Επικίνδυνες αυταπάτες.

Χτες, από δυνάμεις του οπορτουνισμού, εμφανίστηκε μια πρωτοβουλία «για τη σωτηρία της χώρας και του λαού» από το μνημόνιο, την τρόικα, για την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. και όλ' αυτά θα τα κάνει μια κυβέρνηση που θα φέρει το λαό στην εξουσία. 

Αυτό το τελευταίο, η κυβέρνηση που θα φέρει το λαό στην εξουσία, θυμίζει το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ τις 10ετίες του '70 και του '80 «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» και έχει τη σημασία του που το θυμίζουμε. Η πιο πάνω αντίληψη, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι παραλλαγή της άποψης των οπορτουνιστών, όλων των αποχρώσεων, ότι η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας γι' αυτό μιλούν για επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, ότι η κυβέρνηση είναι υποτελής στην τρόικα κ.λπ. 

Δε θα πούμε εδώ πως οι οπορτουνιστές σχετικά μ' αυτό εγκαταλείπουν τον κοσμοπολιτισμό των αστών που υποστήριζαν, όντας υπέρμαχοι της συμμετοχής στην ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τα ανοιχτά σύνορα κ.λπ., ενώ τώρα ανακαλύπτουν το έθνος - κράτος, την πατρίδα και την εθνική κυριαρχία.

 Αυτό φαίνεται να κάνουν μ' αυτή την προπαγάνδα, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζουν να είναι υπέρμαχοι της ΕΕ.

***

Αλλά έτσι είναι ο οπορτουνισμός. Προβάλλει θέσεις, ενίοτε αντιφατικές, προκειμένου να ελίσσεται κάθε φορά ανάλογα με το ζήτημα που θέλει να προβάλει ως κυρίαρχο προκειμένου να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Γιατί η παγκόσμια αγορά είναι θεμελιακό γνώρισμα του καπιταλισμού, που σημαίνει την αλληλοδιαπλοκή των κεφαλαίων διαφορετικών χωρών προκειμένου να κερδοφορεί. Και βεβαίως στο μονοπωλιακό καπιταλισμό δημιουργούνται και καπιταλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ. Αλλά υπάρχει και η ανισομετρία στον καπιταλισμό, που σημαίνει ότι κάθε καπιταλιστική οικονομία κάθε χώρας συμμετέχει ανάλογα με το μέγεθός της. Αυτό συμβαίνει και τώρα με την κυβέρνηση, την τρόικα και την αστική τάξη της Ελλάδας σε σχέση με τα μνημόνια και τα μέτρα. Τα αποφασίζουν για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση, που είναι βαθιά και συγχρονισμένη κρίση στην ΕΕ. Κουμάντο κάνουν οι αστοί στην Ελλάδα, αυτοί θέλουν τέτοια μέτρα και όχι η τρόικα και η υποτελής κυβέρνηση. Μήπως και η αστική τάξη εκβιάζεται από την τρόικα για να εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα; Μόνο αυτό δεν έχουν πει ακόμη οι οπορτουνιστές.

***

Μιλούν για μια «κυβέρνηση σωτηρίας της χώρας»και καλούν σε «ενότητα της αριστεράς» και των αντιμνημονιακών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, αυτό το παρουσιάζουν και ως νέο ΕΑΜ. Πράγματι, πασχίζουν να απαντήσουν στην ανακούφιση που αναζητούν λαϊκές δυνάμεις από τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, άμεσα, εδώ και τώρα. Και αποπροσανατολίζουν συνειδητά καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό ότι είναι δυνατόν με μια εκλογική μάχη να προκύψει μια προοδευτική κυβέρνηση που θα διαπραγματευθεί μέσα στην ΕΕ για φιλολαϊκές λύσεις ή για την προ μνημονίων κατάσταση. Αλλά και στην προ μνημονίων κατάσταση εφαρμοζόταν πολιτική ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης, πολιτική αποκρατικοποιήσεων, κ.λπ. Αλλά τι μπορεί να κάνει μια τέτοια κυβέρνηση, όση θέληση και αν έχει, χωρίς η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να είναι κοινωνική, δηλαδή χωρίς την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας; Μπορεί να εφαρμόσει έστω τους πιο πάνω στόχους; Και χωρίς η εξουσία να βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης; Είναι δυνατό να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση όταν το αστικό κράτος συνεχίζει να υπάρχει και να δρα, όταν οι καπιταλιστές απαιτούν συνεχώς μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία; Ποιος θα τους βάλει φρένο και θα τους αναγκάσει να πληρώσουν την κρίση; Και μάλιστα μέσα στην καπιταλιστική ΕΕ με τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και την ανισομετρία. Να γιατί λέμε ότι σπέρνουν αυταπάτες υποτάσσοντας την εργατική τάξη, το λαό στους καπιταλιστές, προτείνοντας μια κυβέρνηση «αντιμνημονιακή». Που δεν μπορεί κανένα φιλολαϊκό μέτρο να πάρει αφού η εξουσία, η οικονομία και το κράτος είναι στα χέρια των αστών. Αρα, σε τέτοιες συνθήκες καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει το λαό στην εξουσία. Αυτήν ο λαός θα την πάρει ο ίδιος ανατρέποντας τα μονοπώλια, τσακίζοντας το αστικό κράτος. Να επίσης γιατί λέμε ότι φιλολαϊκή διέξοδος στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Να γιατί σε συνθήκες κρίσης και μάλιστα με τα χαρακτηριστικά της σημερινής αντικειμενικά η διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό ταυτίζεται με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους.

Ι.