Ένα βήμα μπρος...

Το τελευταίο διάστημα, ζήσαμε μέρες που έδιναν την ψευδαίσθηση ότι καθεμιά μετράει για μήνας. 
Και μια κατάσταση, που πιάνεσαι από τις επιθυμίες σου για να την πεις προ-επαναστατική. Κι ίσως να έχει κάτι από το σπέρμα της επανάστασης, αλλά να χρειάζονται πολλά ακόμη για τη γονιμοποίηση, και τελικά να έχει μια μακρινή συγγένεια, όπως έχεις με τον προπάππο σου. 
Αλλά αν το απλουστεύσεις πολύ και το δεις μηχανιστικά, θα είναι σαν να πιστεύεις ότι ο προπάππος σου πήγε με την προγιαγιά έχοντας για σκοπό του να βγάλει εσένα, που προέκυψες πολύ αργότερα. 
Η δική μας γενιά όμως, έχει τη δυνατότητα να γεννήσει κάτι καλό (όχι τεχνητά, αλλά) συνειδητά.


Μία μέρα πριν (νωρίς -κι επέτειος του τιρινίνι επίσης) φοβόμουν πως είτε έτσι είτε αλλιώς μας την είχανε στημένη. Αν δεν πηγαίναμε σύνταγμα, θα γινόταν ο συνήθης κακός χαμός, με το κόμμα που τα έστριψε κι έστριψε κάπου στα λουδουδάδικα, ή εκεί γύρω. Κι αν πηγαίναμε, θα γινόταν ο άλλος κακός χαμός.
 Θα έκαιγαν ξέρω ‘γω τη βουλή, να το φορτώσουν στο ντιμιτρόφ και να δείξουν ότι ήρθαν οι κακοί διαδηλωτές, κόμματα και συνδικάτα, και χάλασαν την όμορφη κι ειρηνική κινητοποίηση των απλών ανθρώπων. 
Ο γκάντι ζει και σπέρνει εφιάλτες. (Που δηλ αυτό έκαναν, αλλά δεν τους βγήκε έτσι όπως ήθελαν. Το κόμμα έδειξε πολύ καλά αντανακλαστικά, που ποτέ καμιά γραφειοκρατία δε θα μπορούσε να δείξει).
Κι έτσι όλοι θα ασχολούνταν με το πού πήγε και τι έκανε το παμε. 

Κι όχι με αυτούς που πήγαν πλατεία και δεν έστησαν απεργιακές φρουρές, ή με τη συνέλευση της πλατείας που πήρε απόφαση να καταργηθούν τα κόμματα.

Μία μέρα μετά (αργά) το πράγμα πήγαινε ήδη για ανασχηματισμό κι εκτόνωση. Μέχρι την επόμενη -νίκη, δόση, κρίση- όπως είχε πει κι ο γκάλης τις μέρες του τιρινίνι, μετά τη νίκη με τους ιταλούς.

Την κρίσιμη μέρα η ελευθεροτυπία κυκλοφορούσε με άρθρο των ζινόβιεφ, κάμενεφ, με τίτλο γιατί δε θα γίνει δικτατορία του προλεταριάτου στην ελλάδα. Ο κόσμος κατέβηκε μαζικά στους δρόμους και το ασφαλίτικο σχέδιο δεν ήταν σε θέση να ακυρώσει την ορμή του και τις εξελίξεις που πυροδότησε. Αλλά όπως είπε κι ένας φίλος της κε του μπλοκ...
Σήμερα μας έκανε ο ΓΑΠ, να νιώσουμε σαν τη γκόμενα που γουστάρουμε και μας λέει το βράδυ θα σου πω κάτι, εμείς όλο αγωνία, γιατί περιμένουμε αυτό που φανταζόμαστε, αλλά τελικά ακούμε ότι μας θέλει να τη βοηθήσουμε σε μια εργασία... Δεν κάηκε τελικά το χαρτάκι της Νουδουλας δυστυχώς σήμερα...

Προχτές τα κανάλια κι όλοι οι ταγοί του συστήματος κραύγαζαν για συναίνεση, το φώναζαν με κάθε τρόπο. Αυτό πρακτικά σήμαινε κυβέρνηση συνεργασίας, αλλιώς εκλογές. Αλλά ο τζέφρυ κατάφερε τελικά να κάνει μηδέν στα δύο. Κι ανακοίνωσε ανασχηματισμό χωρίς να τον έχει σίγουρο, κάνοντας τελικά αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά.

Τι μεσολάβησε όμως κι έγιναν όλα αυτά; Είναι τόσο πωρωμένος αστός που θέλει πάση θυσία να περάσει το μεσοπρόθεσμο, ακόμα κι αν γίνει ο ίδιος θυσία βραχυπρόθεσμα; Τζέφρυ σε ρόλο ιφιγένειας εν αυλίδι; Πήρε εντολή να πάει μόνος του για να μην καεί από τώρα η νουδούλα; Τον έπεισαν οι πασόκοι να μην χάσουν τη μαρμίτα με το μέλι; Τον έπεισε ο αδερφός κι η μαργαρίτα;

Κι ύστερα ήρθαν τα ιουλιανά. Κι η ιστορία επαναλήφθηκε ως φαρσο-τραγωδία. Ο αρχι-αποστάτης ορκίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ε ας κάνει τώρα και μια βόλτα απ’ το καστρί στο μαξίμου ο τζέφρυ, να βγει ο κόσμος στο δρόμο να τον ράνει με βάγια, σαν τον παππού του. Αν τολμάει δηλ.

Δε γίνεται να σταθεί αυτή η κυβέρνηση. Το παιδί εκτός από τελειωμένο είναι και ηλίθιο. Ούτε με πάταγο δε μπορεί να πέσει, γιατί από μέσα είναι κούφιο, βασικά στο κεφάλι. Η γγ μας έχει δίκιο. Πρέπει να μπερδεύτηκε και να πήρε κάνα λόγο περσινό.
Κι είπε κι άλλα η αλέκα. Για κοινωνικο-πολιτική συμμαχία (όχι σκέτη κοινωνική, αλλά και πολιτική). Για τους από πάνω που δε μπορούν. Κι είναι καιρός να (μη) θελήσουν κι οι κάτω.

Κι αν σημαίνει κάτι εκείνο το σημείο στο πρόγραμμα του κόμματος, για τη ραγδαία απαξίωση των αστικών δυνάμεων, όπου μπορεί να προκύψει μια λαϊκή κυβέρνηση (...) που αργά ή γρήγορα (…) και την χωρίζει τυπική απόσταση...
Κι είχαμε φάει θυμάμαι μια ολόκληρη όβα σχεδόν, να δούμε αν αυτό το «μπορεί» σημαίνει δύναται ή ενδέχεται. Και βασικά για να εκλαϊκεύσουμε στον κόσμο τη διαφορά.Το ένα σημαίνει ότι «παίζει και να», ενώ το άλλο...

Κι είναι που λες κάποια σημεία, που μοιάζουν τελείως γενικόλογα, ώσπου τα βλέπεις μπροστά σου, να τα επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, σαν χρησμούς. Αν και όλοι οι χρησμοί είναι σκόπιμα γενικόλογοι για να επιβεβαιώνονται πάντα στη ζωή.

Κι αν σημαίνει λοιπόν κάτι αυτό το απόσπασμα, ίσως είναι αυτό που αρχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά μας, με τα χαρτιά του πολιτικού συστήματος των αστών να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Αλλά είμαστε ακόμα πολύ πίσω απ’ το να τους ρίξουμε και να πάρουμε εμείς τη θέση τους. Δε φτάσαμε -ούτε κατά προσέγγιση- ακόμα στο 17, να γίνει μια οικουμενική κυβέρνηση ενάντια στους μπολσεβίκους.

Την ίδια στιγμή βέβαια πολλοί ονειρεύονται πετρούπολη και1905, την ίδρυση λαογέννητων φορέων σαν τα σοβιέτ, και τις πλατείες (που δεν είναι καν κόκκινες) να εκλέγουν αντιπροσώπους –ένα χτύπημα κατά της αμεσοδημοκρατίας που ονειρευτήκαμε- για το ανώτατο σοβιέτ του συντάγματος. Κι είναι κρίμα που κάποιες λέξεις δε μεταφράζονται στα ελληνικά, να καταλαβαίνουν όλοι τι ακριβώς σημαίνουν.
Γιατί τι σχέση έχουν οι πλατείες με τα εργατικά συμβούλια; Τι γείωση έχουν στους χώρους δουλειάς, πέρα απ’ το φραστικό επίπεδο; Εκτός και αν είναι σοβιέτ σε εδαφική βάση, όπως στην εσσδ το 36’ –κι ύστερα εμάς λένε σταλινικούς. Σαν αυτό στη γειτονιά μου πχ, που μάζεψε 30 άτομα για δύο περιοχές 300 χιλ. κατοίκων (τούμπα, χαριλάου). Για τους υπόλοιπους 299.970 δεν πειράζει, ήταν δικαιολογημένα απόντες. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι συγκροτείται τοπικό σοβιέτ.

Ο τσίπρας πάντως φρόντισε ως κερένσκι να πάρει αποστάσεις από τα σοβιέτ. Κι όταν του είπαν για τις εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας για τις οποίες είχε μιλήσει προεκλογικά, είπε αμέσως ότι εμείς δεν είμαστε με το δημόσιο και το σοβιετικό κράτος, αλλά με την κοινωνία. Α μάλιστα.
Κι είχε πει και την προηγούμενη μέρα κι άλλα ενδιαφέροντα. Δίκαια ρύθμιση χρέους, κατά το δίκαια αμοιβή για δίκαια εργάσιμη ημέρα, που εξόργιζε το μαρξ. Και για τη δημοκρατία όπου δεν υπάρχουν αδιέξοδα –βρε που το ‘χω ακούσει αυτό και τι μου θυμίζει.

Πιο πριν η λιάνα είχε πει άλλα. Για το ζόμπι το μητσοτάκη (και την παρανομία του κκε), την κλιμακτήριο που πέρασε -αφού πρώτα έγινε αριστερή-, την χήρα του μάο και το ραντεβού με την κάτια μακρή για την ομιλία της αλέκας, στο χόντος, -δίπλα από τα γουναράδικα. Και την επομένη στο μέγκα για την άρνηση του χρέους, που είναι πολύ εύκολο να γίνει.

Κι είχε διάφορα τηλεοπτικά. Τον θηλυκό μητσοτάκη να ξεκινάει με την ανησυχία του για τις βρυκσέλ-λες (με προφορά τζέλλας) όπου η αδρεναλίνη έχει φτάσει πενήντα, και να δείχνει τους ακατάλυτους δεσμούς της με το λαϊκό αίσθημα της χώρας όπου γεννήθηκε.
Και τον άδωνη να λέει στο δελατόλλα, πόσο του αρέσουν οι αναλύσεις του καζάκη στο ποντίκι. Ένας πραγματικός, υπερκομματικός ηγέτης, που μπορεί να μας βγάλει απ’ την κρίση, με ένα νέο εαμ, χωρίς συμμορίτες.

Το δίδυμο της συμφοράς στο σκάι, να περιγράφει με τα μάτια της ψυχής του, τη μέρα που έσκασε η απεργία, μολότοφ και κουκουλοφόρους, ενώ την ίδια ώρα η κάμερα έδειχνε τελείως διαφορετικά πράγματα.

Την απευθείας σύνδεση του μέγκα με μια ρεπόρτερ που ξεκίνησε το ρεπορτάζ λέγοντας, εδώ τα ντου συνεχίζονται. Και το λιάρο συντονιστή να παίρνει τη σκυτάλη, για να πάμε τώρα στο μπάχαλο του συντάγματος. Όπου κάποιοι έσπαγαν μαρμαρόπλακες και πλάκα γενικώς, κι αυτός έλεγε για το μάρμαρο που όλοι πληρώσαμε, χωρίς να πιάνει όμως τη διττή σημασία της φράσης που έλεγε. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.

Αλλά η πραγματική ιστορία γράφεται στους δρόμους, όπου γεννιούνται συνειδήσεις. Κι όπου αυτές τις δυο μέρες είχαμε συνεχή αγωνιστικά ραντεβού κύρια με τη βροχή. Όλοι στην κομματική συγκέντρωση του κάπα κάπα έψιλον. Θα τραγουδήσει ο σύντροφος κακοφονίξ!

Η κυβέρνηση της τελευταίας σοβιετικής οικονομίας στην ευρώπη βομβάρδισε μάλλον τα σύννεφα, όπως έκανε η πραγματική σοβιετική κυβέρνηση πριν από τις παρελάσεις, για να ‘χει καλό καιρό τη μέρα της παρέλασης. Στην αθήνα είχαμε χτες μπουρίνι τη μέρα που θα μιλούσε η αλέκα -η προβοκάτσια που περιμέναμε. Αλλά τελικά ο κόσμος δε μάσησε και πήγε μαζικά.

Εδώ χτες μείναμε σχετικά στεγνοί –μας έφτυνε ο ουρανός όπου εφοδεύουμε κι εμείς λέγαμε ότι ψιχάλιζε. Αλλά προχτές στην απεργία μας έριξε με το τουλούμι κι άρχισε να ρίχνει καρέκλες, αμέσως μόλις τελειώσαμε, κι ενώ οι άλλοι σχεδίαζαν περικύκλωση του παλιού υπουργείου. Κι έτσι σταθήκαμε σε ένα υπόστεγο και βλέπαμε να περνάνε ατρόμητοι αριστεριστές σα βρεγμένες μαυρόγατες. Κορμιά νταβραντισμένα, εαακίτες γυμνόστηθοι, συναγωνίστριες με μπλούζες που γίνονταν ένα με το σώμα κι ύστερα διάφανες. Πανδαισία.

Κι έτσι το βήμα έμεινε μετέωρο, σαν του πελαργού, που φέρνει, λένε, την επανάσταση. Κι ίσως να έγινε απλώς, για να πάρουμε φόρα προς τα πίσω, να πλησιάσουμε το μεσαίωνα. Όλοι δίνουμε εξετάσεις το επόμενο διάστημα και πιθανή αποτυχία θα οδηγήσει στην ιερά εξέταση και τη διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς.
Δουλοπάροικοι όλων των χωρών ενωθείτε.
Σφυροδρέπανο