Το ΚΚΕ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι το αστικό πολιτικό σύστημα,
το σύστημα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι εδώ και έναν αιώνα ιστορικά ξεπερασμένο.
Το αστικό πολιτικό σύστημα αντιστοιχεί στην οικονομική βάση του καπιταλιστικού συστήματος, που τη συγκροτεί η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, ανεξάρτητα αν μέρος τους ανήκει στο αστικό κράτος και ένα άλλο στους ιδιώτες καπιταλιστές.
Επειδή η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και για να αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, επειδή, δηλαδή, η ανατροπή των υφιστάμενων σχέσεων παραγωγής προβάλλει ως αδήριτη αντικειμενική ανάγκη, είναι φανερό ότι ως ανάγκη προβάλλει και η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας που θα τα πραγματοποιήσει, ανατρέποντας το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι το υφιστάμενο κοινοβουλευτικό σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί από τους θεσμούς που θα γεννήσει η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, όπως εμπλουτίστηκε στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος, προσδιορίζει ως εξής τους νέους θεσμούς:
«Πυρήνες της εργατικής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Μέσα από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. (...) Με ειδικό τρόπο, αξιοποιώντας τις μαζικές οργανώσεις και τις μονάδες ειδικών υπηρεσιών θα πραγματοποιείται η συμμετοχή των μη εργαζόμενων γυναικών και των συνταξιούχων. (...) Το ανώτατο όργανο εξουσίας είναι εργαζόμενο Σώμα - νομοθετεί και διοικεί ταυτόχρονα. (...) δεν είναι Κοινοβούλιο, οι εκπρόσωποι δεν είναι μόνιμοι, είναι ανακλητοί, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή (...) δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές κ.λπ.). (...) Διαμορφώνεται επαναστατικό σύνταγμα και επαναστατική νομοθεσία που αντιστοιχεί στις νέες κοινωνικές σχέσεις - την κοινωνική ιδιοκτησία, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο - και υπερασπίζεται την επαναστατική νομιμότητα».
Αυτός είναι ο ανώτερος τύπος δημοκρατίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Είναι η δημοκρατία που εφαρμόστηκε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και που ανατράπηκε σε μια πορεία, από τη στιγμή που άρχισε να εκφυλίζεται σταδιακά η καθοδηγητική δύναμη της κοινωνίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Και συνέβη αυτό, επειδή άρχισε να υιοθετεί όλο και περισσότερο τους νόμους της αγοράς, σε βάρος του κεντρικού σχεδιασμού και της εμβάθυνσης και επέκτασης των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ομως αυτό δε σημαίνει ότι η σοσιαλιστική δημοκρατία απέτυχε. Το πισωγύρισμα που ήρθε με την αντεπανάσταση του 1989 - 1991 είναι προσωρινό και τα διδάγματα που έχει βγάλει το ΚΚΕ πλούσια, για να μη γνωρίσει επιστροφή η νέα επαναστατική έφοδος.
Η υπάρχουσα κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι τύποις δημοκρατία και υποκριτική. Ο λαός οδηγείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες απλώς και μόνο για να επικυρώσει η μεγάλη πλειοψηφία του αποφάσεις που έχουν παρθεί και η νέα βουλή καλείται να υλοποιήσει. Οδηγείται στην κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια όντας ιδεολογικά χειραγωγημένος και διαρκώς υπό το κράτος εκβιασμών, μεθόδων πολιτικής τρομοκρατίας, εξαπάτησης, εξαγοράς συνειδήσεων, διαπαιδαγωγημένος από τα γεννοφάσκια του να βλέπει την επιφάνεια των πραγμάτων και κυρίως να θεωρεί φυσικό και αιώνιο το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Αυτή η παρωδία ονομάζεται γιορτή της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας; Της δημοκρατίας που καταργεί κάθε δικαίωμα (στην εργασία, στη μόρφωση, στην αξιοπρεπή ζωή, στην υγεία, στην ασφάλεια των γηρατειών, στο καθαρό περιβάλλον). Της δημοκρατίας που βγάζει όλες τις απεργίες παράνομες, που διασύρει κάθε ταξική συλλογική διαμαρτυρία, της δημοκρατίας που στήνει «αγροτοδικεία», «μαθητοδικεία». Της δημοκρατίας όπου η Δικαιοσύνη συστρατεύεται με την εργοδοσία στον απηνή διωγμό της συνδικαλιστικής δράσης. Της δημοκρατίας που θέλει να σέρνεται ο εργάτης στα τέσσερα.
Το αστικό κοινοβούλιο έχει εξαιρετικά φθαρεί στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Η ανάμειξη βουλευτών και υπουργών σε διαφόρων ειδών σκάνδαλα, η πλατιά λαϊκή διαπίστωση ότι οι λεγόμενοι εκπρόσωποι του λαού παίζουν παιχνίδια πίσω από τις πλάτες του, καθώς και η σαπίλα της εξαγοράς και της κερδοσκοπίας που κυριαρχεί σε πλήθος κρατικών υπηρεσιών, δικαιολογημένα επισύρουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Από την άλλη, η εξήγηση της καπιταλιστικής κρίσης όχι ως τέτοιας, αλλά ως αποτέλεσμα μη πραγματικών αιτιών (μίζες, καταχρήσεις κ.ά.) οδηγεί στη διαμόρφωση απόψεων μιας ηθικιστικής απόρριψης του κοινοβουλίου, που εκφράζεται με το σύνθημα «έξω οι κλέφτες», συμπαρασύροντας κλέφτες και μη κλέφτες, αστούς πολιτικούς και τους αντίθετους με την αστική πολιτική.
Πρόκειται για την αβαθή και λαϊκιστική αυθόρμητη άποψη, που αδυνατεί να δει τα δεινά του λαού στα κέρδη και στη δράση των μονοπωλίων, στη λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Πρόκειται ακόμα για την άποψη που δουλεύεται από δυνάμεις του συστήματος, που βλέπουν την καλύτερη εξυπηρέτησή του ακόμα και μέσα από την κατάργηση του κοινοβουλίου. Γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο εξυπηρετείται άλλοτε με το κοινοβούλιο και άλλοτε δίχως αυτό. Φυσικά, με αυτά τα συνθήματα και γι' αυτό το στόχο μπορεί να συμπαρασύρουν και εργαζόμενους που αντιδρούν αυθόρμητα, δίχως να έχουν αντιληφθεί στοιχειωδώς την πραγματικότητα.
Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που με το σύνθημα «έξω οι κλέφτες» θεωρούν ότι στη θέση των κλεφτών πρέπει να έρθουν οι τίμιοι, για να ορθοποδήσει και ο λαός. Πρόκειται για αυταπάτες, αφού δεν έχουν αντιληφθεί ότι και ο πιο τίμιος ηθικά αστός πολιτικός εφαρμόζει την αντιλαϊκή πολιτική, είτε ανήκει σε κάποιο από τα αστικά κόμματα είτε εμφανίζεται ως ανεξάρτητος.
Αυτό συμβαίνει γιατί είναι υπερασπιστής μιας ιδεολογίας και πολιτικής, της αστικής, άρα και υπερασπιστής του κεφαλαίου που μπορεί να υπάρχει μόνο αυξάνοντας διαρκώς τα κέρδη του μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, μέσω της καταλήστευσης για τα συμφέροντά του, του παραγωγικού πλούτου της χώρας.
Σειρά αστών πολιτικών, αξιοποιώντας αυθόρμητες ή και προβοκατόρικες αντιδράσεις κάποιων ομάδων, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι την εργατική ταξική δράση και την πάλη του ΚΚΕ, με στόχο να τις συκοφαντήσουν και να τρομοκρατήσουν γενικά το λαό, ώστε να μη σηκώσει κεφάλι κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Φοβούνται το συνειδητό, οργανωμένο κίνημα και παίρνουν τα μέτρα τους για να μην κυριαρχήσει. Προβάλλουν λοιπόν την ανάγκη υπεράσπισης της δημοκρατίας!...
Οι φωνές περί δημοκρατίας υψώνονται κάθε φορά που αποδοκιμάζονται υπουργοί και βουλευτές των αστικών κομμάτων. Επιπλέον, αξιοποιούνται ρηχές διαμαρτυρίες και γιαουρτώματα, προκειμένου να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και οι άλλες ταξικές οργανώσεις που θέτουν ως στόχο να κατακτήσει την εξουσία άλλη τάξη, η εργατική και όχι να αλλάξει ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Από αυτήν την άποψη, το σύνθημα συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα και αλλού «μακριά από όλα τα κόμματα» είναι επιζήμιο και καθόλου ανεξάρτητο, είτε έτσι το αντιλαμβάνονται οι διαδηλωτές είτε όχι. Είναι επιζήμιο και για τους ίδιους, γιατί καλεί σε απόρριψη και σε άλλο δρόμο από εκείνον που προτείνει το ΚΚΕ, από την πολιτική που χτυπάει το κακό στη ρίζα του και δίνει απάντηση στο πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα για τα οποία οι ίδιοι οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται δικαιολογημένα.
Οποιος βάζει στο ίδιο σακί τα κόμματα που κάνουν ό,τι μπορούν για να πληρώσει την κρίση ο λαός, με το ΚΚΕ που ύψωσε στην Ακρόπολη το πανό «Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε», το κόμμα που προειδοποιούσε για τη θύελλα που έρχεται, όταν οι περισσότεροι από τους σημερινούς διαδηλωτές ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αυτός λοιπόν το μόνο που κάνει είναι να αυτοχειριάζεται.
Νόμιμο για το λαό είναι εκείνο που αντιστοιχεί στο πραγματικό του συμφέρον και όχι οι νόμοι που ψηφίζουν τα κόμματα του κεφαλαίου.
Η Ιστορία δεν τελειώνει στον καπιταλισμό.
Η αστική εξουσία εγκαθιδρύθηκε μέσα από μεγάλες επαναστάσεις, στις οποίες κυριαρχούσε το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο της νέας ανερχόμενης τάξης». Τότε και από τότε κάθε λαϊκή δράση διεκδίκησης με κάποια νομιμότητα συγκρουόταν, κάποια νομιμότητα ανέτρεπε. Αλλά αυτή η πάλη και σύγκρουση έφερνε μπροστά τον κόσμο. Η εποχή των αστικών επαναστάσεων, κατά την οποία η αστική τάξη εκπλήρωσε την ιστορική της αποστολή, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το μέλλον έχει στα χέρια της η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου.
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό δεν είναι λοιπόν αστικός κοινοβουλευτισμός ή κατάργησή του από ακραίες αστικές δυνάμεις.
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό είναι η ανατροπή της αστικής εξουσίας και η εγκαθίδρυση της εργατικής (λαϊκής) εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου