Το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε καμιά δεκαριά φορές στην «παραγωγική Ελλάδα» και στην «ανάπτυξη», που την ταίριαξε με διάφορα επίθετα, δεν πρέπει να μας μπερδεύει.
Ακόμα και οι αστοί θέλουν την οικονομική δραστηριότητα να επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς. Το ζήτημα όμως είναι για ποια ανάπτυξη γίνεται λόγος, ποιος θα είναι ο κερδισμένος από μια τέτοια εξέλιξη.
Τις απαντήσεις τις έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προβάλλοντας ως ακρογωνιαία λογική, την ιδέα ότι «η ανάπτυξη δεν διατάσσεται, αλλά έχει προϋποθέσεις».
Τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν φτάνει να διαθέσεις εργατικό δυναμικό, πρώτες ύλες και εργοστάσια με μέσα παραγωγής. Για να λειτουργήσουν όλα αυτά, λέει η κυβέρνηση, πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Κι αυτό το άλλο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εξασφάλιση του κέρδους, για εκείνους που εμφανίζονται ως κάτοχοι στα μέσα παραγωγής. Για να ξεκινήσουν οι μηχανές να λειτουργούν και να πετύχουμε ανάπτυξη, λέει ο Παπανδρέου, πρέπει προηγούμενα να έχουμε εξασφαλίσει την κερδοφορία της επιχείρησης. Με κάθε τρόπο, μέσο και πολιτική.
Εδώ υποτάσσονται τα πάντα.
Πρώτα και κύρια τα ζητήματα που αφορούν τη θέση του εργαζόμενου στην κοινωνία, αφού για να μεγαλώνει το κομμάτι του κέρδους που απαιτείται από την οικονομική ολιγαρχία, πρέπει να μειώνεται όλο και περισσότερο το κομμάτι που πηγαίνει για την αμοιβή της εργατικής δύναμης.
Λέει, για παράδειγμα, η κυβέρνηση ότι πρέπει να «αξιοποιήσουμε τις δυναμικές αποκρατικοποιήσεις», μόνο που αυτός ο... δυναμισμός στην πράξη αποδεικνύεται ότι έχει δύο όψεις. Η πρώτη, όπως φάνηκε με τις ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, των λιμανιών κοκ είναι κολοσσιαία κέρδη για το ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ η δεύτερη είναι ταυτισμένη με απολύσεις, με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, με χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, με πανάκριβα τιμολόγια για το λαό κλπ. Διατείνεται ότι πρέπει να υπάρχει «φιλικό επενδυτικό κλίμα» και εννοεί ότι πρέπει να μειώσει όσο γίνεται περισσότερο τη φορολογία των κερδών, να απαλλάξει κατά το δυνατόν τους επιχειρηματίες από τις ασφαλιστικές εισφορές, να κάνει ακόμα πιο... ελκυστική, για το κεφάλαιο, την αγορά εργασίας, σπρώχνοντας προς τον Καιάδα ακόμα περισσότερους εργαζόμενους. Διαφημίζει τον «τουριστικό πρωταθλητισμό» της χώρας για έναν τομέα της οικονομίας που οι μεγάλες, ελληνικές και ξένες, επιχειρήσεις τον έχουν μετατρέψει σε σκλαβοπάζαρο εισαγόμενων σπουδαστών - εργαζομένων, ενώ όσο αυξάνονται οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα, τόσο μειώνονται οι σχετικές εισπράξεις, αφού τα «βαριά» κονδύλια μένουν στο εξωτερικό.
Οταν η κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη, έχει αποκλειστικά στο νου της την παραπέρα στήριξη, την ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση και την ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και μάλιστα σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Για να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα, περισσότερη συγκέντρωση κεφαλαίων, εντονότερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τελικά, υψηλότερη κερδοφορία.
Ολα αυτά δεν έχουν τίποτα κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Ανάπτυξη για το λαό σημαίνει να μη σταματάνε λεπτό οι μηχανές που παράγουν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Και βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η ένταξή τους στο σύστημα σχεδιοποιημένης κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου