανόπεμπτη ευκαιρία για να ανακτήσει έναν ηγεμονικό ρόλο στο επίπεδο των ιδεών και των προσανατολισμών. Δίνει έναν πολιτικά ασυνείδητο, σχεδόν υστερικό και πάντως ξεδιάντροπο αγώνα, ακόμη και εναντίον του καλώς εννοούμενου συμφέροντος του τόπου». Πράγματι, η κρίση είναι των καπιταλιστών, έρχεται νομοτελειακά από την ύπαρξη και τη δράση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κρίση υπερσυσσώρευσης είναι, και που για να εξαλειφθεί οριστικά πρέπει να εξαλειφθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Το ΚΚΕ όχι μόνο από την πρώτη στιγμή το αποκάλυψε, αλλά κάλεσε την εργατική τάξη, το λαό σ' αυτή τη ρότα να παλέψει κόντρα στην πολιτική που τον πτωχεύει για να σωθεί το κεφάλαιο. Δεν είναι εθνική η κρίση. Αλλά γιατί τέτοια επίθεση στις ιδέες και την πολιτική του ΚΚΕ; Ακριβώς επειδή υπερέχουν, έχουν δυναμική ταξικής ενότητας και συσπείρωσης για την ανατροπή τους. Οσο για τον «πολιτικά ασυνείδητο, ξεδιάντροπο, υστερικό αγώνα», εδώ του έλειψε κάθε επιχείρημα πολιτικής αντιπαράθεσης. Συνειδητός πολιτικά αγώνας γίνεται για τα λαϊκά συμφέροντα, όπως συνειδητός πόλεμος των αστών υπέρ των δικών τους συμφερόντων είναι η σφαγή των κατακτήσεων και η εξώθηση στην εξαθλίωση.

***

Γράφει παρακάτω: «Επιχειρείται μια συνεχής ακύρωση του κράτους, μέσα από διάφορες λεβέντικες προτροπές για "αντίσταση", "ανυπακοή" ή "αντεπίθεση". Προτρέπουν ανοιχτά στη μη καταβολή φόρων ή τελών - είναι η πρώτη φορά παγκοσμίως που μια Αριστερά αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας!». Και κατακεραυνώνει «κάθε μορφής καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, τόπους εργασίας, ακόμη και δημόσιους χώρους. Η παρεμπόδιση ή ο αποκλεισμός κάθε φυσιολογικής δραστηριότητας της κοινωνίας».

Αυτά είναι που δεν αντέχουν. Θέλουν να κάνουν μονόπλευρο ταξικό πόλεμο κατά των εργατών, του λαού, χωρίς αντίσταση και επειδή το ταξικό εργατικό κίνημα αντιστέκεται, τους πολεμά, «ζορίζονται». Η ταξική πάλη από τη σκοπιά των εργαζομένων, οι ανεβασμένες μορφές πάλης τούς ανησυχούν. Θέλουν την κοινωνία τους με σιγή νεκροταφείου, αυτό θεωρούν «φυσιολογική δραστηριότητα» για να τσακίζουν τη ζωή της λαϊκής οικογένειας. Να τους «αλλάξουμε τα φώτα». Ταξικός λαϊκός πόλεμος στον πόλεμό τους. Οσο για τα χαράτσια και το γεγονός ότι το ΚΚΕ αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής περιουσίας, εδώ ο δημοσιολόγος κάνει σκόπιμη λαθροχειρία. Λέει ψέματα, αφού δεν κάνει τη διάκριση που το ΚΚΕ κάνει. Να φορολογηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία που την εξαιρούν και όχι η λαϊκή κατοικία που επιβάλλουν οι αστοί.

***

Συνεχίζοντας αναφέρει: «Επικαλούνται συνήθως μια αυτοπροσδιοριζόμενη, δική τους νομιμότητα, αλλά εκείνο που ουσιαστικά προσπαθούν είναι να αμφισβητήσουν τη γενική νομιμοποίηση του δημοκρατικού πλαισίου». Εδώ ο αστός δημοσιολόγος δίνει ρέστα. Από πού κι ως πού είναι νόμιμο να κόβονται μισθοί και συντάξεις, να φοροληστεύεται ο λαός, να μην έχουν οι μαθητές βιβλία και καθηγητές, να παραδίνονται τα Πανεπιστήμια στις επιχειρήσεις, να κλείνουν μαγαζιά των μικρών ΕΒΕ και άλλα πολλά; Ποιος παρανομεί, λοιπόν; Ο λαός που αντιπαλεύει να μην εξαθλιωθεί ή το «δημοκρατικό πλαίσιο» των αστών που τον στέλνει στην κόλαση; Να, γιατί πασχίζει να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους, το λαό, με την άθλια πολεμική του στο ΚΚΕ, γράφοντας και τα εξής: «Με άλλα λόγια ...ακόμη και η πανηγυρική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη και του Βαβούδη(!) από το ΚΚΕ παραπέμπει στη χειρότερη εμφυλιοπολεμική λογική». Πράγματι, ο δημοσιολόγος φαίνεται ταραγμένος... Φυσικό, αφού αδυνατεί να πείσει το λαό για το δίκιο της τάξης του. Γιατί άλλο αυτό το δίκιο, άλλο το δίκιο του εργάτη. Που βρίσκονται σε συνεχή ανειρήνευτο ταξικό αγώνα. Αυτό τον αγώνα φοβούνται όλο και πιο πολύ. Και τα ιστορικά παραδείγματα ηγετών της εργατικής τάξης που έδρασαν και πάλεψαν στις κορυφαίες στιγμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος τρομάζουν τους αστούς γιατί γίνονται δύναμη του κινήματος ενάντιά τους. Είναι ο τρόμος των ιστορικά ξεπερασμένων.

Ι.