Η λεζάντα που συνοδεύει τις εικόνες από την εγγλέζικη πρωτεύουσα ίδια παντού: «Το Λονδίνο καίγεται». Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.
Τι αλλάζει προς το καλύτερο για την εργατική τάξη όταν καίγονται κάποια κτίρια σε μια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού; Τι άλλαξε μετά από κάθε φωτιά που εύκολα φούντωσε σε μια πόλη σαν το Λονδίνο; Κάθε φωτιά όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, όταν δεν βάζει φωτιά στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, μοιάζει περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής. Δυστυχώς...
***
Η ευκολία με την οποία αστοί αναλυτές μιλούν ως και για «προεπαναστατική κατάσταση» με αφορμή το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δηλώνουν πως οι κυβερνήσεις δεν έχουν νομιμοποίηση για τις πολιτικές που εφαρμόζουν, δεν πρέπει να δημιουργεί αυταπάτες ως προς το πού είναι στραμμένη σ' αυτή τη φάση η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων. Είτε στην Αγγλία είτε στις ΗΠΑ εκδηλώνεται η αμφισβήτηση, αυτή παραμένει εντός των τειχών. Γεγονός που επιτρέπει στους αστούς αναλυτές μαζί με την διαπίστωση της αμφισβήτησης να προβάλλουν και τις λύσεις που βολεύουν το σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που δε λέγεται με το όνομά του είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της κρίσης. Την έχουν πει «πιστωτική», «κρίση χρέους» και το νέο φρούτο ακούει στο όνομα «μεγάλη πιστωτική συρρίκνωση». Πίσω απο τέτοιους όρους κρύβουν την άγρια διαπάλη μεταξύ των καπιταλιστών για το ποια κεφάλαια θα μπορέσουν να συνεχίζουν την αυξητική πορεία τους και ποια θα καταστραφούν.
Το πρόβλημα που σκόπιμα κρύβουν δεν είναι άλλο από τους ίδιους τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Νόμοι που όχι μόνο δεν οδηγούν σε λύση, αντίθετα κάνουν κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη την έξοδο από την κρίση, με σκληρό πάντα το αντίτιμο που πληρώνει η εργατική τάξη.
Για την εργατική τάξη όλου του κόσμου προβάλλει και πάλι έντονα το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», δίλημμα που αναγκαστικά οδηγεί και στο επόμενο βήμα: Οργάνωση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της κι αυτό σημαίνει οργάνωση της εργατικής τάξης στο δικό της κόμμα, το κομμουνιστικό, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών για την επιβολή σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Αυτό είναι το αίτημα των καιρών και μόνο ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να χαροποιεί.
Ο κυνισμός με τον οποίο - όσο κορυφώνεται η κρίση, τόσο περισσότερο - ο αστικός Τύπος προβάλλει ως λύση την ακόμα πιο σκληρή εφαρμογή των μέτρων που τσακίζουν την εργατική τάξη, δηλώνει και την ένταση με την οποία θα διεξάγεται απο δω και πέρα η ταξική πάλη.
***
Με αφορμή την απόφαση για την αύξηση του ΦΠΑ, τα δελτία ειδήσεων εμφανίστηκαν πανομοιότυπα: «θα αυξηθούν οι τιμές και θα χαθεί η πελατεία».
Η ακρίβεια ήταν πάντα το αγαπημένο ρεπορτάζ στις εφημερίδες. Εύκολο, πιασάρικο θέμα. Τάχεις καλά και με τον κόσμο που δεν μπορεί να αγοράσει και με τους εμπόρους.
Ομως! Επέμεναν από παλιά οι κομμουνιστές ότι το κρίσιμο δεν είναι πόσο ακριβά είναι τα πράγματα αλλά πόσο χαμηλοί είναι οι μισθοί.
Κι ακόμα περισσότερο επέμεναν ότι το κρίσιμο τελικά είναι ποιος έχει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του και ποια τάξη είναι στην εξουσία.
Τώρα που αρχίζει πάλι η κουβέντα για την ακρίβεια, για το εύκολο θέμα, πρέπει να τονίσουμε ξανά ότι το κρίσιμο παραμένει η κατάσταση στην παραγωγή (οι σχέσεις που διέπουν την παραγωγή κι αυτές είναι καπιταλιστικές) και το ζήτημα της εξουσίας (ποια τάξη είναι στην εξουσία. Σήμερα με διάφορες παραλλαγές φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, οι καπιταλιστές είναι στην εξουσία).
Απ' αυτή τη σκοπιά το άμεσα κρίσιμο και για την αντιμετώπιση της ακρίβειας είναι το αίτημα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Αίτημα που έχει και άμεση πρακτική συνέπεια: Κατάργηση του φόρου σ' όλα τα αναγκαία για την επιβίωση της εργατικής τάξης.
***
Διάφοροι - θυμίζοντας με νόημα το επαναληπτικό των κυκλικών καπιταλιστικών κρίσεων - ευελπιστούν σε γρήγορο ξεπέρασμα και αυτής της κρίσης. Και σε μια τέτοια προοπτική ψάχνουν ήδη το νέο σωτήρα (που ανάμεσα στ' άλλα θα βάλει φρένο και στις τιμές) ώστε όλα να μοιάζουν ότι αλλάζουν για να μείνουν ίδια.
Καμιά αυταπάτη για κάθε προβαλλόμενη διαχείριση της κρίσης. Το κύριο παραμένει άλλο: Η οργάνωση της εργατικής τάξης έτσι που να παλεύει για τη δική της εξουσία. Αυτό είναι που φοβίζει την αστική τάξη. Αυτό που δε θέλει να συμβεί είναι η ανάπτυξη της συνείδησης για μια τέτοια πάλη.
Γι' αυτό και η σχεδόν ηδονοβλεπτική προβολή του Λονδίνου που καίγεται. Το παρουσιάζουν σαν εξέγερση, μια βολική εξέγερση που ακόμα κι αν κάψει το έτσι κι αλλιώς ξανακαμένο Λονδίνο, τα πράγματα θα μείνουν ίδια. Γιατί αυτό που λείπει και εκεί είναι η πάλη για ν' αλλάξει η τάξη στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου