Κοντά στα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια «έκλεψε» το κεφάλαιο από τους Αμερικανούς εργάτες το 2009, μόνο από την αλλαγή του συστήματος χορήγησης των αυξήσεων.
Τον υπολογισμό έκανε ο καθηγητής του μεξικάνικου Πανεπιστημίου Zacatecas, Τζέιμς Σάιπερ.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙ το μέγεθος της κλοπής, ο καθηγητής Σάιπερ σύγκρινε το σημερινό μισθό ενός εργάτη με το μισθό που θα έπαιρνε αν ίσχυε το σύστημα των αυξήσεων ανάλογα με την αύξηση της παραγωγικότητας.
Στην ανάλυσή του, ο Σάιπερ επισημαίνει ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησε στις ΗΠΑ το μοντέλο των αυξήσεων με βάση την αύξηση της παραγωγικότητας. Αυτό το μοντέλο καταστρατηγήθηκε απ' τη δεκαετία του '70, επί Ρίγκαν. Από τότε μέχρι σήμερα, τα ποσοστά των μισθολογικών αυξήσεων είναι μικρότερα απ' τα ποσοστά αύξησης της παραγωγικότητας.
Ο υπολογισμός έγινε ως εξής:
Το 1972, ο μέσος ωριαίος μισθός ενός εργάτη σε τιμές 2009 ήταν 20,83 δολάρια μικτά.
Από το 1972 ως το 2009 η αύξηση της παραγωγικότητας υπολογίζεται σε 92,7%.
Με τις αναγωγές, η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας υπολογίζεται (για το ίδιο διάστημα) σε 55,5%.
Βάσει αυτού του ποσοστού, ο εργάτης θα έπρεπε να παίρνει το 2009 ωριαίο μισθό 35,98 δολάρια.
Ομως, το 2009 ο μέσος ωριαίος μισθός στις ΗΠΑ ήταν 23,14 δολάρια. Δηλαδή ο εργάτης έπαιρνε 12,84 δολάρια λιγότερα την ώρα.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΜΕ ότι μπορεί να φαίνεται πολύ μεγάλος ο μικτός ωριαίος μισθός, όμως μέχρι να φτάσουμε στο καθαρό ποσό μεσολαβούν όλες οι κρατήσεις φορολογικές, ασφαλιστικές, υγείας, συνταξιοδότησης κ.ά.
Υπολογίζοντας το αριθμό των εργατών του ιδιωτικού τομέα το 2009 σε 88.239.000 και τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας σε 39,8 ώρες προκύπτει ότι το ποσό που «αφαιρέθηκε» από τους εργάτες και προστέθηκε στα κέρδη του κεφαλαίου ήταν 1,91 τρισεκατομμύρια δολάρια!
Ομως, ακόμα και με αυτόν τον υπολογισμό αποκαλύπτεται ένα μέρος μόνο της κλοπής που υφίσταται ο εργάτης στον καπιταλισμό. Με οποιοδήποτε σύστημα και αν αυξηθεί ο μισθός του, ακόμη και με τις μεγαλύτερες αυξήσεις, δεν παύει να είναι παρά ένα μέρος αυτού που καρπώνεται ο καπιταλιστής εκμεταλλευόμενος την εργατική δύναμη.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, Η ΛΗΣΤΕΙΑ σε βάρος της εργατικής τάξης είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί μια επισήμανση του καθηγητή Σάιπερ, ότι δηλαδή η απόκλιση στους μισθούς σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας ακολουθεί την απομαζικοποίηση των συνδικάτων και την επικράτηση του εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Συγκεκριμένα το 1952 στα συνδικάτα ήταν εγγεγραμμένο το 32,5 % του εργατικού δυναμικού, το 1979 το ποσοστό έπεσε στο 27%, το 1984 κατρακύλησε στο 19% και το 2010 έφτασε στο 11,9%, ενώ στον ιδιωτικό τομέα ήταν μόλις 6,9%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου