Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης στην αίθουσα του ΤΕΕ στη Θεσσαλονίκη, με θέμα«Καπιταλιστική οικονομική κρίση, επιπτώσεις στον κλάδο των κατασκευών και η Πολιτική Πρόταση του ΚΚΕ». Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ. Η συζήτηση και ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε συνέβαλαν να φωτιστούν ο χαρακτήρας και οι αιτίες της κρίσης, οι επιπτώσεις στο χώρο των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων μηχανικών, στο σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο των κατασκευών και να αναδειχθεί η αναγκαιότητα κοινής δράσης με τους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, στη γραμμή ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.
Η ανάγκη συμπόρευσης με το ΚΚΕ στον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το μόνο δρόμο που μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Ωφελημένοι μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι
Εισηγητικά, ο Μάκης Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στο πώς οδηγηθήκαμε στην κρίση, στην εξαθλίωση σημαντικών τμημάτων του λαού και στη διόγκωση του δημόσιου χρέους και σημείωσε πως έχει σημασία να θυμηθούμε τι έλεγαν στο λαό λίγα χρόνια πριν οι σημερινοί υποψήφιοι σωτήρες της χώρας απ' τη χρεοκοπία, το ΠΑΣΟΚ η ΝΔ και οι υπόλοιποι υμνητές της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
«Ηταν η περίοδος που καλούσαν το λαό σε προσωρινές θυσίες, ώστε να αυξηθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να θωρακισθεί η ισχυρή Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας μέσα στην Ευρωζώνη. Ηταν η περίοδος των απατηλών υποσχέσεων ότι οι θυσίες θα ήταν προσωρινές και θα οδηγούσαν στη λαϊκή ευημερία. Ετσι προώθησαν την κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την καθήλωση των πραγματικών μισθών, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ΣΔΙΤ, τις ιδιωτικοποιήσεις. Με τη σημαία προσέλκυσης επενδύσεων του μεγάλου κεφαλαίου, δόθηκαν φοροελαφρύνσεις - φοροαπαλλαγές, κρατικές ενισχύσεις στους μονοπωλιακούς ομίλους, προωθήθηκε η απελευθέρωση τομέων στρατηγικής σημασίας. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι οι πραγματικοί ωφελημένοι από αυτόν το δρόμο ανάπτυξης ήταν μια χούφτα εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι, όπως η «Ντόιτς Τέλεκομ» στις τηλεπικοινωνίες, η «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά, η «Χόχτιφ» στο αεροδρόμιο των Σπάτων. Αυτός ο δρόμος οδήγησε στην επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και τελικά στην κρίση. Σήμερα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ζητούν να επιταχύνουμε στον ίδιο καταστροφικό δρόμο της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων τον οποίον εμφανίζουν σαν θεραπεία και φιλολαϊκή διέξοδο απ' την κρίση.
Κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων
Η κρίση της ελληνικής οικονομίας είναι κρίση ενός συστήματος, όπου σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και όχι οι λαϊκές ανάγκες. Του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, δηλαδή κεφαλαίων που λιμνάζουν, γιατί δεν μπορούν να διασφαλίσουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους με την επένδυσή τους. Πρόκειται για υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Ετσι, τη στιγμή που χιλιάδες νέοι ζουν με τους γονείς τους, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι, η κατασκευή νέων οικοδομών έχει μειωθεί δραματικά. Οι κεφαλαιοκράτες μειώνουν την παραγωγή νέων κατοικιών, αφού χιλιάδες διαμερίσματα παραμένουν απούλητα, όχι βέβαια γιατί έχουν καλυφθεί οι στεγαστικές ανάγκες, αλλά γιατί η πώλησή τους δεν μπορεί να διασφαλίσει σήμερα την καπιταλιστική κερδοφορία.
Η πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης που βαθαίνει συντρίβει τα ιδεολογήματα που προσπαθούν να εμφανίσουν σαν αιτία της κρίσης τη διόγκωση του δημόσιου χρέους (κρίση χρέους) και να αθωώσουν το μεγάλο ένοχο, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Η κρίση αγκάλιασε όλους τους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής το 2010. Ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής το 2010 βρίσκεται στο 84,5% του επιπέδου του 2005, ενώ η μεταποίηση στο 83,8% και η παραγωγή μέσων παραγωγής στο 53,6%. Στα α' τρίμηνο του 2011 η επιδείνωση είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Οι επιπτώσεις στον κλάδο των κατασκευών
Η εκδήλωση της κρίσης στον κλάδο των κατασκευών προηγήθηκε της εκδήλωσης της κρίσης στο σύνολο της οικονομίας. Ο γενικός δείκτης παραγωγής το 2010 βρίσκεται στο 72% του επιπέδου του 2005, ενώ για τα οικοδομικά έργα βρίσκεται στο 44,9%. Ο όγκος εγχώριας παραγωγής τσιμέντου σημειώνει επίσης ετήσιες μειώσεις 21% το 2009 και 14,3% το 2010.
Οι συνέπειες της κρίσης και της αστικής πολιτικής αυξάνουν τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των εργαζόμενων, επιταχύνουν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου καθώς και την απαξίωσή του. Σύμφωνα με στοιχεία της Ομοσπονδίας Κατασκευαστών Ελλάδας, 1.000 εταιρείες έβαλαν λουκέτο το 2009 και 1.300 το 2010. Το 14% των εργοληπτών 4ης ως 7ης τάξης βρέθηκε χωρίς φορολογική ενημερότητα το 2010. Ενώ μια σειρά εισηγμένοι κατασκευαστικοί όμιλοι στο ΧΑΑ μεθοδεύουν ήδη την υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση με τη στήριξη της ΝΔ μεθοδεύει την προκλητική αναθεώρηση των Συμβάσεων Παραχώρησης των μεγάλων οδικών αξόνων. Μεθοδεύουν να δοθούν 500 εκ. ευρώ σαν εγγυήσεις στις τράπεζες απ' το ελληνικό δημόσιο καθώς και ένας νέος πακτωλός χρηματοδότησης προς όφελος 5 ισχυρών κατασκευαστικών ομίλων μέσα απ' το ΕΣΠΑ».
Διέξοδος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών
Η κεντρικά επιστημονικά σχεδιασμένη παραγωγή της λαϊκής εξουσίας αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Οι οξυμένες ανάγκες για στέγαση, αναπλάσεις, έργα αντισεισμικές θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, υποδομές Υγείας και Παιδείας, θα δώσουν ώθηση στην εγχώρια βιομηχανία κατασκευών, αλλά και στους συναφείς κλάδους της μεταποίησης (τσιμέντο, οικοδομικά υλικά κ.λπ.).
Η ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την απαλλαγή του συστήματος παραγωγής δημοσίων έργων απ' τους σιδερένιους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Απαιτεί έναν ενιαίο κρατικό φορέα που θα κατέχει τα μέσα παραγωγής, θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό και θα καλύπτει το σύνολο των φάσεων των δημόσιων έργων, στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού της λαϊκής οικονομίας.
Αυτή είναι η μοναδική ελπιδοφόρα διέξοδος για να αποκτήσει ο οικοδόμος και ο μηχανικός πλήρη, σταθερή εργασία, με ανθρώπινο ωράριο, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία για την οικογένειά του, δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον εργατικό έλεγχο».
Η τακτική δεν πρέπει δημιουργεί αυταπάτες φιλολαϊκής ανώδυνης λύσης
Στη διάρκεια της ενδιαφέρουσας συζήτησης, τέθηκε το ζήτημα αν μπορεί να αποτελέσει τακτική αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης δυνάμεων η λύση της «εξόδου από την ευρωζώνη, την ΕΕ και η διαγραφή του χρέους» καθώς και για την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ.
Ο Μ. Παπαδόπουλος τόνισε: «Το ΚΚΕ παλεύει για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας εργατικής τάξης, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της όπως η ΕΕ. Χωρίς γραμμή ρήξης, ανατροπής για τη λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική του λαϊκού κινήματος.
Η εμφάνιση πολιτικών συμμάχων σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι οποίοι δεν υπάρχουν σήμερα, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση του ΚΚΕ. Η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης έχει σαν αφετηρία ριζοσπαστικούς άξονες πάλης που επιταχύνουν τη σύγκρουση με την άρχουσα τάξη όπως οι διεκδικήσεις για πλήρη σταθερή εργασία, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, η απαίτηση να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης η επιλογή μιας εναλλακτικής αστικής διαχείρισης. Μια αστική Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, με υποτίμηση νομίσματος και πολιτική προστατευτισμού, θα απαιτήσει νέες θυσίες από την εργατική τάξη για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά της. Το παράδειγμα της Αργεντινής την περασμένη δεκαετία είναι χαρακτηριστικό. Η τακτική δεν πρέπει να συσκοτίζει την αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης και να δημιουργεί αυταπάτες φιλολαϊκής ανώδυνης λύσης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η αστική επίθεση για διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης εκδηλώνεται εξίσου σφοδρή και εκτός Ευρωζώνης, όπως στη Σουηδία και στη Βρετανία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου