Κάθε αστική κοινωνία αποτελείται από δύο βασικές τάξεις, την αστική τάξη και την τάξη των εργατών, που αποτελούν τη βάση της διαίρεσης της κοινωνίας σε δύο ανταγωνιστικά μεταξύ τους, που όμως συνυπάρχουν, έθνη. Το έθνος των αστών και το έθνος των προλετάριων.
Η αποκαλούμενη εθνική πολιτική, αυτή που δήθεν εξυπηρετεί εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δεν είναι παρά μια φενάκη που κατασκεύασαν οι απολογητές του καπιταλισμού για να δικαιολογήσουν τη βάρβαρη ταξική πολιτική των κεφαλαιοκρατών, σε βάρος των εργατών και των άλλων εκμεταλλευόμενων από το κεφάλαιο, φτωχών κοινωνικών στρωμάτων.
Είναι ανεδαφικά, καιροσκοπικά και απατηλά τα επιχειρήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ότι εφαρμόζουν μια σκληρή, άδικη, αλλά... αναγκαία πολιτική, για να σώσουν την Ελλάδα... Για να είναι σε θέση να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις...
Τι επιδιώκουν οι εργαζόμενοι στις σημερινές συνθήκες;
Να έχουν εργασία, να πληρώνονται για να μπορούν να συντηρήσουν τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Να έχουν ασφάλιση, ώστε την περίοδο που εργάζονται να έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη και όταν βγουν στη σύνταξη να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.
Τους απασχολεί ακόμα, να υπάρχει στη χώρα που ζουν ένα υψηλού επιπέδου σύστημα αποκλειστικά δημόσιας Παιδείας, που θα μεταδώσει στους νέους τη συσσωρευμένη εδώ και αιώνες γνώση του παρελθόντος και θα δημιουργήσει τους αυριανούς πολίτες με αξίες και ιδανικά.
Και αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας, που θα προάγει τη ζωή, θα προλαβαίνει τις βλάβες στην υγεία, θα τις θεραπεύει, βάζοντας την ιατρική επιστήμη στην υπηρεσία του λαού και όχι του κέρδους.
Κοντά σε αυτά μπορούμε να αναφέρουμε τα προβλήματα της αντιμετώπισης της ακρίβειας, της στέγης, του περιβάλλοντος, των συγκοινωνιών, όλα όσα διευκολύνουν και κάνουν πιο άνετη τη ζωή του ανθρώπου.
Ο εργαζόμενος όμως άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή σύγκρουση με το εξωτερικό του περιβάλλον, επειδή, όλα αυτά τα απολύτως λογικά αιτήματα, όχι μόνο δεν ικανοποιούνται σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, κυβέρνηση και κεφάλαιο κατεδαφίζουν τα πάντα γύρω του.
Η εργασία ως δικαίωμα διαγράφεται μέσα στη θάλασσα του ενός εκατομμυρίου ανέργων, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι μισθοί καταβαραθρώνονται, τα δημόσια συστήματα Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Ασφάλισης κατεδαφίζονται.
Η φτώχεια εξαπλώνεται.
Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει καταληφθεί από αμόκ φοροεπιδρομής και επιβάλλει χαράτσια 1.000 και 2.000 ευρώ το κεφάλι, σε ανθρώπους που είναι στα όρια της απελπισίας και της απόγνωσης.
Γιατί όλα αυτά;
Για να σωθεί η Ελλάδα; Οχι βέβαια... Για να σωθεί ο καπιταλισμός και κατ' επέκταση το έθνος των καπιταλιστών. Για να διασωθεί αυτή η παρασιτική και παρακμασμένη κοινωνική τάξη, η κυβέρνησή της εξαγγέλλει σε καθημερινή βάση πολεμικά διαγγέλματα, απαιτεί ανθρωποθυσίες και βουτάει τις πολιτικές της ανακοινώσεις σε ανθρώπινο αίμα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οξύνεται ο ταξικός πόλεμος.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να φοβηθούν τον πόλεμο αυτό.
Αν τον φοβηθούν και δεν παλέψουν θα τα χάσουν όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αντίθετα, στις πολεμικές αυτές συνθήκες, πρέπει να τραβήξουν ως το τέρμα.
Εκεί που τελειώνει και σβήνει η κοινωνία της ψευτιάς και της άγριας εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και αρχίζει η κοινωνία με τα υψηλά ιδανικά της εργασίας, της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών όλου του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου