Προχτές, σε μπλογκς, απ' αυτά που καθοδηγούν το κίνημα των «αγανακτισμένων», αναρτήθηκε ανακοίνωση των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος να φύγουν οι αριστερές δυνάμεις από τις πλατείες.
Ετσι, λοιπόν, οι «ανώνυμοι» καθοδηγητές του «κινήματος της πλατείας», οι «ακομμάτιστοι», οι «αυθόρμητοι», οι «απολιτικοποίητοι» εμφανίζονται ως πολιτικοποιημένοι δηλώνοντας «αντιαριστεροί». Ισως γι' αυτό κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους.
Ως τώρα πρόβαλλαν ως αντίπαλό τους την πολιτική που φέρνει φτώχεια και ανεργία, με σύνθημα να φύγουν το μνημόνιο και οι πολιτικοί που το εφαρμόζουν. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι οργανώνουν κινητοποιήσεις, εκφράζει μία πολιτική.
Τώρα αναδεικνύουν άλλη μια πτυχή της πολιτικής τους στάσης και πρακτικής, αποδίδοντας συλλήβδην σε όλα τα κόμματα, και στο ΚΚΕ, τη βάρβαρη πολιτική, που ωθεί σε εξαθλίωση λαό και νεολαία. Χωρίς βεβαίως να δείχνουν ποιον υπηρετεί αυτή η πολιτική, να δείχνουν δηλαδή τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες.
Είναι ενάντια στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, λέγοντας έξω και τα συνδικάτα από την πλατεία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι όλοι το ίδιο. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, που έβαλε πλάτη να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, με το ΠΑΜΕ, που οργάνωνε και οργανώνει απεργίες και συλλαλητήρια ενάντιά τους, με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ;
Ο μέχρι τώρα αυτοπροσδιορισμός τους ως ακομμάτιστων, αυτός που εκθείαζαν τα συγκροτήματα των ΜΜΕ των καπιταλιστών, όπως και η λογική τους στο ζήτημα της δημοκρατίας, αποδεικνύεται τουλάχιστον υποκρισία, όπως και η επιδίωξή τους να ενώσουν τάχα το λαό, έστω και στο θολό αντιμνημονιακό περιεχόμενο του «κινήματος της πλατείας», αφού αυτή η τοποθέτηση «έξω η αριστερά», όπως γενικά και το «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα», αφ' ενός διχάζει, αφ' ετέρου δεν είναι και τόσο δημοκρατική ή πιο σωστά είναι αντιδημοκρατική. Την ίδια ώρα, ενώ εναντιώνονται στο μνημόνιο και στα φριχτά μέτρα, δε μιλούν καν ενάντια στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με αυτήν την πολιτική, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν. Ετσι θολά. Τσουβαλιάζοντας και το ΚΚΕ.
Η παρεμπόδιση της πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης των ανθρώπων του μόχθου, που είναι δικαίωμά τους όχι μόνο να έχουν αλλά να την εκφράζουν ανοιχτά και δημόσια γενικά, και ειδικά μέσα στο κίνημα, εκεί που αναπτύσσεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, όχι μόνο δε συνάδει με τη δημοκρατία γενικά και μέσα στο κίνημα ειδικά, αλλά αντίθετα τη φιμώνει.
Αλλωστε, κάθε κίνημα, ακόμη και το αυθόρμητο, αλλά πολύ περισσότερο αυτό στις πλατείες έχει ένα σκοπό, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι. Τούτη δω όμως η ενέργειά τους αποκαλύπτει πως οι καθοδηγητές της πλατείας έχουν την άποψη: 'Η έρχεστε στην πλατεία με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα, ή μην έρχεστε, φύγετε, μακριά από τις πλατείες.
Και φαίνεται πως είναι μια καλά μεθοδευμένη ταχτική να σηκώσουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που είναι οργανωμένες στα συνδικάτα, σε κόμματα, που δεν κρύβουν την ιδεολογία τους, την πολιτική τους, ακόμη και την κομματική τους τοποθέτηση, και σε όσους πάνε στις πλατείες. Που επίσης είναι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί πίστεψαν στα αστικά κόμματα τα οποία τους πρόδωσαν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή, έχουν απηυδήσει από την αστική πολιτική και αναζητούν διέξοδο.
Αλήθεια, ποιον βολεύει η λογική «έξω τα συνδικάτα έξω τα κόμματα»; Δε θα ξαναπούμε εδώ ότι αυτοί των μπλογκς ετοιμάζουν κόμμα, όπως είπαν στον ΑΛΤΕΡ με την ονομασία άμεση δημοκρατία. Αλλά υπάρχει και μια αλήθεια την οποία δε θέλουν, εμποδίζουν να αναδειχτεί, όπως ενίοτε και τα αστικά ΜΜΕ. Οτι όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια, αλλά και ότι το λεγόμενο ακομμάτιστο της πλατείας, είναι μια πολιτική οντότητα. Που αν και αυτοαποκαλείται ακομμάτιστη, ακόμη και έτσι έχει πολιτική τοποθέτηση. Ενάντια στα άλλα κόμματα.
Από την αρχή της εμφάνισης αυτής της μορφής κινητοποιήσεων βάλαμε ένα ερώτημα: Ποιοι κρύβονται πίσω από τα μπλογκς και το ίντερνετ; Γιατί δεν εμφανίζονται; Τι σημαίνει η ανωνυμία τους; Μήπως πρέπει να προβληματίσει όσους συγκεντρώνονται στις πλατείες αυτό το γεγονός; Γιατί πρέπει να γνωρίζουν ποιες δυνάμεις καλούν και οργανώνουν. Γιατί, επίσης, δεν αρκούν τα μπλογκς, ούτε ξεκινάνε όλα αυθόρμητα από ένα μπλογκ, όσο και αν αυτά συμβάλλουν στις κινητοποιήσεις όπως συμβάλλει και η τεράστια προβολή τους από τα αστικά ΜΜΕ.
Φαίνεται όμως ότι η ανωνυμία βολεύει και αυτούς που είναι πίσω από τα μπλογκς, αλλά όχι μόνο αυτούς. Στο κάτω κάτω της γραφής, η εμπειρία του λαϊκού κινήματος λέει ότι υπάρχουν και οργανωμένες δυνάμεις που εμφανίζονται κινηματικές, που εκούσια, ακούσια, δεν έχει σημασία, εναντιώνονται στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα, και όταν δρουν κρύβουν τα πρόσωπά τους με κουκούλες.
Τώρα εμφανίζεται το κίνημα των ανωνύμων. Οσοι, λοιπόν, κρύβονται έχουν συγκεκριμένο σκοπό που κρύβονται. Τον οποίο επίσης προσπαθούν να συγκαλύψουν. Εμφανίζονται ως φιλολαϊκοί ηγέτες, αλλά δεν καταδεικνύουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού.
Οι κουκουλοφόροι εναντιώνονται στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, στη βιτρίνα, αυτόν θεωρούν ως αντίπαλο, και όχι τα μονοπώλια. Η δράση τους καλλιεργούσε όχι εξεγερτικές συνειδήσεις, αλλά τάσεις αποδιοργάνωσης του κινήματος, παρεμπόδισης της λαϊκής συμμετοχής.
Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εκφράζουν τάχα μια συμμετοχή από τα κάτω στην αντιμνημονιακή δράση. Αλλά ποια πολιτική δύναμη θα επιβάλει έστω τη θέλησή τους να αποσυρθεί το μνημόνιο; Είναι ενάντια στους πολιτικούς και στα κόμματα. Αρα ποιος θα το κάνει; Αλλοι πολιτικοί, ίσως και άλλες οργανωμένες δυνάμεις με αυτήν την πολιτική που εκφράζουν οι πλατείες. Οι οποίες δεν εναντιώνονται στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες. Αρα ένα άλλο, αναμορφωμένο αστικό σύστημα. Μήπως στοχεύουν και σ' αυτό;
Βεβαίως, η συγκεκριμένη άποψη «έξω τα κόμματα» κάνει και μερικούς από συγκεκριμένα κόμματα να εμφανίζονται το πρωί ως κομματικοί υπερασπιστές της γραμμής τους, να «χαϊδεύουν» όσους εκφράζουν το ακομμάτιστο όντας οι ίδιοι κομματικά στελέχη και μάλιστα ηγετικά, ενώ το βράδυ να πηγαίνουν στις πλατείες ως ακομμάτιστοι. Αυτή είναι ακόμη πιο μεγάλη υποκρισία, αν όχι απάτη. Στις πλατείες συμμετέχουν και λαϊκοί άνθρωποι, νέοι, που εκφράζουν αγανάκτηση, δυσφορία, θυμό στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στην τρόικα και δεν κατανοούν ή δεν δέχονται τη γραμμή της ανατροπής. Αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο δίχτυ που στήνει το σύστημα με το λεγόμενο «ακομμάτιστο», αυθόρμητο. Η σύγκρουση με τα μονοπώλια δεν είναι άχρωμη. Χρειάζεται σχέδιο, στρατηγική, ιδανικά, προσφορά και θυσίες. Συμπόρευση με το ΚΚΕ, τις ταξικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, αυτό το βήμα προς τα μπρος πρέπει να κάνουν νέες δυνάμεις που αρχίζουν να κινητοποιούνται ξεπερνώντας την αδράνεια, τις ανοχές.
Το «έξω τα κόμματα» είναι άποψη συντηρητική. Τα κόμματα είναι οργανώσεις που με την πολιτική και την ιδεολογία τους εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε κοινωνικές τάξεις και στρώματα.
Η αστική τάξη, από τη μια μεριά, που είναι κυρίαρχη, έχει την εξουσία, που τη διαχειρίζεται στην κυβέρνηση κάποιο από τα κόμματά της και η εργατική, από την άλλη.
Υπάρχουν και ενδιάμεσα στρώματα που είναι ανομοιόμορφα οικονομικά, άρα και κοινωνικά και που τα κατώτερα οικονομικά είναι αντικειμενικά σύμμαχοι των εργατών, αντίπαλοι των μονοπωλίων. Το «έξω τα κόμματα» ταυτίζει τα αστικά κόμματα με το ΚΚΕ. Κρύβει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, που αυτά έχουν την εξουσία.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αρκούν για να τον απαλλάξουν από τα παλιά και νέα δεινά που του φόρτωσαν, δίχως κίνημα που να ξεκινάει και να ριζώνει στα εργοστάσια και στους κλάδους, σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών. Οταν δεν είναι ισχυρό το κίνημα στα εργοστάσια, οι όποιες κινητοποιήσεις δεν έχουν γερά πόδια. Το πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης είναι ο τόπος δουλειάς, ο κλάδος. Εκεί που οι εργαζόμενοι έρχονται καθημερινά σε ανειρήνευτη πάλη με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αυτή είναι η μεταξύ τους ταξική σχέση, σχέση εκμετάλλευσης, αφού ο πλούτος και το κέρδος των καπιταλιστών παράγεται από τη δουλειά των εργαζομένων. Και στις πλατείες λένε κάποιοι, και αυτό χρειάζεται. Αλλά πρωταρχικά στον τόπο που συγκρούονται οι ταξικοί αντίπαλοι. Εδώ είναι το πραγματικό μετερίζι του ταξικού πολιτικού αγώνα.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.
Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού. Δίχως μια τέτοια στρατηγική, ο λαός δε θα βρει διέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου